Donderdag 18 februari:

Vandaag 18 februari werd de groep in 3 gesplitst.

Charlotte, Hanne, Valérie en Frauke vertrokken samen met Dr. Maganga naar Maweni. Daar hebben zij ongeveer een uur moeten wachten voordat zij naar de verloskamer mochten.

Tijdens het lange wachten zagen zij verroeste bedden buiten staan en was er een röntgenapparaat dat leek op tuindecoratie.

Na enige tijd werden we begeleid naar de verloskamer waar het niet aangenaam rook. Vervolgens mochten Charlotte en Frauke er meegaan met een keizersnede. Het was vrij choquerend om te zien hoe zij de patiënte behandelden. Qua steriliteit viel het echter mee. Ook waren er heel wat verschillen te zien met België. Zo werd de patiënte geïntubeerd en was zij buiten kennis. Na vele minuten wachten werd er een jongetje geboren.

Valérie en Hanne daarentegen mochten een ingeleide arbeid volgen. Ook in dit ziekenhuis zagen zij dat er niet veel kennis was i.v.m. steriliteit. (In plaats van een stuwband voor een bloedname te gebruiken werd er hier gebruik gemaakt van een steriele handschoen). Daarnaast kregen zij uitleg over het Tanzaniaans partogram, (document vordering arbeid) wat voor hun toch interessant was.

Na enkele uurtjes polé polé (rustig) gewerkt te hebben namen zij de dalla dalla terug naar Kigoma waar zij werden opgewacht voor een HEERLIJKE maaltijd rijst met bonen L.

Vervolgens namen zij de tijd om even te ontspannen, zij gingen zwemmen in het Tanganyka meer vlak onder de palmbomen in het stralende zonnetje.

Na een heerlijke verfrissing in het water gingen Frauke en Valérie naar de markt waar zij een heerlijke ananas en een sappige watermeloen kochten. Ook gingen zij even kijken in het souvenirwinkeltje waar zij enkele cadeautjes kochten. Tegelijkertijd namen Charlotte en Hanne de tijd om hun kleren te wassen.

Om 20.00 uur was het tijd voor het avondmaal, deze keer ugani met bonen natuurlijk. Vervolgens konden zij rustig ontspannen met een lekkere ananas.

Over de rest van de groep kunnen we weinig vertellen aangezien zij op andere locaties zijn.

Groetjes,

De inleefreizigers.

De directeur heeft ons een introductie en rondleiding gegeven. De kinderen hebben ons hartelijk ontvangen. Ze namen onze handen vast en lieten niet meer los.

De klaslokalen voor de kinderen waren schaars ingericht. Buiten banken, zitbanken en een bord was er niet veel te zien. Ze hebben 1 boek per klas waarmee ze het moeten doen !

We hebben ook een oogje mogen werpen in de slaapzaal. Ze vroegen of we geld hadden voor nieuwe matrassen terwijl er een stapel nieuwe matrassen aanwezig was. De kinderen hun matras moest je eerst bij elkaar zoeken voor je er één had ! Heel raar dat ze die nieuwe matrassen niet onmiddellijk uitdelen! Een wauw-moment voor heel de groep was wel ‘het zakdoekleggen’ met de weeskinderen! Prachtig om te zien!

Na het bezoek aan het weeshuis, werden we opgewacht door Deus. Deus is ooit één van de bewoner geweest in ons verblijf (Mandeleo). Hij is aan het leren voor jurist en wil nog verder leren tot geneesheer. Deus heeft een vrouw en een kind, de reden waarom hij is moeten afzien van het broederschap.

We hebben door een soort van rimboe gewandeld tot aan zijn ‘huis’. De streek was er prachtig! Over het treinspoor, door het bos, over boomstammen en rivieren!

Het dorpje was typisch een Afrikaans dorpje met strooien daken en lemen muren. Deus woont samen met zijn vrouw en vier andere families samen in één ‘huis’. Zijn vrouw had voor ons vis gemaakt met een soort van pannenkoek en thee die leek op kruidnagel. Als toetje kregen we een banaan. Iedereen heeft, na alle rijst en bonen, zeer genoten van deze maaltijd. Heel raar vonden we het toen de vrouw binnenkwam met een kom en water. We mochten om beurt onze handen wassen voor en na het eten! Dat zie je bij ons in België niet hé à in een restaurant eerst allemaal je handen wassen voor het eten wordt geserveerd.

