Het prille begin van timmerbedrijf "Vogel en van der Vlugt"; ik timmerend aan het bed van Babidia
Het prille begin van timmerbedrijf "Vogel en van der Vlugt"; Kim en Rosa timmerend aan het bed van Babidia
Babidia ook even zelf timmeren
Ik met Rosa op mn rug op de gebruikelijke manier van dragen in Uganda
Frank, Babidia en Rosa
Mayte en ik aan het chapati's bakken
"Chapatibakker Frank"
Lake Mburo
Safari, Murchison falls en Rhino Sanctuary
Project en gastgezin in Bulenga (Bbira Primary school)
v.l.n.r. Brenda, Trevor, Judith, Happy en Gloria
Trevor
Judith
Brian
Brenda en Gloria
M'n laatste avonturen in Uganda
Sanne in Uganda
5 maanden vrijwilligerswerk
20-01-2009
Sinds donderdag zit ik in een gastgezin en sinds vrijdag werk ik bij het weeshuis en zo af en toe loop ik wat mee in het ziekenhuis. Het gastgezin is echt super leuk! Het gezin bestaat uit Sarah (de moeder) met haar drie dochters, Topista, Rachel en Roy, alle drie van mijn leeftijd. Topista woont vast bij haar moeder en Rachel en Roy wonen in Kampala maar zijn hier tijdens hun vakantie omdat wij hier ook zijn. Ze vinden het heel bijzonder dat er mzungus zijn die bij hun thuis verblijven en dat is aan alles te merken. We worden behandeld als echte prinsessen, dat doen ze niet alleen om ons te verwennen maar ook omdat ze denken dat we niets kunnen. Jantien en ik geven aan dat we willen helpen met dingen, dat we graag willen leren hoe het leven hier gaat. Als we dan vervolgens onze eigen kleding hebben gewassen of mee hebben geholpen met koken dan worden we door het hele gezin bedankt. Er zijn nog een aantal mensen die bij het gastgezin verblijven...wie deze mensen zijn daar zijn we nog steeds niet helemaal achter, want ze noemen hier iedereen familie. Wat ze vooral geweldig vinden is als we dingen in Luganda (de plaatselijke taal) zeggen. Echt veel kunnen we niet zeggen, vaak blijft het bij Hoe gaat het?: Ollio tja?, Dankjewel: Webale en Asjeblieft: Kali. Toch vinden ze dit al helemaal geweldig!
Het gastgezin woont in een groot huis maar zonder elektriciteit en water. Het went snel moet ik zeggen, maar toen er in het dorp ook geen elektriciteit meer was was ik wel even onthand...het zo af en toe opladen van je mobiel is toch wel heel handig! Wat nog niet echt went zijn de grote spinnen in de wcs, of naja wcs?! Gaten in de grond in een hokje... De wcs zijn nog niet het ergste, maar die spinnen vind ik echt verschrikkelijk! Gelukkig zijn Roy, Rachel en Topista niet bang voor ze en willen ze ze met alle liefde wegjagen!
Wat ze in het gastgezin ook heel leuk vonden (en wij nog leuker) was toen we in traditionele kleding mee wilden naar een ceremonie. Een oudere man uit het dorp was overleden, en ongeveer een maand na overlijden houden ze dan een ceremonie. Ik had eigenlijk een wat trieste ceremonie verwacht, maar dat was het helemaal niet...het was een groot feest. Het halve dorp was uitgelopen naar het huisje van de man om daar met zn allen te gaan eten, drinken en dansen. Jantien en ik mochten ook wat proeven van de plaatselijke drank...hmm, nou een drankje op zn tijd gaat er wel in, maar dit was echt super smerig! Het zat in een soort houten vaas waar we uit moesten drinken, en dat was maar goed ook...want als ik van tevoren had gezien hoe het eruit zag...dan had ik er geen slok van genomen! Het was een grijs vies goedje...bah!
Zo hebben ze hier nog meer rare gewoontes en gekke fabels, vooral wat sex betreft.
Zo denken sommige mensen dat blanke mannen een hele kleine penis hebben, en dat hij het in de winter niet doet, dus dat ze dan gaan sex kunnen hebben...tsjah, waar ze dat vandaan halen?!
Sex is hier in Uganda nog niet echt iets waar open over gepraat wordt, en dan vooral niet met ouders. Met ooms en tantes is dat anders, zij zijn er om je vragen aan te kunnen stellen. Als een jongen en een meisje gaan trouwens en het meisje weet niet hoe sex hebben werkt (want ze MOETEN hier als maagd trouwen!!) dan gaat de jongen met de tante van het meisje naar bed en dan kijkt het meisje toe om het te leren. Zo gaat het ook andersom, als de jongen niet weet hoe het werkt. Dan gaat het meisje met de oom van de jongen naar bed en dan kan de jongen toekijken... In eerste instantie dacht ik dat ze me voor de gek hielden, maar de drie vrouwen die het me vertelden bleven er zo serieus bij kijken, dat ik het wel moet geloven! Maar ik heb nog meer tradities en fabels:
Wat in veel culturen nog wel gebeurd is dat de bedlakens bewaard moeten worden na de eerste keer sex, om te kunnen bewijzen dat het meisje heeft gebloed en maagd was. Dat niet alle meisjes bloeden bij de eerste keer sex gaat er hier niet in...toen ik dat zei kreeg ik als respons: ooh, maar hier in Uganda wel!...nou daar ben ik verder maar niet op in gegaan. Na de eerste keer sex moet de tante van het meisje de lakens bewaren. Ze heeft niet alleen een taak ná de eerste keer sex, ze heeft ook een taak tíjdens de eerste keer sex van haar nichtje met haar man; ze moet dan namelijk onder het bed liggen om te horen wat ze allemaal doen. Als de tante denkt dat het meisje onzeker is of als ze denkt dat er iets misgaat, dan grijpt ze in en verteld ze, of laat ze zien hoe het wel moet...ik denk niet dat ik hoef te vertellen hoe mijn mond openviel bij het horen van deze dingen!
Ik ben nog niet klaar...zodra meisjes (voor de eerste keer) ongesteld zijn (geweest) mogen ze ineens een heleboel dingen niet meer. Zo mag een meisje dat ongesteld is geen water uit de put halen want dan kan ze doodgaan. Een meisje dat ooit ongesteld is geweest mag niet meer in bomen klimmen om vruchten te plukken, want dan kan de boom uitdrogen en doodgaan. Wat ook nog een leuk bijgeloof is: mensen mogen geen brandhout sprokkelen in de buurt van de waterbron...want dan kan het brandhout veranderen in slangen!! Het idee van vegetarier zijn begrepen ze ook niet helemaal...ze vonden het sneu dat ik het niet at en wilden wel de plaatselijke medicijnen voor me halen, zodat ik het wel weer zou gaan eten. Hmm...nee dat heb ik maar afgeslagen.
In het weeshuis gaat het zn gangetje. Het is erg rustig omdat het vakantie is, dus veel kinderen zijn naar huis of naar familie toe. Normaal gesproken wonen er ongeveer 130 mensen en nu zijn er ongeveer 50 mensen aanwezig. Ik vind het hier moeilijk om te zien wat een jongen is en wat een meisje...zo blijkt het blinde doofstomme kind niet een meisje te zijn maar een jongen en ook degene die op vroege leeftijd malaria heeft gehad en nu misvormd is blijkt een jongen te zijn.
Bedankt voor jullie tips voor oefeningen met de blinde doofstomme jongen Noah. Mn vader had op internet gezocht naar oefeningen en hij kwam bij een verhaal waarbij een vrouw kon communiceren via een trommel met een blinde doofstomme jongen. Dit is wat ik nu ook een beetje aan het proberen ben. In eerste instantie leek hij niet geinteresseerd te zijn in de trommel, maar na een paar keer proberen slaat hij er flink op los. Nu zal ik gaan proberen om er wat meer een ritme in te krijgen, dat hij hetzelfde kan doen als ik doe. Frederico, de jongen die vroeger malaria heeft gehad heb ik mee uit wandelen genomen. Hij heeft een rolstoel/bed dat erg moeilijk te besturen is, maar gelukkig zijn de kinderen in providence home erg behulpzaam...dus Paul (een van de weeskinderen) heeft me geholpen en is met me meegelopen. Met de kinderen speel ik vooral spelletjes. Bingo vinden ze geweldig (waarschijnlijk omdat ze snoepjes en stickers kunnen winnen) en ook puzzelen en tekenen vinden ze heel erg leuk.
