De start is aan de voetbalpleinen van Antonia. Ook daar heb ik nog mooie herinneringen, en valt er heel wat te te vertellen ...In een vorig leven, zo'n 30 jaar geleden, was ik een verdienstelijke voetballer en heb ik daar talrijke derby's mogen spelen toen ik de groen-witte kleuren verdedigde van Oostmalle Sport. Ik was 16 jaar en voetbalde toen bij de plaatselijke voetclub hier in het dorp.  Ook toen was ik al zo fanatiek en heel de dag met de bal bezig. We hadden vroeger een grote hof met een aangelegd voetbalpleintje. Mijn vader had toen een goal in elkaar 'gelast'. Zo'n echte, zoals op een echt voetbalveld, met een echt net en met een hoge ijzeren omheining. Uren kon ik daar bezig zijn ... Soms met een vriend of met enkele vrienden, soms met mijn broers of gewoon alleen, ... Ik probeerde dan zoveel mogelijk keer het balletje omhoog te houden... Een keer lukte het mij de bal 2000 keer omhoog te houden... Toen uiteindelijk mijn moeder kwaad riep om uiteindelijk te komen eten, moest ik mijn recordpoging spijtig genoeg staken... Of die keer toen ik de grote raam van de berging uittrapte toen mijn moeder erachter stond en toen mijn vader daarna voor elk raam een smeedijzeren hek moest maken... Ik kocht een boek met tekeningen en uitleg over de moeilijkste dribbels, oefeningen, tackels, ... Deze oefende ik dan wel 100 keer achter elkaar, ... Maakte niet uit, ik was altijd aan het oefenen. Als het regende ging ik in de garage of op ons terras het balletje tegen de muur 'tikken' tot het tijd was om te gaan slapen. Al vlug had ik een uitmuntende techniek en werd ik tijdens één van mijn wedstrijden opgemerkt door de plaatselijke scouts van de grotere ploegen. Daar heb ik enkele jaren gevoetbald, maar uiteindelijk, om een lang verhaal kort te maken, toch te licht bevonden, ... Vanaf toen is het sportief stilletjes aan bergaf gegaan en is mijn motivatie en 'drive' uiteindelijk helemaal verdwenen en heb ik enkele jaren nadien het voetbal gelaten voor wat het was... helemaal uitgeblust. Blij dat ik nadien, na vele jaren van niet of nauwelijks sporten en veel feesten, drinken, uitgaan, ... toch terug mijn sportieve draad heb kunnen opnemen en toch het verstand heb gehad om de sportieve draad terug op te nemen. Zoals eerder gezegd in mijn blog ... De weegschaal die 83kg aanwees en nauwelijks nog 2 km kunnen lopen om met pijn in mijn borststreek te moeten stoppen. 

Nee blij  (en trots) dat ik hier vandaag sta ... 

De Naturarun in Westmalle dus ...

Vorig jaar was ik hier ook van de partij en werd ik in de laatste kilometers nog voorbij gestoken, zodoende ik mijn podiumplaats op mijn buik kon schrijven. Een 'zure' appel toen, vooral toen achteraf bleek dat mijn tegenstander een stukje afgesneden had (al dan niet bewust...) Soit, dingen die gebeuren ...

Podiumplaatsen zijn voor mij echter erg zeldzaam. Sowieso ben ik niet degene met genoeg snelheid om in de kortere wedstrijden in de buurt te komen van de eerste 3 plaatsen. Meestal zijn er wel een aantal 'jonge veulens' die me voorafgaan. In mijn leeftijdscategorie ben ik echter steeds binnen de eerste 3 of toch wel in de buurt ervan. Spijtig genoeg is hierbij niet steeds in alle wedstrijden een podium voorzien, zodoende dus dat een podiumplaats of beter erg zeldzaam voor mij is ...

Maar goed, genoeg hierover, even naar de orde van de dag ...

Het weer is goed. De laatste dagen heeft het echter veel geregend, dus ik weet dat het er in het bos erg slijkerig bij en met mijn nieuwe salomons s-lab SG heb ik dit jaar wel voldoende grip om in het slijk te ploeteren. Ik  besluit in korte broek, lang onderhemd en slinglet te starten. Ik weet ondertussen uit ervaring dat dit voldoende is, ook al is het vrij fris en 'miezert' het nog. Ik weet dat ik het na enkele kilometers meestal warm genoeg krijg. De meeste lopers kleden zich trouwens te warm, zeker tijdens wedstrijden waar de hartslag meestal toch hoger is dan tijdens een doordeweekse training. 

De start is een 'rolling start', maar ik sta vrij vooraan. Ik besluit om 'rustig' te starten en duik even later het bos in rond de 10de plaats denk ik. De laatste weken zijn er heel wat stormen hier gepasseerd en ook vandaag staat er vrij veel wind. Op de stukken wind-op-kop is het echt beuken tegen de wind. De snelle starters trappen zoals gewoonlijk wat op hun adem en moeten temporiseren. Hierdoor kan ik enkele plaatsen opschuiven en zodoende beland ik zo rond de 4de plaats. Na een 7-tal kilometer zie ik dat er toch iemand mij terug aan inhalen is. Ik blijf mijn eigen tempo lopen met de zware wind op kop ... Even later zijn we terug met 2 en probeer ik achter hem wat uit de wind te lopen. Maar blijkbaar heeft het inhalen hem toch teveel krachten gekost, want het tempo gaat er helemaal uit. Ik besluit terug de kop te pakken en laat hem definitief achter. Vanaf dan is het tempo lopen. Ik voel me sterk en kan mijn tempo goed aanhouden. De beentjes voelen goed aan. Dat voelde ik de afgelopen weken op training ook al. Ik voel dat ik stilaan weer naar mijn beste vorm aan het komen ben. Misschien als de form zo blijft en de weersomstandigheden in Gent zijn goed, zit het erin om in de buurt van mijn PR te komen (2u44min).  Ondertussen, op dit moment, weet ik echter dat een PR er zeker niet zal inzitten  )): (=Corana Crisis)

Maar goed, de benen voelen goed en ik blijf op de stukken wind-in-de-rug tempo maken. Het zware parcours met slijk en plassen maken het extra moeilijk. Ondertussen zie ik nummer 3 voor me uit lopen op een 100-150meter voor mij.  Ik ken hem, het is Christophe VH, een snelle jonge loper van 23 jaar. Ik probeer hem in het vizier te houden en hoop dat hij zich wat overschat heeft. Normaal is hij veel sneller als mezelf. Ik heb hem zo al eens kunnen kloppen, maar spijtig genoeg kom ik geen meter dichter. Op het einde zie ik me stilaan toch dichterbij komen, maar uiteindelijk strand ik op een 15 tal seconden van de 3 de plaats. Even goed als vorig jaar, maar toch minder ontgoocheld. Geklopt om mijn waarde en vooral tevreden over het goeie gevoel! Laat Gent maar komen... Niet dus!