Donderdag 17 september 2009

Met nog slechts enkele dagen te gaan voor de marathon van Berlijn zit ik met een enorm probleem, mijn nek zit helemaal vast sinds woensdag en de pijn begint af te stralen naar mijn rug. Dik probleem dus. Tijd voor de grove middelen dus: Jos, de masseur uit Beringen. Laatste keer dat ik bij hem ben geweest heeft hij mij serieus pijn gedaan en een paar mooie blauwe plekken gegeven, vandaar dat ik geen fan ben. Hij is het laatste redmiddel!

Vrijdag 18 september 2009

Het is vroeg, héél vroeg in de ochtend: onze vlucht vertrekt om 8:20. We shoppen een beetje, we wandelen wat rond om de tijd te doden en uiteindelijk gaan we naar de gate. Daar aangekomen roept iemand 2 vrijwilligers op die met een vlucht later willen vertrekken. Als compensatie krijgen ze elk een voucher van €250 (of €215, het blijft een discussiepuntje tussen mijn liefje en mij J). Jammer genoeg kunnen we mee met de vlucht en moeten we ons niet “opofferen”. De vlucht is extreem kort, slechts 1u20. Amper genoeg om even wat bij te lezen en een broodje te eten (Schinken!). Het was Duitse kost, dus het broodje leeft nog steeds. Gwen heeft het hare niet opgegeten want het zag er niet uit, ik had geen honger want ik had wat krampen.

Het hotel is niet het meest superieure ter wereld, een Best Western wat wil je. Het belangrijkste is dat er een goed bed staat en dat je je kan douchen. Meer moet een mens toch niet hebben? We trekken de stad en we kuieren wat rond op de Kurfürstendam om te gapen naar de vele winkels. Je hebt Berlijn niet gezien als je de muur niet gezien hebt, dus trekken we naar Checkpoint Charlie in de Kochstrasse. Eigenlijk slaat dit wat tegen, dit stukje geschiedenis teert weg onder de toeristen die een stukje meegraaien en echt dicht bij de muur kan je niet komen. Bovendien is het een economie op zich met de vele standjes en verkopers. Neemt niet weg dat je een glimps kan krijgen over hoe het moet geweest zijn 20 jaar geleden, al is het mij nooit echt duidelijk in welk deel van Berlijn je juist staat.

Het begint al late namiddag te worden en we besluiten om de formaliteiten te gaan vervullen en mijn nummer te gaan halen. Op de oude luchthaven van Berlijn staat er een immense expo met allerlei standjes, kraampjes en dergelijke meer. Het is imposant om de hele marathon-machinerie aan het werk te zien. Tijdens het afhalen van het nummer krijg ik voor de eerste keer een stresspiek en het zal niet mijn laatste zijn.

We kruipen vroeg onder de wol want de dag was lang en morgen moeten we er vroeg uit.

Zaterdag 19 september 2009
Om 8:25 staan we al op het perron van onze metro naar Charlottenburg, de plaats waar de Frühstucklauf van start zal gaan. Met de volle Belgische delegatie gaan we naar de start van deze perfect georganiseerde ontbijtrun. Onderweg kom ik nog iemand tegen die lid is van de 7 Continents Club. Voor de niet-kenners: deze club is gereserveerd voor mensen die op de 7 continenten een marathon hebben uitgelopen. Vrij exclusief want niet iedereen ziet het zitten om zelfs op Antartica te gaan lopen. Klinkt dat als een uitdaging?

Partners kunnen meelopen in deze loop en dat maakt het allemaal veel gemoedelijker. Slingerend beweegt de massa zich van het historische Charlottenburg naar het Olympisch stadion, 6 kilometer verderop. De aankomst is adembenemend. Door de catacomben van dit enorme stadion en dan op de looppiste aankomen is een klein kippenvelmoment. Het ontbijt achteraf smaakt prima en we genieten van de fantastische zon.

Eens we gedoucht zijn en fris en monter trekken we terug de stad in om wat rond te wandelen. We bezoeken de grote straten, het start- en aankomstgebied en we kuieren terug wat rondom de Kurfürstendam. Om krachten te sparen gaan we terug naar het hotel en vallen we al zonnebadend in slaap.

’s Avonds is er tijd voor de pastaparty. Veel party was er niet aan maar het gaf ons de kans om wat bij te kletsen met de andere deelnemers. Uiteraard werd de maaltijd afgesloten met een wandeltochtje door de straten rondom het hotel en bekeken (en hertekende) we de planning voor D-Day.

