Felipe en ik zijn aan elkaar blijven hangen. Al snel gingen we samenwonen en hadden we 1001 plannen. Ons gezonde voeding-bedrijfje werd met veel liefde en hard labeur op poten gezet (Sabor es Amor) maar werd niet goed ontvangen. Gebrek aan centjes liet ons ook niet toe hier nog langer mee door te gaan. Dan maar beslist, aangezien mijn tijd in Colombia er bijna op zat, naar België te komen. Het feit dat we alles in verband met aanvraag papieren op een correcte manier wilden doen, heeft ons de das omgedaan. Eerlijk wezen is dus toch niet zo belangrijk in die grote politieke wereld. Hoe naiëf kan je zijn Ruth! Na vele problemen met een consult, die ons valse beloftes heeft gemaakt, is het geloof in ons systeem, bij mij, helemaal verloren gegaan. 4 helse maanden van afwachten in België. Een job gevonden, vast contract,gesprek omtrent "schijnhuwelijk" goed verlopen, alle papieren in orde... volgens de consult allemaal dik in orde en zonder problemen... werd onze gezinsherenigign afgewezen!!!!! Verder geen uitleg! Bellen naar Brussel om te horen, dat we gewoon maar een nummer zijn en spijtig voor jullie, tot zies en fijne dag nog! Dan maar bellen naar de mensen waarmee ik het gesprek rond " Schijnhuwelijk" had. Die snapten er niks van. Ook zei contacteerden brussel, dat hun manier van werken niet kan, dat wij mensen zijn en geen nummers... Dan maar bij een advocaat langs geweest, die beroep wou aantekenen maar uitsluitsel hiervan zou makkelijk een jaar kunnen duren.. Mijn keuze was rap gemaakt.. pijnljik iedereen opnieuw te moeten achterlaten, maar ik moet bij mijn ventje zijn... Na het schrijven aan de staatsecretaris Theo Franken, wacht ik tot de dag van vandaag nog op een mailtje terug. Heb dan tenmiste de ballen om iets te antwoorden, denk ik dan, maar neen.... Goed, er zit niets anders op dan ons hierbij neer te leggen. En dan nu blij te wezen dat ik binnenkort terug bij mijn liefje ben! En nu ben ik hier ondertussen al terug een groot half ajar! Wat vliegt de tijd zeg! Blij dat ons mama Felipe gezien heeft, dat we samen een beetje kunnen reizen hebben, dat ze weet dat ik in goede handen ben... dat stelt mij en zeker ons mama gerust! Dat het hier niet altijd makkelijk is, dat stop ik niet onder stoelen of banken. Het moeilijk vinden van een job, brengt veel frustraties mee.. veel tijd, is gelijk aan veel nadenken, veel nadenken zorgt dat je veel begint te missen en soms wat kribbig wordt. Maar we slaan er ons door! Leve de skype! Nu begin ik 21 juni te werken in een school en dit voor 6 maanden. En vrijdag mag ik het vliegtuig op en mag ik 2 weken iedereen keihard komen knuffelen!! Wat kijk ik er naar uit!!!!!
Vooraleer te beginnen aan het jaar 2014 kan ik wel nog wat kwijt over 2013.
Die huidige man he.
Wel, het begon allemaal bij mijn eerste dag( een weekje voor mijn nieuwe job als recepcionista), in Bogota. Mauro, een chileen in Colombia, en superkameraadje nam me mee als kennismaking door het oude centrum, La Candelaria, van Bogota. Mauro leerde ik kennen in Santa Marta, laat ons zeggen dat we hele goede vriendjes waren, enkele reisjes samen gemaakt en elkaar gesteund op moeiljk momenten. (Remember mijn vertrek uit de Sierra Nevada). Ik dacht toen, want ik was wel wat verloren eigenlijk die tijd...dat ik kriebels had voor Mauro.. en ik was daar ook redelijk van overtuigd....
Maar, eerlijk zijn tegen jezelf brengt veel op en toegeven...een moeilijke periode voor mij, alleen, zo ver weg van iedereen en dan een superkameraadje die er is voor je en je steunt, waar je bij kan huilen en gieren van het lachen.....kan soms een beetje verwarrend zijn he.. Ik werd vooral verliefd op de aandacht, op het niet alleen zijn, en mooi meegenomen, Mauro mag er best wezen en is nen toffe kerel....haha Maar neen... Na jaren gestruggeld te hebben met mannen in ons landje,of beter met 1 bepaalde man, die ik eindelijk overwonnen heb en nu gewoon als vriend kan beschouwen, had ik me dit jaar voorgenomen als een jaar voor mezelf. Je mag gerust een beetje egoist zijn Ruth! Geen gezever, geen toestanden, maar Ruth gaat nu eindelijk s gewoon voor haarzelf! Dat was mijn modus en die stond heel scherp!
