|
Zondag 16 maart 2014
Dag thuisblijver,
Eerst en vooral vele groetjes en zoentjes uit Saint-Luc, Gîte du Prilett. We zijn vanmorgen onder een bewolkte hemel veilig en wel hier aangekomen. De nachtrit verliep vlot. De bus was luxueus en bolde lekker zacht. Toch bleek het een moeilijke oefening om alle lichaamsonderdelen op de juiste plek te krijgen en dan te kunnen inslapen. Van de lange reis tot onze laatste stop, de Relais du Saint-Bernard in Martigny, kunnen we je maar bitter weinig vertellen. Maar het venijnige laatste stukje naar onze eindbestemming zullen we nog lang onthouden. De weg bleef maar klimmen en werd altijd maar bochtiger en nauwer. Eindeloze ravijnen rechts, loodrechte rotswanden links. Een 14 meter-lange bus daardoor manoevreren bleek echt geen koud kunstje. Maar onze buschauffeur deed het voortreffelijk. Alsook de touristil ...
En zo kwamen we dus bij ons verblijf waar meester Luc ons van in de verte stond toe te wuiven. Het was bewolkt en het zonnetje wist het nog niet goed. Eerst sleurden we onze zware koffers naar onze slaapkamers. De meesten slapen in het centre de loisirs naast de Prilett. De andere in de Prilett zelf. Nadat we een beetje geïnstalleerd waren, maakten we een tochtje door het dorp van Saint-Luc. Het is een gezellig bergdorpje, met nog authentieke huisjes. Een beetje zoals toen onze ouders nog jong waren. Onderweg tastten we ook behoorlijk diep in onze beurs om skipassen te kopen. Maar ja, zonder gaat niet.
Toen we terug "thuis" kwamen, konden we al onze benen onder de eettafel schuiven. Onze keukenploeg was er in recordtempo in geslaagd een lekkere vleeskoek met kersen klaar te maken. Dat was welkom. Dank je wel, Dirk, Lief, Lieve, Ludo en Nico!
In de namiddag begonnen we aan de zowat gevaarlijkste activiteit van de sneeuwklassen: lepelglijden op weide naast de Prilett. In het begin schoof de poep nog niet goed, maar de glijbaan werd gladder en gladder. Al heel vlug haalden we indrukwekkende snelheden op de ijsbaan. Als afsluiter begonnen de jongens nog een sneeuwballengevecht. De meisjes verkozen een zonnebadje. Want ondertussen was de zon van de Valais haar reputatie aan het waar maken: heerlijk straalde ze aan een hemel van azuur.
Voor het avondeten stelde de skichef Kristin ons de skimonitoren Kris, Jasmine en Roecki voor. Daarna legde ze ons uit waar we allemaal moesten op letten als we morgen gaan skiën. We wisten al heel veel, maar herhaling kan nooit kwaad. Kristin heeft ons ook beloofd dat we op het einde van de sneeuwklassen allemaal goed zullen kunnen skiën. En onze latten en botten zijn allemaal gepersonaliseerd met een hip stickertje.
Daarna genoten we van de heerlijke spaghetti met slaatje als voorgerecht en pudding als nagerecht.
Nu nog even de film van Harry Potter uitkijken die we in de bus moesten onderbreken. Dan onder de wol. We moeten goed uitgeslapen zijn om van onze eerste skidag morgen een groot succes te maken.
Slaapwel, en tot morgen, maandag, voor ons volgend verslagje.
Groetjes van de sneeuwklassers, de meesters, de juf, de ski-moni's en de keukenploeg, de verpleegster!
16-03-2014 om 20:35
geschreven door meester 
|