Zo af en toe laat ik me even in het ziekenhuis zien (dat zit naast providence home), in de hoop een bevalling te kunnen zien. Vanmiddag kwam ik langs om Jantien op te halen voor lunch. Jantien is vierdejaars geneeskundestudent en loopt mee in het ziekenhuis. Jantien bleek in het theatre te zijn (de operatiezaal) en voordat ik het wist werd me gevraagd of ik ook mee wilde kijken... Nou zon kans krijg je niet vaak toch?! Dus ik zei meteen ja... Er was een 19 jarige, zwangere vrouw van wie de baarmoeder was geknapt. Het kindje was al dood maar moest nog geboren worden. Via de normale weg lukte dat niet meer, dus het werd een keizersnee. Een erg sneu verhaal, want ook de baarmoeder moest verwijderd worden. Tijdens de operatie werd ik even niet goed, wat hier nou voor zorgde weet ik niet...de lucht van het bloed, de warmte van het mondkapje, dat ik weinig gegeten had of alles bij elkaar...maar ik ben maar even naar buiten gegaan. Later voelde ik me weer goed en ben ik weer naar binnen gegaan. Toch is het raar...het eerste kindje dat ik geboren heb zien worden is een dood babytje, met behulp van een keizersnee en ik weet niet eens of het een jongentje of een meisje was. Ik hoop dat ik hier ook nog wat leuke ervaringen op kan doen met het geboren zien worden van kinderen!!
Dit weekend ga ik naar Masaka, eerst naar Joseph van de backpackers (daar heb ik al een keer eerder geslapen) en daarna naar Kim. In Masaka moet ik mn visum gaan regelen en het leek me wel gezellig om daar een weekendje aan vast te plakken. Kim woont op een uurtje afstand van Masaka, dus daarom slaap ik de eerste nacht in Masaka bij Joseph. Wel spannend, want dit wordt de eerste keer alleen reizen...ook geen Jantien meer waar ik op terug kan vallen...maar ik heb er alle vertrouwen in, het begint al wat te wennen!
Ons sociale leventje wordt hier steeds een beetje groter. Naast alle Nederlanders die we hebben leren kennen in Kampala bij Sander en Sarah hebben we nu ook Holly en Kathy ontmoet, twee Amerikaanse vrouwen. Ze zijn echt geweldig! Holly is 26 en werkt in het ziekenhuis. Kathy is 62 en werkt in providence home. Holly had ons meteen al uitgenodigd voor een feestje van Nelson dat ze bij haar thuis gaf. Nelson is de therapeut met wie ik meeloop in providence home. Heel gezellig was het...zo krijg je steeds meer een beetje een leventje hier en hoef je niet achter anderen aan te lopen...heel fijn!
Ik heb het hier erg naar mn zin...maar mis wel veel dingen van thuis en dan vooral mn ouders, Esmee, Efi, mn vrienden en de andere familie! Ik ben heel blij met jullie telefoontjes, mailtjes en berichtjes! Ik ontvang helaas niet alle telefoontjes en smsjes, dus ik kan ook niet op alles reageren...bovendien komen ook niet al mijn berichtjes aan. Wel blijkt er internet te zijn in het ziekenhuis (daar zit ik nu dus ook)...alleen gebeurd het dus nog wel eens dat de stroom het niet doet! Hyves doet hier wat moeilijk, dus ik kan mn krabbels op dit moment niet lezen en ook mn berichtjes van hyves openen gaat niet. Mensen die me dus gekrabbeld hebben en me berichtjes hebben gestuurd via hyves houden nog een reactie tegoed!!
Ik moet zo weer gaan...het gastgezin zal wel weer op ons zitten te wachten met enorm veel eten. Verhongeren doen we hier in ieder geval niet! Ze willen ons helemaal volproppen, want anders dan denken mn ouders misschien dat ik het hier slecht heb gehad...nou ik heb al uitgelegd dat dat niet het geval zal zijn! Nou...ik hoop tot snel!
Ik heb heel veel te vertellen, maar ik moet het kort houden...er zijn namelijk veel mensen die hier achter de computer willen en internet is heel erg traag. Gisteravond hebben we een feestje gehad van de Nederlandse ambassade, dus bijna alle Nederlandse vrijwilligers zijn nu bij Sander en Sarah. Echt heel erg gezellig, maar dat houdt dus wel in dat ik niet te lang achter de computer kan! Jantien en ik zijn maandag naar Tchikay (ik weet nog steeds niet hoe je het schrijft, vergeef me) gegaan om daar twee projecten en een gastgezin te gaan bekijken. Het dorpje ligt onder Mukono naast Nkokojeru. In Nkokonjeru zijn twee projecten, een ziekenhuis waar Jantien aan het werk gaat en een weeshuis waar ik aan het werk ga. In het weeshuis wonen ongeveer 130 mensen, maar dit zijn niet alleen kinderen. Ze noemen het wel een weeshuis maar er wonen niet alleen (weeskinderen). Er wonen ook gehandicapten (zowel kinderen als volwassenen) en ouderen, eigenlijk de mensen die niet (meer) opzichzelf kunnen wonen. Ik zal voornamelijk met de gehandicapten gaan werken...ik heb er al een paar ontmoet en het gaat echt een uitdaging worden! De gehandicapten die hier zitten zijn redelijk zwaar tot zwaar gehandicapt. Zo is er een vrouw die op vroege leeftijd malaria heeft gehad. Daardoor is haar lichaam vergroeit en kan ze niet lopen. Ook is haar hoofd misvormd (ze heeft een erg groot hoofd) en ze kan niet zien. Ze kan zelf niet haar bed uitkomen, dus ze moet wachten totdat iemand haar meeneemt in de rolstoel. Ook is er een meisje van 21 jaar. Toen ze drie jaar geleden werd binnengebracht woog ze 9 kilo, nu weegt ze ongeveer 19/20 kilo. Ze heeft hiv, diabetes en nog een andere chronische ziekte, maar welke dit precies was begrepen Jantien en ik niet. Er is één meisje die me het meest heeft geraakt. Dit is een meisje dat blind en doof is geboren. Ze kan dus niet praten, horen en zien. Haar vader heeft haar in de steek gelaten en haar moeder is onlangs overleden aan aids. Ze zit de hele dag op haar bed inelkaar gedoken met haar hoofd naar beneden. Net zolang totdat iemand haar op komt halen om iets te doen. Er zijn echter veel mensen die zelf niets kunnen, dus er is weinig aandacht voor het meisje. Een vrijwilliger die zes maanden daar aan het werk is geweest heeft haar geleerd zichzelf te wassen en aan te kleden. Verder is het heel moeilijk om met haar te communiceren. Ik heb er al over na zitten denken wat ik zou kunnen doen met haar, maar daar ben ik nog niet helemaal overuit. De enige zintuigen die ze nog heeft zijn haar smaak, reuk en haar gevoel. Als iemand dus suggesties heeft, ik hoor ze heel graag!
Jantien en ik zullen vanavond samen in hetzelfde gastgezin komen. We komen bij een meisje van 22 jaar, Topista. Ze woont samen met haar moeder en haar zusje in een groot huis. In het huis zijn geen voorzieningen, dus we moeten water halen bij de bron en elektriciteit is er helemaal niet. Ik zal mn telefoon opladen in het weeshuis, dus ik ben telefonisch wel bereikbaar. Internet heb ik daar niet, dus wanneer ik op internet kan komen weet ik nog niet...waarschijnlijk moet ik dan naar Mukono naar het internetcafe. Dat kan dus wel een weekje duren.