Iedereen was zeer onder de indruk van dit bezoek!

Hierna zijn we terug gewandeld naar Mandeleo om daarna door te gaan naar de grote markt in Mwanza. Het was een zeer grote markt met allemaal kleine, hobbelige paadjes!

Na het bezoek aan de markt heeft de eerste wasbeurt van kleren plaats gevonden. Hierna hebben we ons evaluatiemoment gehad en hebben we gezellig gegeten!

Nu gaan we onze rugzak vullen met kleren, handdoeken enz. voor onze stagedagen buiten Kigoma. Sanne, Niki, Ine & Katrien vertrekken morgenvroeg naar Marumba. Sarah, Kim, Mariet en jill gaan hun eerste stage doorbrengen in Kabanga. De andere nl. Charlotte, Frauke, Hanne en Valerie blijven wel in Kigoma en gaan naar Maweni.

Dus nu pakken maar !

Om kwart voor zeven ging de wekker af! De meeste hebben de eerste nacht goed doorgeslapen door de vermoeidheid van de reis. Om half acht hebben we samen ontbeten: Witte boterhammen zonder beleg met thee.

Onze eerste regenbui is een feit. Al bij al heeft dit maar een uurtje geduurd !

Na een uur te wachten op een dalla dalla zijn we vertrokken richting National Health Center.

Op zich hebben we hier niet veel kunnen zien. Het was een klein, primitief ziekenhuis waarbij er weinig materiaal aanwezig was.

Als tweede hebben we het nieuwe ziekenhuis van Maweni bezocht. Dit is vooral gericht op de zorg voor moeder & kind. Hier zaten ontzetten veel moeders bij elkaar met hun kind. We hebben de rondleiding gekregen van Zuster Bernadette (te vergelijken met Whoopy Goldberg). In de inkomhal hebben we onze ogen de kost gegeven. Hier werden kinderen ‘al hangend’ gewogen. Grote kinderen hangen zelf aan een haak, kleine kinderen worden in een buidelzak gehangen. Hierbij is 1 kindje uit de buidelzak gevallen wat iedereen wel gechoqueerd heeft. De verpleegkundigen gaven ook weinig aandacht aan moeders en kinderen.

Nadat we een beeld gevormd hadden van hetgeen er gebeurd bij de inkomhal, zijn we verder doorgegaan naar de antipartale ruimte (voordat vrouwen bevallen) en de postpartale ruimte. We hebben allemaal een kijkje mogen nemen in het bevallingskwartier. Ine heeft de kans gekregen om hier een bevalling mee te volgen en vond het toch wel vreemd allemaal ! Er werd niet steriel gewerkt en het kind werd ook niet aan de mama gegeven nadat het geboren was. De moeder staat tien minuten na de bevalling al recht en kleed zich aan. Hier in België hebben ze er ongeveer drie uur voor nodig. Er waren veel verschillen te merken op het gebied van bevallen in België en Tanzania.

Om de voormiddag te eindigen was het de bedoeling om het oorspronkelijke ziekenhuis van Maweni te bezoeken. Jammer genoeg deden ze hier vrij moeilijk en werden we geweigerd. Ze moesten een officiële brief hebben met het bewijs dat wij verpleegkundigen/vroedvrouwen zijn.

Dan maar terug naar Mandeleo. Iedereen was praktisch zo goed als uitgehongerd aangezien het half drie was. Blijkbaar kwam dit omdat de zak met houtskool had opengestaan en deze dus nat was van de regen !

Met ons buikje vol van rijst en bonen zijn we verder gereden tot Gungu waarbij we een lange wandeling hebben gemaakt om er te geraken. Het leek wel of de eerste inwoners van de straat al de andere hadden opgebeld. Zo stond iedereen aan zijn deur ons op te wachten. Kinderen waren heel uitgelaten en zwaaiden er op los. Sommigen keken ons aan alsof we van Mars kwamen. Zij hadden nog nooit ‘witte’ mensen gezien.

