Ik weet het schelden doet pijn, maar het is gewoon zo, ik kan er niets aan doen. Bij mijn schoonmoeder hebben ze kanker geconstateerd en dan niet zomaar wat, maar pancreaskanker, DE kanker die de meeste dodelijke slachtoffers heeft. Ze is de afgelopen weken regelmatig naar het ziekenhuis geweest en allerlei onderzoeken gehad en weer opnieuw begonnen, want in het ziekenhuis in Tilburg wilde niet opereren en dan was het maar gewoon doodgaan. JA, dat kan altijd nog, we wilde eerst een second opinion. Die heeft ze nu inmiddels gehad en ook in eindhoven doen ze nu niet operenen, want het gezwel is te groot. Nu gaan ze het proberen te laten slinken en dan hopen ze wel te kunnen opereren. Ook dit is dus weer afwachten en voordat ze met chemo's gaat beginnen moet ze eerst nog een paar onderzoeken ondergaan en dan pas kunnen ze gericht gaan beginnen. Tenminste dat is de bedoeling...
Dit moet ook weer perse midden in de zomer worden gevonden, onze drukste tijd. Zo hebben we te weinig tijd uberhaubt, maar zeker voor dit soort dingen.. Niet leuk, want je wilt daar onderzoek naar doen, je inlezen, mee gaan naar dokters, ed. Maar dat valt nu niet mee.
En of dit niet al erg genoeg was, hebben we ook deze week te horen gekregen dat onze beide kinderen eigenlijk doorgestuurd moeten naar speciaal onderwijs. Want hier kunnen ze zo niet meekomen met de lessen en ze zijn beide niet inteligent genoeg! JA ammehoela!!!!! Mijn kinderen zijn WEL inteligent, oke misschien niet op plaatsen en momenten dat hun dat graag zien, maar ze zijn echt niet dom. Nee, klopt beide hebben veel moeite met taal en ja, daar moet aan getrokken worden. Niet dat ze hier in het welvarende en vooruitstrevende Nederland zeggen hoe je hier het beste mee om kunt gaan. Nee, ze moeten beide naar Bijzonder onderwijs, anders krijg ik domme kinderen! Nou wat ik al zei, mijn kids zijn NIET dom, en op veel terreinen heel inteligent. Maar het klopt, de jongste spreekt erg slecht en onverstaanbaar. Hier zijn we nu al een jaar mee bezig, nadat ik het CB achter hun bureau vandaan heb moeten trekken dat ze me eindelijk door gingen sturen, want ze hebben me altijd gesust met, "acht het valt wel mee, dat komt wel...hij is nog jong genoeg". Ja, behalve dat hij nu te oud is en niet of nauwelijks spreekt. Nu heeft hij sinds maart logopedie en daar zitten we nu op een impasse, hij komt niet verder. Dus wordt nu zijn gehoor getest en krijgt hij een psygologische test om te kijken hoe en wat er in dat koppie omgaat. Want ik denk dat daar ook iets is, wat niet helemaal goed werkt. Daar zijn we vanaf zijn geboorte al bang voor, maar misschien wordt dat nu werkelijkheid. Geeft niet, dat kan en ongetwijfeld dat we daar mee om leren gaan, want ik moet zeggen dat dat wel steeds lastiger wordt, ondanks dat hij ook het grootste schatje van de wereld is. Maar om zonder die testen hem maar gewoon naar Bijzonder onderwijs te schoppen, dat vindt ik overdreven. Zeker omdat ze de school niet hebben gebelt om daarmee te overleggen. Ze weet niets van het belgische schoolonderwijs, dus ze kan ook niet oordelen naar mijn mening. Maar goed dat zal ik verkeerd zien. Ik ben in elk geval voorlopig niet van plan hem naar bijzonder onderwijs te doen. eerst straks die tests afwachten en kijken wat er precies is.
En voor de oudste, ja, ik heb altijd gezegt dat hij een dromer is en dat hij waarschijnlijk dyslectische is, misschien wel in grotere maten dan ik. En ja, da's lastig en vervelend. Maar wel mee te leven. We moeten alleen taal voor hem leuk maken zonder het meteen bijzonder te maken. En dat is in samenwerking met school het afgelopen half jaar gebeurt en nu gaat het vrij goed. Ja, hij zal altijd hulp nodig hebben en hij moet extra zijn best doen om mee te kunnen komen, maar hij is ook nog heel jong. Hij hoort volgens mij echt niet op het bijzonder onderwijs, maar je raad het al volgens de logopedist wel. Want hij heeft een inteligentie beneden niveau. Nou, voor de vakantie hebben ze dat op school ook getest en ja, taaltechnisch is hij zwak en is zijn inteligentie beneden niveau, maar de rest is gewoon goed en zelfs boven niveau.
Conclusie: ik wordt niet goed van mijn leven de laatste tijd, waarom moet alles hier gebeuren, waarom kan dat niet gewoon ook een keer bij de buren of dergelijke. Dit alles gaat mij echt te boven. Ik weet niet hoeveel ik nog aankan. Ik doe wel heel stoer, maar stiekem van binnen... ik trek me wel degelijk alles aan, zelfs zoiets wat de logopedie zegt. Het zijntoch je kids en ke wilt het beste voor ze. En ik weet dat ik ze ook niet in alles kan helpen. Ik weet ook niet altijd hoe, al denken mijn kids nog steeds dat ik SuperMama ben, gelukkig! Ik houdt van ze en van mijn echtgenoot, ondanks dat ik ze ook regelmatig kan villen!