Woensdag, op Jantien haar verjaardag zijn we (Jantien, Sarah en ik) naar Kyotera gegaan, op ongeveer 180 kilometer afstand van Kampala. Het is een dorpje dat op ongeveer een half uur rijden van Masaka afligt, de plaats waar ik in eerste instantie zou gaan werken. We zouden om 11.00 uur vertekken, maar zoals dat in Uganda gaat, vertrokken we om 16.00 uur uit Kampala. In Kyotera hebben we Hans en Peter ontmoet. Twee gepensioneerde Nederlandse mannen die hier lesgeven aan de moeders van de kinderen van Sarah haar schooltje. Een ontzettend grappig stel, ze kibbelen continu en zijn super voorzichtig met alles dat ze doen. Ze hebben ons ook al gewaarschuwd voor alle spoken die ze zien! We hebben overnacht in een hotel waar Hans ook slaapt. Peter heeft zijn eigen appartement dat hij hier huurt. We konden bij hem slapen maar hij had geen water dus we besloten in het hotel te gaan slapen (hoezo verwend?!). In het hotel hebben we Jantien haar verjaardag een beetje gevierd met lekker eten en een mierezoete taart. De volgende ochtend bleken ook wij geen water te hebben, dus we hadden net zo goed bij Peter kunnen slapen! Voor het eerst dus "primitief douchen" in een bakje water. Donderdag heb ik veel dingen gezien die erg veel indruk op me hebben gemaakt. Ik heb het niet vaak, maar ik werd gewoon misselijk van alle indrukken van die dag. We gingen met Sarah mee naar haar schooltje om daar te zien hoe Hans en Peter lesgeven, erg leuk om te zien! Knap hoe geconcentreerd die vrouwen bezig zijn met lettertjes natekenen. Hans heeft ze geleerd hun eigen naam te schrijven. Hij vertelde dat de blik in hun ogen toen ze doorhadden dat ze hun eigen naam hadden geschreven, onvergetelijk is. Nadat we hadden gezien hoe Hans en Peter lesgeven, zijn we met Sarah meegegaan op huisbezoek. Sarah wil graag dat de ouders zich inzetten voor het onderwijs van de kinderen. Als ze het geld niet hebben om het schoolgeld te betalen (14 euro voor 3 maanden, inclusief lesmateriaal en eten), dat ze dan klusjes kunnen doen voor de school om op die manier het schoolgeld te betalen. Wat voor armoede je tegenkomt in zo'n dorp is niet te bevatten. Mensen hebben geen meubelen, ze zitten op matjes op de vloer. Ze hebben hele donkere huisjes, vaak zonder ramen en erg vies. Toiletten zijn bij veel mensen een gat in de grond en anders hebben ze niets. Ook stromend water en elektriciteit kennen de meeste mensen niet. Tijdens het huisbezoek kwamen we bij een gezin met tien kinderen. De vrouw was zwanger van het elfde kind en ze zorgen ook nog voor een neefje. Schoolgeld konden ze niet betalen en de kinderen moesten met zn vieren twee matrassen delen. De kinderen liepen in vieze, kapotte kleding, terwijl de ouders er wel netjes uitzagen. Sarah probeerde duidelijk te maken dat het onveranwoord is om zoveel kinderen op de wereld te zetten, zonder voor ze te kunnen zorgen. De vrouw, met wie we eerst spraken, vertelde dat zij na zes kinderen eigenlijk wilde stoppen met kinderen krijgen, maar dat haar man dat niet wilde. In Uganda is het nog steeds zo dat de man het voor het zeggen heeft en dat de vrouw eigenlijk maar moet luisteren. Later vertelde de man lachend dat hij twintig kinderen wil bij deze vrouw, en dat hij binnenkort opzoek zal gaan naar een tweede vrouw om daar nog meer kinderen mee te krijgen. Hier is nog ook nog steeds normaal dat een man meerdere vrouwen heeft, hoe meer vrouwen en kinderen hoe mannelijker de man. Zijn vrouw, die erbij zat toen hij dit vertelde, lachte maar wat mee met haar man...meer kon ze eigenlijk niet doen. Veel mensen zien kinderen hier nog als een oudedagsvoorziening, en dat is hier ook nog het geval, maar het is zo frustrerend dat die man niet inziet dat hij beter een paar
kinderen kan hebben voor wie hij goed kan zorgen zodat ze later goed zijn opgeleid en veel geld verdienen, dan een heleboel kinderen waar
hij slecht voor zorgt en die later waarschijnlijk net als hij, ook arm zullen zijn. Je staat zo machteloos tegenover zo'n man, je ziet dat zijn kinderen en ook zijn vrouw lijden, maar hij wil niets aannemen van vrouwen.
Wat ook veel indruk op me heeft gemaakt is het zien van het vervoeren van een dood kindje. Veel mensen hebben hier geen geld voor een lijkschouwer, laat staan in de dorpjes. Daarom worden mensen in een mat gewikkeld en vervoerd naar de geboorteplaats waar ze vervolgens worden begraven. In het dorpje kwamen we een Boda tegen (een taxibrommertje), waarop achterop het lichaam van een klein kindje was gebonden. Zo triest om te zien hoe dat hier gebeurd. De Boda reed alleen met het lichaampje door de regen heen, zonder verdere familie. Mayte (een Nederlandse vrijwilliger die overnacht bij Sander en Sarah) vertelde dat ze hier lichamen op de meest vreemde manieren vervoeren. Ze had het zelf nog nooit gezien, maar ze had al een paar gruwelijke verhalen gehoord. Zo kan het zijn dat er mensen een matatoe instappen, die een lichaam bij zich hebben maar die zeggen dat de persoon erg ziek is en dat hij snel vervoerd moet worden. De bestuurder zal wel net doen alsof hij gek is, en laat de mensen gewoon plaatsnemen met het lichaam. Het lichaam wordt op een stoel geplaatst en op die manier vervoerd. Ook worden mensen op het dak van de matatoe, in de laadbak van een truck of op een vrachtauto vervoerd...iets waar wij ons weinig bij voor kunnen stellen!
Na deze indrukwekkende dag hebben we besloten te gaan slapen bij Peter. We hadden toch geen water in het hotel en bij Peter konden we gratis slapen. Bij aankomst in Peter zijn appartement bleek alleen dat hij ook geen elektriciteit had...echt back to basics dus!
De volgende dag zijn we weer met Sarah mee geweest op huisbezoek. Deze dag was minder indrukwekkend dan de dag ervoor. We hebben weer veel armoede gezien, maar gek genoeg "wen" je hier snel aan. Deze dag heb ik voor het eerst autogereden in Uganda, ze rijden hier links dus dat is even wennen. Gelukkig mocht ik oefenen op een zandweggetje. Wat wel een nadeel is is dat in het weggetje veel gaten zitten, dus dat je eigenlijk meer kriskras over de weg rijdt dan dat je links rijdt. Ook zitten er erg steile stukken in het weggetje. Ik probeerde in zn 2 een heuveltje op te rijden, maar halverwege besloot de auto dit niet te trekken in zn 2, dus de auto viel uit. Naja, prima dacht ik...kan gebeuren, dan maar een hellingproef! Wat bleek nou, de handrem deed het niet...dus met heel veel gas, heel veel lawaai en heel veel stank zijn we de heuvel opgekomen...de mensen die langs de weg stonden zullen wel gedacht hebben: "stomme mzungu!".
Gister ben ik samen met Jantien van Kyotera naar Masaka gegaan. Daar zijn we naar backpackersplaats van Joseph gegaan, Joseph is een vriend van Sander en Sarah. Hij heeft een prachtig huis net buiten Masaka. Het is groot en ligt middenin de bergen, prachtig! We hebben ons lekker laten verwennen. We hebben de hele middag wat in het gras gelegen, muziekje geluisterd, boekje gelezen en wat van het zonnetje genoten. Even een dagje echt vakantie dus! Gisteravond zijn we voor het eerst hier op stap geweest. Jantien en ik gingen samen met Joseph. Een hele ervaring...wij als mzungu's vallen nogal op, dus we durfden in eerste instantie niet de dansvloer op. Na een paar drankjes ging dat wat soepeler!
