Het prille begin van timmerbedrijf "Vogel en van der Vlugt"; ik timmerend aan het bed van Babidia
Het prille begin van timmerbedrijf "Vogel en van der Vlugt"; Kim en Rosa timmerend aan het bed van Babidia
Babidia ook even zelf timmeren
Ik met Rosa op mn rug op de gebruikelijke manier van dragen in Uganda
Frank, Babidia en Rosa
Mayte en ik aan het chapati's bakken
"Chapatibakker Frank"
Lake Mburo
Safari, Murchison falls en Rhino Sanctuary
Project en gastgezin in Bulenga (Bbira Primary school)
v.l.n.r. Brenda, Trevor, Judith, Happy en Gloria
Trevor
Judith
Brian
Brenda en Gloria
M'n laatste avonturen in Uganda
Sanne in Uganda
5 maanden vrijwilligerswerk
07-03-2009
Onrustig weekje
Ik realiseerde me dat ik al een hele tijd niets meer op mn weblog had geschreven, hoog tijd om dat weer eens te doen dus! Ik heb een onrustig weekje achter de rug, ik zal beginnen met wat me het meest bezig heeft gehouden en dat is Efi. Voor de mensen die het niet weten, Efi is onze hond...ze had al lang last van haar huid en we hadden al een paar keer voor de keus gestaan om haar in te laten slapen of niet. Voorheen vonden we nog manieren om haar leven te verbeteren maar nu kon het niet meer. Waar ik dus al bang voor was voordat ik wegging is gebeurd, we hebben haar donderdag moeten laten inslapen. Veel tranen dus deze week. Gelukkig was Jantien er nog, daar kon ik goed op terugvallen! Waarschijnlijk komt het grootste verdriet nog als ik thuiskom, dan ga ik pas echt merken dat ze er niet meer is...
Deze week was het ook onze laatste week bij het project bij Bbira primary school en was het Jantien haar laatste week hier in Uganda. Ik vond het jammer dat ik bij het project wegging, vooral John Bosco, het hoofd van het project, was een goede man. Toch zag ik het niet zitten om alleen bij dit project te blijven en naast dat had ik het ook wel gezien bij het gastgezin. Ze hebben ons goed behandeld, maar de klik met Wycleff was er van het eerste moment al niet en na een tijdje werd ook duidelijk dat Happy een soort toneelstukje opvoerde... Ze was overdreven aardig, vertelde ons iedere keer dat ze ons voor altijd zouden missen, dat ze van ons hield, dat we dochters voor haar waren etc. etc., en dat begon te vervelen. Nogmaals, ze waren echt wel goed voor ons, maar twee weken in dit gezin was genoeg. De kinderen waren wel fantastisch en die zal ik ook zeker missen!! We hebben ons nog erg nuttig kunnen maken op het project. Er waren wat files die bijgewerkt en geordend moesten worden en 's middags hebben we de huisbezoeken gedaan. Daar hebben we een verslag (dat iets meer tijd kostte dag gepland) van gemaakt en aan John gegeven...ze zijn hier blij als je al weet hoe je een stuk moet typen op je computer, dus het verslag was helemaal het einde! We kunnen dit project dus met een goed gevoel afsluiten.
Begin van de middag ben ik naar de dokter geweest...toen ik drie dagen geleden wakker werd zat er een plekje op mn voet, zonder dat ik hem had gestoten ofzo...en gisterochtend zaten er nog ineens 3 bij. Gisteravond zijn we met een hele groep uit eten geweest en daarna op stap gegaan als afscheid voor Jantien. Toen ik terugkwam was mn voet helemaal opgezwollen en deed erg pijn. Vannacht dus weinig geslapen en vanochtend meteen maar besloten om naar de dokter te gaan. Ik heb een bacterie opgelopen die de tweede laag van de huid wegvreet...de dokter vertelde dat de bacterie binnen 12 uur zo 15 tot 20 centimeter huid weg kan vreten, ik schrok me kapot!! Gelukkig valt het bij mij allemaal mee en zijn we er mooi op tijd bij. Ik heb nu een antibioticakuur gekregen en ze hebben het ingebonden. Als het goed is gaat het morgen al een stuk beter. Zoals jullie dus kunnen lezen was het een onrustig en emotioneel weekje. Toch heb ik plannen gemaakt voor wat ik (na) dit weekend ga doen. Als alles goed gaat met mn voet ga ik morgen naar Herma en Leo. Zij doen heel goed werk op verschillende projecten in Mukono, bovendien zijn het hele leuke mensen dus daar ga ik een dagje en een nachtje heen. Maandag ga ik naar een gehandicaptenproject in Jinja. Wat ik daar precies ga doen is me nog niet duidelijk, maar Paul, hoofd van het project, is een hele enthousiaste man en ik heb veel positieve verhalen gehoord over zijn werk. Maandag ga ik daar een kijkje nemen en als het bevalt blijf ik daar. Nu zit ik in het ICU guesthouse bij Sander en Sarah. Ze zijn net verhuisd en het ziet er echt geweldig uit...het is een stuk groter en het is een prachtig pand; weer een fijne plek om "thuis te komen in Uganda". Bovendien zijn Sander en Sarah erg behulpzaam en staan ze altijd voor je klaar; het is fijn om te weten dat als er iets is je altijd kunt terugvallen op iemand die in de buurt is!
Toch waren afgelopen dagen niet allemaal kommer en kwel...vorige week heb ik twists in mn haar laten zetten. Het laten zetten was geen pretje, van 's ochtends 9 uur tot 's avonds half 7 me aan mn haren laten trekken is geen hobby van me geworden. Nu heb ik een heel groot bos met donker haar... ik zal proberen maandag in Jinja wat foto's op mn weblog te zetten! Afgelopen weekend zijn we naar een bruiloft in Kikwayi geweest. Als echt een echte Ugandees kwam de bruidegom ongeveer 4 uren te laat en wij dus ook want we gingen er met hem en zijn familie heen. In Uganda is het zo dat als een man een vrouw wil trouwen dat hij dan een bruidschat moet geven aan de familie van de bruid. Het begon dus met de introductie. Daarin leek het alsof de familie van de bruidegom wat werd getest door de vader van de bruid om te kijken of de familie wel goed genoeg was voor zijn dochter. Echt veel hebben we niet mee kunnen krijgen van de introductie want alles was in Luganda...zo heb ik het eerste uur een verkeerde vrouw voor bruid aangezien (dit bleek de tante van de bruid te zijn, die dus niet alleen tijdens de huwelijksnacht een grote rol speelt maar ook tijdens de bruiloft). De familie van de bruidegom werd gelukkig geaccepteerd en vervolgens ging de tante "opzoek" naar de bruidegom die overduidelijk links achterin de hoek zat... Vervolgens werd de bruidschat gegeven en konden we eten en naar de kerk. Ik was blij dat dit gedeelte voorbij was. Het was echt super warm binnen en erg slaapverwekkend. De kerk daarintegen was wel heel leuk. Ik heb daar ook gevraagd aan een van de gasten hoe de Charles en Dora (bruidegom en bruid) elkaar hadden ontmoet; het kwam er eigenlijk opneer dat de pastor ze bij elkaar had gezocht. Ze hadden dan wel zelf de keus om "ja" of "nee" te zeggen tegen elkaar, maar echt vrij kiezen is het dus niet. Ze kenden elkaar nu ongeveer een maand en waren nog nooit samen geweest zonder iemand anders erbij...het begrip privacy kennen ze volgens mij niet in Uganda..! 's Avonds hebben we een feestje gehad. Jantien kon er helaas niet bij zijn, ze was ziek. Vorige week hebben we nog tegen elkaar gezegd dat we het eigenlijk wel apart vonden dat we allebei nog niet echt ziek waren geweest maar deze week hebben we allebei dus al iets...volgende keer beter afkloppen!!
Ik kijk ernaar uit om maandag naar Jinja te gaan...ik heb zin in iets nieuws en hoop daar mn draai weer wat te kunnen vinden na dit weekje! Deze week heb ik de mensen thuis extra gemist en heb ik er zelfs aan gedacht om naar huis te komen...dat heb ik, zoals jullie begrijpen, niet gedaan en ik denk ook dat dat de juiste keus is geweest want ik kan hier nog zoveel zien, doen en leren..!
Ik beloof dat ik deze keer sneller weer iets van me zal laten horen!
Woensdag zijn Jantien en ik naar ons nieuwe gastgezin gegaan en hebben we het project bekeken waar we nu werken. Zowel het gastgezin als het project ziet er weer leuk uit. Het gastgezin bestaat uit vader en moeder, Wycleff en Happy met hun vier kinderen Bryan, Judith, Brenda, Trevor en het nichtje van de familie Gloria. Bryan is de oudste van 15 en Trevor is de jongste, hij is 6 jaar en echt een schatje; hij noemt ons nu al zijn grote zussen. Ze spreken allemaal Engels en ze behandelen ons weer als prinsessen, weer een klein paradijsje dus... Ik moet wel zeggen dat het erg wennen is om met een Ugandese man in één huis te wonen. De mannen hier zijn erg autoritair en ik merk dat ik daar niet zo goed tegen kan... Wycleff doet eigenlijk weinig thuis en laat Happy of zijn dochters het werk doen, ook doet hij soms een beetje neerbuigend tegen hen. Of ik hieraan ga wennen weet ik niet, de tijd zal het leren! Happy is in ieder geval een geweldige vrouw en haar kinderen zijn ook geweldig! Het gastgezin woont op ongeveer 2 minuten lopen van Bbira Primary school, dat is de school waar het project bij loopt. Het project heet PGGOS (Patience Great Glory Orphans School). Het is een project dat de weeskinderen en kansarme kinderen helpt om naar school te gaan. Deze kinderen krijgen gratis eten op school en krijgen de schoolmaterialen. Het is een school van de overheid, dus men hoeft er geen schoolgeld te betalen. Jantien en ik gaan in de middag bij de gezinnen van de kinderen langs om te kijken hoe de thuissituatie is, hoe ze wonen, wat ze van de school vinden en niet te vetgeten, om te kijken of ze geen misbruik maken van PGGOS en of het wel echt weeskinderen of kansarme kinderen zijn. Van ieder gezin maken we een rapport en dat komt dan in het dossier van de kinderen. 's Ochtends kunnen we niet echt veel doen op de school. Afgelopen dagen hebben we meegekeken met de lessen om te kijken of we daar iets kunnen betekenen, maar eigenlijk loopt dat wel. Dat wil niet zeggen dat het onderwijs hier goed is, want ze zitten soms met 120 kinderen in 1 klas met 1 docent. Ze geloven hier nog in alles uitleggen en vertellen en laten de kinderen niet veel zelf doen (waarschijnlijk omdat dat ook gewoon teveel nakijkwerk is voor de docenten). Aan het eind van de les krijgen de kinderen wel een kleine opdracht, dus als ze dan vragen zouden hebben kunnen Jantien en ik daarbij helpen...maar tot nu toe hebben we in de lessen niet echt veel kunnen betekenen. Wat we dus 's ochtends gaan doen weet ik nog niet. We kunnen misschien helpen bij sport en anders gaan we 's ochtends denk ik bezig met de rapporten uitwerken. Voor hoe lang ik bij dit project en bij dit gastgezin blijf weet ik nog niet. Het hangt er een beetje vanaf hoe komende week gaat lopen. Als ik me echt nuttig kan maken bij PGGOS dan blijf ik wel wat langer dan 2,5 week, maar zo niet, dan ga ik tegelijk met Jantien weg bij het gastgezin en ga ik opzoek naar een ander project. Wat het gaat worden laat ik nog weten!