Gungu is een ziekenhuis voor zwangere vrouwen die zich alleen maar mogen aanmelden als hun weeën al goed op gang zijn en er geen complicaties zijn. De moeders moeten zes uur na hun bevalling al terug naar huis ! Jammer genoeg lagen hier geen zwangeren/moeders. Dan maar ons oog richten op materiaal en hygiëne. Hierbij hebben we toch wel eens moeten slikken. Zo lagen er opgedroogde, bebloede handschoenen in een kom en stond er onder een tafel een bak met alle lichaamsvochten die je kan bedenken. Er liep een autostrade van mieren over de vloer en de vloer zelf had volgens ons al weken geen zwabber gezien.

De omgeving van het ziekenhuis zelf was wel de moeite. We hebben dan hier ook onze eerste groepsfoto getrokken!

De namiddag hebben we afgesloten met een bezoek aan het Human College. Hier gaan kinderen naar school en er is ook een internaat aan gekoppeld. Ze hebben wonder boven wonder hun eigen boerderijtje met koeien, varkens, een hond en ganzen. Ze kweken ook hun eigen groenten. Iedereen was aangenaam verrast want het zag er supermooi uit en ook de omgeving was ook super !

Om eens van de rijst en bonen af te stappen, zijn we gaan uit eten bij restaurant Modern. Hier hebben we Kuku Chips gegeten (Kip – met haren- , frieten, komkommer, tomaat en sommige kregen ook inclusief wormen). Verzadigd hebben we onze evaluatieronde geopend met spelletjes zoals billekeklets. Dit was zeer goed voor de groepssfeer. Daarna heeft iedereen zijn bio-psycho-sociale beleving gezegd en zijn we stilaan naar onze kamer afgedropen.

Kukeleku, dit staat voor gewekt worden om zes uur door een kraaiende haan! We zijn dus weer vroeg erbij vandaag. Vandaag een verassing: Brood, thee en BOTER !

Om negen uur zijn we in groepen van vier naar drie verschillende ziekenhuizen vertrokken. Hier volgen de belevingen van elke groep:

Groep A: Katrien, Niki, Sanne & Ine in Maweni Hospital

Nog steeds is het papierenwerk niet in orde en hebben we dus anderhalf uur moeten wachten. We hebben dan een gesprek aangeknoopt met twee Tanzaniaanse vrouwen. De communicatie is niet zo simpel maar al bij al konden we ons allemaal verstaanbaar maken. Ze waren erg gechoqueerd toen ze onze piercings zagen. Dit vonden zij heel vreemd. Ook hebben we hun snoep laten proeven en Ricola vonden ze toch niet slecht =) We hebben ook wat Swahili’s geleerd.

Dan toch op stage ! Sanne & Ine kregen de kans om op pediatrie stage te lopen vandaag.

Niki & Katrien hebben op heelkunde/inwendige gestaan bij volwassenen. Dit was een schokkende belevenis. Geen steriliteit, geen hygiëne, en van werken kwam er daar eigenlijk niet veel in huis. Daarna kregen ze nog een rondleiding in het hele ziekenhuis. Een schokkende ontdekking was de psychiatrische afdeling, die helemaal in de uithoek lag.

Op pediatrie was het naar ons gevoel ‘rustig’. Er lagen al bij al twintig kindjes, de meeste met Malaria, infectieziekten en ondervoeding. De verpleegkundigen waren naar ons toe zeer vriendelijk, in tegenstelling tot naar de kinderen en moeders. Ze kwamen nors over en schreeuwden letterlijk tegen kinderen. Qua technieken wisten ze goed wat ze moesten doen en werkten ze proper (dit betekent niet steriel !). We waren wel aangedaan toen we een boek kregen met alle gegevens van de kinderen. Hierbij maken ze een som van alle kinderen die opgenomen zijn, ontslagen zijn en overleden zijn. Hierbij kwamen we tot de conclusie dat per maand ongeveer 20 kinderen sterven, maar dit is hier de realiteit zeker?

Groep B: Kim, Mariet, Jill & Sarah in Kigoma National health center.