Vandaag hebben we een rustig dagje gehad. We zijn met Bert (een kennis van Sander en Sarah) meegereden naar Kampala. Hier hebben we net lekker een filmpje gekeken dus we hebben lekker de week kunnen afsluiten! Morgen gaan we naar Tshikuy (ik heb geen idee hoe je het schrijft!), daar zitten een weeshuis en een ziekenhuis waar we waarschijnlijk aan het werk gaan. Woensdag zal ik weer in de stad zijn in verband met een feestje van de Nederlandse ambassada, dus dan zal ik woensdag of donderdag wat meer vertellen over het dorpje en over het project!
Ik ga nu proberen wat foto's op mn weblog te zetten...het gaat hier wat moeilijk omdat internet erg traag is, maar ik zal het proberen!
Het is vandaag alweer mn vijfde dag in Uganda. De tijd gaat echt snel hier...ik kan me niet voorstellen dat ik al bijna een week van huis ben. Nog 20 te gaan dus! Ik hoorde van thuis dat het heel koud is bij jullie, het vriest 12 graden hoorde ik?! Dat is een enorm verschil met hier...vandaag is het hier ongeveer 35 graden! Echt warm dus! Verkleuren doen we niet echt, omdat de zon meer bovenop ons hoofd schijnt.
Gisteravond hadden Jantien en ik nog met Linde afgesproken (een Nederlandse vrijwilligster die hier werkt in een ziekenhuis en in een weeshuis). Ze belde ons en vroeg of we het leuk vonden om een paar uurtjes mee te helpen in het weeshuis waar ze werkt; natuurlijk vonden we dat leuk! We hebben dus direct de boda boda gepakt en zijn naar haar toegekomen. Het weeshuis heet Sanyu's babyhome en er zitten 44 kinderen van 0 tot 3 jaar. We hebben een paar uurtjes met de kinderen gespeeld, we hebben ze eten gegeven en daarna op bed gebracht. Hele lieve kindjes, maar ze zijn wel erg vies. We kwamen onder de snottebellen en spuug terug...we weten dus dat we de volgende keer vieze kleren gaan aantrekken!! Één meisje heeft veel indruk op me gemaakt. Ze zeggen dat ze anderhalf is, zodat ze dan nog een tijd in dit weeshuis kan zitten, maar ze schatten haar ongeveer 3 1/2 jaar. Haar polsjes en enkeltjes zijn ongeveer net zo dik als mijn wijs- en middelvinger bij elkaar. Dit meisje was zo uitgehongerd, dat ze zo groot is als een kind van een half jaar in Nederland. Zoveel indruk maakt het op je als je deze kinderen ziet en vasthoudt, onbeschrijvelijk!
Vandaag zou ik naar dorpjes bij Masaka, maar dat is een dag verplaatst. Iets waar ik maar aan moet wennen, want zich houden aan afspraken dat doen ze hier niet zo goed. Jantien en ik hebben gisteravond met Tim gebeld, dat we wel graag naar zijn project wilden gaan kijken vanochtend. Tim kwam ons vanochtend dus ophalen en zijn we naar zijn project gegaan in een buitenwijk van Kampala. Hij heeft daar een bibliotheek waar ze ook computercursussen geven. Een erg goed project, want veel mensen in Uganda kunnen niet lezen of schrijven en Tim interesseert de mensen met zijn project voor literatuur. Bij zijn bibliotheek lezen ze kleine kinderen voor en lenen ze (studie-) boeken uit aan oudere kinderen. Ook voor docenten zijn er boeken die ze kunnen lenen waaruit ze hun leerlingen les kunnen geven. Om bij Tim zijn project te kunnen komen moesten we door een sloppenwijk van Kampala. Het is daar eigenlijk "net zoals in de film", huisjes bestaan uit een paar planken met golfplaten. Zo af en toe komt er een urinelucht voorbij en het leven speelt zich af in de smalle veruilde straatjes. We wilden graag foto's maken, maar we voelden ons bezwaard, dus we hebben maar geen foto's gemaakt. Nadat we bij Tim zijn project zijn geweest zijn Jantien en ik voor het eerst alleen naar Kampala gegaan, met de matatoe. Tim had ons uitgelegd waar we ongeveer uit moesten stappen, maar na ongeveer 5 minuten rijden hadden we er al geen idee meer van waar we waren. Dit was ook niet zo verwonderlijk, want de matatoe reedt een andere route dan Tim had gedacht. Gelukkig waren er behulpzame mensen in de matatoe die ons precies konden vertellen waar we eruit moesten. We hebben ons eerst maar aangemeld bij de Nederlandse Ambassade, zodat ze weten dat we hier in het land zijn. Daarna zijn we opzoek gegaan naar "garden city", een groot modern winkelcentrum. Hoe het winkelcentrum precies heette waren we even kwijt, maar we wisten dat het iets was met "garden". We gingen dus vragen, en op een of andere manier hadden we allebei "spring garden" in gedachten. De man aan wie we het vroegen had geen flauw idee waar we het over hadden, en toen bedacht ik me ineens dat het iets was met city. Dus weer opzoek naar iemand die ons misschien kon helpen; "weet u misschien waar city garden is?", de man keek ons wat lachend aan en zei dat we waarschijnlijk "Garden city" bedoelden, gelukkig ons hij ons de weg vertellen. Even later bedacht ik me dat we naar een kledingwinkel in Nederland hadden gevraagd (spring garden), mooi stom!! In Garden city hebben we lekker gegeten bij een wokrestaurant, want in Kampala hebben ze werkelijk alles! Ook zit er een hele grote supermarkt waar we wat boodschapjes hebben gedaan. De vrouw achter de kassa heeft me nog even proberen af te zetten door 1000 shilling te weinig terug te geven, maar ik was niet op mn mondje gevallen en heb even gevraagd of ze die 50 eurocent (iets dat ik natuurlijk niet kan missen!!) ook nog voor me had! We vonden eigenlijk al wel dat we een pluim hadden verdiend voor hoever we tot nu toe waren gekomen, maar we moesten ook de terugweg nog vinden! Weer heel veel vragen, maar gelukkig zijn de Ugandezen erg behulpzaam (en vragen ze er tot onze grote verbazing geen vergoeding voor!). Dus we hebben onze weg terug ook weer gevonden!
Morgen zal ik wel echt naar Masaka gaan, dus vanaf morgen ben ik even niet online. Zondag zal ik weer terugkomen en ik hoop dat ik dan nog op internet kan, anders dan wordt het maandag!