Zo, echt een top weekend achter de rug...heerlijk de toerist uitgehangen! Maar ik zal beginnen bij het begin... Vorige week was onze laatste week in het gastgezin en in Nkokonjeru. Ik was wel weer toe aan iets nieuws, maar had het gastgezin graag meegenomen naar Kampala. Het zijn zulke geweldige mensen!! De laatste week werken was leuk, ik heb nog mn tweede bevalling kunnen zien en we hebben leuke dingen gedaan met de kinderen als afsluiting. We hebben met de gehandicapte kinderen wat gedronken in het dorp en met de weeskinderen hebben we gedanst voor de oude nonnen, erg geslaagd! Het afscheid met het gastgezin was moeilijker... Ik had bij voorbaat niet gedacht dat ik zou moeten huilen, maar dat liep toch iets anders! Jantien begon met huilen, en toen moest ik al even slikken...maar toen ik zag dat mama Moeto ook moest huilen hield ik het niet meer....vervolgens begonnen ook Topista, Margreth en Auntie te huilen, echt een gezellig afscheid was het dus niet. De laatste avond was wel heel leuk. Peter had een afscheidbarbecue georganiseerd en het liep uit tot een enorm groot feest. Hier wordt op feestjes vooral veel gegeten, gedanst en gezongen, dus ook daar. Peter had heel veel eten klaargemaakt, en dat was maar goed ook want toen eenmaal het gerucht door het dorp ging dat er gratis eten en drinken te krijgen was, liep het dorp al gauw leeg. We hadden ook wat mensen van het ziekenhuis en Providence home uitgenodigd, dus de mensen met wie we samen hebben gewerkt en het gastgezin waren er ook bij! Na het afscheidnemen gingen Jantien en ik naar Kampala. Voor een nachtje, want daarna zijn we weg gegaan op safari, samen met Sander en Suzan. De eerste dag, vrijdag de 13e was niet echt een succes...waarschijnlijk lag het aan de datum. Opzich hebben we het erg gezellig gehad, maar we werden halverwege onze reis van de weggeplukt door de politie, Sander had te hard gereden. Zodra ze hier zien dat er een mzungu in de auto zit, gaan de prijzen natuurlijk meteen omhoog, dus Sander had de keus of 400.000 shilling betalen (ongeveer 200 euro) of 3 maanden de cel in. Eigenlijk wilden we beide niet, maarja...de cel hier in, dat is helemaal geen optie! Onderhandelen lukte niet, maar toen we zeiden dat we echt niet meer geld mee hadden, gaven ze ons een briefje waarop stond wat Sander later nog langs moet komen brengen....of hij dat gaat doen weet hij nog niet. Ook Jantien had wat pech...vlak voordat ze wegging naar Uganda heeft ze een nieuwe pinpas gekregen, en dat betekend dus een nieuwe pincode. Najah ik denk dat jullie het al raden, pincode vergeten! Twee keer proberen en nog niet de juiste code...vandaag nog een keer proberen en nu is de pinpas geblokkeerd...gelukkig kon ze wat geld lenen van ons! We kwamen verder wel veilig aan in Murchison falls (een van de nationale parken in Uganda), dus helemaal een slechte dag was het niet. We hebben heerlijk gegeten en geslapen in een guesthouse bij de chimp tracking. 's Ochtends wel weer vroeg het bed uit om de chimp tracking te gaan doen. Zo gaaf!! Je komt echt vlakbij de chimps...en een lawaai dat ze maken, echt geweldige ervaring en echt een aanrader voor mensen die nog een keer deze kant opkomen! 's Middags zijn we verder gereden naar het Red Chili kamp. Onderweg hebben we nog niet echt veel wild gezien, omdat het wild vooral aan de andere kant van de Nijl zit. Wel hebben we een boottocht gedaan waarbij we weer veel hippo's en krokodillen hebben gezien...een hele relaxte boottrip. Het was afgelopen dagen erg warm (ongeveer 40 graden), dus dan is het wel leker om op het water te zitten. De volgende dag zijn we naar de overkant van de Nijl gegaan. Daar stond meteen de familie olifant ons op te wachten. We hebben op twee meter afstand van ze gestaan...geweldige indrukwekkende beesten! De foto's komen later...maar daarop is goed te zien hoe dichtbij we waren. We hebben ook nog giraffes, antilopen en veel vogels gezien. Eigenlijk wilden we wel heel graag een leeuw of een luipaard zien, maar die zijn moeilijk te vinden. 's Avonds hebben we ook nog een safari in het donker gedaan omdat de kans dan wat groter is om ze te vinden...maar het mocht niet baten. De bushcamp was wel heel gaaf, kamperen middenin Murchison falls met de wilde dieren om je heen. 's Nachts hoorden we de hippo's dus om onze tent heen lopen!! Tijdens de avondsafari hebben we nog wel hyena's gezien, ook gaaf! Gisterochtend hebben we een shoebill gezien, vogels zeggen me niet zoveel maar dit was een hele speciale. Het is een vogel uit de prehistorie en ze hebben er nog maar 12 van in Murchison falls...dat was dus wel een leuke troost na het niet zien van de leeuwen en luipaarden!! Daarna op naar de Rhino Sanctuary. Daar hebben ze zes witte neushoorns waar je vrij tussen kan lopen. De neushoorns zijn in Uganda verder allemaal afgeslacht tijdens de oorlog, daarom heben ze nu dit gebied vrijgemaakt om de rhino's later weer terug te kunnen plaatsen in de nationale parken. De Rhino Sanctuary is nog niet echt bekend bij toeristen is Uganda, maar dit is echt een verlies voor de toeristen. Dit is zo'n geweldige ervaring...je loopt vrij rond tussen hele grote neushoorns van 2200 kilo!! De foto's die ik op mn weblog zal plaatsen zullen genoeg zeggen denk ik! Morgen gaan we een nieuw project van John Bosco bekijken en zullen we ook naar ons nieuwe gastgezin gaan...spannend waar we terecht gaan komen maar ik heb er echt veel zin in! Het project zit in een dorpje dat direct tegen Kampala aanligt, het heet Bbira en de school heet ook Bbira school. Zodra ik meer weet over het project en het gastgezin en als ik de gelegenheid heb om achter internet zal ik weer wat van me laten horen!! Voor nu wil ik jullie weer bedanken voor jullie lieve smsjes, berichtjes en telefoontjes...ik ben zo blij met mn leventje thuis, dat ben ik echt wel meer gan waarderen nu ik hier zit!
Afgelopen week is het erg rustig geweest in Providence home en in het ziekenhuis, vanuit daar dus niet echt spannende verhalen. De kinderen zijn weer naar school, dus er is iets meer regelmaat in Providence home, dat is wel fijn. Vandaag ben ik wel weer even theatre in geweest. Er was een kleine operatie, maar ik vind het toch wel interessant om zo af en toe wat te zien. Die kans krijg ik waarschijnlijk niet weer. Jantien en ik zijn dit weekend naar Lake Mburo geweest, een nationale park in het zuiden van Uganda. Vorige week hebben we Peter leren kennen, een jongen uit Hongarije. Hij is samen met een vriend van hem met ons meegegaan. Een erg grappige en gezellige mensen! In Lake Mburo hebben we gekampeerd. We hadden een tent gehuurd aan het meer, dus we sliepen tussen de wilde dieren. We hebben een boat trip gemaakt en hebben daar nijlpaarden en een kleine krokodil gezien. Ook hebben we tijdens een loopsafari zebra's, impala's, buffels, aardvarkens en apen gezien. Echt vet al die dieren. Sommige zijn ook aardig "tam", dus daar kun je best wel dicht bij in de buurt komen. Waar ik me wel over verbaasde was dat het park niet omheind is, dus dat de dieren gewoon in en uit kunnen lopen. Ze hebben wel grenzen aan het park, maar dat is waarbinnen de meeste dieren leven. Donderdag is onze laatste dag hier in Nkokonjeru en Kikwayi. Wel jammer, want het gastgezin is echt heel erg leuk...we komen nog wel een weekend terug voor een bruiloft waarvoor we zijn uigenodigd! Toch ben ik er ook wel aan toe om wat anders te gaan doen. Jantien en ik zullen samen naar een schooltje van John Bosco (een man die we in onze eerste week hier hebben leren kennen) gaan in Kampala en we zullen weer gaan verblijven in een gastgezin. Wat we precies gaan doen op het schooltje is nog niet duidelijk...er zijn meerdere dingen die we daar kunnen gaan doen dus dat is even afwachten. Ook over het gastgezin weet ik nog niet meer. We zullen ze volgende week woensdag gaan bezoeken en als het klikt kunnen we meteen blijven. Voordat we naar Kampala gaan gaan we eerst nog op safari, 1 dag chimp tracking, 3 dagen Murchison falls (een van de grootste nationale parken in Uganda) en daarna nog een dag rhino tracking. Als het goed is hebben we dan veel van de mooiste plekjes en de mooiste dieren gezien. De rest wil ik gaan bekijken in de andere maanden dat ik hier nog zit. Jantien gaat 7 maart naar huis, dat zal wel even wennen zijn. Het is wel fijn om over de dingen die je allemaal ziet te kunnen praten met iemand uit Nederland. Gelukkig zijn er steeds meer mensen die ik hier leer kennen, dus echt alleen zal ik niet zijn. Wat ik de rest van de maanden hier ga doen, daar ben ik nog steeds niet overuit. Ik zal komende weken wat projecten gaan bezoeken in Kampala, kijken of daar iets tussen zit. Daarna zou ik nog graag een paar weken in een wat kleinere stad willen zitten. Jinja en Masaka vond ik beide erg leuke steden, misschien dat ik daar nog ga zoeken naar een project. Gulu, dat ligt wat meer in het noorden, spreekt me ook erg aan...dus wie weet beland ik daar wel. Ik sta nu overal nog voor open, dus ik zie wel wat de komende weken me gaat brengen! Ik zal proberen wat foto's van Lake Mburo op mn weblog te zetten.
Hmm..ik had geschreven dat ik ging raften op de Rijn, maar volgens mij stroomt die niet door Jinja..het was dus raften op de Nijl! Dat heb ik vandaag gedaan, echt super gaaf! Ze hebben hier het hoogste level dat je mag doen als je onervaren bent. Dat betekende wel dat het niet lukte op iedere keer in de boot te blijven...maar dat mocht de pret niet drukken! We hebben 7 stroomversnellingen/watervallen gehad, bij 1 is de hele boot geflipt (omgeslagen) en bij 1 is de linkerhelft van de boot geslagen...waar ik natuurlijk ook bij zat! Ik heb nu wat last van mn been, waarschijnlijk een spier verrekt ofzo...maar verder ben ik nog helemaal heel! De instructeur wist ons wel goed zenuwachtig te maken! Bij een van de stroomversnellingen was een Nederlandse man omgekomen, 12 jaar geleden al...maar sindsdien heet de stroomversnelling "the dutch deathman", gelukkig zat deze niet in ons programma! Verder gaat het hier nog steeds goed! Ik begin steeds meer te wennen aan de manier van leven hier...toch was ik wel heel blij toen ik vanmiddag sinds twee weken weer onder de douche stond en niet hoefde te kloten met een bakje water! De mensen hier zijn erg aardig, maar vaak met de bedoeling om geld te krijgen. Zo stonden we gister in een restaurantje chapati's te halen en was er een man die tegen Jantien en mij begon te praten. "Hoe gaat het?", "waar komen jullie vandaan?" etc. Vervolgens zegt hij schaamteloos dat hij een chapati wil, dus ik vertel hem dat hij die dan moet kopen. Hij antwoordt dat hij een chapati van ons wil hebben...ze kosten maar 300 shilling, dat is nog geen 15 cent, maar het lef! Ik heb hem verteld dat hij zelf maar voor zn geld moet werken en dan zelf zn chapati kan kopen...ik heb hem dus geen chapati gegeven...krent die ik ben ! Geld vragen doen ze hier sowieso schaamteloos. Net kwam er een jongen in een rolstoel naar Jantien toe en vroeg gewoon om geld, dat gebeurt hier heel vaak. Soms wel frustrerend. Veel mzungu's komen hier om een steentje bij te dragen maar in plaats van dat de mensen hier dankbaar zijn vragen ze je om extra geld of geven ze je een boze blik (en volgens mij is het echt geen bestuderende blik zoals sommigen zeggen!). Ze hoeven echt niet op de knieen omdat we hier zijn, maar sommigen...pff! Anderen kunnen weer heel aardig zijn, dan komen ze naar je toe om je te bedanken voor je werk...
