Ik heb last van pop-ups. In mijn hoofd. Ik vind ze ergerlijk, even ergerlijk als de pop-ups die bij elke klik op je scherm komen dansen. Alleen krijg ik die in mijn hoofd niet weg geklikt. En ik kan ook niet dansen. Ik ben beginnen bloggen uit opportunisme: wat ik hier anoniem neerpen haal ik uit mijn hoofd. Dan heb ik er verder geen last meer van. Althans dat is de bedoeling.
Between a rock and a hard place. Daar bevind ik mij vandaag. Ik moet een belangrijke beslissing nemen die mijn verdere leven kan bepalen. De beslissing is zo belangrijk dat ik er al nachten van wakker lig. Ik weet wat me te doen staat, maar ik durf niet. En toch zal de wereld, en vooral ikzelve (wegens dat opportunisme) er alleen maar beter van worden.