En dan was er inderdaad Felipe.
Felipe en Antonio. Antonio (chileen) op reís in Colombia en vriend van Felipe daar ze samen gestudeerd hebben in Arcosanti. Antonio, vriend van Mauro! Ja ja, de wereld is klein! En op mijn eerste dag in Bogota, kwamen we die tegen! Ik nog steeds wat aan het struggelen met: tiens, Mauro, wat is dit toch? Ben ik gewoon blij je te zien of ben ik HEEL blij je te zien? Verwarrend allemaal.. En dan nog die twee andere leuke kerels, Felipe en Antonio.... Als snel werden een paar pintjes gekocht en werd er volluit gebabbeld.. en vooral gelachen met de R van Ruth.. Wat is je naam? Ruth.. Hoe? Guuut?? Neeeen, Ruth met RRRRR..... Felipe, achteraf te weten gekomen, had blijkbaar als heel snel door dat hij die Ruth wel heel wat beter wilde leren kennen. Die Ruth, die de R zo grappig uitspreekt,... Dus hij begon eraan...Elke straathoek had wel een verhaal, elk standbeeld heeft zijn verhaal, elk gebouw daar hoorde ik van hoe oud het was en waar het vroeger voor gebruikt werd, en ga zo maar door.....Felipe deed heel hard zijn best alle hoekjes, standbeelden, gebouwen, cultuur, eigenschappen van Colombianen, meer nog Bogotanen uit te leggen en volgde me overal zoals moedergans haar kleintjes volgt... En Ruth dacht, "man, wanneer gaat die s zwijgen, zo babbelen!!!! "
Na mijn maanden in de stralende zon, terecht komen in Bogota en geen aangepastte kleren hebben, stelde Felipe me voor om volgende zondag, (autoloze vrije dagen in Bogota )en heel wat randanimaties,(tweedehandsmarkten, rommelmarkten, concertjes,...)jaja, elke zondag en feestdag, daar kleren te gaan zoeken. hij kende wel wat marktjes met leuke tweedehandskledij en andere goedkope winkeltjes. Want ja, het budget was maar heel klein! Vriendelijk kerel die Felipe!
Maar eerst was er het afscheidsfeest van Antonio ( Felipe en Antonio studeerden samen in Arcosanti Arizona bij de bekende architect Soleri, vorig jaar jammergenoeg overleden). Feest op vrijdagavond in het huís van Mauro als afscheid voor Antonio die gaat reizen naar Venezuela en Frankrijk. Ik twijfelde eerst een beetje, ga ik wel? Maar al gauw werd duidelijk dat Felipe het leuk zou vinden mocht ik er zijn. En feestjes zijn altijd leuk en ook goed om nieuwe mensen te leren kennen uit Bogota, aangezien ik daar nu ga werken. Dus doorgehakt die knoop.
Aangekomen op het feest, leuke bende, leuke muziek, lekkere drankjes.....en een " Ik ga ervoor Felipe".
Ik vond het allemaal verwarrend. Ik wou met Mauro praten, maar daar was Felipe steeds. En eerlijk, hij is ook echt wel leuk hahah. Hebben superveel gelachen, veel gepraat, veel gedanst en ook best veel rhum gedronken... En Mauro, die was zich ook aan het amuseren met ander vrouwelijk schoon dus.... Vrij verwarrend allemaal... En toen kwam het.. ergens rond 3u in de ochtend. al dansend met Felipe, vroeg hij als een echt heer, of hij me mocht kussen!!!! Ik wist niet waar ik het had! Oh neen, twas zo overduidelijk Ruth! Ja, ik weet het maar het is ook verwarrend en ik wil geen mannen meer die dan misschien weer mijn hart gaan breken en wat met Mauro dan? Ah neen, juist, das gewoon een vriend! En Felipe, ja keileuk, ma ik ken die nog maar pas en geen zin in gedoe, en ook geen zin in eventjes voor vandaag dan maar-toestanden.... Dus, ongelofelijk maar waar, hielden we daar een onneidige discussie over Felipe en ik... Best wel grappig en ook een beetje schaamlijk.. Ik was precies een klein kind die niet wist waar ze het had. Ok, de vele lekkere drankjes maakten me misschien ook wel een beetje een dramaquin en zorgden er voor dat alles nog verwarrender werd. 1 kus dan maar en man, wat voelde dit goed...en dan... Paniek! Ik moest er vandoor, ik moest weg....Dus ik vertrok, en Felipe, moedergans, achter me aan natuurlijk. Ruth, wat scheelt er? Je kan toch niet zomaar alleen naar het centrum, je bent hier in Bogota en het is na 3u in de ochtend. En dan maar samen gewandeld. gebabbeld, veel gebabbeld, geen blad voor de mond, alles verteld, alles kwam