Vooraleer te beginnen aan het jaar 2014 kan ik wel nog wat kwijt over 2013.
Die huidige man he.
Wel, het begon allemaal bij mijn eerste dag( een weekje voor mijn nieuwe job als recepcionista), in Bogota. Mauro, een chileen in Colombia, en superkameraadje nam me mee als kennismaking door het oude centrum, La Candelaria, van Bogota. Mauro leerde ik kennen in Santa Marta, laat ons zeggen dat we hele goede vriendjes waren, enkele reisjes samen gemaakt en elkaar gesteund op moeiljk momenten. (Remember mijn vertrek uit de Sierra Nevada). Ik dacht toen, want ik was wel wat verloren eigenlijk die tijd...dat ik kriebels had voor Mauro.. en ik was daar ook redelijk van overtuigd....
Maar, eerlijk zijn tegen jezelf brengt veel op en toegeven...een moeilijke periode voor mij, alleen, zo ver weg van iedereen en dan een superkameraadje die er is voor je en je steunt, waar je bij kan huilen en gieren van het lachen.....kan soms een beetje verwarrend zijn he.. Ik werd vooral verliefd op de aandacht, op het niet alleen zijn, en mooi meegenomen, Mauro mag er best wezen en is nen toffe kerel....haha Maar neen... Na jaren gestruggeld te hebben met mannen in ons landje,of beter met 1 bepaalde man, die ik eindelijk overwonnen heb en nu gewoon als vriend kan beschouwen, had ik me dit jaar voorgenomen als een jaar voor mezelf. Je mag gerust een beetje egoist zijn Ruth! Geen gezever, geen toestanden, maar Ruth gaat nu eindelijk s gewoon voor haarzelf! Dat was mijn modus en die stond heel scherp!
En dan was er inderdaad Felipe.
Felipe en Antonio. Antonio (chileen) op reís in Colombia en vriend van Felipe daar ze samen gestudeerd hebben in Arcosanti. Antonio, vriend van Mauro! Ja ja, de wereld is klein! En op mijn eerste dag in Bogota, kwamen we die tegen! Ik nog steeds wat aan het struggelen met: tiens, Mauro, wat is dit toch? Ben ik gewoon blij je te zien of ben ik HEEL blij je te zien? Verwarrend allemaal.. En dan nog die twee andere leuke kerels, Felipe en Antonio.... Als snel werden een paar pintjes gekocht en werd er volluit gebabbeld.. en vooral gelachen met de R van Ruth.. Wat is je naam? Ruth.. Hoe? Guuut?? Neeeen, Ruth met RRRRR..... Felipe, achteraf te weten gekomen, had blijkbaar als heel snel door dat hij die Ruth wel heel wat beter wilde leren kennen. Die Ruth, die de R zo grappig uitspreekt,... Dus hij begon eraan...Elke straathoek had wel een verhaal, elk standbeeld heeft zijn verhaal, elk gebouw daar hoorde ik van hoe oud het was en waar het vroeger voor gebruikt werd, en ga zo maar door.....Felipe deed heel hard zijn best alle hoekjes, standbeelden, gebouwen, cultuur, eigenschappen van Colombianen, meer nog Bogotanen uit te leggen en volgde me overal zoals moedergans haar kleintjes volgt... En Ruth dacht, "man, wanneer gaat die s zwijgen, zo babbelen!!!! "
Na mijn maanden in de stralende zon, terecht komen in Bogota en geen aangepastte kleren hebben, stelde Felipe me voor om volgende zondag, (autoloze vrije dagen in Bogota )en heel wat randanimaties,(tweedehandsmarkten, rommelmarkten, concertjes,...)jaja, elke zondag en feestdag, daar kleren te gaan zoeken. hij kende wel wat marktjes met leuke tweedehandskledij en andere goedkope winkeltjes. Want ja, het budget was maar heel klein! Vriendelijk kerel die Felipe!
Maar eerst was er het afscheidsfeest van Antonio ( Felipe en Antonio studeerden samen in Arcosanti Arizona bij de bekende architect Soleri, vorig jaar jammergenoeg overleden). Feest op vrijdagavond in het huís van Mauro als afscheid voor Antonio die gaat reizen naar Venezuela en Frankrijk. Ik twijfelde eerst een beetje, ga ik wel? Maar al gauw werd duidelijk dat Felipe het leuk zou vinden mocht ik er zijn. En feestjes zijn altijd leuk en ook goed om nieuwe mensen te leren kennen uit Bogota, aangezien ik daar nu ga werken. Dus doorgehakt die knoop.