Ik heb inmiddels snel internet gevonden in Jinja. Morgen zal ik weer achter internet kruipen en dan hoop ik even online te kunnen komen op msn, op dit moment doet hij het helaas niet...! Voor nu alvast lekker slapen!
Wat een goede dag ik heb veel geleerd, gezien en kunnen doen! Vanochtend belde Jantien meteen op dat het druk was op de labour ward en dat er twee vrouwen waren die moesten bevallen! Ik ben dus meteen terug gegaan naar het ziekenhuis om een kijkje te nemen... Er lag een vrouw op de grond, de drie bedden die er zijn waren namelijk allemaal al bezet. Op een van de bedden lag een vrouw die net was bevallen, op een ander bed lag een vrouw waarvan het babytje al was overleden maar het babytje moest nog wel geboren worden. Ze werd nu ingeleid zodat ze de baby via de normale weg zou krijgen. Wat best wel vreemd was was dat Jantien en ik moesten uitrekenen hoeveel medicijnen ze moesten toevoegen aan haar infuus. De dokter leek het in eerste instantie te doen als een soort test voor ons, maar toen ik kwam met het antwoord zei hij dat we het anders moesten uitrekenen en dat het antwoord verkeerd was. Nee dus...hij maakte een fout in zijn berekening en het antwoord dat Jantien en ik hadden was wel goed. Na dat uit te hebben gelegd zag hij het ook...toch raar dat als Jantien en ik er niet waren geweest hij haar een verkeerde dosering had gegeven.
Op de labour ward lag ook een 14 jarig meisje dat was verkracht en daardoor zwanger was geraakt. Ze stond op het punt om te gaan bevallen. Gelukkig is ze niet besmet geraakt met het HIV virus en vertelden ze dat de man die haar verkracht heeft is opgepakt en in de gevangenis zit.
Er moest ruimte gemaakt worden voor de vrouw die op de grond lag en echt op knappen stond. De vrouw die al was bevallen namen ze mee in een rolstoel dus op dat bed kon de hoogzwangere vrouw plaatsnemen. De eerste bevalling die ik zou zien zou bijna beginnen!! Jantien ging met de dokter de dagelijkse ronde doen en ik bleef bij de verloskundigen, toen de bevalling begon heb ik Jantien gebeld en is ze ook weer gekomen. Het is echt bijzonder zon bevalling. Hij verliep gelukkig goed. De baby, een meisje, moest wel even op weg geholpen worden met wat zuurstof, maar daarna ging het prima. Ik mocht zelfs een klein beetje helpen met de baby. Ik moest het zuurstofslangetje in het neusje doen van de baby en ik mocht de baby later aan de moeder geven. Jantien heeft me bij het 14 jarige meisje de samentrekkende buik laten voelen en heeft me het hartje van de baby laten horen. De moeder van het kindje dat net geboren was leek in eerste instantie niet zoveel te geven om het kind, maar toen ik haar de baby gaf leek ze toch wel heel gelukkig. Ze noemt haar Sarah vertelde ze.
Het meisje van 14 jaar kon niet via de normale weg bevallen omdat ze nog te smal was in haar heupen, daarom moest het kindje geboren worden met een keizersnee. Voor de tweede keer mocht ik mee the theatre in! Gelukkig voelde ik me deze keer iets beter...halverwege ben ik wel weer even weggegaan, maar dat was meer uit voorzorg. Jantien mocht voor de eerste keer assisteren bij een operatie. Ze vond het wel spannend maar ze heeft het goed gedaan...ze heeft zelfs een hechting gezet!
Het meisje lag al erg lang met weeën in het ziekenhuis. Volgens mij is het in Nederland zo dat als wordt besloten dat het kind geboren moet worden met een keizersnee, dan wordt de patient klaargemaakt en gaan ze opereren... Hier is dat anders. De dokter deed eerst rustig zijn ronde en kwam daarna op zn gemakje naar the theatre. Dat had ervoor gezorgd dat de baby het inmiddels wat moeilijk had. Hij moest dus ook gereanimeerd worden nadat hij was geboren. Gelukkig is het goed afgelopen want het jongetje leeft nog...toch blijft het raar dat ze haasten hier in geen van de gevallen nodig vinden.
Vanmiddag na de lunch zijn Jantien en ik naar Providence home (het weeshuis) gegaan. We hebben met de kinderen de rolstoelen gepimpt met stickers en ballonnen, geweldig vonden ze het! Daarna hebben we ze meegenomen voor een wandeling door het dorp om iedereen hun mooie rolstoel te showen! De weeskinderen hebben heel goed meegeholpen met pimpen en hebben daarna geraced met hun vriendjes in de rolstoelen door het dorp.
Met Noah, de blinde doofstomme jongen heb ik niet zoveel meer gedaan. Ik was druk met hem aan het trommelen...maar de laatste dagen eet en wast hij zich op hele vervelende tijden, waardoor ik hem steeds misloop. Morgen hoop ik wel weer met hem te kunnen trommelen.
Vrijdag gaan Jantien en ik naar Jinja om daar te gaan raften op de rijn. Heel vet moet dat zijn en ik moet zeggen dat ik er ook erg naar uitkijk! Het is wel lekker om in de weekenden wat te doen, er is hier in Kikwayi (nu schrijf ik het echt goed!) en in Nkokonjeru niet heel veel te beleven. In het gastgezin zijn ze eigenlijk de hele dag bezig met eten graven/plukken en daarna koken. Dit ritueel doen ze zon 2 a 3 keer per dag en dan gaan ze weer op bed. Ik ben blij dat ik niet hoef te leven op de manier zoals zij dat doen...het lijkt alsof ze niet echt een doel hebben op een dag of in hun leven. Ze hebben ook niet echt iets om naar uit te kijken...misschien dat dat er ook wel voor zorgt dat de mensen hier allemaal zo traag zijn, want waarom zou je snel doen?! Over een uur kan het ook wel, en anders morgen... Toch kan ik nog niet helemaal wennen aan die mentaliteit...
Ik zal proberen weer wat fotos op mn weblog te zetten...maar ook Jantien heeft een aantal fotos op haar weblog staan. Als jullie het leuk vinden kunnen jullie daar ook kijken. Ik heb haar link onder mijn links staan, links op mn pagina.
Dit weekend ben ik naar Masaka geweest om mn visum te verlengen en om daarna gezellig het weekend door te brengen met Kim. Het was de eerste keer alleen reizen, maar gelukkig ben ik inmiddels wat gewend aan de chaotische manier van rijden. Het ging dus ook goed en best wel snel...ik was donderdag mooi op tijd in Masaka om daar wat rond te wandelen en om op zoek te gaan naar de immigratiedienst. Ik heb lekker op een corrupte manier mn visum verlengd. Ik had het in eerste instantie niet door, maar toen me later werd gevraagd of ik eigenlijk een bonnetje had gekregen had ik wel door hoe laat het was...maar goed, maakt niet uit. Ik heb mn visum en wie de 50 dollar daarvoor krijgt kan me eigenlijk niet zoveel schelen. Ik heb wel een tip wat het visum betreft voor mensen die ooit nog naar Uganda willen komen. Regel niet een visum in Brussel maar regel het visum als je aankomt in Uganda. Je krijgt van de Ugandese ambassade in Brussel namelijk een visum voor 3 maanden (of langer als je dat aangeeft) maar als je in Uganda aankomt krijg je er een stempel in en krabbelen ze erin dat hij maar 1 maand geldig is. Je betaalt dus veel geld en hebt uiteindelijk maar een visum voor een maand. Stel je regelt geen visum in Brussel, dan kun je bij aankomst in Uganda een visum kopen voor 3 maanden en ben je veel minder geld kwijt! Donderdag heb ik mezelf wat moeten vermaken...pooh wat ben ik daar slecht in! Gelukkig lagen er bij Joseph wat boekjes en folders over de nationale parken, dus daar heb ik me maar op gestort en toen maar vroeg op bed. Vrijdag kwam Kim al vroeg bij Joseph. We hebben samen ontbeten en zijn daarna lekker gaan winkelen in Masaka. Ze hebben hier vooral veel winkels met schoenen, koffers en stoffen om kleding te laten maken. Verder heb je wat supermarkten waar ze wat prullaria verkopen. Ze houden hier erg van kitch, veel plastic dat het liefst goud of zilver geverfd is en zo veel mogelijk glimt en glittert...tsjah, je moet ervan houden! Terug naar Kim haar huis hebben we een lift genomen in een laadtruck...best gaaf achterin een laadbak worden vervoerd. Lekker in het zonnetje met de wind door je haren... Kim woont in een mooi groot huis maar zonder stromend water. Ze heeft elektriciteit op zonne energie, maar dit heeft eigenlijk alleen genoeg capaciteit voor licht in huis. Zaterdagavond hebben de kinderen wel een filmpje gekeken, maar zoiets gebeurd alleen bij hoge uitzondering. Ze woont op dit moment samen met Frank, Saige (twee jongens waar ze voor zorgt), met Babidia en Rosa (twee meisjes die ze gaat adopteren) en met Maureen (de schoonmaakster/nanny). Ze had nu ook nog een aantal gasten waaronder een nichtje van Rosa met haar vriendin, een vriendin van Maureen en een meisje Annet dat een baby'tje geeft van 5 maanden. Annet is geestlijk niet helemaal in orde en ze zijn er een paar weken terug achter gekomen dat ze HIV besmet is. Ze hebben haar gevraagd naar "slim", zo wordt HIV hier in de volksmond genoemd...maar haar antwoord hierop was "wie is dat?". Ze begrijpt dus niet wat er aan de hand is. Daarom heeft Kim haar nu voor een aantal weken in huis genomen om haar uit te leggen wat HIV inhoudt en hoe ze hiermee moet leven. Of Johny, de baby ook besmet is is nog niet bekend...hij kan pas goed getest worden als hij 2 jaar is. Zaterdag ben ik met Kim en Peter naar een secondary school geweest. We waren uitgenodigd door Martine, een kennis van Peter. Dit was de eerste instelling in Uganda die ik heb gezien die goed georganiseerd was...een hele mooie grote school waar 700 studenten naar toe kunnen. 's Avonds kwam Mayte ook bij Kim en hebben we gezellig wat gekletst, gegeten en gedronken. Gisterochtend heeft Kim ons geleerd hoe je chapati's moet maken. Thuis had ik het al geprobeerd voor de afscheidsborrel...maar toen smaakten ze toch wat anders dan ze hier doen. Als ik thuis ben zal ik het nog een keer proberen! Gistermiddag en avond ben ik heel lang onderweg geweest om thuis te komen. De bus kreeg onderweg een lekke band en het verkeer schiet al niet echt op...dus ik heb over ongeveer 200 kilometer bijna 10 uren gedaan! Ik was blij toen ik weer thuis was! Ik werd verwelkomd met een warm onthaal door het gastgezin. Ze hadden zelfs een soda voor me gekocht en gingen voor Jantien en mij dansen. Ze hadden ons gemist zeiden ze... Ik ben heel blij met het gastgezin, het zijn echt lieve mensen en ze zorgen echt goed voor ons! Ik zal proberen straks wat foto's van ze op internet te zetten. Vandaag is het een nationale feestdag...dus het is weer eens rustig. Ik zou blij zijn als volgende week de kinderen terugkomen in providence home...dan is er in ieder geval echt wat te doen! Voor nu een dikke kus voor jullie en ik zal proberen wat foto's te plaatsen! Mis jullie...