Zondag 20 september 2009

Het is weer eens vroeg, het ontbijt start om 6 uur ’s ochtends want de start is om 8:45. De hele delegatie voegt zich bij de exodus richting Postdammer Platz en de Reichstag waar de vele historische gebeurtenissen hebben plaatsgevonden. Vandaag gaat er voor mij iets bijzonders gebeuren want ik wil de marathon op 4 uur 20 uitlopen. Dat wil zeggen dat ik een tempo van 6:26 moet aanhouden. Ik zie het helemaal zitten! Het weer gaat uitzonderlijk worden, met een 26° te warm om van goed loopweer te spreken dus vooraf goed drinken is de boodschap. Er is tijd zat om nog te poseren en afscheid te nemen van mijn liefje om mij daarna in het immense “lopersdorp” te begeven. Ook hier komt de hele marathonmachinerie weer naar boven. Het dorp palmt het immense plein voor de Reichstag in en de omliggende straten.

Voor ik in het startvak sta moet ik nog even dat zenuwplasje maken. Zo typisch maar niet geholpen door het vele vocht dat ik ondertussen heb opgenomen. Mijn maag voelt niet honderd procent aan, iets waar ik in de laatste dagen wel meer last van had. Nét na het startschot moet ik nog even de bosjes opzoeken voor een plasje and off we go! Nog voor de eerste kilometer moet ik alweer de bosjes induiken voor een plasstop, een vaag teken aan de wand dat er heel wat stress door mijn lijf scheurt.

De eerste kilometers gaan bijzonder goed, de benen zitten ideaal en houden het tempo van 6:26 als een klok. Gwen is ondertussen al op het afgesproken punt aangekomen op kilometer 5. Wanneer ik haar passeer zit ik knal op mijn schema. Perfect! Ik blijf verderbollen op mijn tempo en verhoog het nog heel lichtjes om toch maar mijn bus in te halen. Met mijn bus bedoel ik de tempomakers met de grote gele ballon die de marathon zullen uitlopen in de tijd die aangegeven staat op de ballon. Jammer genoeg heb ik ze nog niet in het vizier wanneer ik Gwen op kilometer 15 voorbijvlieg. Ik zit nog steeds op schema!

Tussen kilometer 15 en kilometer 20 slaat de miserie toe, ik moet naar de kant om over te geven. Geen prettig moment. Alles wat ik in de afgelopen uren heb gegeten en gedronken gutst over de Berlijnse asfalt. Gelukkig had ik het voelen aankomen en had ik mij aan de kant gezet, ver weg van het publiek. Na 10 minuten besluit ik om alsnog mijn weg verder te zetten maar eens aan het lopen geslagen besef ik dat de weg nog heel lang is en dat het gekkenwerk is om dit nog 2 uur vol te houden. Ik heb met Gwen afgesproken op kilometer 23 en besluit dat, wanneer ik haar zie, uit de wedstrijd stap.

Gelukkig (of net niet) zie ik haar niet. Ze had mijn schema met doorkomtijden bij haar en wist dus perfect wanneer ik haar zou passeren. Toen ze mij niet zag ging ze er van uit dat ze mij gemist had en dat ik haar voorbij was gelopen. Niets was minder waar. Ik had het besef dat ik haar niet zou tegenkomen toen ik op kilometer 24 was en besloot dus tot aan het volgende punt te lopen (kilometer 32) en dan pas op te geven. Een kilometer later hing ik opnieuw in de struiken om over te geven en was ik helemaal leeg. Alles van voeding of vocht was uit mij en ik had dus geen reserves meer. De zon begon te steken en ik was een vogel voor de kat.

Rond kilometer 30 kwam ik dan toch mijn liefje tegen, op dat moment zat ik al heel diep en hield ik mezelf staande door te denken dat ik toch nog onder de 5 uur kon duiken. Een uur later kwam ik tot het besef dat ook dat geen optie meer was. De weg was lang, heel lang. Zo goed en zo snel de eerste 20 kilometer waren gegaan, zo lang en zo traag waren de volgende 20. Tot overmaat van ramp kreeg ik voor de tweede keer in mijn leven te kampen met blaren. Doordat ik afkoeling zocht was ik onder sproeiers gelopen die de brandweer had opgezet. De afkoeling was er maar de schoenen werden ook zeiknat. Pats, daar waren de blaren dan!

Vechten, knokken, bijten, afzien, terugvechten, opboksen, tanden kapotbijten tot aan de Brandenburg Tor. Eens deze in zicht was wist ik dat de strompeltoch voorbij was. Mijn hartslag ging de hoogte in, tot een piek van 184 slagen per minuut (gemiddelde hartslag was trouwens 153). Het verdict was hard, mijn tijd was met slechts 8 minuten scherper gesteld.

