Vandaag hebben we weer een uitdaging overleeft! Zoals jullie eerder hebben kunnen lezen zit onze oudste in belgie op school, fijn dan kunnen wij ook eens als gezin op vakantie (die vallen anders dan in NL). En het onderwijs is op deze school vele malen beter dan de school hier in het dorp. De keuze was dus niet moeilijk. Maar hij zit daar pas vanaf september en ik weet nog niet al te best de weg en wat de bedoeling is. Nu moest hij vandaag naar het CLB, opzich al een spannende onderneming. In een nieuw land naar een arts gaan, niet wetende dat het eigenlijk hetzelfde is als hier het consultatiebureau (CB), is zeker niet alledaags. En in Belgie de weg vinden , daar moet ik op zijn zachtst gezegt echt nog aan wennen. En aangezien de navigatie niet helemaal de weg kende, een echte uitdaging. Ik zat gelukkig een heel eind de juiste richting in en was zo slim geweest aan de juf al een beetje weg te vragen. Dus ik wist al dat het ergens bij het ziekenhuis in de buurt moest zijn. Daar aangekomen was het enorm druk en zeker NIET aangegeven, dus ik zoeken. Niet gevonden, dus de auto daar maar neergezet. En dat zeg ik even luchtig, maar er was geen plaats te bekennen en heel veel auto's die ook een plaatsje zochten. Uiteindelijk heb ik dan toch een plaatsje gevonden (nog heel hartelijk bedankt lieve mijnheer!!). Toen dus nog dat CLB vinden, eerst maar aan een dame gevraagt op leeftijd die er in de buurt woonde en toevallig buiten stond, helaas zij kende het niet. Toen door naar het ziekenhuis, waar alles open ligt en je al slalommend aan de andere kant van het ziekhuis moet zien te komen, daar aangekomen en iemand gevonden, bleek dat ik al 3x langs het CLB was gekomen. Nou ja, dan maar terug, inmiddels was ik al wel te laat, maar gelukkig was dat niet erg, toen we binnenkwamen riepen ze ons gelijk binnen. En daar merk je meteen het verschil tussen NL en BE. In Nl krijg je bij binnenkomst gelijk een hand en een naam, hier dus niet. Maar daar gaat het ook niet om. Onze zoon vond het wel behoorlijk spannend en toen hij de koptelefoon opkreeg en moest zeggen aan welke kant en of hij een piepje hoorde durfde hij dat niet, gelukkig is het toch gelukt. En ook bij de oog test probeerde hij stiekem door het gaatje te spieken dat hij nog had gevonden, toch wel slim!! Toen we daar klaar waren mochten we door naar de arts (hoezo lopende band werk), ook daar weer geen hand. Nou ja, daar de tests doorstaan en we mochten naar huis, met de nodige tips en ziekhuisopname dreigingen. Niet erg hoor, begrijp me niet verkeerd, juist er duidelijk en daadkrachtig! Toen we klaar waren en ons hadden aangekleed zag ons mijnheertje een vriendje van school (ook een NL) en die papa was het met me eens dat het hier niet vindbaar is, maar wel een stuk daadkrachtiger dan in NL, nog even gezellig gekletst tot zij ook naar binnen mochten. He jammer, nog niet kunnen afspreken voor een speeldate, nou ja, morgen op school dan maar. We konden wel eindelijk naar huis. Op de terugweg was de weg een stuk makkelijker te vinden, mede door mijn goede richtingsgevoel mag ik wel zeggen). En nu bleek dat we maar een klein half uurtje van huis waren. Dus nu weer een uitdaging overleeft: zowel het CLB als de weg vinden in belgie. Blijkt toch weer makkelijker dan ik dacht.
