Het is gebeurd. De kogel is door de kerk. Zomaar. Plotseling. Na een helder moment deze morgen ben ik in mijn wagen gekropen en ben ik naar bxl gereden. Ik heb mijn baas gezegd dat ik het beu was. En hij begreep het. En de deur zal altijd open staan. Mijn collega's zeiden 'respect', 'dat jij dat durft', 'ik ben jaloers' enzoverder enzovoort. Het getuigt inderdaad van lef. Want wat ze niet weten is dat ik geen alternatief heb. En geen rooie duit. Helaas. Ik ben van het redelijk weloverwogen impulsieve type dat graag statements maakt.
Ik wacht nog steeds op een mailtje, en ondertussen vind je me op een terras met een garnaalkroket en een 33'er.
PS dag 2 en ik en heb al twee keer gepost op dezelfde dag. Een statement.
De nacht was geweldig. Ik nam een beslissing en schreef een speech. In mijn bed. Alles was helder, mijn beslissing stond vast en ik zou die vandaag communiceren. En toen werd ik wakker. Alhoewel de zon schijnt buiten, en dat mijn beslissing onder druk zet, is er van enige besluitvaardigheid al lang geen sprake meer. En dat een dagje knarsen niet noodzakelijk tot nieuwe inzichten zal leiden, dat weet ik nu al. Maar toch kan deze dag bijzonder zijn.
Ik heb last van pop-ups. In mijn hoofd. Ik vind ze ergerlijk, even ergerlijk als de pop-ups die bij elke klik op je scherm komen dansen. Alleen krijg ik die in mijn hoofd niet weg geklikt. En ik kan ook niet dansen. Ik ben beginnen bloggen uit opportunisme: wat ik hier anoniem neerpen haal ik uit mijn hoofd. Dan heb ik er verder geen last meer van. Althans dat is de bedoeling.
Between a rock and a hard place. Daar bevind ik mij vandaag. Ik moet een belangrijke beslissing nemen die mijn verdere leven kan bepalen. De beslissing is zo belangrijk dat ik er al nachten van wakker lig. Ik weet wat me te doen staat, maar ik durf niet. En toch zal de wereld, en vooral ikzelve (wegens dat opportunisme) er alleen maar beter van worden.