Eerst werden we bij de dokter verwacht, hij deelde ons in per 2. Normaal was het een groepje van 3 op een afdeling en nog 1 iemand alleen, maar dit zagen we nog niet echt zitten. Mariet en Kim hebben een uurtje gewacht vooraleer hun verpleegster er was, toen die eindelijk aangekomen was, zijn zij twee patiënten gaan verzorgen, wat niet erg veel inhield. 1 intramusculaire injectie en het nemen van de bloeddruk… dan was het wachten op nieuwe patiënten, maar die kwamen maar niet. Daarna zijn ze in het laboratorium gaan meevolgen. Jill en Sarah mochten bij de prenatale consultatie gaan volgen. Daar werden zwangere vrouwen van kop tot teen nagekeken: eerst de ogen, dan voelen ze of de klieren in de keel gezwollen zijn, palpatie van de borsten, handgrepen van Leopold om de ligging van het kindje te voelen, de hoogte van de baarmoeder (om te weten hoeveel maanden ze zwanger zijn), luisteren naar de foetale harttonen met een hoorn van Pinard en de benen om te kijken of ze oedeem hebben. Ook nemen ze de bloeddruk en nemen ze een HIV-test af. Sarah heeft 2 mensen mogen testen op HIV, enkele minuten later wisten we het resultaat, ze waren negatief. Jill mocht gaan kijken hoe ze vrouwen en kindjes wegen. Ook zagen Jill en Sarah hoe de verpleegkundige van daar een implanon plaatsen. Van steriliteit is hier nauwelijks sprake, ook al deden ze erg hun best, het is moeilijk met de beperkte materialen.

Groep C: Hanne, Charlotte, Valérie en Frauke in Ujiji health center

Omstreeks 8.45uur namen we de dalla dalla naar Ujiji. Daar liepen we stage in het Ujuije health center. We werden daar met open armen ontvangen en mochten ons omkleden in de kleine operatiezaal.

Vervolgens begonnen we met man en macht te schrobben aan het materiaal waar al het bloed was ingedroogd.

En daar was onze eerste parturiënte, zij 6 cm ontsluiting. We voerden de handgrepen van Leopold uit om de rug te zoeken zodat we de harttonen konden vinden. Dit was echter niet simpel met de hoorn van Pinard, zeker als je achteraf weet dat het om een tweeling gaat.

Toen de vrouw op 10 cm ontsluiting stond voerde Hanne de bevalling uit. Dit ging zeer snel, de vrouw moest maar één keer persen en een jongetje werd geboren. Na 30 minuten werd het meisje geboren.

Vervolgens ruimden we alles op en was het de beurt aan Valérie. Na 40 minuten wachten kon zij de bevalling uitvoeren. Het kind moest echter even door ons alle geaspireerd en gestimuleerd worden om op gang te komen.

Na een bewogen maar fijne dag namen we de dalla dalla terug naar Kigoma.

Na 5 keer opstijgen en landen op 3 verschillende vluchten zijn we er geraakt: Kigoma in Tanzania!

We zijn na onze tweede vlucht nog (enkele uurtjes) blijven overnachten bij de broeders van liefde in Dar es salaam. Een drukke stad waar we onze eerste wilde dala dala rit hebben beleefd. Met 10 personen plus chauffeur in een minibusje volgepropt met bagage razend door de hobbelige wegen hebben we veel lol gehad. De rest kon er onverwacht niet meer bij en heeft een taxie genomen. De geurtjes die ons af en toe tegen kwamen waren iets minder, maar kom. Bij de broeders hebben we per twee in één vies bedje proberen te slapen nadat de sleutel werd gevonden tussen 20 andere sleutels in een emmer. De drukkende hitte (28°C) maakte dit geen lachertje. De WC, als je dat gat zo kan noemen, was een uitdaging waar de meeste zich noodgedwongen aan gewaagd hebben. Onze eerste reisdag was lang, vermoeiend en heeft de eerste indrukken over Afrika al doen oplaaien.

Om drie uur zijn we weer opgestaan om met de dala dala terug naar de luchthaven te gaan en de vlucht naar onze eindbestemming te nemen. We kwamen ongeveer om half tien hier in Kigoma aan. De dala dala heeft ons samen met onze bagage naar het jouthcenter gebracht. De natuur is hier prachtig, een heuvelachtig landschap met veel groen. Broeder Eric heeft ons hier goed opgevangen. Onze eerste kennismaking met de bewoners van maendeleo met veel handgebaren, daar ons Swhalili nog wat roestig is. Maar we komen er wel… Pole pole !