Sinds donderdag zit ik in een gastgezin en sinds vrijdag werk ik bij het weeshuis en zo af en toe loop ik wat mee in het ziekenhuis. Het gastgezin is echt super leuk! Het gezin bestaat uit Sarah (de moeder) met haar drie dochters, Topista, Rachel en Roy, alle drie van mijn leeftijd. Topista woont vast bij haar moeder en Rachel en Roy wonen in Kampala maar zijn hier tijdens hun vakantie omdat wij hier ook zijn. Ze vinden het heel bijzonder dat er mzungus zijn die bij hun thuis verblijven en dat is aan alles te merken. We worden behandeld als echte prinsessen, dat doen ze niet alleen om ons te verwennen maar ook omdat ze denken dat we niets kunnen. Jantien en ik geven aan dat we willen helpen met dingen, dat we graag willen leren hoe het leven hier gaat. Als we dan vervolgens onze eigen kleding hebben gewassen of mee hebben geholpen met koken dan worden we door het hele gezin bedankt. Er zijn nog een aantal mensen die bij het gastgezin verblijven...wie deze mensen zijn daar zijn we nog steeds niet helemaal achter, want ze noemen hier iedereen familie. Wat ze vooral geweldig vinden is als we dingen in Luganda (de plaatselijke taal) zeggen. Echt veel kunnen we niet zeggen, vaak blijft het bij Hoe gaat het?: Ollio tja?, Dankjewel: Webale en Asjeblieft: Kali. Toch vinden ze dit al helemaal geweldig!
Het gastgezin woont in een groot huis maar zonder elektriciteit en water. Het went snel moet ik zeggen, maar toen er in het dorp ook geen elektriciteit meer was was ik wel even onthand...het zo af en toe opladen van je mobiel is toch wel heel handig! Wat nog niet echt went zijn de grote spinnen in de wcs, of naja wcs?! Gaten in de grond in een hokje... De wcs zijn nog niet het ergste, maar die spinnen vind ik echt verschrikkelijk! Gelukkig zijn Roy, Rachel en Topista niet bang voor ze en willen ze ze met alle liefde wegjagen!
Wat ze in het gastgezin ook heel leuk vonden (en wij nog leuker) was toen we in traditionele kleding mee wilden naar een ceremonie. Een oudere man uit het dorp was overleden, en ongeveer een maand na overlijden houden ze dan een ceremonie. Ik had eigenlijk een wat trieste ceremonie verwacht, maar dat was het helemaal niet...het was een groot feest. Het halve dorp was uitgelopen naar het huisje van de man om daar met zn allen te gaan eten, drinken en dansen. Jantien en ik mochten ook wat proeven van de plaatselijke drank...hmm, nou een drankje op zn tijd gaat er wel in, maar dit was echt super smerig! Het zat in een soort houten vaas waar we uit moesten drinken, en dat was maar goed ook...want als ik van tevoren had gezien hoe het eruit zag...dan had ik er geen slok van genomen! Het was een grijs vies goedje...bah!
Zo hebben ze hier nog meer rare gewoontes en gekke fabels, vooral wat sex betreft.
Zo denken sommige mensen dat blanke mannen een hele kleine penis hebben, en dat hij het in de winter niet doet, dus dat ze dan gaan sex kunnen hebben...tsjah, waar ze dat vandaan halen?!
Sex is hier in Uganda nog niet echt iets waar open over gepraat wordt, en dan vooral niet met ouders. Met ooms en tantes is dat anders, zij zijn er om je vragen aan te kunnen stellen. Als een jongen en een meisje gaan trouwens en het meisje weet niet hoe sex hebben werkt (want ze MOETEN hier als maagd trouwen!!) dan gaat de jongen met de tante van het meisje naar bed en dan kijkt het meisje toe om het te leren. Zo gaat het ook andersom, als de jongen niet weet hoe het werkt. Dan gaat het meisje met de oom van de jongen naar bed en dan kan de jongen toekijken... In eerste instantie dacht ik dat ze me voor de gek hielden, maar de drie vrouwen die het me vertelden bleven er zo serieus bij kijken, dat ik het wel moet geloven! Maar ik heb nog meer tradities en fabels:
Wat in veel culturen nog wel gebeurd is dat de bedlakens bewaard moeten worden na de eerste keer sex, om te kunnen bewijzen dat het meisje heeft gebloed en maagd was. Dat niet alle meisjes bloeden bij de eerste keer sex gaat er hier niet in...toen ik dat zei kreeg ik als respons: ooh, maar hier in Uganda wel!...nou daar ben ik verder maar niet op in gegaan. Na de eerste keer sex moet de tante van het meisje de lakens bewaren. Ze heeft niet alleen een taak ná de eerste keer sex, ze heeft ook een taak tíjdens de eerste keer sex van haar nichtje met haar man; ze moet dan namelijk onder het bed liggen om te horen wat ze allemaal doen. Als de tante denkt dat het meisje onzeker is of als ze denkt dat er iets misgaat, dan grijpt ze in en verteld ze, of laat ze zien hoe het wel moet...ik denk niet dat ik hoef te vertellen hoe mijn mond openviel bij het horen van deze dingen!
Ik ben nog niet klaar...zodra meisjes (voor de eerste keer) ongesteld zijn (geweest) mogen ze ineens een heleboel dingen niet meer. Zo mag een meisje dat ongesteld is geen water uit de put halen want dan kan ze doodgaan. Een meisje dat ooit ongesteld is geweest mag niet meer in bomen klimmen om vruchten te plukken, want dan kan de boom uitdrogen en doodgaan. Wat ook nog een leuk bijgeloof is: mensen mogen geen brandhout sprokkelen in de buurt van de waterbron...want dan kan het brandhout veranderen in slangen!! Het idee van vegetarier zijn begrepen ze ook niet helemaal...ze vonden het sneu dat ik het niet at en wilden wel de plaatselijke medicijnen voor me halen, zodat ik het wel weer zou gaan eten. Hmm...nee dat heb ik maar afgeslagen.
In het weeshuis gaat het zn gangetje. Het is erg rustig omdat het vakantie is, dus veel kinderen zijn naar huis of naar familie toe. Normaal gesproken wonen er ongeveer 130 mensen en nu zijn er ongeveer 50 mensen aanwezig. Ik vind het hier moeilijk om te zien wat een jongen is en wat een meisje...zo blijkt het blinde doofstomme kind niet een meisje te zijn maar een jongen en ook degene die op vroege leeftijd malaria heeft gehad en nu misvormd is blijkt een jongen te zijn.
Bedankt voor jullie tips voor oefeningen met de blinde doofstomme jongen Noah. Mn vader had op internet gezocht naar oefeningen en hij kwam bij een verhaal waarbij een vrouw kon communiceren via een trommel met een blinde doofstomme jongen. Dit is wat ik nu ook een beetje aan het proberen ben. In eerste instantie leek hij niet geinteresseerd te zijn in de trommel, maar na een paar keer proberen slaat hij er flink op los. Nu zal ik gaan proberen om er wat meer een ritme in te krijgen, dat hij hetzelfde kan doen als ik doe. Frederico, de jongen die vroeger malaria heeft gehad heb ik mee uit wandelen genomen. Hij heeft een rolstoel/bed dat erg moeilijk te besturen is, maar gelukkig zijn de kinderen in providence home erg behulpzaam...dus Paul (een van de weeskinderen) heeft me geholpen en is met me meegelopen. Met de kinderen speel ik vooral spelletjes. Bingo vinden ze geweldig (waarschijnlijk omdat ze snoepjes en stickers kunnen winnen) en ook puzzelen en tekenen vinden ze heel erg leuk.
Zo af en toe laat ik me even in het ziekenhuis zien (dat zit naast providence home), in de hoop een bevalling te kunnen zien. Vanmiddag kwam ik langs om Jantien op te halen voor lunch. Jantien is vierdejaars geneeskundestudent en loopt mee in het ziekenhuis. Jantien bleek in het theatre te zijn (de operatiezaal) en voordat ik het wist werd me gevraagd of ik ook mee wilde kijken... Nou zon kans krijg je niet vaak toch?! Dus ik zei meteen ja... Er was een 19 jarige, zwangere vrouw van wie de baarmoeder was geknapt. Het kindje was al dood maar moest nog geboren worden. Via de normale weg lukte dat niet meer, dus het werd een keizersnee. Een erg sneu verhaal, want ook de baarmoeder moest verwijderd worden. Tijdens de operatie werd ik even niet goed, wat hier nou voor zorgde weet ik niet...de lucht van het bloed, de warmte van het mondkapje, dat ik weinig gegeten had of alles bij elkaar...maar ik ben maar even naar buiten gegaan. Later voelde ik me weer goed en ben ik weer naar binnen gegaan. Toch is het raar...het eerste kindje dat ik geboren heb zien worden is een dood babytje, met behulp van een keizersnee en ik weet niet eens of het een jongentje of een meisje was. Ik hoop dat ik hier ook nog wat leuke ervaringen op kan doen met het geboren zien worden van kinderen!!
Dit weekend ga ik naar Masaka, eerst naar Joseph van de backpackers (daar heb ik al een keer eerder geslapen) en daarna naar Kim. In Masaka moet ik mn visum gaan regelen en het leek me wel gezellig om daar een weekendje aan vast te plakken. Kim woont op een uurtje afstand van Masaka, dus daarom slaap ik de eerste nacht in Masaka bij Joseph. Wel spannend, want dit wordt de eerste keer alleen reizen...ook geen Jantien meer waar ik op terug kan vallen...maar ik heb er alle vertrouwen in, het begint al wat te wennen!
Ons sociale leventje wordt hier steeds een beetje groter. Naast alle Nederlanders die we hebben leren kennen in Kampala bij Sander en Sarah hebben we nu ook Holly en Kathy ontmoet, twee Amerikaanse vrouwen. Ze zijn echt geweldig! Holly is 26 en werkt in het ziekenhuis. Kathy is 62 en werkt in providence home. Holly had ons meteen al uitgenodigd voor een feestje van Nelson dat ze bij haar thuis gaf. Nelson is de therapeut met wie ik meeloop in providence home. Heel gezellig was het...zo krijg je steeds meer een beetje een leventje hier en hoef je niet achter anderen aan te lopen...heel fijn!
Ik heb het hier erg naar mn zin...maar mis wel veel dingen van thuis en dan vooral mn ouders, Esmee, Efi, mn vrienden en de andere familie! Ik ben heel blij met jullie telefoontjes, mailtjes en berichtjes! Ik ontvang helaas niet alle telefoontjes en smsjes, dus ik kan ook niet op alles reageren...bovendien komen ook niet al mijn berichtjes aan. Wel blijkt er internet te zijn in het ziekenhuis (daar zit ik nu dus ook)...alleen gebeurd het dus nog wel eens dat de stroom het niet doet! Hyves doet hier wat moeilijk, dus ik kan mn krabbels op dit moment niet lezen en ook mn berichtjes van hyves openen gaat niet. Mensen die me dus gekrabbeld hebben en me berichtjes hebben gestuurd via hyves houden nog een reactie tegoed!!
Ik moet zo weer gaan...het gastgezin zal wel weer op ons zitten te wachten met enorm veel eten. Verhongeren doen we hier in ieder geval niet! Ze willen ons helemaal volproppen, want anders dan denken mn ouders misschien dat ik het hier slecht heb gehad...nou ik heb al uitgelegd dat dat niet het geval zal zijn! Nou...ik hoop tot snel!