Maandag 21 september 2009
Een prima nachtrust doet altijd wonderen. Hier en daar wat spierpijn maar niks dramatisch aan de hand. Vergeleken met Rotterdam was deze day-after een koekje. Ik begon terug wat beter te eten, dronk voldoende en overliep de hele marathon. Hier begon de puzzel in elkaar te vallen en kwam ik tot het besef dat tijdens een marathon gewoon alles moet meezitten. Indien er één stukje niet goed zit heeft dat zijn gevolgen op de hele 42 kilometer. Ik kijk uit naar de volgende doelen, de doelen van de winter van 2009-2010.

Gwen, liefje: bedankt voor de ondersteuning gedurende de hele marathon. Bedankt dat je ook deze keer weer de laatste 12 kilometer hebt meegelopen.

22-09-2009 om 09:54 geschreven door Michel  

Het zit er op, de marathon is gelopen, de tijden zijn bekend, de inspanningen zijn er geweest. Haile heeft zijn wereldrecord niet kunnen scherper stellen en ik heb een dramatische marathon achter de rug.

Toen ik op vrijdag aankwam was ik niet lekker (krampjes in ’t buikje en ’t maagje) maar niks om me zorgen over te maken. Waar ik de afgelopen dagen wél bezorgd om was: mijn rug en mijn nek. Die zaten helemaal vast! Gelukkig ben ik door de wonderverzorger uit Beringen opgelapt en helemaal gefixt (zaterdag was de pijn helemaal weg). Zaterdag meegelopen aan de Frühstucklauf zonder problemen, er was tijd zat om een babbeltje te slaan en te genieten van Berlijn én het Olympisch stadion.

Zondag, marathondag met een heel strak schema. Om 6 uur aan de ontbijttafel, om 7:15 vertrek naar de startplaats. Ondertussen goed drinken want het zou een warme dag worden. Met nog een kwartier te gaan voor de start krijg ik terug last van maagkrampen (niks te erg, waarschijnlijk zenuwen). Vóór de 1^ste kilometer heb ik drie keer in de bosjes gestaan om te plassen, 2 keer aan het startvak, één keer tijdens de marathon zelf. Dat begon dus goed... En eigenlijk ging de marathon ook heel goed. De krampen waren weg, de benen zaten super, het kopje helemaal fris. Zowel op kilometer 5 als kilometer 10 als kilometer 15 zat ik nog helemaal op schema! Perfect! En plotseling kreeg ik terug krampen, nét voor halfweg... Geen andere oplossing dan langs de kant te gaan en over te geven. Na 10 minuten kan ik verder gaan. Op dat moment beslis ik om uit te stappen wanneer ik Gwen zie op kilometer 23. Gelukkig (of jammer genoeg) staat ze er niet want zij ging er nog steeds van uit dat ik op schema zat en dat ze mij gemist had. Resultaat is dus dat zij al naar het volgende afgesproken punt is gegaan (32). Nog voor kilometer 23-24 moet ik terug naar de kant om opnieuw over te geven. Ik zit echt aan de grond op dat moment... Ik voel me leeg, ik kan niet meer, mijn lichaam geeft duidelijk aan dat het niet meer verder kan. De brandende zon doet daar niet veel goed aan. Rond kilometer 30 kom ik Gwen tegen en dat geeft me terug want moed. Op een strompeltempo begeef ik me richting de finish en kom na bijna 5 uur en half over de meet...

Revanchegevoelens komen in me op maar ik heb besloten om even de marathon aan de kant te schuiven. Even heb ik er genoeg van! Ik ben gedegouteerd door wat er mij is overkomen. Ik had 4:20 kunnen halen maar heb er een uur langer over gedaan.

21-09-2009 om 21:25 geschreven door Michel  

Het is schandelijk! Het is niet eens met schandelijk te benoemen, het is meer dan dat! Het is te zot voor woorden! Dat is het!

Gisteren had ik mijn langste duurloop ter voorbereiding van de marathon van Berlijn. Aangezien het bloedheet was besloot ik om 2 liter water met wat koolhydraten in, een viertal squeezy’s en wat vloeibare voeding mee te nemen. Omdat ik alleen was besloot ik deze in een plastic zakje langs de kant van de weg te zetten. Niet pal langs de kant maar een beetje in de berm zodat het aan het oog onttrokken werd maar toch nog toegangkelijk genoeg om er snel aan te kunnen. Ik liep lokale toertjes van 3,75k om steeds, in dit bloedhete weer, aan mijn voorraad te kunnen. So far, so good.