Ik begin steeds meer aan het idee te wennen dat ik hier de komende vijf maanden in Uganda zal zijn. Het geeft een dubbel gevoel, ik mis jullie van thuis heel erg...maar ik heb het hier ook heel erg naar mn zin. Ik word er wat onrustig van merk ik, maar die rust komt deze week vast wel weer terug! Gister zou ik met Jantien naar het huis van Tim gaan..we konden het alleen niet meer terugvinden! Er was een man die ons wel kon vertellen waar het ongeveer was, hij had ons namelijk de dag ervoor zien lopen met Tim (ja opvallen doen we hier wel!). We weten dat we in de buurt van zijn huis waren, maar we konden het juiste huis helaas niet vinden. Onderweg verzamelde zich een groep kinderen achter ons, die ons erg interessant vonden. We werden een hele tijd gevolgd, we voelden ons net moeder gans. Ook kwamen we een meisje tegen die mij van boven tot onder aan het bestuderen was. Toen ik naar haar lachte ging ze door haar knieen en maakte ze een buiging. Ooh, wat voelde ik me even raar, het was net of zij onderdanig was aan mij. Meite (een vrijwilligster die bij Jantien en mij in het guesthouse zit) vertelde dat ze dat hier vaker doen, het is een manier van groeten en respect tonen. Gisteravond hebben we lekker "hollands" gegeten, pasta! We hebben hier in de plaatselijke "supermarkt" boodschapjes gedaan en hebben zelf gekookt. Gisteravond heb ik niet zo veel meer gedaan, wat gekletst met Jantien en Meite en wat gespeeld met de kinderen hier. Meite heeft verteld over wat ze hier in Uganda allemaal al heeft gedaan en heeft gezien, ze zit hier namelijk al 4 maanden. Jantien en ik zijn over veel dingen erg enthousiast geworden...we weten in ieder geval zeker dat we binnenkort willen gaan raften en de nationale parken willen gaan bezoeken. Vandaag zijn Jantien en ik opgehaald door John. Hij heeft ons meegenomen naar zijn project buiten het centrum van Kampala. Er zit daar een primary school met weeskinderen en kwetsbare kinderen. John zorgt ervoor dat deze kinderen goed onderwijs krijgen en dat ze te eten krijgen op school. Ooit wil hij een eigen school beginnen voor weeskinderen. Zijn vrouw is in oktober 2007 overleden, hij weet dus van zijn kinderen hoe het is om op te groeien zonder moeder. Hij heeft 2 zoontjes van 7 en 10 jaar oud. Al voordat John zijn vrouw overleed was hij druk bezig met dit project, maar de dood van zijn vrouw heeft hem nog meer gemotiveerd om dit door te zetten. Op de school zitten 808 kinderen, er zijn 7 klassen en 14 docenten. Dit houdt in dat in een klaslokaal, waarin wij in Nederland ongeveer met zn 25en zitten, ze hier met 120 kinderen zitten. Er staat dan 1 docent voor de klas die de leerlingen les probeert te geven. Op dit moment is het hier zomervakantie, dus we hebben de school niet "in actie" gezien, in februari, als de scholen weer beginnen zullen Jantien en ik nog een keer gaan kijken. Zoals jullie je kunnen voorstellen gaat het lesgeven hier erg moeilijk dus is de school ook opzoek naar vrijwilligers die ze kunnen helpen. John wil graag dat Jantien en ik bij hem op school komen werken. Of we dit gaan doen weten we nog niet, er zijn nog zoveel opties die openstaan. We gaan dus eerst verder kijken voordat we een beslissing gaan maken. John heeft ons vandaag ook meegenomen naar een clinic. Hier enten ze mensen in, testen ze mensen op HIV, malaria, hepatitis en zo nog vele andere ziektes. Het was een erg vervallen clinic (foto's komen later). Er was 1 dokter, 1 verpleegster, een tandarts en verder nog mensen die de boekhouding doen en koken. Voor een duidelijker beeld, ze hebben daar vorig jaar ruim 27000 mensen geholpen. Dit waren mensen die zich hebben geregistreerd, dus in werkelijkheid waren het er nog meer. Het is zo vreemd om te zien onder wat voor omstandigheden mensen hier geholpen moeten worden. Medicijnen worden normaal gesproken in een koelkast bewaard, maar nu ging dat niet...want het gas was op. Morgen kregen ze weer nieuw gas, dus tot die tijd staan de medicijnen in de warmte. Ook zitten er in het gebouw geen ramen, ze hebben geen computer en het laboratorium bestaat uit 1 microscoop. Dat ze daar hulp nodig hebben is overduidelijk, maar het is zo moeilijk..ze hebben op heel veel plaatsen hulp nodig. Gister had ik geschreven dat het hier al erg lang droog was, nou zoals jullie waarschijnlijk al aanvoelen...daar is vandaag verandering in gekomen! Vanochtend was het hier heel zonnig maar vanmiddag begon het ineens enorm hard te regenen. Hier pakken ze dan meteen alle spullen in en het hele leven komt hier stil te liggen. Jantien, John en ik zaten net in een matatoe terug naar Sander en Sarah toen het begon te regenen. Een stuk verderop moesten we verder met de boda boda, maar zoals jullie begrijpen, reden ook deze niet meer. We hebben dus een hele tijd moeten wachten (wel droog hoor), totdat we weer verder konden. Nu is het hier weer lekker droog en zonnig...het weer slaat hier zomaar om!
Morgen ga ik met Sarah en Jantien naar het schooltje van Sarah. Kim (een vriendin van Sander en Sarah die hier verblijft in het andere gasthuis) gaat dan weer naar huis, zij woont op een half uurtje van Sarah haar school. De school is hier ongeveer 3 uren rijden vandaan, en ligt vlakbij Masaka (de plaats waar ik in eerste instantie heen zou). Sarah neemt ons dan mee op huisbezoeken van haar leerlingen. Zo wil ze een duidelijk beeld krijgen van waar de kinderen vandaan komen en of de school helpt in hun algemene ontwikkeling. Jantien en ik kunnen dan goed zien hoe het leven is in een dorp. We zullen hier een paar dagen blijven, waarschijnlijk tot zaterdag of zondag en komen dan weer terug. Als het leven me bevalt in het dorp zullen we langs verschillende scholen en weeshuizen gaan om te kijken of daar plek is voor mij. Ik kijk er echt enorm naar uit, ik ben heel erg benieuwd hoe het leven is in het dorp! Dit houdt wel in dat ik de komende dagen waarschijnlijk niet op mn weblog zou kunnen schrijven. Ik zal vanavond kijken of ik mn mailtjes nog even kan bekijken, en anders dan horen jullie dit weekend weer van me! Allemaal weer heel erg bedankt voor jullie lieve berichtjes! Msn doet het hier trouwens niet, en ook het kwekken op hyves werkt niet. Ik kan dus alleen via de mail, mn weblog of telefonisch contact hebben. Voor mensen die me zouden willen bellen; op www.goedkoopbellen.nl staan manieren om goedkoop met Uganda te bellen. Mn ouders hebben het al voor elkaar, en ik weet niet precies hoe het werkt, dus als jullie vragen hebben kunnen jullie het best even met hun bellen!
Gister wilde ik hier graag achter internet, maar het gebeurd hier regelmatig dat internet niet zo werkt als jij wilt, en zo ook gister. Ik heb inmiddels een Ugandees telefoonnummer: 00256779630451. Ik heb gemerkt dat ik niet alle smsjes ontvang die naar me toe worden gestuurd of een stuk later...dus vergeef het me als je niets van me terug hoort! Mn reis liep, zoals ik had geschreven goed. Hier ben ik heerlijk opgevangen...we slapen hier in een guesthouse met alle gemakken van dien. Een eigen douche, toilet, keuken en een huiskamertje! Ik hoop dat we in de loop van de week naar een project kunnen, want nu voelt het echt als een hele luxe vakantie! Ze doen zelfs onze was en de afwas... Gister ben ik met Tim (een vriend van Sander en Sarah) en met Jantien naar Kampala geweest. We zijn hier vandaan gelopen naar Tim zijn huis. Tim woont in een middenstandswijk, maar daar zie je al veel armoede. Al het leven speelt zich af op straat. Langs de weg spelen kinderen, verkopen mensen spullen en koken de vrouwen. Dit alles gebeurd tussen het afval dat langs de weg in goten wordt gedumpt, in de hoop dat het gaat regenen en dat het weg spoelt. Het is hier echter al een hele tijd droog, dus het afval van de laatste weken heeft zich opgestapeld en zorgt voor een verschrikkelijke stank. Ook lag er langs de weg een dode hond, aangereden door een auto vertelde Tim ons. Dat is dan toch een vreemd idee, dat dat beestje daar blijft liggen totdat het is aangevreten of opgegeten door andere dieren. Even verderop kwam ons een verschrikkelijke stank tegemoed, daar lag een dode kip die er vermoedelijk al een week lag... Blanke mensen zijn in deze buurt nog een attractie opzich. Overal waar we komen worden we na geroepen "mzengu, hay mzengu", dat hallo blanke betekend. Kleine kindjes komen naar de weg gerend als we voorbij lopen om een blik van ons op te vangen. We hadden het idee dat we zo af en toe wel wat boos aangekeken werden en dan voornamelijk door de vrouwen, maar er is ons verteld dat dat niet zo is bedoeld...we moeten het opvatten als "bestuderend kijken". In de stad is dat minder, daar zie je meer blanke mensen, maar ze weten je wel te vinden als ze iets willen verkopen, dan wordt je wel nageroepen met "mzengu". Op de wat grotere weg hebben we een matatoe gepakt naar de stad, dat is een klein taxibusje. Een hele ervaring op zich. Ze rijden hier als gekken, toeteren veel en rijden voornamelijk links...maar als dat even niet kan rijden ze ook vrolijk aan de rechterkant van de weg. Het is dus erg goed uitkijken met oversteken!! In Kampala hebben we veel dingen gezien. De Nederlandse Ambassade, waar we maandag weer naar terug moeten, want op zaterdag zijn ze gesloten. Ook zijn we naar het theater geweest om te kijken wat ze daar voor programma hebben. Wat ons enigszinds verbaasde was een heel groot winkelcentrum waar ze werkelijk alles verkopen, zelf pindakaas en pindasaus! Bij het winkelcetrum in zit ook een casino en een bioscoop. Ze zeggen dan ook wel dat Kampala iets compleet anders is dan de rest van Uganda, het is een zogedaamde "one-city country". Ook heeft Tim ons restaurantjes laten zien waar we goed en veilig eten kunnen krijgen. Verder zijn we bij de bank geweest en bij een winkel om mn telefoonsimlockvrij te maken, want dat bleek hij niet te zijn! Wat heel gaaf was om te doen was het reizen met de "Boda boda", dat is een taxibrommertje. Tim heeft ons geleerd wat eerlijke prijzen zijn (ongeveer 25 cent voor een ritje) en waar we naar moeten vragen om ergens te komen. We moeten hier goed in de gaten houden om wat voor bedragen ze hier vragen, ze willen namelijk de prijs nog wel eens verdubbelen of verdriedubbelen als ze zien dat je blank bent. Met de matatoe zijn we weer terug gegaan naar het huis van Sander en Sarah. Hier hebben we gister lekker uitgerust..we waren echt kapot na zo'n dag. Gisteravond belde mn moeder en Carmen belde ook nog. Echt super leuk om dingen te horen van het thuisfront. Allemaal bedankt voor jullie lieve smsjes, telefoontjes en berichtjes op mn weblog!! Straks gaan we naar Tim om naar een van de "slombs" van Kampala te gaan, een sloppenwijk. Een vrijwilligster die hier al wat langer zit heeft ons verteld dat het heftig is wat we daar gaan zullen zien, dus ik ben heel benieuwd. Jullie horen hopelijk morgen weer van me! Online komen op msn gaat hier wat moeilijk omdat het internet heel traag is, maar ik zal vanavond even kijken of dat gaat lukken!