Aangekomen op het feest, leuke bende, leuke muziek, lekkere drankjes.....en een " Ik ga ervoor Felipe".
Ik vond het allemaal verwarrend. Ik wou met Mauro praten, maar daar was Felipe steeds. En eerlijk, hij is ook echt wel leuk hahah. Hebben superveel gelachen, veel gepraat, veel gedanst en ook best veel rhum gedronken... En Mauro, die was zich ook aan het amuseren met ander vrouwelijk schoon dus.... Vrij verwarrend allemaal... En toen kwam het.. ergens rond 3u in de ochtend. al dansend met Felipe, vroeg hij als een echt heer, of hij me mocht kussen!!!! Ik wist niet waar ik het had! Oh neen, twas zo overduidelijk Ruth! Ja, ik weet het maar het is ook verwarrend en ik wil geen mannen meer die dan misschien weer mijn hart gaan breken en wat met Mauro dan? Ah neen, juist, das gewoon een vriend! En Felipe, ja keileuk, ma ik ken die nog maar pas en geen zin in gedoe, en ook geen zin in eventjes voor vandaag dan maar-toestanden.... Dus, ongelofelijk maar waar, hielden we daar een onneidige discussie over Felipe en ik... Best wel grappig en ook een beetje schaamlijk.. Ik was precies een klein kind die niet wist waar ze het had. Ok, de vele lekkere drankjes maakten me misschien ook wel een beetje een dramaquin en zorgden er voor dat alles nog verwarrender werd. 1 kus dan maar en man, wat voelde dit goed...en dan... Paniek! Ik moest er vandoor, ik moest weg....Dus ik vertrok, en Felipe, moedergans, achter me aan natuurlijk. Ruth, wat scheelt er? Je kan toch niet zomaar alleen naar het centrum, je bent hier in Bogota en het is na 3u in de ochtend. En dan maar samen gewandeld. gebabbeld, veel gebabbeld, geen blad voor de mond, alles verteld, alles kwam eruit, en huilen en lachen en kriebels en dan boos worden.. Ik begrijp nog steeds niet wat me toen overkwam...Maar he, het heeft geholpen he... Felipe bracht me mooi tot aan mijn huisje en vertrok dan naar zijn huís als een echte heer... En ik, ik heb natuurlijk geen oog dichtgedaan! De volgende ochtend dan maar skypen met Sarah. Ik had hulp nodig want ik wist niet waar ik het had! Sarah vond het allemaal best grappig en stelde me gerust.. En Felipe, die gaf niet op. Hij belde en stuurde berichten. Of ik ok was? Dat hij het superleuk vond me te leren kennen, dat hij me nog beter wil leren kennen, of het ok is dat we morgen samen wandelen en marktjes afschuimen.... Een Date begod! Maar he, wat had ik te verliezen? Dat er wat schaamrood op mijn wangen te pas zou komen, daar was ik zeker van, maar goed... Erg is dit helemaal niet! Dus de zondag wij op stap! Het eerste moment van terugzien, was voor beide met knikkende knieeën. Moet ik die nu een zoen geven of niet? Zenuwachtig dat ik was, en hij blijkbaar ook... Dan maar gewoon doen wat in je opkomt. Hey, alles goed? en een klein kuske op de wang.....hahaha grappig.. De wandeling begonnen, en we bleven maar wandelen en we bleven maar praten... zo fijn dat het was..Precies of we elkaar al jaren penden. Niks ongemakkelijke stiltjes, niets raar gevoel, enkel, man dit is leuk! Het kriebelde door heel mijn lijf. Kilometers hebben we gewandeld, gene zever... Zeker meer dan 15 en dat ging vlot en de tijd vloog voorbij! Dan maar ene gaan drinken.... en dan kwam het.. Felipe die vroeg: " Ruth, mag ik je nog s kussen?" en ik kon alleen maar denken: "ooh ja, daar wacht ik nu al 3 uren op! " en hup.. we waren vertrokken! Twee verliefde pubers die hun verhaal begonnen op de sterfdag van ons papa. ( zou die ervoor iets tussen zitten?)
Kan je nog volgen? Laat het allemaal wat zinderen. Later het vervolg!
