Na lang twijfelen (meer dan een jaar) dan toch de knoop doorgehakt. Ik ga een dagboek bijhouden! Twijfel? Waarom? Wel, dat zal je later wel merken, ik ben geen perfecte schrijver! Ga je over je nek bij het zien van schrijffouten, dt-fouten, foute zinnen,....wel dan stop je beter mij te volgen want ik wil je niet over je nek zien gaan!
Mijn probleem met schrijven is, dat ik wil schrijven zoals ik spreek,denk, me voel,.... chaotisch..., duizend en 1 dingen komen in me op en ik wil dan alles in 1 keer vertellen.. Ik typ en typ en ga maar door en dan komt nog iets nieuws in me op dat ik wil vertellen en ik herlees niets... en altijd maar het gevoel dat ik niet duidelijk kan neerpennen wat ik nu net bedoel...... Vandaar de lange twijfel... Je begrijpt waarschijnlijk nu al wat ik bedoel haha.
Maar, om 1 of andere reden, heb ik vandaag de knoop doorgehakt. Ik wil mijn ervaringen neerpennen op een zo goed mogelijke manier voor mij...omdat ik dit vele jaren later, opnieuw wil lezen....
Ben precies een beetje zenuwachtig voor mijn computer. Precies of ik een examen of sollicitatie aan het afleggen ben.. Gek...
Dan begin ik maar bij het begin niet? Ik keer dus even terug naar 2013!!!
Juni 2013. Ik vertrek naar Colombia. Ik ga mijn jarenlange droom proeven bij vrienden in de Sierra Nevada van Santa Marta Colombia. Zij hebben daar een Finca opgekocht en willen daar nu een hostel beginnen. Mijn droom... In 2012 ging ik hen alvast een maandje bezoeken. Uren hebben we zitten praten over wat ze kunnen doen. Ik droomde er namelijk al jaren van en had alles al min of meer uitgewerkt in mijn hoofd over hoe ik het zou aanpakken mocht ik ooit een hostel hebben... In april 2013 kwam dan een mailtje van hen. Ze hadden de knoop doorgehakt, wilden een hostel beginnen maar vroegen of ik hun wou meehelpen bij de opstart...?? Na wat praktisch geregel, ook mijn knoop doorgehakt en de uitdaging aangenomen! Spannend! Veel energie! Ik kan mijn droom op 1 of andere manier een beetje uitproberen of meer nog, nagaan of mijn droom wel degelijk echt is wat ik wil of gewoon maar een mooie droom is/was... Wat een kans. Ik kreeg een maandelijks loon van 300 euro, gratis bed en eten. In ruil hiervoor doe ik wat management, ontvang ik gasten, kook ik, maak ik kamers schoon, zorg ik voor entertainment, sta ik in voor de bezoekers, publiciteit over heel Colombia.. Ja, druk druk, heel veel werk maar wat een energía!!!!
De Sierra Nevada, ongerepte natuur.. Prachtig schoon! Finca Carpe Diem, zo heet de hostel, een zalige plek om te vertoeven! Midden in de jungle, de rivier die langs je zijn weg baant, zandweg, ... Pracht en praal met andere woorden. Maar geen overbodige luxe. Een plek om stil te staan bij jezelf, de natuur, het leven,.... Pracht en praal maar........ soms ook keihard tegen de muur bonken! Om het kort te houden.... Ik ben mezelf daar meermaals tegen het lijf gelopen. En ik kan je verzekeren, dat doet zeer! Dat is keihard! Maar tot op de dag van vandaag, ben ik dankbaar voor de kans die ik gekregen heb, en genomen heb, want ik ben er een ander mens door geworden! In de positieve zin! Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost, maar ook heel veel vriendschap, liefde, respect, dankbaarheid, buikpijn van het lachen.... Een herinnering die ik diep koester en waar ik trots op ben! Omdat met virenden werken, op zo een afgelegen plaats niet altijd even makkelijk is, en door omstandigheden, hield dit avontuur daar op voor mij. Wat nu??? Na een dikke drie maand, kan ik toch niet met gebogen hoofd en gebroken hart terug naar België keren??? Neen, ik weet niet wat gedaan maar, 1 ding staat vast, teruggaan doe ik niet! Als ik nu terug ga, hou ik enkel de slechte herinneringen levendig en dit wil ik niet! Veel te veel mooie dingen zijn gebeurd in en om me heen dat ik dit gevoel eerst terug wil! Opgeven staat niet in mijn woordenboek! Ja, ze hebben me steeds gezegd dat ik koppig ben! Na wat tijd bij vrienden doorgebracht te hebben, na steun vía skype met lleve kameraadjes en familie thuis opnieuw begonnen. Een job gevonden in een hostel in Medellin. Vooral veel poetswerk en creatief wezen. Leuke tijd! Super mensen leren kennen! Ik verschiet van mezelf. Ik wist wel dat die Ruth, spontaan, vrolijk, zelfzeker, er was maar die kwam maar niet naar boven.. Maar na mijn Sierra Nevada ervaringen, remember, het vele mezelf tegenkomen, heb ik ze gevonden en ik ben er trots op! Na deze ervaring, ging ik voor een nieuwe uitdaging als recepcionista in een hostel in Bogota. De hoofdstad. Man wat is het hier koud! Wat een verschil met Santa Marta, Sierra Nevada, Medellin... Maar, we gaan de uitdaging aan en zien dan wel weer wat later komt.
En dat alles gebeurd voor een reden, is misschien cliché maar is echt wel zo... Ruzie in de Sierra Nevada, heeft er voor gezorgd dat ik koppig mijn rugzak nam en vertrok... Na Medellin een leuke uitnodiging krijgen voor en job in de hoofdstad om daar dan vanaf dag 1 mijn huidige man tegen t lijf te lopen.... ja ja.... het leven zit gek in elkaar. Dit alles in heel kort omschreven want ik heb geen idee hoe het allemaal neer te pennen maar... zo liep het ongeveer.... dat jaar 2013.....