Na een aantal slopende uurtjes achter de rug te hebben ben ik er! Ik heb heel veel te vertellen, zoveel indrukken... Gister ben ik door heel veel lieve vrienden en mn ouders naar Schiphol gebracht...moeilijk hoor om iedereen thuis te laten en zelf weg te gaan! Veel tranen gelaten, ook nadat ik de douane door was, maar nu ik hier ben denk ik wel dat het het waard is! Mn vlucht verliep gesmeerd, alle vliegtuigen gingen mooi op tijd! Wel was het even zoeken in Londen; ik kwam aan op terminal 5 en moest naar terminal 4. Nou dit klinkt alsof het op loopafstand is, toch?! Nou niet dus...het heeft wat voeten in de aarde gehad maar ik kwam (met de bus!) ruim op tijd bij mijn vliegtuig! Daar even een hapje gegeten en toen met het vliegtuig naar Nairobi. In Nairobi moest ik erg lang wachten, en op het vliegveld was niet echt veel te beleven. Gelukkig had ik een dagboek van Car gekregen, dus daar staan al mooi wat verhaaltjes in! Vanmiddag ben ik aangekomen op de luchthaven van Entebbe, tijdens de vlucht heeft mijn achterbuurman me vermaakt met zijn "spice-girls gezang"...hij kon het blijkbaar niet laten om lekker met de spice girls en zo nog vele andere zangers en zangeressen mee te zingen. Gelukkig duurde de vlucht maar een uurtje...en toen mn aankomst in Entebbe, echt zo mooi dit land! En warm! Het zou ongeveer 27 graden worden...maar het liep vandaag in ieder geval op tot 35 graden. Sander was in eerste instantie nog niet op het vliegveld, maar na niet al te lang te hebben gewacht kwam Jantien (ook een meisje uit Nederland dat hier vrijwilligerswerk gaat doen) en vlak daarna kwam ook Sander. Hij kwam samen met zijn zoontje Bastiaan en nog drie kinderen van vrienden van hem, echt stuk voor stuk schatjes! Sander en zijn vrouw Sara hebben nog een dochter, Nina...ook echt een schatje! Ze hebben in Kampala een stuk grond met daarop hun eigen huis, 2 gastverblijven en een kantoor (waar ik nu in zit). De eerste dagen zal ik sowieso bij hen blijven. Sara vroeg me of ik met haar mee wilde ouders bezoeken van kinderen van haar school (ze heeft zelf een schooltje opgericht), dus dat gaan we van de week doen. Morgen ga ik met Tim (een vriend van Sander) en Jantien Kampala in. Ook dan laat ik mn telefoon even simlockvrij maken (dat bleek hij dus niet te zijn!) en dan heb ik dus ook een Ugandees nummer. We zullen ook verschillende projecten langs gaan om te kijken waar ik aan het werk ga, en hetzelfde geldt voor Jantien. Ik heb nog zoveel meer te vertellen, maar het is bijna 20.00 uur (het scheelt trouwens 2 uren met Nederland en niet 1) en we gaan zo eten...dus ik moet er een eind aan breien. Morgen zal ik proberen om de rest te gaan schrijven...het is raar om hier te zijn, zo ver weg bij jullie...maar het voelt wel goed bij deze mensen hier!
Een zucht van opluchting ging er vanochtend door me heen, ooh...wat was ik blij toen ik mn inbox opende en zag dat ik mail had van Sander . Sander is degene die de projecten nu leidt in Uganda en hij is ook degene die me op komt halen van het vliegveld. Hij schreef dat er drie verschillende projecten zijn waar ik aan het werk zou kunnen. Een weeshuis in Kampala, een nurserey school in Kampala en een lagere school vlak buiten Kampala. Waar mijn voorkeur naar uitgaat weet ik niet, ze hebben alle drie iets dat me aanspreekt. Het weeshuis was wat ik in eerste instantie voor ogen had. Ze zitten echter op dit moment middenin een min of meer gedwongen verhuizing, dus het is afwachten wat ik daar voor ze zou kunnen betekenen. Bovendien zit het weeshuis in Kampala, iets waar mijn voorkeur in eerste instantie niet naar uitgaat, ik zou liever naar het platteland gaan... De nurserey school is een onderdeel van een gehandicapten project in Jinja (een andere plaats in Uganda), de school staat echter wel in Kampala. Of er in deze school lichamelijk of geestelijk gehandicapte kinderen worden opgevangen weet ik niet, maar beide doelgroepen spreken me aan. Wel ook hier het nadeel dat de school in Kampala staat. Eerst dus maar even afwachten wat ik van de grote stad vind..! Want dat is het...Kampala is bijna 2 keer zo groot als Amsterdam ! Ook de lagere school vlak buiten Kampala spreekt me aan, hier vangen ze weeskinderen op. Wat voor werk ik hier precies zou kunnen gaan doen is nog niet bekend, maar wat me hierbij erg aantrekt is dat het vlak buiten de grote stad is, dus een kleinere leefgemeenschap. Ik heb toch het idee dat je dan meer in de gemeenschap wordt opgenomen en meer leert over de cultuur.
Sander stelde voor om eerst een paar dagen bij hem en zijn gezin te komen om te acclimatiseren en dan te kijken welk project me het meest aanspreekt en welk project het best bij me past. Ik was zelf erg blij met deze tussenweg, zo heb ik zelf een beetje de touwtjes in handen waar ik heen ga en hoef ik geen overhaaste beslissingen te nemen. Bovendien kan Sander me dan wat meer vertellen over de projecten en misschien kan ik zelfs wel een kijkje gaan nemen!