We zijn meteen een wandeling gaan maken en hebben een lekker frisse pint of wat fris gedronken in een hotel langs het Tanganika-meer, het langste en het diepste meer ter wereld. En geloof het of niet, de eerste rode schouders kwamen al piepen. Terug op onze verblijfplaats aangekomen, hebben we onze kamers verdeeld en hebben nog rijst met bonen gekregen. Daarna zijn we gaan zwemmen in het lauwe water van dat prachtige meer. Wat een verfrissing! Nu zijn de rode schouder nog eens goed in aantal toegenomen. Ook zijn we nog naar de plaatselijke markt gegaan waar we minibananen, een watermeloen en water gekocht hebben. Bij café Sandra hebben nog even iets gedronken, de vermoeidheid van onze lange reis begon stilletjes door te wegen. Dus tijd om ons even op te frissen en aan het evaluatiemoment in de kring te beginnen. Hier hebben we nog wat afspraken gemaakt en zijn we de cirkel rond gegaan om onze bio-psycho-sociale eerste indruk te verwoorden in de groep. Ook de sappige watermeloen heeft gesmaakt. Tijd voor het eten. Maar eerst… bidden. Dit was zingen tot de stroom erbij uitviel. Deze keer was het maïsmeel-puree-mengsel-ofzoiets (ugalie) met… bonen door een deel van ons gegeten met de handen bij gebrek aan vorken. Niet zo lekker. Even later hebben we nog samen gezeten in het donker tussen de muggen.

Fris gewassen gaan we nu ons proper bedje induiken voor een welverdiende nachtrust!

Tijdens ons verblijf zullen we verschillende projecten bezoeken binnen de gezondheidszorg.
Dit zijn zowel ziekenhuizen als voorzieningen voor mentaal gehandicapten, weeskinderen en scholen.
Een korte beschrijving van deze projecten vind je in de bijlage.

Bijlagen:
enkele projecten.pps (42 KB)   

Het Maendeleo Jeugdcentrum neemt het op voor verwaarloosde jongeren.
Het jeugdcentrum doet dit echter op een heel eigenzinnige wijze.
De jongeren worden niet als “slachtoffers” behandeld, maar op hun verantwoordelijkheid gewezen. Men vraagt niet: “wat kunnen we voor jullie doen”, maar “wat kunnen jullie voor de maatschappij doen?”. Niet wat ze tekort komen wordt centraal gesteld, maar wat ze aan capaciteiten hebben.
In het jeugdcentrum worden de jongeren gevormd en opgeroepen om actief buiten het centrum de maatschappij op te bouwen. Dit doen ze in kleine groepen, onder leiding van een ‘ancien’. De jongeren verzorgen zieken aan huis, bouwen hutten voor bejaarden, bezoeken gevangenen, brengen water op moeilijk bereikbare plaatsen, organiseren sportactiviteiten in de sloppenwijken, zetten een jeugdbeweging op enz. In ruil krijgen ze de kans om te groeien in verantwoordelijkheid, een plaats om te slapen en wat te eten.    Hier gaan wij tijdens onze inleefreis elke middag en avond eten.  Dit om in contact te komen met de jeugd in Kigoma.

                  

Volg onze blog
 

Teachers:         Mrs. Hendrikje Huysmans

                       Mr. Gert Wouters

Students:       Miss Vanroy Charlotte

                                                 Miss Frauke Curinckx

                                                 Miss Hanne Boelen

                                                 Miss Inge Segers

                                                 Miss Jill Vermeer

                                                 Miss Katrien Schreurs

                                                 Miss Kim Vandebergh

                                                 Miss Mariet Lenaers

                                                 Mr. Niki Leenaers

                                                 Miss Sanne Heijmans

                                                 Miss Sarah Ruysen

                                                 Miss Valerie Mommen

Bijlagen:
De inleefreizigers.doc (3.5 MB)   

In de bijlage vind je een  'Travel' programma hoe wij het hebben voorgesteld aan onze correspondenten in Kigoma.  Jean-Michel is de persoon die terplaatse de contacten legt met de verschillende verzorgingsinstellingen en ziekenhuizen. 

Bijlagen:
Travel Program Blog.xls (38.5 KB)