Ik heb heel veel te vertellen, maar ik moet het kort houden...er zijn namelijk veel mensen die hier achter de computer willen en internet is heel erg traag. Gisteravond hebben we een feestje gehad van de Nederlandse ambassade, dus bijna alle Nederlandse vrijwilligers zijn nu bij Sander en Sarah. Echt heel erg gezellig, maar dat houdt dus wel in dat ik niet te lang achter de computer kan! Jantien en ik zijn maandag naar Tchikay (ik weet nog steeds niet hoe je het schrijft, vergeef me) gegaan om daar twee projecten en een gastgezin te gaan bekijken. Het dorpje ligt onder Mukono naast Nkokojeru. In Nkokonjeru zijn twee projecten, een ziekenhuis waar Jantien aan het werk gaat en een weeshuis waar ik aan het werk ga. In het weeshuis wonen ongeveer 130 mensen, maar dit zijn niet alleen kinderen. Ze noemen het wel een weeshuis maar er wonen niet alleen (weeskinderen). Er wonen ook gehandicapten (zowel kinderen als volwassenen) en ouderen, eigenlijk de mensen die niet (meer) opzichzelf kunnen wonen. Ik zal voornamelijk met de gehandicapten gaan werken...ik heb er al een paar ontmoet en het gaat echt een uitdaging worden! De gehandicapten die hier zitten zijn redelijk zwaar tot zwaar gehandicapt. Zo is er een vrouw die op vroege leeftijd malaria heeft gehad. Daardoor is haar lichaam vergroeit en kan ze niet lopen. Ook is haar hoofd misvormd (ze heeft een erg groot hoofd) en ze kan niet zien. Ze kan zelf niet haar bed uitkomen, dus ze moet wachten totdat iemand haar meeneemt in de rolstoel. Ook is er een meisje van 21 jaar. Toen ze drie jaar geleden werd binnengebracht woog ze 9 kilo, nu weegt ze ongeveer 19/20 kilo. Ze heeft hiv, diabetes en nog een andere chronische ziekte, maar welke dit precies was begrepen Jantien en ik niet. Er is één meisje die me het meest heeft geraakt. Dit is een meisje dat blind en doof is geboren. Ze kan dus niet praten, horen en zien. Haar vader heeft haar in de steek gelaten en haar moeder is onlangs overleden aan aids. Ze zit de hele dag op haar bed inelkaar gedoken met haar hoofd naar beneden. Net zolang totdat iemand haar op komt halen om iets te doen. Er zijn echter veel mensen die zelf niets kunnen, dus er is weinig aandacht voor het meisje. Een vrijwilliger die zes maanden daar aan het werk is geweest heeft haar geleerd zichzelf te wassen en aan te kleden. Verder is het heel moeilijk om met haar te communiceren. Ik heb er al over na zitten denken wat ik zou kunnen doen met haar, maar daar ben ik nog niet helemaal overuit. De enige zintuigen die ze nog heeft zijn haar smaak, reuk en haar gevoel. Als iemand dus suggesties heeft, ik hoor ze heel graag!
Jantien en ik zullen vanavond samen in hetzelfde gastgezin komen. We komen bij een meisje van 22 jaar, Topista. Ze woont samen met haar moeder en haar zusje in een groot huis. In het huis zijn geen voorzieningen, dus we moeten water halen bij de bron en elektriciteit is er helemaal niet. Ik zal mn telefoon opladen in het weeshuis, dus ik ben telefonisch wel bereikbaar. Internet heb ik daar niet, dus wanneer ik op internet kan komen weet ik nog niet...waarschijnlijk moet ik dan naar Mukono naar het internetcafe. Dat kan dus wel een weekje duren.
Woensdag, op Jantien haar verjaardag zijn we (Jantien, Sarah en ik) naar Kyotera gegaan, op ongeveer 180 kilometer afstand van Kampala. Het is een dorpje dat op ongeveer een half uur rijden van Masaka afligt, de plaats waar ik in eerste instantie zou gaan werken. We zouden om 11.00 uur vertekken, maar zoals dat in Uganda gaat, vertrokken we om 16.00 uur uit Kampala. In Kyotera hebben we Hans en Peter ontmoet. Twee gepensioneerde Nederlandse mannen die hier lesgeven aan de moeders van de kinderen van Sarah haar schooltje. Een ontzettend grappig stel, ze kibbelen continu en zijn super voorzichtig met alles dat ze doen. Ze hebben ons ook al gewaarschuwd voor alle spoken die ze zien! We hebben overnacht in een hotel waar Hans ook slaapt. Peter heeft zijn eigen appartement dat hij hier huurt. We konden bij hem slapen maar hij had geen water dus we besloten in het hotel te gaan slapen (hoezo verwend?!). In het hotel hebben we Jantien haar verjaardag een beetje gevierd met lekker eten en een mierezoete taart. De volgende ochtend bleken ook wij geen water te hebben, dus we hadden net zo goed bij Peter kunnen slapen! Voor het eerst dus "primitief douchen" in een bakje water. Donderdag heb ik veel dingen gezien die erg veel indruk op me hebben gemaakt. Ik heb het niet vaak, maar ik werd gewoon misselijk van alle indrukken van die dag. We gingen met Sarah mee naar haar schooltje om daar te zien hoe Hans en Peter lesgeven, erg leuk om te zien! Knap hoe geconcentreerd die vrouwen bezig zijn met lettertjes natekenen. Hans heeft ze geleerd hun eigen naam te schrijven. Hij vertelde dat de blik in hun ogen toen ze doorhadden dat ze hun eigen naam hadden geschreven, onvergetelijk is. Nadat we hadden gezien hoe Hans en Peter lesgeven, zijn we met Sarah meegegaan op huisbezoek. Sarah wil graag dat de ouders zich inzetten voor het onderwijs van de kinderen. Als ze het geld niet hebben om het schoolgeld te betalen (14 euro voor 3 maanden, inclusief lesmateriaal en eten), dat ze dan klusjes kunnen doen voor de school om op die manier het schoolgeld te betalen. Wat voor armoede je tegenkomt in zo'n dorp is niet te bevatten. Mensen hebben geen meubelen, ze zitten op matjes op de vloer. Ze hebben hele donkere huisjes, vaak zonder ramen en erg vies. Toiletten zijn bij veel mensen een gat in de grond en anders hebben ze niets. Ook stromend water en elektriciteit kennen de meeste mensen niet. Tijdens het huisbezoek kwamen we bij een gezin met tien kinderen. De vrouw was zwanger van het elfde kind en ze zorgen ook nog voor een neefje. Schoolgeld konden ze niet betalen en de kinderen moesten met zn vieren twee matrassen delen. De kinderen liepen in vieze, kapotte kleding, terwijl de ouders er wel netjes uitzagen. Sarah probeerde duidelijk te maken dat het onveranwoord is om zoveel kinderen op de wereld te zetten, zonder voor ze te kunnen zorgen. De vrouw, met wie we eerst spraken, vertelde dat zij na zes kinderen eigenlijk wilde stoppen met kinderen krijgen, maar dat haar man dat niet wilde. In Uganda is het nog steeds zo dat de man het voor het zeggen heeft en dat de vrouw eigenlijk maar moet luisteren. Later vertelde de man lachend dat hij twintig kinderen wil bij deze vrouw, en dat hij binnenkort opzoek zal gaan naar een tweede vrouw om daar nog meer kinderen mee te krijgen. Hier is nog ook nog steeds normaal dat een man meerdere vrouwen heeft, hoe meer vrouwen en kinderen hoe mannelijker de man. Zijn vrouw, die erbij zat toen hij dit vertelde, lachte maar wat mee met haar man...meer kon ze eigenlijk niet doen. Veel mensen zien kinderen hier nog als een oudedagsvoorziening, en dat is hier ook nog het geval, maar het is zo frustrerend dat die man niet inziet dat hij beter een paar
kinderen kan hebben voor wie hij goed kan zorgen zodat ze later goed zijn opgeleid en veel geld verdienen, dan een heleboel kinderen waar
hij slecht voor zorgt en die later waarschijnlijk net als hij, ook arm zullen zijn. Je staat zo machteloos tegenover zo'n man, je ziet dat zijn kinderen en ook zijn vrouw lijden, maar hij wil niets aannemen van vrouwen.
Wat ook veel indruk op me heeft gemaakt is het zien van het vervoeren van een dood kindje. Veel mensen hebben hier geen geld voor een lijkschouwer, laat staan in de dorpjes. Daarom worden mensen in een mat gewikkeld en vervoerd naar de geboorteplaats waar ze vervolgens worden begraven. In het dorpje kwamen we een Boda tegen (een taxibrommertje), waarop achterop het lichaam van een klein kindje was gebonden. Zo triest om te zien hoe dat hier gebeurd. De Boda reed alleen met het lichaampje door de regen heen, zonder verdere familie. Mayte (een Nederlandse vrijwilliger die overnacht bij Sander en Sarah) vertelde dat ze hier lichamen op de meest vreemde manieren vervoeren. Ze had het zelf nog nooit gezien, maar ze had al een paar gruwelijke verhalen gehoord. Zo kan het zijn dat er mensen een matatoe instappen, die een lichaam bij zich hebben maar die zeggen dat de persoon erg ziek is en dat hij snel vervoerd moet worden. De bestuurder zal wel net doen alsof hij gek is, en laat de mensen gewoon plaatsnemen met het lichaam. Het lichaam wordt op een stoel geplaatst en op die manier vervoerd. Ook worden mensen op het dak van de matatoe, in de laadbak van een truck of op een vrachtauto vervoerd...iets waar wij ons weinig bij voor kunnen stellen!
Na deze indrukwekkende dag hebben we besloten te gaan slapen bij Peter. We hadden toch geen water in het hotel en bij Peter konden we gratis slapen. Bij aankomst in Peter zijn appartement bleek alleen dat hij ook geen elektriciteit had...echt back to basics dus!
De volgende dag zijn we weer met Sarah mee geweest op huisbezoek. Deze dag was minder indrukwekkend dan de dag ervoor. We hebben weer veel armoede gezien, maar gek genoeg "wen" je hier snel aan. Deze dag heb ik voor het eerst autogereden in Uganda, ze rijden hier links dus dat is even wennen. Gelukkig mocht ik oefenen op een zandweggetje. Wat wel een nadeel is is dat in het weggetje veel gaten zitten, dus dat je eigenlijk meer kriskras over de weg rijdt dan dat je links rijdt. Ook zitten er erg steile stukken in het weggetje. Ik probeerde in zn 2 een heuveltje op te rijden, maar halverwege besloot de auto dit niet te trekken in zn 2, dus de auto viel uit. Naja, prima dacht ik...kan gebeuren, dan maar een hellingproef! Wat bleek nou, de handrem deed het niet...dus met heel veel gas, heel veel lawaai en heel veel stank zijn we de heuvel opgekomen...de mensen die langs de weg stonden zullen wel gedacht hebben: "stomme mzungu!".
Gister ben ik samen met Jantien van Kyotera naar Masaka gegaan. Daar zijn we naar backpackersplaats van Joseph gegaan, Joseph is een vriend van Sander en Sarah. Hij heeft een prachtig huis net buiten Masaka. Het is groot en ligt middenin de bergen, prachtig! We hebben ons lekker laten verwennen. We hebben de hele middag wat in het gras gelegen, muziekje geluisterd, boekje gelezen en wat van het zonnetje genoten. Even een dagje echt vakantie dus! Gisteravond zijn we voor het eerst hier op stap geweest. Jantien en ik gingen samen met Joseph. Een hele ervaring...wij als mzungu's vallen nogal op, dus we durfden in eerste instantie niet de dansvloer op. Na een paar drankjes ging dat wat soepeler!
Vandaag hebben we een rustig dagje gehad. We zijn met Bert (een kennis van Sander en Sarah) meegereden naar Kampala. Hier hebben we net lekker een filmpje gekeken dus we hebben lekker de week kunnen afsluiten! Morgen gaan we naar Tshikuy (ik heb geen idee hoe je het schrijft!), daar zitten een weeshuis en een ziekenhuis waar we waarschijnlijk aan het werk gaan. Woensdag zal ik weer in de stad zijn in verband met een feestje van de Nederlandse ambassada, dus dan zal ik woensdag of donderdag wat meer vertellen over het dorpje en over het project!