Hmmm...drastische veranderingen voor mij. Ik heb vandaag contact opgenomen met vrijwillig wereldwijd omdat ik steeds maar niets van ze hoorde. Twee weken geleden werd me beloofd dat er binnen een week contact met me opgenomen zou worden, maar dit contact bleef helaas uit. Gister heb ik er weer een mailtje achteraan gestuurd en na vandaag weer niets te hebben gehoord was ik het een beetje zat. Maar gebeld dus... Patricia (van vrijwillig wereldwijd) had me twee weken geleden al verteld dat ze bezig waren met veranderingen in Uganda en dat het daarom even duurde voordat ik meer informatie kreeg over het weeshuis en over het gastgezin. Vandaag vertelde ze dat ze de contactpersoon in Uganda (Mark) hebben moeten ontslaan omdat ze hem niet konden vertrouwen. Dit betekende dat ze de vrijwilligers die in Masaka zaten weg hebben gehaald en over hebben geplaatst naar de hoofdstad Kampala. Nu was aan mij de keus of ik naar Masaka wilde gaan, waar geen Nederlanders meer zitten, of dat ik ook in een weeshuis in de hoofdstad wilde gaan werken. Na snel na te hebben gedacht heb ik (misschien een beetje overhaast) de keuze gemaakt om in Kampala te gaan bivakkeren de komende vijf maanden. Het kaartje dat ik dus leuk op mn weblog heb gezet klopt dus niet helemaal meer, en als ik nu echte zekerheid heb...zal ik meer informatie gaan geven over Kampala! Ik durf nu eigenlijk nergens meer vanuit te gaan...maar ze blijven zeggen bij vrijwillig wereldwijd dat het wel goed zal komen en dat het ook goed is gekomen met de vrijwilligers die er nu zitten. Nu de controle dus maar even uit handen geven en erop vertrouwen dat het goed zal komen !
Het is alweer even terug dat ik wat heb geschreven...dus het wordt weer eens tijd voor een nieuw berichtje! In mn vorige berichtje schreef ik dat ik mn visum heb aangevraagd en de papieren voor mn reisverzekering had opgestuurd. Ik heb mn visum inmiddels binnen, en ook de polis voor mn verzekering . Het is trouwens erg handig om je visum te regelen via de visumdienst. Anders moet je namelijk 2 keer naar het consulaat in Brussel om je paspoort te brengen en om je visum op te halen... en de visumdienst rekent maar 40,- om je visum te regelen. Het is dus niet alleen veel handiger om het op deze manier te doen, maar het is ook nog eens goedkoper!
Twee weken geleden ben ik begonnen met de inkopen doen voor Uganda. Van mn ouders heb ik een hele grote backpack gekregen...deze leek me toch iets makkelijker om mee te nemen dan mn mooie roze metallic koffer. Ook een first aid kit gekocht, die mag echt niet ontbreken...dus dan meteen maar de meest uitgebreide gedaan. Dit weekend ben ik bij mn nicht Baukje en haar vriend Vincent geweest in Groningen. Met Baukje ben ik ook weer inkopen gaan doen, we hebben muggenmelk met 40 % deet gekocht, druppeltjes om water te desinfecteren...ooh er zijn echt veel dingen waar je aan moet denken als je weg gaat ! Gelukkig heb ik een lijst ontvangen van Vrijwillig Wereldwijd wat ik ongeveer mee moet nemen... De missie om korte broeken te vinden is alleen wel mislukt...vreemd he?! In de winter !
Aanstaande donderdag over 3 weken ga ik weg... !! Aftellen..!!
Gelukkig...mijn arm heeft vorige week geen rare kleuren gehad, dus ik ben nog nooit in aanraking geweest met de tbc-bacterien ! Vandaag heb ik alle laatste post de deur uit gedaan... De aanvraag voor mn visum, aanvraag voor de reisverzekering, een kopie van mn ticket naar Vrijwillig wereldwijd en mn ontslagbrief naar de GGZ. Alle grote voorbereidingen zijn nu gedaan...alleen nu nog de inkopen doen en dan ben ik er klaar voor! Komende 6 weken heb ik het nog erg druk, veel afspraken om iedereen nog een keer te zien...en volgende week het geweldige scheikunde examen ! Zoals jullie nu begrijpen moet ik nu dus zitten te leren...maar ik kan het even niet opbrengen, dus zometeen maar weer aan de slag! Ik zou blij zijn als ik dat straks achter de rug heb...en dan maar hopen dat ik dan wel geslaagd ben!
De zenuwen voor Uganda beginnen nu wel een beetje te komen. Eerst waren het dromen om erheen te gaan, nu wordt alles zo langzamerhand werkelijkheid! Het is echt aftellen...over 6 weken zit ik er al! Ik ben zo benieuwd wat ik daar allemaal ga zien en ga doen, ik kan bijna niet wachten , maar eerst nog een paar gezellige weken hier in ons koude kikker landje met kerst, oud & nieuw en de afscheidsborrel niet te vergeten!
Ik ben mooi versierd met kleine pleistertjes en verwend met 6 prikken ...ja, ik kom net bij de GGD vandaan. 1 prik in mn been, 2 in mn rechterbovenarm, 2 in mn linkerbovenarm, 1 in mn linkeronderarm...én... 250,- lichter! Gelukkig is het voor het goede doel! Vrijdag moet ik weer terugkomen om te kijken of ik ooit met TBC besmet ben of dat ik ooit in aanraking ben geweest met de tbc-bacterieen, dan verschijnt er een van de komende dagen een grote rode bult op mn onderarm...! De mantoux test heet dit...nu maar hopen dat mijn onderarm zijn oude vertrouwde kleurtje houdt!! Ik ben ingeënd tegen hepatitis A en B, tegen gele koorts, DTP en buiktyfus. Heel wat prikken dus, maar nu wel veilig (en al over 7,5 week ) naar Uganda!
Ruim duizend euro lichter maar een ticket naar Uganda rijker.. ! Vandaag heb ik met "Vrijwillig wereldwijd" gebeld en alles staat nu vast. Nu moet ik nog een reisverzekering afsluiten en een visum aanvragen en dan zijn echt de grootste dingen geregeld! Ik vlieg op 1 januari om 14.50 uur van Amsterdam naar Londen, Heathrow. Vanuit daar vlieg ik naar Nairobi en daarna naar Entebbe. Ik vlieg op 28 mei terug en land op 29 mei om 15.30 uur in Amsterdam... Stel jullie willen me opzoeken , of er is iemand die ook overweegt om naar Uganda te gaan dan staan hieronder een aantal tips over tickets en de (reis-)verzekering.
Boek een ticket van Frankfurt of Amsterdam naar Londen en een apart ticket van Londen naar Etebbe, dit scheelt erg in de kosten. Vliegen vanaf Frankfurt naar Londen is goedkoper dan vanaf Amsterdam, alleen kan het door de reiskosten naar Frankfurt wel duurder worden. Let er wel op dat Londen meerdere vliegvelden heeft!! Veel verzekeringsmaatschappijen hebben geen reisverzekeringen voor een langere tijd (vaak tot ongeveer 50 achtereenvolgende reisdagen). Verweij verzekeringen heeft wel reisverzekeringen voor langere reizen tot 24 maanden. Vraag bij je verzekeringsmaatschappij voor je ziektekosten na welke medische kosten ze vergoeden in het buitenland. Vaak is het zo dat ze vaste bedragen hebben voor bepaalde operaties/behandelingen in een land. Als een plaatselijk ziekenhuis meer kosten berekend, dan zijn deze voor eigen rekening. Bij Verweij verzekeringen kan een medische kostendekking worden afgesloten. Bij het afsluiten van deze verzekering worden deze extra kosten wel vergoed. Voor een link naar de websites zie "mijn links".
Yes!! De datum van de selectiedag van verloskunde is bekend! Op 30 mei zal ik weer een SQ test moeten maken. Dit houdt in dat ik verder kan met de voorbereidingen... Ik heb gister de papieren voor "Vrijwillig wereldwijd" op de bus gedaan, dus dat wordt nu definitief! Ik zal morgen of overmorgen even met hen bellen om te vragen of alles zo geregeld is, want dan kan ik mijn vlucht gaan boeken! Wel spannend hoor...gister kwamen ineens de zenuwen toen ik besefte dat alles deze week definitief gaat worden ! Maar gelukkig heb ik er nog steeds heel veel zin in...