eruit, en huilen en lachen en kriebels en dan boos worden.. Ik begrijp nog steeds niet wat me toen overkwam...Maar he, het heeft geholpen he... Felipe bracht me mooi tot aan mijn huisje en vertrok dan naar zijn huís als een echte heer... En ik, ik heb natuurlijk geen oog dichtgedaan! De volgende ochtend dan maar skypen met Sarah. Ik had hulp nodig want ik wist niet waar ik het had! Sarah vond het allemaal best grappig en stelde me gerust.. En Felipe, die gaf niet op. Hij belde en stuurde berichten. Of ik ok was? Dat hij het superleuk vond me te leren kennen, dat hij me nog beter wil leren kennen, of het ok is dat we morgen samen wandelen en marktjes afschuimen.... Een Date begod! Maar he, wat had ik te verliezen? Dat er wat schaamrood op mijn wangen te pas zou komen, daar was ik zeker van, maar goed... Erg is dit helemaal niet! Dus de zondag wij op stap! Het eerste moment van terugzien, was voor beide met knikkende knieeën. Moet ik die nu een zoen geven of niet? Zenuwachtig dat ik was, en hij blijkbaar ook... Dan maar gewoon doen wat in je opkomt. Hey, alles goed? en een klein kuske op de wang.....hahaha grappig.. De wandeling begonnen, en we bleven maar wandelen en we bleven maar praten... zo fijn dat het was..Precies of we elkaar al jaren penden. Niks ongemakkelijke stiltjes, niets raar gevoel, enkel, man dit is leuk! Het kriebelde door heel mijn lijf. Kilometers hebben we gewandeld, gene zever... Zeker meer dan 15 en dat ging vlot en de tijd vloog voorbij! Dan maar ene gaan drinken.... en dan kwam het.. Felipe die vroeg: " Ruth, mag ik je nog s kussen?" en ik kon alleen maar denken: "ooh ja, daar wacht ik nu al 3 uren op! " en hup.. we waren vertrokken! Twee verliefde pubers die hun verhaal begonnen op de sterfdag van ons papa. ( zou die ervoor iets tussen zitten?)
Kan je nog volgen? Laat het allemaal wat zinderen. Later het vervolg!
dat bedoel ik dus met ik moet nog leren 'goed' schrijven
Mmmmm........net mijn eerste blogje eens herlezen en ik moet lachen met mezelf.
Ik heb meer dan de helft niet verteld haha.. Ik weet niet hoe eraan te beginnen. Laat staan hoe ik de juiste woorden moet vinden om dit neer te pennen...Dat bloggen moet ik dus echt nog leren he... Nieuwe uitdaging!
Maar goed.. Ik moet dan ook terugkeren naar 2013 he.. das niet simpel. Denk bij de eerste blog, nog vele reisjes, avontuurtjes, bezoekje van mijn beste vriendinneke, wat o zo'n deugd deed.. Vele kleine warme hartjes, vele " Ruth, zijde gij da echt? Gij zijt precies opnieuw een puberke, denk ik bij mezelf" -momenten....vele " man ik weet niet wat ik hiermee moet aanvangen"- tijden, en dan nog de momenten waarvan je denkt " heb ik nu kriebels in de buik, of voelt dit gewoon leuk omdat ik me wat eenzaam voel?", Vele," Neen echt! Ik heb het gehad met die mannen, dit is mijn jaar"-gevoel.....
Heel kort uitgedrukt, maar denk alles hierboven nog bij de eerste blog en dan begrijp je het misschien een beetje....
Al denk ik dat je al helemaal niet meer kan volgen....... oepsie
Na lang twijfelen (meer dan een jaar) dan toch de knoop doorgehakt. Ik ga een dagboek bijhouden! Twijfel? Waarom? Wel, dat zal je later wel merken, ik ben geen perfecte schrijver! Ga je over je nek bij het zien van schrijffouten, dt-fouten, foute zinnen,....wel dan stop je beter mij te volgen want ik wil je niet over je nek zien gaan!
Mijn probleem met schrijven is, dat ik wil schrijven zoals ik spreek,denk, me voel,.... chaotisch..., duizend en 1 dingen komen in me op en ik wil dan alles in 1 keer vertellen.. Ik typ en typ en ga maar door en dan komt nog iets nieuws in me op dat ik wil vertellen en ik herlees niets... en altijd maar het gevoel dat ik niet duidelijk kan neerpennen wat ik nu net bedoel...... Vandaar de lange twijfel... Je begrijpt waarschijnlijk nu al wat ik bedoel haha.
Maar, om 1 of andere reden, heb ik vandaag de knoop doorgehakt. Ik wil mijn ervaringen neerpennen op een zo goed mogelijke manier voor mij...omdat ik dit vele jaren later, opnieuw wil lezen....
