Omdat mijn loopmaat Bob met een achillespeesblessure zit, rijd ik samen met mijn vrouwke naar daar. Na een dik uurtje rijden en even zoeken naar een parkeerplekje kan ik op tijd mijn startnummer ophalen. Een half uurtje later wordt het startschot gegeven. Na een korte aanloopstrook op de asfalt, waar ik in het zog van de kopgroep loop, duiken we al vlug het bos en de velden in. De ene na de andere beklimming volgen elkaar op. De eerste hoogtemeters van het jaar zijn terug wennen en gaan moeizaam. Al vlug moet ik het eerste groepje laten gaan. Ik probeer mijn eigen tempo te zoeken. In de afdalingen probeer ik me te laten gaan, maar met de modder is het soms gokken waar je voet gaat landen. Al vlug verlies ik het zicht van de lopers voor mij uit het oog en krijg ik het gezelschap van enkele anderen. Maar ook deze mannen gaan me te snel. Vooral in de technische afdalingen verlies in telkens terrein. Ik tracht mijn eigen tempo te kiezen en mijn ademhaling onder controle te houden. Even later zit ik in de ‘flow’ en kan ik genieten van het landschap en het lopen in de natuur. De hellingen en afdalingen die ik enkele jaren geleden talloze keren met de mountainbike omhoog reed, doe ik nu al lopend. Toch wel een andere beleving🙂. Regelmatig kom ik op bekend terrein . Na een kilometer of 13 loop ik al een tijdje in het zog van nog een andere koper. Ik heb hem al een tijdje in het vizier en probeer mijn tempo op hem af te stemmen. Achter mij is niemand te zien. Achteruit kijken in een wedstrijd doe ik trouwens nooit. Het werkt demotiverend. Plots komen we aan een grote autoweg en zien we geen grote gele pijlen meer hangen. In plaats daarvan hangen er kleinere pijlen. Al vlug dringt het tot me door dat we verkeerd gelopen zijn. Eigen schuld!☹️ Bij traillopen is een foutieve weg nemen snel gebeurd. Even je aandacht ergens anders of de loper voor je blindelings volgen en je zit verkeerd. Er zit dan niks anders op dan zo snel mogelijk rechtsomkeer maken en hopen dat je niet te ver verkeerd zit. Gelukkig kom ik al vlug de verkeerd genomen splitsing tegen. Vanaf dan ben ik zo boos dat de adrenaline in mijn lijf begint te werken. Ik verhoog mijn tempo en probeer de verloren plaatsen terug goed te maken. Al vlug snel ik terug enkele lopers terug voorbij. Ik voel me nog sterk en probeer nu voluit te gaan. Ik snel nog enkele lopers voorbij. De laatste kilometer is terug asfalt. Ik voel dat er nog kracht en snelheid inzit en kan nog sterk eindigen. 12de plaats algemeen hoor ik afroepen!🙂 3de plaats bij de 40+... Dat valt mee! Niet teveel verloren door het verkeerd lopen dus. Al bij al zeker tevreden over mijn eerste loop/trail van het jaar. Een trail lopen maakt je sterker, zeker als er wat hoogtemeters in zitten. Nu terug enkele weken goed trainen en hopelijk binnen een paar weken weer wat sterker! Deze week heb ik immers besloten om de North C trail te annuleren en me toch terug te richten op een voorjaarsmarathon (29 maart in Gent)

Voor 2020 gaat de snelle marathon voor even 'in de kast' en ga ik me toch iets meer toeleggen op de (langere) trails.  Om mezelf blijven te motiveren is het voor mij toch noodzakelijk om telkens weer doelen te stellen die buiten mijn confortzone liggen. Ondertussen ligt de North C trail (50km) al vast en voor in de zomer heb ik me toch weer ingeschreven voor de EPIC100 in La Roche deze keer. Tussendoor ga ik me amuseren met enkele wedstrijdjes. Zonder hierin te overdrijven. Soms zie ik lopers die meerdere keren per maand, soms bijna elke week, wedstrijden inplannen. Herstellen na een grote (lange) wedstrijd is toch weer telkens een noodzakelijk kwaad. Te snel willen herbeginnen met wedstrijden is vragen om blessures of de oververmoeidheid ligt om de hoek te wachten. Daarom ben ik (meestal) zuinig met van mijn wedstrijden. Meestal probeer ik er één per maand te selecteren en zie ik deze als voorbereiding voor een groter doel.  Deze zondag is mijn eerste gepland : de Hageland Naturarun 18km.  De afgelopen Kerstvakantie heb ik toch heel wat kilometers kunnen lopen en toch terug enkele snelheidstrainingen kunnen afwerken. Stilaan begint het goede gevoel toch terug te komen, nadat de maand november en het eerste deel van december zo moeilijk en moeizaam verliepen. Kijken wat dat zondag gaat geven. Topvorm is er zeker nog niet, maar de conditie is goed genoeg om met een goed gevoel deze wedstrijd aan te vatten...

Om mijn planning voor 2020 helemaal klaar te hebben ben ik toch ook weer aan het nadenken om in december de Hel van Kasterlee aan te vatten. Deze ultra-duatlon die telkens plaats vindt in putteke winter deed ik eerder al 2 keer mee. De ‘Zwaarste duatlon ter wereld’,volgens de organisatoren. Zwaarder dan een Ironman, dat heb ik aan de lijve kunnen ondervinden. Vriestemperaturen, sneeuw, regen, slijk, glad... Niet iets dat je zomaar elk jaar terug doet.😨 De laatste keer was 2 jaar geleden. Ik eindigde toen op een 28ste plaats, nadat ik bijna de hele rit met zware versnellingsproblemen sukkelde. Revanche met een podium :) 40+. Dat zou mooi zijn! If you can dream it, you can do it!