Na een lange zoektocht, een aantal keer verkeerd te zijn gereden en hier en daar een busbaantje mee te hebben gepakt waren we er eindelijk! De "Uganda dag" in Utrecht. Samen met mijn ouders wilde ik op deze dag informatie inwinnen over Uganda. Het werd georganiseerd door ICU, international contact Uganda. Deze organisatie werkt samen met andere (vrijwilligers-)organisaties waaronder "Vrijwillig wereldwijd" (de organisatie waarbij ik me heb aangemeld). Er waren verschillende stands met informatie over vrijwilligerswerk. Een erg leuke dag voor als je je nog niet hebt aangemeld bij een vrijwilligersorganisatie, want ze kunnen je hier veel informatie geven over wat ze daar precies doen. Maar goed, ik had me dus al aangemeld bij een organisatie...dus in eerste instantie viel het een beetje tegen. Totdat de opening begon van Sander van Zanten. Bij "Vrijwillig wereldwijd" hadden ze me verteld dat ene Sander me op zou halen bij het vliegveld en dat ik de eerste dagen bij hem zou blijven in Kampala (de hoofdstad van Uganda). Zou deze Sander dan de Sander zijn die mij op ging halen in Entebbe?! Er was natuurlijk maar één manier om daar achter te komen, vragen! En ja hoor, hij bleek degene te zijn bij wie ik mijn eerste dagen in Uganda zou vertoeven. Dit maakte mijn hele dag goed! Hij vertelde dat hij daar samen woont met zijn vrouw Sarah en zijn zoontje en dochtertje. Het is een erg aardige man...dus die eerste dagen zie ik sowieso helemaal zitten! Naast dat ik daar Sander heb ontmoet heb ik ook wat Ugandees eten geprobeerd...erg lekker moet ik zeggen! Wat het precies was en hoe het heet, dat durf ik niet te zeggen maar het was een soort brood met kruiden en een prutje erop met spinazie en sperziebonen (hmm...zo klinkt het niet zo lekker ).. Ook hebben we een stuk cashewnotencake geprobeerd, maar dit was een wat klef hapje...
Verder heb ik nog niet echt veel kunnen doen aan de voorbereidingen, niets eigenlijk want ik weet nog steeds niet wanneer de selectiedag van verloskunde is... Vandaag zal ik weer even bellen om te horen of ze al wat meer weten, en zodra ik meer weet, zal ik het ook weer laten weten op mn blog!
Ooh...voor een link van ICU kunnen jullie kijken bij mijn links!
Zoals velen van jullie zullen weten ga ik in januari naar Uganda om daar vijf maanden vrijwilligerswerk te gaan doen. Ik ben nu nog druk bezig met de voorbereidingen. Ik heb me aangemeld bij de organisatie 'vrijwillig wereldwijd'. Zij zorgen voor mijn werkplek en mijn slaapplek in Uganda. Ik zal bij en gezin in komen te wonen in een dorpje vlak buiten Masaka en ik zal gaan werken in een weeshuis. Over het gezin en het weeshuis heb ik nog geen informatie, dat krijg ik als alles vast staat. Dit jaar wilde ik in eerste instantie verloskunde gaan studeren, maar hiervoor is een strenge selectie. Hier ben ik dit jaar niet doorheen gekomen, dus ga ik het volgend jaar weer proberen. Dit jaar heb ik dus een tussenjaar en deze wil ik graag vullen met nuttig en dankbaar werk. Daarom heb ik ervoor gekozen om vrijwilligerswerk te gaan doen in Afrika. Uganda was in eerste instantie niet mijn eerste keus. Ik wilde graag naar Ghana maar Ghana zat 'vol'. Uganda en Ghana lijken erg op elkaar, alleen is Uganda qua vrijwilligerswerk minder ontwikkeld. Een grotere uitdaging dus!! Voordat ik de rest van mijn voorbereidingen kan treffen moet ik weten wanneer de selectiedag van verloskunde zal zijn. Deze zal ergens eind mei of begin juni zijn, en voor die tijd moet ik terug zijn. Welke datum ik dus precies terug zal vliegen, dat is nog niet bekend, en daarom kan ik ook nog niet verder gaan met de voorbereidingen. Zodra er meer ontwikkelingen zijn kunnen jullie dat hier lezen... Nu eerst maar eens uitzoeken hoe dit bloggen precies werkt !
Over mijzelf Welkom op mijn weblog over het vrijwilligerswerk dat ik (ga) doe(n) in Uganda! Mijn naam is Sanne van der Vlugt en ik ben 21 jaar. Ik woon in Leeuwarden en ik ben momenteel aan het werk bij de Aegon en bij de GGZ. Ik wilde in eerste instantie verloskunde gaan studeren dit jaar, maar helaas zit hier een erg strenge selectie op en kwam ik er niet meteen doorheen. Dat houdt in dat ik dit jaar niet ben gaan studeren maar dat ik geld ben gaan verdienen om vijf maanden naar Uganda te kunnen gaan. Ik zal daar gaan werken in een weeshuis, vlakbij Masaka. Op deze weblog kun je zien wat ik mee maak in Uganda en kun je ook informatie vinden over Uganda en de voorbereidingen die getroffen moeten worden om een reis zoals deze te kunnen gaan maken.
Foto's
Jantien en ik
Babidia, Nina en ik
Babidia en ik
Jantien haar verjaardag vieren
Sarahs schooltje
Het met bananen lopen op mn hoofd gaat me nog niet zo goed af
Trommelen met Noah
Wandelen met Paul en Frederico
Ik in operatiekleding
Ik in traditionele kleding op een ceremonie
Hans, Peter, Renate en ik op het feestje van de ambassade
Raften op de Nijl
Foto's gastgezin
Huis van het gastgezin
Huiskamer
Slaapkamer
Deel van het gastgezin; genietend van een overheerlijke hollandse stroopwafel
Gastgezin met wat bezoek van familie (oa Jajja, dat is de oma van 106 jaar oud)
Daphney, het buurmeisje van het gastgezin dat vaak bij ons is.
Roy, Jantien en ik in traditionele kleding
Jantien en ik matoke pellen
Jantien en ik matoke koken
Dansen met het gastgezin
Nog meer dansen
En nog meer dansen
Ze krijgen niet genoeg van het dansen
Dus we dansen vrolijk door
Mama Moeto (onder) en Margreth (boven), de moeder en tante van het gastgezin
Buurmeisjes die kind aan huis zijn bij het gastgezin
Little Margreth (nichtje van het gastgezin)
Naar een begrafenis in Gomez (traditionele kleding)
. Sander is degene die de projecten nu leidt in Uganda en hij is ook degene die me op komt halen van het vliegveld. 
!
! 
! Gelukkig heb ik een lijst ontvangen van Vrijwillig Wereldwijd wat ik ongeveer mee moet nemen...
! 
! Vandaag heb ik alle laatste post de deur uit gedaan... De aanvraag voor mn visum, aanvraag voor de reisverzekering, een kopie van mn ticket naar Vrijwillig wereldwijd en mn ontslagbrief naar de GGZ. Alle grote voorbereidingen zijn nu gedaan...alleen nu nog de inkopen doen en dan ben ik er klaar voor! Komende 6 weken heb ik het nog erg druk, veel afspraken om iedereen nog een keer te zien...en volgende week het geweldige scheikunde examen 
! Zoals jullie nu begrijpen moet ik nu dus zitten te leren...maar ik kan het even niet opbrengen, dus zometeen maar weer aan de slag! Ik zou blij zijn als ik dat straks achter de rug heb...en dan maar hopen dat ik dan wel geslaagd ben! 
, maar eerst nog een paar gezellige weken hier in ons koude kikker landje met kerst, oud & nieuw en de afscheidsborrel niet te vergeten! 
Boek een ticket van Frankfurt of Amsterdam naar Londen en een apart ticket van Londen naar Etebbe, dit scheelt erg in de kosten. Vliegen vanaf Frankfurt naar Londen is goedkoper dan vanaf Amsterdam, alleen kan het door de reiskosten naar Frankfurt wel duurder worden. Let er wel op dat Londen meerdere vliegvelden heeft!!
! Maar gelukkig heb ik er nog steeds heel veel zin in...