Ik ga nu proberen wat foto's op mn weblog te zetten...het gaat hier wat moeilijk omdat internet erg traag is, maar ik zal het proberen!
Het is vandaag alweer mn vijfde dag in Uganda. De tijd gaat echt snel hier...ik kan me niet voorstellen dat ik al bijna een week van huis ben. Nog 20 te gaan dus! Ik hoorde van thuis dat het heel koud is bij jullie, het vriest 12 graden hoorde ik?! Dat is een enorm verschil met hier...vandaag is het hier ongeveer 35 graden! Echt warm dus! Verkleuren doen we niet echt, omdat de zon meer bovenop ons hoofd schijnt.
Gisteravond hadden Jantien en ik nog met Linde afgesproken (een Nederlandse vrijwilligster die hier werkt in een ziekenhuis en in een weeshuis). Ze belde ons en vroeg of we het leuk vonden om een paar uurtjes mee te helpen in het weeshuis waar ze werkt; natuurlijk vonden we dat leuk! We hebben dus direct de boda boda gepakt en zijn naar haar toegekomen. Het weeshuis heet Sanyu's babyhome en er zitten 44 kinderen van 0 tot 3 jaar. We hebben een paar uurtjes met de kinderen gespeeld, we hebben ze eten gegeven en daarna op bed gebracht. Hele lieve kindjes, maar ze zijn wel erg vies. We kwamen onder de snottebellen en spuug terug...we weten dus dat we de volgende keer vieze kleren gaan aantrekken!! Één meisje heeft veel indruk op me gemaakt. Ze zeggen dat ze anderhalf is, zodat ze dan nog een tijd in dit weeshuis kan zitten, maar ze schatten haar ongeveer 3 1/2 jaar. Haar polsjes en enkeltjes zijn ongeveer net zo dik als mijn wijs- en middelvinger bij elkaar. Dit meisje was zo uitgehongerd, dat ze zo groot is als een kind van een half jaar in Nederland. Zoveel indruk maakt het op je als je deze kinderen ziet en vasthoudt, onbeschrijvelijk!
Vandaag zou ik naar dorpjes bij Masaka, maar dat is een dag verplaatst. Iets waar ik maar aan moet wennen, want zich houden aan afspraken dat doen ze hier niet zo goed. Jantien en ik hebben gisteravond met Tim gebeld, dat we wel graag naar zijn project wilden gaan kijken vanochtend. Tim kwam ons vanochtend dus ophalen en zijn we naar zijn project gegaan in een buitenwijk van Kampala. Hij heeft daar een bibliotheek waar ze ook computercursussen geven. Een erg goed project, want veel mensen in Uganda kunnen niet lezen of schrijven en Tim interesseert de mensen met zijn project voor literatuur. Bij zijn bibliotheek lezen ze kleine kinderen voor en lenen ze (studie-) boeken uit aan oudere kinderen. Ook voor docenten zijn er boeken die ze kunnen lenen waaruit ze hun leerlingen les kunnen geven. Om bij Tim zijn project te kunnen komen moesten we door een sloppenwijk van Kampala. Het is daar eigenlijk "net zoals in de film", huisjes bestaan uit een paar planken met golfplaten. Zo af en toe komt er een urinelucht voorbij en het leven speelt zich af in de smalle veruilde straatjes. We wilden graag foto's maken, maar we voelden ons bezwaard, dus we hebben maar geen foto's gemaakt. Nadat we bij Tim zijn project zijn geweest zijn Jantien en ik voor het eerst alleen naar Kampala gegaan, met de matatoe. Tim had ons uitgelegd waar we ongeveer uit moesten stappen, maar na ongeveer 5 minuten rijden hadden we er al geen idee meer van waar we waren. Dit was ook niet zo verwonderlijk, want de matatoe reedt een andere route dan Tim had gedacht. Gelukkig waren er behulpzame mensen in de matatoe die ons precies konden vertellen waar we eruit moesten. We hebben ons eerst maar aangemeld bij de Nederlandse Ambassade, zodat ze weten dat we hier in het land zijn. Daarna zijn we opzoek gegaan naar "garden city", een groot modern winkelcentrum. Hoe het winkelcentrum precies heette waren we even kwijt, maar we wisten dat het iets was met "garden". We gingen dus vragen, en op een of andere manier hadden we allebei "spring garden" in gedachten. De man aan wie we het vroegen had geen flauw idee waar we het over hadden, en toen bedacht ik me ineens dat het iets was met city. Dus weer opzoek naar iemand die ons misschien kon helpen; "weet u misschien waar city garden is?", de man keek ons wat lachend aan en zei dat we waarschijnlijk "Garden city" bedoelden, gelukkig ons hij ons de weg vertellen. Even later bedacht ik me dat we naar een kledingwinkel in Nederland hadden gevraagd (spring garden), mooi stom!! In Garden city hebben we lekker gegeten bij een wokrestaurant, want in Kampala hebben ze werkelijk alles! Ook zit er een hele grote supermarkt waar we wat boodschapjes hebben gedaan. De vrouw achter de kassa heeft me nog even proberen af te zetten door 1000 shilling te weinig terug te geven, maar ik was niet op mn mondje gevallen en heb even gevraagd of ze die 50 eurocent (iets dat ik natuurlijk niet kan missen!!) ook nog voor me had! We vonden eigenlijk al wel dat we een pluim hadden verdiend voor hoever we tot nu toe waren gekomen, maar we moesten ook de terugweg nog vinden! Weer heel veel vragen, maar gelukkig zijn de Ugandezen erg behulpzaam (en vragen ze er tot onze grote verbazing geen vergoeding voor!). Dus we hebben onze weg terug ook weer gevonden!
Morgen zal ik wel echt naar Masaka gaan, dus vanaf morgen ben ik even niet online. Zondag zal ik weer terugkomen en ik hoop dat ik dan nog op internet kan, anders dan wordt het maandag!
Ik begin steeds meer aan het idee te wennen dat ik hier de komende vijf maanden in Uganda zal zijn. Het geeft een dubbel gevoel, ik mis jullie van thuis heel erg...maar ik heb het hier ook heel erg naar mn zin. Ik word er wat onrustig van merk ik, maar die rust komt deze week vast wel weer terug! Gister zou ik met Jantien naar het huis van Tim gaan..we konden het alleen niet meer terugvinden! Er was een man die ons wel kon vertellen waar het ongeveer was, hij had ons namelijk de dag ervoor zien lopen met Tim (ja opvallen doen we hier wel!). We weten dat we in de buurt van zijn huis waren, maar we konden het juiste huis helaas niet vinden. Onderweg verzamelde zich een groep kinderen achter ons, die ons erg interessant vonden. We werden een hele tijd gevolgd, we voelden ons net moeder gans. Ook kwamen we een meisje tegen die mij van boven tot onder aan het bestuderen was. Toen ik naar haar lachte ging ze door haar knieen en maakte ze een buiging. Ooh, wat voelde ik me even raar, het was net of zij onderdanig was aan mij. Meite (een vrijwilligster die bij Jantien en mij in het guesthouse zit) vertelde dat ze dat hier vaker doen, het is een manier van groeten en respect tonen. Gisteravond hebben we lekker "hollands" gegeten, pasta! We hebben hier in de plaatselijke "supermarkt" boodschapjes gedaan en hebben zelf gekookt. Gisteravond heb ik niet zo veel meer gedaan, wat gekletst met Jantien en Meite en wat gespeeld met de kinderen hier. Meite heeft verteld over wat ze hier in Uganda allemaal al heeft gedaan en heeft gezien, ze zit hier namelijk al 4 maanden. Jantien en ik zijn over veel dingen erg enthousiast geworden...we weten in ieder geval zeker dat we binnenkort willen gaan raften en de nationale parken willen gaan bezoeken. Vandaag zijn Jantien en ik opgehaald door John. Hij heeft ons meegenomen naar zijn project buiten het centrum van Kampala. Er zit daar een primary school met weeskinderen en kwetsbare kinderen. John zorgt ervoor dat deze kinderen goed onderwijs krijgen en dat ze te eten krijgen op school. Ooit wil hij een eigen school beginnen voor weeskinderen. Zijn vrouw is in oktober 2007 overleden, hij weet dus van zijn kinderen hoe het is om op te groeien zonder moeder. Hij heeft 2 zoontjes van 7 en 10 jaar oud. Al voordat John zijn vrouw overleed was hij druk bezig met dit project, maar de dood van zijn vrouw heeft hem nog meer gemotiveerd om dit door te zetten. Op de school zitten 808 kinderen, er zijn 7 klassen en 14 docenten. Dit houdt in dat in een klaslokaal, waarin wij in Nederland ongeveer met zn 25en zitten, ze hier met 120 kinderen zitten. Er staat dan 1 docent voor de klas die de leerlingen les probeert te geven. Op dit moment is het hier zomervakantie, dus we hebben de school niet "in actie" gezien, in februari, als de scholen weer beginnen zullen Jantien en ik nog een keer gaan kijken. Zoals jullie je kunnen voorstellen gaat het lesgeven hier erg moeilijk dus is de school ook opzoek naar vrijwilligers die ze kunnen helpen. John wil graag dat Jantien en ik bij hem op school komen werken. Of we dit gaan doen weten we nog niet, er zijn nog zoveel opties die openstaan. We gaan dus eerst verder kijken voordat we een beslissing gaan maken. John heeft ons vandaag ook meegenomen naar een clinic. Hier enten ze mensen in, testen ze mensen op HIV, malaria, hepatitis en zo nog vele andere ziektes. Het was een erg vervallen clinic (foto's komen later). Er was 1 dokter, 1 verpleegster, een tandarts en verder nog mensen die de boekhouding doen en koken. Voor een duidelijker beeld, ze hebben daar vorig jaar ruim 27000 mensen geholpen. Dit waren mensen die zich hebben geregistreerd, dus in werkelijkheid waren het er nog meer. Het is zo vreemd om te zien onder wat voor omstandigheden mensen hier geholpen moeten worden. Medicijnen worden normaal gesproken in een koelkast bewaard, maar nu ging dat niet...want het gas was op. Morgen kregen ze weer nieuw gas, dus tot die tijd staan de medicijnen in de warmte. Ook zitten er in het gebouw geen ramen, ze hebben geen computer en het laboratorium bestaat uit 1 microscoop. Dat ze daar hulp nodig hebben is overduidelijk, maar het is zo moeilijk..ze hebben op heel veel plaatsen hulp nodig. Gister had ik geschreven dat het hier al erg lang droog was, nou zoals jullie waarschijnlijk al aanvoelen...daar is vandaag verandering in gekomen! Vanochtend was het hier heel zonnig maar vanmiddag begon het ineens enorm hard te regenen. Hier pakken ze dan meteen alle spullen in en het hele leven komt hier stil te liggen. Jantien, John en ik zaten net in een matatoe terug naar Sander en Sarah toen het begon te regenen. Een stuk verderop moesten we verder met de boda boda, maar zoals jullie begrijpen, reden ook deze niet meer. We hebben dus een hele tijd moeten wachten (wel droog hoor), totdat we weer verder konden. Nu is het hier weer lekker droog en zonnig...het weer slaat hier zomaar om!
