Het kloosterleven : zin of waanzin?

Om meer over het kloosterleven te weten te komen en me daarover uit te spreken, wilden ik het graag volledig zelf ervaren. Ik ging een weekend lang mee leven op het ritme van de abdij in Tongerlo.  Het was een weekend waarin jongeren konden kennismaken met het kloosterleven en even konden herbronnen.  Het abdijweekend werd opgezet door  Jongeren Pastoraal Hasselt (JOP). Ik vertrok met een groep van 7 jongeren en  een priester. Het thema van het weekend was ‘het gebed’.

De naam klooster is afkomstig van het Latijnse Claustrum, wat afgesloten ruimte betekent. Het is een gebouw of een samenstel van gebouwen dat dient tot huisvestiging van een groep of gemeenschap van mannen of vrouwen die zich uit de wereld hebben teruggetrokken om een godsdienstig leven te leiden. Een abdij is meer bepaald een mannen- of vrouwenklooster van een beschouwende kloosterorde. De kloosterlingen van deze orde leven volgens een kloosterregel. Dat wil zeggen dat ze leven naar leefregels en constituties. Het bevat de regelingen van de dagelijkse gang van zaken in een klooster. De constituties bestonden uit documenten die het vereiste gedrag, de houding en de spiritualiteit beschreven.

Genieten in een rustige prikkelarme omgeving
Doordat het in een klooster/abdij  zo rustig is en je je in een sobere kamer bevind, ben je even weg van het drukke leven daarbuiten. Geen tv, geen computer en dergelijke. Ik merk dat in de hedendaagse maatschappij iedereen precies afhankelijk is van het ICT medium. We interneten, mailen… constant en hangen er heel de tijd aan vast. Ofwel voor school, ofwel voor het werk…

In de abdij laat je alles achter wegen en concentreerde je je op de rust. Ondanks dus het sobere leven verveelde ik me niet. Ik dacht meer na over de kleine dingen; het wandelen aan de abdij, de momenten van samen zijn met de groep, het mooie weer…

Verbondenheid
Een klooster/abdij is  helemaal niet zo eenzaam dan gedacht. Er zijn veel momenten van rust, maar toch ook van samen zijn. Door het gebed was er verbondenheid en tijdens de eetmomenten en activiteiten. Het alleen zijn en het samen zijn was evenwichtig verdeeld. De broeders leven in ‘het slot’, waar sterke verbondenheid en gelijkheid is.  Ze leven namelijk volgens 5 hoofdregels. De regel van Pachomius stelt dat ze leven met gemeenschappelijke leef- en gebedsruimte, dezelfde kledij, voedsel en spiritualiteit. Dit creëert gelijkheid en verbondenheid.

Tijdens de maaltijden komen er een aantal goede dag zeggen en ’s avonds vergezellen sommige broeders de gasten. Het was een gezellig samen zijn.  Iedereen; de kloosterlingen en gasten zijn  hier met  verschillende of gezamenlijke redenen. De broeders en de gasten aanvaarden dat. Het is mooi dat de broeders daar ook voor open staan en niet oordeelden.

Openheid en respect voor het geloof
Doordat iedereen dus om zijn eigen reden op abdijweekend ging of in een klooster intreed is er dus een grote variëteit.  Elk gedoopt persoon die zich geroepen voelt om in te treden, mag dan ook intreden in een klooster. Men spreekt als het ware over de 'roep van Jezus'. In het klooster zelf word niemand verplicht om de gebedsdiensten bij te wonen, maar iedereen is wel welkom. Ook niet alle broeders waren aanwezig op de gebedstijden. Met onze groep namen wij deel aan het ochtend- en avondgebed en de eucharistieviering.  Het was in de vroege dauw en met een dikke jas naar de kerk wandelen. Alles werd gezongen. Dit vond ik wel mooi, had dat nog nooit eerder gezien. Het waren dus vroege ochtenden, maar het was niet vermoeiend. Het is een ander manier van leven met ook tijdstippen en activiteiten zoals in de hedendaagse maatschappij, maar toch voelden daar alles rustiger aan.

Een van onze groepsleden, een jonge priester in opleiding omschreef ons jongeren abdijweekend als; “Met acht, elk individueel, vertrokken we naar Tongerlo, met acht, samen, vertrokken we terug naar Hasselt. Gesterkt door elkaar, door het gebed en met in ons midden Jezus, de tochtgenoot die zich van tevoren niet had ingeschreven, maar toch volop en constant aanwezig was, in alle dingen.”

Ik heb zijn zin in deze lezersbrief geplaatst omdat ik het heel mooi vind hoe hij het verwoord. Op deze manier heb ik het ook ervaren.

Door dit weekend van maar een paar dagen heb ik veel bijgeleerd en een beeld gekregen. Het kloosterleven heeft naar mijn menig nu zeker en vast zin. Als gast kan het kloosterleven je rust geven, kan je tot jezelf komen, het spirituele ontdekken en even weg zijn van die drukke maatschapij. Als broeder ervaar je het spirituele en de roep van Jezus.  Iedereen vind er een stukje vanuit zijn zoektocht naar het hogere of het onzichtbare.

26-04-2014 om 00:00 geschreven door Emma

Via Annemie : deel 2 het klooster (Tijdens het kijken van de reportage heb ik de meest opvallende dingen genoteerd)

De broeders en zuster woonden eerst op dezelfde plek. Nu wonen zusters apart. Nog blijven ze één gemeenschap.

