In de nacht van 18 mei 2008 werd mijn grootmoeder plotseling opgebeld. Ze maakte mij wakker en vertelde me dat mijn neef en tevens ook mijn leerkracht nederlands gestorven was. Tegen deze meneer mocht ik inplaats van neef, nonkel zeggen, omdat we toch een veel betere band hadden dan anderen. Al wenend en terugdenkend aan deze tragische gebeurtenis ging de nacht snel voorbij. Voor de begravenis kon ik nog een laatste groet geven aan mijn nonkel maar daar had ik de moed niet voor. Ik had een mooi beeld van hem en wou hem niet zó zien liggen. Familie en vrienden hebben mij toch nog kunnen overhalen om deze laatste groet te brengen en met succes. Het beeld van hoe hij rustig lag te slapen is voor altijd in mijn geheugen gegrift.
 
De lijdensweg was voor mij zeer hard. Het was zeer moeilijk om de dood van de persoon die me altijd in alles steunde, te accepteren. Het lastigste aspect van lijden was toch voor mij het psychisch aspect. Vele emoties van voorgaande tragische feiten kwamen terug en stapelden zich op als een soort toren van emoties. Ik heb veel geweend, en ook het feit dat ik deze dood niet kon plaatsen en nog met zoveel vragen zat hebben voor veel problemen gezorgt in de verwerkingsfase. Omdat ik dus nog met veel vragen zat kan je zeggen dat ik ook problemen had met het spirituele aspect. Mensen gaven me veel steun en troosten me voldoende als het eens minder ging. Maar door zo'n gebeurtenis moet je toch altijd alleen doorkomen. Het is zeer belangrijk, ook voor mijn toekomst, dat ik het wist te redden zonder al die hulp. Troosten is één ding maar verwerken is veel moeilijker, je blijft toch altijd denken aan die ene persoon. Op fysisch of lichamelijk vlak had ik nauwelijks last. Het was niet alsof ik angst had om terug dingen te ondernemen of problemen had op gezondheidsvlak. 

Het thema in het boek Job is vooral de vraag: waarom er lijden is. Het boek vertelt ons de antwoorden maar het is zeer boeiend om er zelf eens over na te denken. Is het misschien omdat God wil zien wat we als mens allemaal kunnen verdragen en of we op emotioneel vlak sterk staan? Ik ga akkoord in het boek Job met de stelling dat God het lijden zelf ook niet wil. 

Zo heb ik het lijden met de dood van mijn nonkel beleefd. Ik hoop dat jullie allemaal kunnen zien dat dit voor mij zeer moeilijk was. Vandaag heb ik de gebeurtenis al een plaats gegeven maar het is niet de bedoeling dat je alles vergeet. Met de steun van familie en vrienden kom je er altijd bovenop en het is beter je vrienden zeer dierbaar te blijven want je ziet wel, alle steun is nodig tijdens de verwerkingsfase.    

01-05-2011 om 16:55 geschreven door Piepedolle  

Toen ik op vakantie was met mijn familie in Frankrijk, werd mijn vader gebeld door de familie. Ze vertelden hem dat mijn meter, ons pa’s moeder, op sterven lag. We zijn meteen vertrokken naar het ziekenhuis. Ik was toen 10 jaar. Toen we in het ziekenhuis toekwamen zagen we mijn meter daar liggen. Ik kon het niet aanzien en ging weg van de kamer. Ik ben dan toch nog terug gegaan om afscheid te kunnen nemen van haar.

Ik heb toch wel een zeer harde lijdensweg ondergaan. Het was de eerste keer dat ik iemand heb zien sterven en had er toch wel wat moeite mee om dit te kunnen aanvaarden. Ik had niet zozeer problemen op fysisch aspect, want ik begon niet meer of minder te eten. Ik had meer een probleem op psychisch aspect. Ik vroeg me af waarom ik door dit lijden moest gaan en ik was boos dat dit gebeurd was. Ik wou niet dat mijn meter stierf en vroeg me dan ook af waarom zij gestorven was en niet iemand anders. Ik had toen zoveel vragen en wist dat ze eigenlijk geen antwoorden konden geven. Ik had dus vooral moeite met het psychische aspect, het bracht bij mij veel emoties naar boven. Ik had uiteraard ook veel problemen met het spirituele aspect, omdat ik toch veel vragen had en lijden wekt uiteraard veel vragen op bij mensen.

Ik had zeer veel verdriet en was toen emotioneel een wrak. Vele mensen hebben me toen geholpen, ze hebben me vooral getroost want dat had ik toen wel nodig. Ze gaven me bijvoorbeeld een zakdoek of een knuffel. Het helpt wel allemaal een beetje, maar diep vanbinnen blijf je aan die ene persoon, bij mij mijn meter, denken.

Net zoals in het boek Job, vroeg ik me af waarom er eigenlijk lijden is. In het boek Job vind je antwoorden terug. Ik denk dat God vooral de mensen op de proef wil stellen en door iemand te laten sterven, doet hij dat uiteindelijk. Je leert er ook van en zal er wat van opsteken. Ik ga ook volledig akkoord met het antwoord dat God het lijden zelf niet wil, deze vind ik dan ook het meest overtuigend klinken. Lijden is, net zoals in het boek Job bedoelt wordt, een raadsel waarvoor je God niet verantwoordelijk kunt stellen.

Zo heb ik het lijden van mijn meter meegemaakt en ik ben toch blij met alle hulp die ik heb gekregen om er bovenop te geraken. Het was zeer moeilijk, maar ik ben er toch doorgeraakt en ben er sterker uitgekomen. Ik heb op de begrafenis wat traantjes gelaten en ze moesten mij troosten, maar ik ben er toch doorgeraakt. Ik blijf denken aan alle goede momenten die ik met mijn meter heb meegemaakt, want dat zijn en blijven toch wel kostbare herinneringen.

27-04-2011 om 00:00 geschreven door Piepedolle