Ben precies een beetje zenuwachtig voor mijn computer. Precies of ik een examen of sollicitatie aan het afleggen ben.. Gek...
Dan begin ik maar bij het begin niet? Ik keer dus even terug naar 2013!!!
Juni 2013. Ik vertrek naar Colombia. Ik ga mijn jarenlange droom proeven bij vrienden in de Sierra Nevada van Santa Marta Colombia. Zij hebben daar een Finca opgekocht en willen daar nu een hostel beginnen. Mijn droom... In 2012 ging ik hen alvast een maandje bezoeken. Uren hebben we zitten praten over wat ze kunnen doen. Ik droomde er namelijk al jaren van en had alles al min of meer uitgewerkt in mijn hoofd over hoe ik het zou aanpakken mocht ik ooit een hostel hebben... In april 2013 kwam dan een mailtje van hen. Ze hadden de knoop doorgehakt, wilden een hostel beginnen maar vroegen of ik hun wou meehelpen bij de opstart...?? Na wat praktisch geregel, ook mijn knoop doorgehakt en de uitdaging aangenomen! Spannend! Veel energie! Ik kan mijn droom op 1 of andere manier een beetje uitproberen of meer nog, nagaan of mijn droom wel degelijk echt is wat ik wil of gewoon maar een mooie droom is/was... Wat een kans. Ik kreeg een maandelijks loon van 300 euro, gratis bed en eten. In ruil hiervoor doe ik wat management, ontvang ik gasten, kook ik, maak ik kamers schoon, zorg ik voor entertainment, sta ik in voor de bezoekers, publiciteit over heel Colombia.. Ja, druk druk, heel veel werk maar wat een energía!!!!
De Sierra Nevada, ongerepte natuur.. Prachtig schoon! Finca Carpe Diem, zo heet de hostel, een zalige plek om te vertoeven! Midden in de jungle, de rivier die langs je zijn weg baant, zandweg, ... Pracht en praal met andere woorden. Maar geen overbodige luxe. Een plek om stil te staan bij jezelf, de natuur, het leven,.... Pracht en praal maar........ soms ook keihard tegen de muur bonken! Om het kort te houden.... Ik ben mezelf daar meermaals tegen het lijf gelopen. En ik kan je verzekeren, dat doet zeer! Dat is keihard! Maar tot op de dag van vandaag, ben ik dankbaar voor de kans die ik gekregen heb, en genomen heb, want ik ben er een ander mens door geworden! In de positieve zin! Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost, maar ook heel veel vriendschap, liefde, respect, dankbaarheid, buikpijn van het lachen.... Een herinnering die ik diep koester en waar ik trots op ben! Omdat met virenden werken, op zo een afgelegen plaats niet altijd even makkelijk is, en door omstandigheden, hield dit avontuur daar op voor mij. Wat nu??? Na een dikke drie maand, kan ik toch niet met gebogen hoofd en gebroken hart terug naar België keren??? Neen, ik weet niet wat gedaan maar, 1 ding staat vast, teruggaan doe ik niet! Als ik nu terug ga, hou ik enkel de slechte herinneringen levendig en dit wil ik niet! Veel te veel mooie dingen zijn gebeurd in en om me heen dat ik dit gevoel eerst terug wil! Opgeven staat niet in mijn woordenboek! Ja, ze hebben me steeds gezegd dat ik koppig ben! Na wat tijd bij vrienden doorgebracht te hebben, na steun vía skype met lleve kameraadjes en familie thuis opnieuw begonnen. Een job gevonden in een hostel in Medellin. Vooral veel poetswerk en creatief wezen. Leuke tijd! Super mensen leren kennen! Ik verschiet van mezelf. Ik wist wel dat die Ruth, spontaan, vrolijk, zelfzeker, er was maar die kwam maar niet naar boven.. Maar na mijn Sierra Nevada ervaringen, remember, het vele mezelf tegenkomen, heb ik ze gevonden en ik ben er trots op! Na deze ervaring, ging ik voor een nieuwe uitdaging als recepcionista in een hostel in Bogota. De hoofdstad. Man wat is het hier koud! Wat een verschil met Santa Marta, Sierra Nevada, Medellin... Maar, we gaan de uitdaging aan en zien dan wel weer wat later komt.
En dat alles gebeurd voor een reden, is misschien cliché maar is echt wel zo... Ruzie in de Sierra Nevada, heeft er voor gezorgd dat ik koppig mijn rugzak nam en vertrok... Na Medellin een leuke uitnodiging krijgen voor en job in de hoofdstad om daar dan vanaf dag 1 mijn huidige man tegen t lijf te lopen.... ja ja.... het leven zit gek in elkaar. Dit alles in heel kort omschreven want ik heb geen idee hoe het allemaal neer te pennen maar... zo liep het ongeveer.... dat jaar 2013.....