Morgen ga ik met Sarah en Jantien naar het schooltje van Sarah. Kim (een vriendin van Sander en Sarah die hier verblijft in het andere gasthuis) gaat dan weer naar huis, zij woont op een half uurtje van Sarah haar school. De school is hier ongeveer 3 uren rijden vandaan, en ligt vlakbij Masaka (de plaats waar ik in eerste instantie heen zou). Sarah neemt ons dan mee op huisbezoeken van haar leerlingen. Zo wil ze een duidelijk beeld krijgen van waar de kinderen vandaan komen en of de school helpt in hun algemene ontwikkeling. Jantien en ik kunnen dan goed zien hoe het leven is in een dorp. We zullen hier een paar dagen blijven, waarschijnlijk tot zaterdag of zondag en komen dan weer terug. Als het leven me bevalt in het dorp zullen we langs verschillende scholen en weeshuizen gaan om te kijken of daar plek is voor mij. Ik kijk er echt enorm naar uit, ik ben heel erg benieuwd hoe het leven is in het dorp! Dit houdt wel in dat ik de komende dagen waarschijnlijk niet op mn weblog zou kunnen schrijven. Ik zal vanavond kijken of ik mn mailtjes nog even kan bekijken, en anders dan horen jullie dit weekend weer van me! Allemaal weer heel erg bedankt voor jullie lieve berichtjes! Msn doet het hier trouwens niet, en ook het kwekken op hyves werkt niet. Ik kan dus alleen via de mail, mn weblog of telefonisch contact hebben. Voor mensen die me zouden willen bellen; op www.goedkoopbellen.nl staan manieren om goedkoop met Uganda te bellen. Mn ouders hebben het al voor elkaar, en ik weet niet precies hoe het werkt, dus als jullie vragen hebben kunnen jullie het best even met hun bellen!
Gister wilde ik hier graag achter internet, maar het gebeurd hier regelmatig dat internet niet zo werkt als jij wilt, en zo ook gister. Ik heb inmiddels een Ugandees telefoonnummer: 00256779630451. Ik heb gemerkt dat ik niet alle smsjes ontvang die naar me toe worden gestuurd of een stuk later...dus vergeef het me als je niets van me terug hoort! Mn reis liep, zoals ik had geschreven goed. Hier ben ik heerlijk opgevangen...we slapen hier in een guesthouse met alle gemakken van dien. Een eigen douche, toilet, keuken en een huiskamertje! Ik hoop dat we in de loop van de week naar een project kunnen, want nu voelt het echt als een hele luxe vakantie! Ze doen zelfs onze was en de afwas... Gister ben ik met Tim (een vriend van Sander en Sarah) en met Jantien naar Kampala geweest. We zijn hier vandaan gelopen naar Tim zijn huis. Tim woont in een middenstandswijk, maar daar zie je al veel armoede. Al het leven speelt zich af op straat. Langs de weg spelen kinderen, verkopen mensen spullen en koken de vrouwen. Dit alles gebeurd tussen het afval dat langs de weg in goten wordt gedumpt, in de hoop dat het gaat regenen en dat het weg spoelt. Het is hier echter al een hele tijd droog, dus het afval van de laatste weken heeft zich opgestapeld en zorgt voor een verschrikkelijke stank. Ook lag er langs de weg een dode hond, aangereden door een auto vertelde Tim ons. Dat is dan toch een vreemd idee, dat dat beestje daar blijft liggen totdat het is aangevreten of opgegeten door andere dieren. Even verderop kwam ons een verschrikkelijke stank tegemoed, daar lag een dode kip die er vermoedelijk al een week lag... Blanke mensen zijn in deze buurt nog een attractie opzich. Overal waar we komen worden we na geroepen "mzengu, hay mzengu", dat hallo blanke betekend. Kleine kindjes komen naar de weg gerend als we voorbij lopen om een blik van ons op te vangen. We hadden het idee dat we zo af en toe wel wat boos aangekeken werden en dan voornamelijk door de vrouwen, maar er is ons verteld dat dat niet zo is bedoeld...we moeten het opvatten als "bestuderend kijken". In de stad is dat minder, daar zie je meer blanke mensen, maar ze weten je wel te vinden als ze iets willen verkopen, dan wordt je wel nageroepen met "mzengu". Op de wat grotere weg hebben we een matatoe gepakt naar de stad, dat is een klein taxibusje. Een hele ervaring op zich. Ze rijden hier als gekken, toeteren veel en rijden voornamelijk links...maar als dat even niet kan rijden ze ook vrolijk aan de rechterkant van de weg. Het is dus erg goed uitkijken met oversteken!! In Kampala hebben we veel dingen gezien. De Nederlandse Ambassade, waar we maandag weer naar terug moeten, want op zaterdag zijn ze gesloten. Ook zijn we naar het theater geweest om te kijken wat ze daar voor programma hebben. Wat ons enigszinds verbaasde was een heel groot winkelcentrum waar ze werkelijk alles verkopen, zelf pindakaas en pindasaus! Bij het winkelcetrum in zit ook een casino en een bioscoop. Ze zeggen dan ook wel dat Kampala iets compleet anders is dan de rest van Uganda, het is een zogedaamde "one-city country". Ook heeft Tim ons restaurantjes laten zien waar we goed en veilig eten kunnen krijgen. Verder zijn we bij de bank geweest en bij een winkel om mn telefoonsimlockvrij te maken, want dat bleek hij niet te zijn! Wat heel gaaf was om te doen was het reizen met de "Boda boda", dat is een taxibrommertje. Tim heeft ons geleerd wat eerlijke prijzen zijn (ongeveer 25 cent voor een ritje) en waar we naar moeten vragen om ergens te komen. We moeten hier goed in de gaten houden om wat voor bedragen ze hier vragen, ze willen namelijk de prijs nog wel eens verdubbelen of verdriedubbelen als ze zien dat je blank bent. Met de matatoe zijn we weer terug gegaan naar het huis van Sander en Sarah. Hier hebben we gister lekker uitgerust..we waren echt kapot na zo'n dag. Gisteravond belde mn moeder en Carmen belde ook nog. Echt super leuk om dingen te horen van het thuisfront. Allemaal bedankt voor jullie lieve smsjes, telefoontjes en berichtjes op mn weblog!! Straks gaan we naar Tim om naar een van de "slombs" van Kampala te gaan, een sloppenwijk. Een vrijwilligster die hier al wat langer zit heeft ons verteld dat het heftig is wat we daar gaan zullen zien, dus ik ben heel benieuwd. Jullie horen hopelijk morgen weer van me! Online komen op msn gaat hier wat moeilijk omdat het internet heel traag is, maar ik zal vanavond even kijken of dat gaat lukken!
Na een aantal slopende uurtjes achter de rug te hebben ben ik er! Ik heb heel veel te vertellen, zoveel indrukken... Gister ben ik door heel veel lieve vrienden en mn ouders naar Schiphol gebracht...moeilijk hoor om iedereen thuis te laten en zelf weg te gaan! Veel tranen gelaten, ook nadat ik de douane door was, maar nu ik hier ben denk ik wel dat het het waard is! Mn vlucht verliep gesmeerd, alle vliegtuigen gingen mooi op tijd! Wel was het even zoeken in Londen; ik kwam aan op terminal 5 en moest naar terminal 4. Nou dit klinkt alsof het op loopafstand is, toch?! Nou niet dus...het heeft wat voeten in de aarde gehad maar ik kwam (met de bus!) ruim op tijd bij mijn vliegtuig! Daar even een hapje gegeten en toen met het vliegtuig naar Nairobi. In Nairobi moest ik erg lang wachten, en op het vliegveld was niet echt veel te beleven. Gelukkig had ik een dagboek van Car gekregen, dus daar staan al mooi wat verhaaltjes in! Vanmiddag ben ik aangekomen op de luchthaven van Entebbe, tijdens de vlucht heeft mijn achterbuurman me vermaakt met zijn "spice-girls gezang"...hij kon het blijkbaar niet laten om lekker met de spice girls en zo nog vele andere zangers en zangeressen mee te zingen. Gelukkig duurde de vlucht maar een uurtje...en toen mn aankomst in Entebbe, echt zo mooi dit land! En warm! Het zou ongeveer 27 graden worden...maar het liep vandaag in ieder geval op tot 35 graden. Sander was in eerste instantie nog niet op het vliegveld, maar na niet al te lang te hebben gewacht kwam Jantien (ook een meisje uit Nederland dat hier vrijwilligerswerk gaat doen) en vlak daarna kwam ook Sander. Hij kwam samen met zijn zoontje Bastiaan en nog drie kinderen van vrienden van hem, echt stuk voor stuk schatjes! Sander en zijn vrouw Sara hebben nog een dochter, Nina...ook echt een schatje! Ze hebben in Kampala een stuk grond met daarop hun eigen huis, 2 gastverblijven en een kantoor (waar ik nu in zit). De eerste dagen zal ik sowieso bij hen blijven. Sara vroeg me of ik met haar mee wilde ouders bezoeken van kinderen van haar school (ze heeft zelf een schooltje opgericht), dus dat gaan we van de week doen. Morgen ga ik met Tim (een vriend van Sander) en Jantien Kampala in. Ook dan laat ik mn telefoon even simlockvrij maken (dat bleek hij dus niet te zijn!) en dan heb ik dus ook een Ugandees nummer. We zullen ook verschillende projecten langs gaan om te kijken waar ik aan het werk ga, en hetzelfde geldt voor Jantien. Ik heb nog zoveel meer te vertellen, maar het is bijna 20.00 uur (het scheelt trouwens 2 uren met Nederland en niet 1) en we gaan zo eten...dus ik moet er een eind aan breien. Morgen zal ik proberen om de rest te gaan schrijven...het is raar om hier te zijn, zo ver weg bij jullie...maar het voelt wel goed bij deze mensen hier!
Een zucht van opluchting ging er vanochtend door me heen, ooh...wat was ik blij toen ik mn inbox opende en zag dat ik mail had van Sander . Sander is degene die de projecten nu leidt in Uganda en hij is ook degene die me op komt halen van het vliegveld. Hij schreef dat er drie verschillende projecten zijn waar ik aan het werk zou kunnen. Een weeshuis in Kampala, een nurserey school in Kampala en een lagere school vlak buiten Kampala. Waar mijn voorkeur naar uitgaat weet ik niet, ze hebben alle drie iets dat me aanspreekt. Het weeshuis was wat ik in eerste instantie voor ogen had. Ze zitten echter op dit moment middenin een min of meer gedwongen verhuizing, dus het is afwachten wat ik daar voor ze zou kunnen betekenen. Bovendien zit het weeshuis in Kampala, iets waar mijn voorkeur in eerste instantie niet naar uitgaat, ik zou liever naar het platteland gaan... De nurserey school is een onderdeel van een gehandicapten project in Jinja (een andere plaats in Uganda), de school staat echter wel in Kampala. Of er in deze school lichamelijk of geestelijk gehandicapte kinderen worden opgevangen weet ik niet, maar beide doelgroepen spreken me aan. Wel ook hier het nadeel dat de school in Kampala staat. Eerst dus maar even afwachten wat ik van de grote stad vind..! Want dat is het...Kampala is bijna 2 keer zo groot als Amsterdam ! Ook de lagere school vlak buiten Kampala spreekt me aan, hier vangen ze weeskinderen op. Wat voor werk ik hier precies zou kunnen gaan doen is nog niet bekend, maar wat me hierbij erg aantrekt is dat het vlak buiten de grote stad is, dus een kleinere leefgemeenschap. Ik heb toch het idee dat je dan meer in de gemeenschap wordt opgenomen en meer leert over de cultuur.
Sander stelde voor om eerst een paar dagen bij hem en zijn gezin te komen om te acclimatiseren en dan te kijken welk project me het meest aanspreekt en welk project het best bij me past. Ik was zelf erg blij met deze tussenweg, zo heb ik zelf een beetje de touwtjes in handen waar ik heen ga en hoef ik geen overhaaste beslissingen te nemen. Bovendien kan Sander me dan wat meer vertellen over de projecten en misschien kan ik zelfs wel een kijkje gaan nemen!
