Voorwoord: liefst helemaal tot het einde lezen, het besluit is zowat het belangrijkste.

De aanleiding van de staking en een kleine evaluatie:

In economisch goede tijden zijn de ambtenaren sukkelaars:

·         Hun vlakke loopbaan ligt al bij de dag dat ze starten vast. Carrière maken binnen de overheid is nagenoeg onbestaand;

·         Onderhandelen over loonsvoorwaarden is tijdens de jaarlijkse evaluatie onbestaand. Laat staan vragen voor loonsopslag;

·         Vakantiegeld bedraagt 92 % van het bruto maandsalaris. (Wat is dubbel vakantiegeld uit de privésector?);

·         Eindejaarstoelage bedraagt 60 % van het bruto maandsalaris. (Wat is een 13^e en 14^e maandbonus? );

·         Premies en vergoedingen in natura bestaan niet. (Premies, winstdeling, bedrijfswagens, …);

·         Van een 2^e pensioenpijler hebben ze bij de overheid nog nooit gehoord?;

·         Een groepsverzekering is de overheid onbekend …

·         …

Om alle bovenstaande nadelen/belemmeringen te compenseren is het ambtenarenpensioen uitgevonden. De loopbaan van een ambtenaar begint laag en evolueert minder.

Om dit te compenseren werd het ambtenarenpensioen uitgevonden dat ervoor zorgt dat op een hele carrière + pensioen voor beiden (ambtenaren en privésector) de verloning gelijk ligt.

In economisch slechte tijden zijn de ambtenaren smeerlappen. Profiteurs op de kap van de “werkende mensen”. De voordelen van de privésector komen vreemd genoeg nooit ter sprake in de discussies …

En dan plots zouden de pensioenen van de ambtenaren moeten hervormd worden. Hervormd door Van Quickenborne zonder ook maar enige vorm van overleg.

Ik maak graag de vergelijking met een koppel dat een huis wil kopen. Op een avond komt de vrouw thuis en zegt:
- Vrouw: “Je weet het nog niet maar ik ben naar een huis gaan kijken. Het spreekt me aan en morgen ga ik tekenen bij de notaris.”

- Man: “Toch wel ingrijpend, zouden we niet eerste een overleggen en rond te tafel gaan zitten.”

- Vrouw: “Gaan we doen, maar morgen, nadat ik bij de notaris getekend heb.”

- Man: “Maar … is het dan niet te laat?”

- Vrouw: “Stilte ... “

De vergelijking:

- Quicky: “Ik ga de pensioenen hervormen.”

- Werknemersorganisaties (WO): “Goed, we gaan rond de tafel zitten en er over onderhandelen.”

- Quicky: “Ik ga ze dit jaar in december hervormen en in januari gaan we rond de tafel zitten.”

- WO: “Maar … is het dan niet te laat?”

- Quicky: “Stilte …”

Is het dan niet logisch dat de werknemersorganisaties hiertegen ageren? De werknemersorganisatie weten dat er hervormingen nodig zijn, ze zijn hier ook niet (meer) tegen! Maar op zijn minst mag er toch over gepraat worden, als volwassen mensen rond de tafel. Op voorhand en niet nadien!!

Besluit:

Ik geef even mee dat ik niet aangesloten ben bij een vakbondsorganisatie. Maar als er niet als volwassen mensen kan gepraat worden - in respect met elkaar - gaan mijn haren recht overeind staan.

Zijn de vakbondsacties goed te praten? Moeilijk want ze veroorzaken telkens weer heel wat nadelen en ellende voor iedereen.

Maar als Quicky categoriek weigert overleg te plegen, als hij de dialoog verafschuwt, wat zijn dan de alternatieven??

Misschien zie ik het helemaal verkeerd! Ik ben ervan overtuigd dat een mening pas in discussie gevormd kan/mag worden dus laat gerust weten waar ik in de mist ga.

Rutger M.

In het verhaal van de automatische loonindexering en het afschaffen ervan ben ik, denk ik, nog niet helemaal mee!

In België is het zo dat als het leven duurder wordt, we meer gaan verdienen. Ik maak het even concreet:

Stel de prijs van een brood slaat 5 eurocent op. We moeten dus meer betalen in de winkel als we een brood willen kopen. In ons land treedt dan het mechanisme in werking waarbij we een indexering krijgen. We gaan meer verdienen (zij het dan met een kleine vertraging van enkele maanden). Dus met het geld dat we extra verdienen zouden we zonder problemen de meerprijs van het brood moeten kunnen betalen.

Dus om het kort te zeggen: we verarmen niet door stijgende voedselprijzen want we gaan het verschil meer verdienen. Ok. Mooi!

(Je hoort dikwijls zeggen: vroeger ging ik winkelen en lag met € 50 mijn kar vol. Om eerlijk te zijn is dat bij mij tegenwoordig verre het geval, dus aan het principe van de automatische loonindexering schort toch iets.
Het overschrijden van de index gebeurt als in een korf (het mandje) van producten die we “dagdagelijks” gebruiken de prijs een bepaald plafond (de spilindex) overschrijdt => dan zal de index worden aangepast en krijgen we meer loon. Brandstofprijzen zijn echter uit het mandje gehaald waardoor stijgende brandstofprijzen geen invloed hebben op de index (we krijgen bij stijgende brandstofprijzen dus niet meer loon).)

In Duitsland werkt het anders:

De prijzen van voedsel stijgen, het leven wordt duurder. Pech! Met hetzelfde geld moeten de Duitsers de gestegen prijzen kunnen betalen. Met andere woorden: de Duitsers verarmen.

Pas een jaar later tijdens de volgende loonsonderhandelingen kunnen de vakbonden proberen (en ik zeg wel proberen) de gestegen levensduurte te compenseren door loonsopslag.

Dus een jaar lang is het leven duur(der) en dan (misschien) krijgen ze een hoger loon.

Dus in Duitsland is er eerst een verarming en daarna (misschien) een compensatie.

In België is er (theoretisch) geen verarming van de bevolking aangezien het loon mee stijgt met een gestegen levensduurte.

Welk systeem is nu het beste? Eerlijk gezegd mis ik de reden waarom ons (het Belgisch) systeem niet goed zou zijn en afgeschaft zou moeten worden. De politicus die pleit voor een afschaffing van dit (ons) systeem pleit dus voor een verarming van de bevolking!

Europa zegt dat dit systeem (het Belgisch automatisch loonindexeringsmodel) moet afgeschaft worden. Waarom?

Het Belgische systeem zorgt ervoor dat we loonsopslag krijgen bij stijgende (voedsel)prijzen. De werkgevers moeten ons dus meer betalen. De kosten van de werknemers (lonen) stijgen dus. Deze kosten stijgen in de buurlanden (vb. Duitsland) een jaar later aangezien pas daarna de index (eventueel) wordt aangepast.

Vandaar de uitspraak dat België een te grote loonkost heeft tegenover de omliggende buurlanden.

Ligt de oplossing er nu in het Belgische model af te schaffen? (Neen want dan krijgt de Belgische bevolking een verarming.) De oplossing is het tegenovergestelde: het Belgische model van de automatische loonindexering moet in geheel Europa worden ingevoerd. De lonen stijgen dan overal evenveel en er zal geen verschil zijn in loonkost tegenover de omliggende buurlanden.

Pleiten de politiekers niet voor een ééngemaakt, sociaal Europa waar iedereen beter van wordt? Of houdt deze eenmaking een verarming voor ons (de Belgische bevolking) in?

Rutger Moons.