Toen ik op vakantie was met mijn familie in Frankrijk, werd mijn vader gebeld door de familie. Ze vertelden hem dat mijn meter, ons pa’s moeder, op sterven lag. We zijn meteen vertrokken naar het ziekenhuis. Ik was toen 10 jaar. Toen we in het ziekenhuis toekwamen zagen we mijn meter daar liggen. Ik kon het niet aanzien en ging weg van de kamer. Ik ben dan toch nog terug gegaan om afscheid te kunnen nemen van haar.

Ik heb toch wel een zeer harde lijdensweg ondergaan. Het was de eerste keer dat ik iemand heb zien sterven en had er toch wel wat moeite mee om dit te kunnen aanvaarden. Ik had niet zozeer problemen op fysisch aspect, want ik begon niet meer of minder te eten. Ik had meer een probleem op psychisch aspect. Ik vroeg me af waarom ik door dit lijden moest gaan en ik was boos dat dit gebeurd was. Ik wou niet dat mijn meter stierf en vroeg me dan ook af waarom zij gestorven was en niet iemand anders. Ik had toen zoveel vragen en wist dat ze eigenlijk geen antwoorden konden geven. Ik had dus vooral moeite met het psychische aspect, het bracht bij mij veel emoties naar boven. Ik had uiteraard ook veel problemen met het spirituele aspect, omdat ik toch veel vragen had en lijden wekt uiteraard veel vragen op bij mensen.

Ik had zeer veel verdriet en was toen emotioneel een wrak. Vele mensen hebben me toen geholpen, ze hebben me vooral getroost want dat had ik toen wel nodig. Ze gaven me bijvoorbeeld een zakdoek of een knuffel. Het helpt wel allemaal een beetje, maar diep vanbinnen blijf je aan die ene persoon, bij mij mijn meter, denken.

Net zoals in het boek Job, vroeg ik me af waarom er eigenlijk lijden is. In het boek Job vind je antwoorden terug. Ik denk dat God vooral de mensen op de proef wil stellen en door iemand te laten sterven, doet hij dat uiteindelijk. Je leert er ook van en zal er wat van opsteken. Ik ga ook volledig akkoord met het antwoord dat God het lijden zelf niet wil, deze vind ik dan ook het meest overtuigend klinken. Lijden is, net zoals in het boek Job bedoelt wordt, een raadsel waarvoor je God niet verantwoordelijk kunt stellen.

Zo heb ik het lijden van mijn meter meegemaakt en ik ben toch blij met alle hulp die ik heb gekregen om er bovenop te geraken. Het was zeer moeilijk, maar ik ben er toch doorgeraakt en ben er sterker uitgekomen. Ik heb op de begrafenis wat traantjes gelaten en ze moesten mij troosten, maar ik ben er toch doorgeraakt. Ik blijf denken aan alle goede momenten die ik met mijn meter heb meegemaakt, want dat zijn en blijven toch wel kostbare herinneringen.

27-04-2011 om 00:00 geschreven door Piepedolle