Een van de zusters zei:" Je moet hart moet vrijhouden voor God, als je van hem houdt. Soms besluipt het je en dan besef je dat je God ontrouw bent, als je een gevoel hebt voor een broeder.  Huwelijksrelatie met  God. Liefde voor God is groot."

Ze leven echt voor god in het klooster. Ze ervaren het gevoel van liefde voor iemand. Dit vind ik mooi. Het is een andere manier van houden van.

Samen houden de broeders en zusters een avond gebed, maar gaan daarna elk naar hun eigen gebouw.

Soms verlaten ze de Tibériade en gaan ze op missie met een ezel. Ze vertellen tegen  de mensen dat ze een geschenk van God zijn.  Ze willen dat de andere mensen de liefde van god ook leren kennen. Mensen komen voor ezel, maar daarna kan de broeder en zuster met de jongeren praten. De jongeren krijgen een boekje en een ketting met een kruisje. Zuster vraagt dan aan de jongeren of ze vaak bidden, naar de mis gaan,… en zegt dat ze getuigen moeten blijven van christus liefde.

Broeders en zusters trekken zich 24u terug in een kluis op maandag . Ze gaan dan op hermitage. Ze verspreiden zich over heel het domein en trekken zich terug in een klein hutje. Het is een moment van rust na de drukke dagen. Ze komen tot rust bij Gods liefde. Ze bidden dan en leggen contact.  Ze genieten van het alleen zijn met het woord van God.

25-04-2014 om 00:00 geschreven door Emma

Samen met een groep van 7 jongeren en 1 priester vertrokken we van 15 tot 17 november 2013 op jongeren Abdijweekend naar Tongerlo.

Ik had eigenlijk een beetje bang om op abdij weekend te gaan. Dit omdat het voor mij een hele nieuwe wereld was en het me voorstelde als iets eenzaams en kil. Maar omdat ik het belangrijk vond voor mijn thema om het zelf te ervaren, heb ik toch te stap gezet.

Thuis maakte ik mijn valies. Toegegeven had ik toch stress en een beetje bang om op kloosterweekend te gaan. Dit omdat het kloosterleven binnen de muren me zeer onbekend was en het me voorstelde als iets eenzaam binnen kille muren. Aangezien ik graag omringd ben door vele mensen en niet graag alleen ben, heerste er een beetje onzekerheid bij mij. Toch leek dit mij de beste manier om meer over mijn thema te weten te komen en ging ik er helemaal voor.

Vrijdagavond kwamen we aan en zijn we warm ontvangen door  gastenbroeder Ivo.  We doorkruisten de abdij en kregen elke een aparte kamer toegewezen. Het was een grote abdij met veel gangen. Er heerste een stilte en het waren beste wel donkere gangen. Toch straalde het geborgenheid uit.  De kamers bestonden uit een bed, een kast, een zeteltje en een tafel.  Het was heel sober.  Ik dacht dat ik me heel eenzaam ging voelen op de kamer.  Maar raar genoeg heerste er een rust en was ik ontspannen. Ik bergde mijn spullen op en ging samen met de groep naar beneden waar we in de recreatiezaal een eerste sessie rond het gebed hadden.

Doorheen het weekend werkten we met het groepje rond ‘het gebed’. We dachten na over het waarom van het bidden, de vele vormen, gevoelens bij beeldmeditatie Lucas 15, 11-32, het Onze Vader, gebedsparels… Dit waren enkele blokken doorheen de dag, maar daarbuiten maakten we deel uit van het kloosterleven.

Het deelnemen aan het kloosterleven heeft me verschillende dimensies laten zien. Ik ging met het beeld van waanzin, maar zag meer en meer de zin van een klooster. Ik richtte me hierbij om mezelf, maar ook op de aanwezige broeders en hoe zij het kloosterleven ervaarden en invulden.

Het was een mooi samen zijn. Er was contact met de broeders maar ook met de andere gasten. Elke gast was hier om zijn of haar eigen reden.

Zo was er een vrouw die hier elke vakantie een weekendje kwam, om te genieten en even weg te zijn van de drukte. Een andere man was dan weer hier om het nauwe contact met het spirituele. Het mooie was dat de broeders hier voor open stonden. Iedereen was welkom! of je nu gedoopt was of niet.

We volgden het ritme van het klooster maar deden ook sessies rond het gebed. Samen met de broeders deden we mee aan de gebedstijden. We volgden het ochtendgebed, avondgebed en de eucharistie. Ondanks de vaste uren en activiteiten was het een heel ander ritme dan de drukke maatschappij daarbuiten. Er heerste een onbeschrijfelijke rust en ik voelde me er op mijn gemakt. Ik kom meer nadenken en zoeken naar zin op mijn eigen manier.

Het maken van de weblog was zeer leerrijk en ik kwam veel te weten over het kloosterleven en de gang van zaken. Maar door zelf deel te nemen aan dit abdijweekend kreeg ik een beter beeld over het kloosterleven. Zo kon ik op mijn eigen manier de zin of de waanzin ervaren en invullen.

Ik had in het begin dus stress en een koud en kil beeld en zag het klooster als waanzin, maar nu kan ik tot de conclusie komen dat het kloosterleven zin heeft! Iedereen vult het wel op zijn eigen manier in. Het was een mooie en warme ervaring. Ben blij dat ik dit gedaan en gedurfd heb, want hieruit heb ik het meeste geleerd.

25-04-2014 om 00:00 geschreven door Emma