Hmmm...drastische veranderingen voor mij. Ik heb vandaag contact opgenomen met vrijwillig wereldwijd omdat ik steeds maar niets van ze hoorde. Twee weken geleden werd me beloofd dat er binnen een week contact met me opgenomen zou worden, maar dit contact bleef helaas uit. Gister heb ik er weer een mailtje achteraan gestuurd en na vandaag weer niets te hebben gehoord was ik het een beetje zat. Maar gebeld dus... Patricia (van vrijwillig wereldwijd) had me twee weken geleden al verteld dat ze bezig waren met veranderingen in Uganda en dat het daarom even duurde voordat ik meer informatie kreeg over het weeshuis en over het gastgezin. Vandaag vertelde ze dat ze de contactpersoon in Uganda (Mark) hebben moeten ontslaan omdat ze hem niet konden vertrouwen. Dit betekende dat ze de vrijwilligers die in Masaka zaten weg hebben gehaald en over hebben geplaatst naar de hoofdstad Kampala. Nu was aan mij de keus of ik naar Masaka wilde gaan, waar geen Nederlanders meer zitten, of dat ik ook in een weeshuis in de hoofdstad wilde gaan werken. Na snel na te hebben gedacht heb ik (misschien een beetje overhaast) de keuze gemaakt om in Kampala te gaan bivakkeren de komende vijf maanden. Het kaartje dat ik dus leuk op mn weblog heb gezet klopt dus niet helemaal meer, en als ik nu echte zekerheid heb...zal ik meer informatie gaan geven over Kampala! Ik durf nu eigenlijk nergens meer vanuit te gaan...maar ze blijven zeggen bij vrijwillig wereldwijd dat het wel goed zal komen en dat het ook goed is gekomen met de vrijwilligers die er nu zitten. Nu de controle dus maar even uit handen geven en erop vertrouwen dat het goed zal komen !
Het is alweer even terug dat ik wat heb geschreven...dus het wordt weer eens tijd voor een nieuw berichtje! In mn vorige berichtje schreef ik dat ik mn visum heb aangevraagd en de papieren voor mn reisverzekering had opgestuurd. Ik heb mn visum inmiddels binnen, en ook de polis voor mn verzekering . Het is trouwens erg handig om je visum te regelen via de visumdienst. Anders moet je namelijk 2 keer naar het consulaat in Brussel om je paspoort te brengen en om je visum op te halen... en de visumdienst rekent maar 40,- om je visum te regelen. Het is dus niet alleen veel handiger om het op deze manier te doen, maar het is ook nog eens goedkoper!
Twee weken geleden ben ik begonnen met de inkopen doen voor Uganda. Van mn ouders heb ik een hele grote backpack gekregen...deze leek me toch iets makkelijker om mee te nemen dan mn mooie roze metallic koffer. Ook een first aid kit gekocht, die mag echt niet ontbreken...dus dan meteen maar de meest uitgebreide gedaan. Dit weekend ben ik bij mn nicht Baukje en haar vriend Vincent geweest in Groningen. Met Baukje ben ik ook weer inkopen gaan doen, we hebben muggenmelk met 40 % deet gekocht, druppeltjes om water te desinfecteren...ooh er zijn echt veel dingen waar je aan moet denken als je weg gaat ! Gelukkig heb ik een lijst ontvangen van Vrijwillig Wereldwijd wat ik ongeveer mee moet nemen... De missie om korte broeken te vinden is alleen wel mislukt...vreemd he?! In de winter !
Aanstaande donderdag over 3 weken ga ik weg... !! Aftellen..!!
Gelukkig...mijn arm heeft vorige week geen rare kleuren gehad, dus ik ben nog nooit in aanraking geweest met de tbc-bacterien ! Vandaag heb ik alle laatste post de deur uit gedaan... De aanvraag voor mn visum, aanvraag voor de reisverzekering, een kopie van mn ticket naar Vrijwillig wereldwijd en mn ontslagbrief naar de GGZ. Alle grote voorbereidingen zijn nu gedaan...alleen nu nog de inkopen doen en dan ben ik er klaar voor! Komende 6 weken heb ik het nog erg druk, veel afspraken om iedereen nog een keer te zien...en volgende week het geweldige scheikunde examen ! Zoals jullie nu begrijpen moet ik nu dus zitten te leren...maar ik kan het even niet opbrengen, dus zometeen maar weer aan de slag! Ik zou blij zijn als ik dat straks achter de rug heb...en dan maar hopen dat ik dan wel geslaagd ben!
De zenuwen voor Uganda beginnen nu wel een beetje te komen. Eerst waren het dromen om erheen te gaan, nu wordt alles zo langzamerhand werkelijkheid! Het is echt aftellen...over 6 weken zit ik er al! Ik ben zo benieuwd wat ik daar allemaal ga zien en ga doen, ik kan bijna niet wachten , maar eerst nog een paar gezellige weken hier in ons koude kikker landje met kerst, oud & nieuw en de afscheidsborrel niet te vergeten!
Ik ben mooi versierd met kleine pleistertjes en verwend met 6 prikken ...ja, ik kom net bij de GGD vandaan. 1 prik in mn been, 2 in mn rechterbovenarm, 2 in mn linkerbovenarm, 1 in mn linkeronderarm...én... 250,- lichter! Gelukkig is het voor het goede doel! Vrijdag moet ik weer terugkomen om te kijken of ik ooit met TBC besmet ben of dat ik ooit in aanraking ben geweest met de tbc-bacterieen, dan verschijnt er een van de komende dagen een grote rode bult op mn onderarm...! De mantoux test heet dit...nu maar hopen dat mijn onderarm zijn oude vertrouwde kleurtje houdt!! Ik ben ingeënd tegen hepatitis A en B, tegen gele koorts, DTP en buiktyfus. Heel wat prikken dus, maar nu wel veilig (en al over 7,5 week ) naar Uganda!
Ruim duizend euro lichter maar een ticket naar Uganda rijker.. ! Vandaag heb ik met "Vrijwillig wereldwijd" gebeld en alles staat nu vast. Nu moet ik nog een reisverzekering afsluiten en een visum aanvragen en dan zijn echt de grootste dingen geregeld! Ik vlieg op 1 januari om 14.50 uur van Amsterdam naar Londen, Heathrow. Vanuit daar vlieg ik naar Nairobi en daarna naar Entebbe. Ik vlieg op 28 mei terug en land op 29 mei om 15.30 uur in Amsterdam... Stel jullie willen me opzoeken , of er is iemand die ook overweegt om naar Uganda te gaan dan staan hieronder een aantal tips over tickets en de (reis-)verzekering.
Boek een ticket van Frankfurt of Amsterdam naar Londen en een apart ticket van Londen naar Etebbe, dit scheelt erg in de kosten. Vliegen vanaf Frankfurt naar Londen is goedkoper dan vanaf Amsterdam, alleen kan het door de reiskosten naar Frankfurt wel duurder worden. Let er wel op dat Londen meerdere vliegvelden heeft!! Veel verzekeringsmaatschappijen hebben geen reisverzekeringen voor een langere tijd (vaak tot ongeveer 50 achtereenvolgende reisdagen). Verweij verzekeringen heeft wel reisverzekeringen voor langere reizen tot 24 maanden. Vraag bij je verzekeringsmaatschappij voor je ziektekosten na welke medische kosten ze vergoeden in het buitenland. Vaak is het zo dat ze vaste bedragen hebben voor bepaalde operaties/behandelingen in een land. Als een plaatselijk ziekenhuis meer kosten berekend, dan zijn deze voor eigen rekening. Bij Verweij verzekeringen kan een medische kostendekking worden afgesloten. Bij het afsluiten van deze verzekering worden deze extra kosten wel vergoed. Voor een link naar de websites zie "mijn links".
Over mijzelf Welkom op mijn weblog over het vrijwilligerswerk dat ik (ga) doe(n) in Uganda! Mijn naam is Sanne van der Vlugt en ik ben 21 jaar. Ik woon in Leeuwarden en ik ben momenteel aan het werk bij de Aegon en bij de GGZ. Ik wilde in eerste instantie verloskunde gaan studeren dit jaar, maar helaas zit hier een erg strenge selectie op en kwam ik er niet meteen doorheen. Dat houdt in dat ik dit jaar niet ben gaan studeren maar dat ik geld ben gaan verdienen om vijf maanden naar Uganda te kunnen gaan. Ik zal daar gaan werken in een weeshuis, vlakbij Masaka. Op deze weblog kun je zien wat ik mee maak in Uganda en kun je ook informatie vinden over Uganda en de voorbereidingen die getroffen moeten worden om een reis zoals deze te kunnen gaan maken.
Foto's
Jantien en ik
Babidia, Nina en ik
Babidia en ik
Jantien haar verjaardag vieren
Sarahs schooltje
Het met bananen lopen op mn hoofd gaat me nog niet zo goed af
Trommelen met Noah
Wandelen met Paul en Frederico
Ik in operatiekleding
Ik in traditionele kleding op een ceremonie
Hans, Peter, Renate en ik op het feestje van de ambassade
Raften op de Nijl
Foto's gastgezin
Huis van het gastgezin
Huiskamer
Slaapkamer
Deel van het gastgezin; genietend van een overheerlijke hollandse stroopwafel
Gastgezin met wat bezoek van familie (oa Jajja, dat is de oma van 106 jaar oud)
Daphney, het buurmeisje van het gastgezin dat vaak bij ons is.
Roy, Jantien en ik in traditionele kleding
Jantien en ik matoke pellen
Jantien en ik matoke koken
Dansen met het gastgezin
Nog meer dansen
En nog meer dansen
Ze krijgen niet genoeg van het dansen
Dus we dansen vrolijk door
Mama Moeto (onder) en Margreth (boven), de moeder en tante van het gastgezin
Buurmeisjes die kind aan huis zijn bij het gastgezin
Little Margreth (nichtje van het gastgezin)
Naar een begrafenis in Gomez (traditionele kleding)
! Geld vragen doen ze hier sowieso schaamteloos. Net kwam er een jongen in een rolstoel naar Jantien toe en vroeg gewoon om geld, dat gebeurt hier heel vaak. Soms wel frustrerend. Veel mzungu's komen hier om een steentje bij te dragen maar in plaats van dat de mensen hier dankbaar zijn vragen ze je om extra geld of geven ze je een boze blik (en volgens mij is het echt geen bestuderende blik zoals sommigen zeggen!). Ze hoeven echt niet op de knieen omdat we hier zijn, maar sommigen...pff! Anderen kunnen weer heel aardig zijn, dan komen ze naar je toe om je te bedanken voor je werk...
. Sander is degene die de projecten nu leidt in Uganda en hij is ook degene die me op komt halen van het vliegveld. 
!
! 
! Gelukkig heb ik een lijst ontvangen van Vrijwillig Wereldwijd wat ik ongeveer mee moet nemen...
! 
! Vandaag heb ik alle laatste post de deur uit gedaan... De aanvraag voor mn visum, aanvraag voor de reisverzekering, een kopie van mn ticket naar Vrijwillig wereldwijd en mn ontslagbrief naar de GGZ. Alle grote voorbereidingen zijn nu gedaan...alleen nu nog de inkopen doen en dan ben ik er klaar voor! Komende 6 weken heb ik het nog erg druk, veel afspraken om iedereen nog een keer te zien...en volgende week het geweldige scheikunde examen 
! Zoals jullie nu begrijpen moet ik nu dus zitten te leren...maar ik kan het even niet opbrengen, dus zometeen maar weer aan de slag! Ik zou blij zijn als ik dat straks achter de rug heb...en dan maar hopen dat ik dan wel geslaagd ben! 
, maar eerst nog een paar gezellige weken hier in ons koude kikker landje met kerst, oud & nieuw en de afscheidsborrel niet te vergeten! 
Boek een ticket van Frankfurt of Amsterdam naar Londen en een apart ticket van Londen naar Etebbe, dit scheelt erg in de kosten. Vliegen vanaf Frankfurt naar Londen is goedkoper dan vanaf Amsterdam, alleen kan het door de reiskosten naar Frankfurt wel duurder worden. Let er wel op dat Londen meerdere vliegvelden heeft!!