Het lopen ging goed, de kilometers vlogen voorbij en ik voel me min of meer klaar voor Berlijn. De knie doet soms nog wat raar (het geeft gewoon een raar gevoel na een tijdje), mijn lies doet zoals steeds ook wat raar maar dat ben ik al gewend geworden. Van mijn rug had ik geen problemen deze keer. Bijna halfweg kom ik terug aan mijn “stash” en wat zie ik? Mijn twee flessen uitgekieperd over het fietspad, mijn squeezy’s open gedaan en leeggemaakt, mijn vloeibare voeding over het fietspad uitgegoten. Eén of andere leukerd had er zich dus mee weten bezig te houden om heel de inhoud van mijn plastic zakje leeg te maken.

Dit is toch te gek voor woorden? Wie haalt dit nu toch in zijn hoofd om zoiets te doen? Ik ging helemaal door de rooie! Eén van mijn belangrijkste trainingen in de voorbereiding was in één klap afgelopen. Gedaan. Geen haar op mijn hoofd die nog dacht aan verderlopen in dit broeierig weer, zonder drinken.

Beste vandaal, ik walg van u. Ik spuug op u. Aan jou zal ik denken wanneer ik in Berlijn over de meet kom.

Bij deze is het finaal: ik loop mijn laatste marathon want deftig voorbereiden zit er niet in. Mocht ik er nog ééntje lopen dan is dat omdat ik mijn liefje er een plezier mee wil doen. Na Berlijn zet ik alles op de halve marathon, tien mijl en tien kilometer. Point final.

24-08-2009 om 07:40 geschreven door Michel  

Lang geleden dat ik hier nog iets heb gezet… Op vraag van mijn geliefde zal ik toch wat vaker iets op deze blog plakken…

Hoe gaat het er mee? Goed en niet goed… Langs de ene kant goed want ik heb er nog steeds zin in. Langs de andere kant: niet goed want ik draai een beetje te weinig volume naar mijn “goesting” door de pijn in mijn knie. Een tijdje geleden begon ik last te krijgen van mijn knie, een soort geklik. Hier en daar deed ze wat pijn en ik heb mij er nooit echt veel zorgen over gemaakt. Tot recent, toen ik meerdere keren ben moeten stoppen tijdens een training door de pijn die ik kreeg. Volgens een collega zou het gaan over een probleem met mijn kruisbanden die veroorzaakt is door onaangepaste schoenen… Het kan natuurlijk. Ik moet in elk geval een afspraak maken bij een specialist maar dat stel ik stiekem uit omdat ik schrik heb dat die man zal zeggen dat ik niet meer mag lopen…. En dat terwijl ik nog zo veel dingen wil doen!

Ik wil bijvoorbeeld volgend jaar een triatlon doen (een sprint voor de kenners) en een eens zo grote uitdaging zou zijn om een volledige triatlon te zwemmen/fietsen/lopen! Om dan nog te zwijgen dat ik ooit een ultramarthon op mijn naam wil hebben!

Volgende week een halve marathon lopen, dat gaat wat geven J

Indien alles daar goed zit dan bekijk ik de toekomst rooskleurig! Wait, hope and see!

18-08-2009 om 17:27 geschreven door Michel  

Spannend! Nog 10 weken en ik sta aan de start van de snelste marathon ter wereld. Ik loop binnen 10 weken over dezelfde straten als Haile Gebrselassie. In hoeveel sporten kan je zeggen dat je in dezelfde wedstrijd zit als de wereldrecordhouder? Ik kan mij al volledig inbeelden dat ik binnen 10 weken onder de Brandenburg loop, juichend, roepend, schreeuwend! Dat gaat een enorm moment zijn!

Samen met 40.000 andere marathonlopers ga ik die 42,195 kilometer volbrengen.  Zoals gezegd loop ik over dezelfde straten als Haile, die in Berlijn zijn wereldrecord opnieuw scherper wil stellen. Hij zal naar alle waarschijnlijkheid aangemoedigd worden door meer dan een miljoen toeschouwers. Stel je voor! 1 MILJOEN! Diep vanbinnen denk ik dan dat ze allemaal voor mij zijn gekomen. Belachelijk, weet ik. Maar het idee voelt zo lekker! In elk geval kan ik niet meer wachten om er te staan.

Vanavond (dinsdag) start ik met mijn eerste training, een rustige duurloop van 9k en vanaf dan is het stilaan opbouwen. Dit weekend staat er al een lange duurloop van 22k op het menu. JAMMIE! J

14-07-2009 om 19:01 geschreven door Michel  

YES! Dat is het enige waar ik op dit moment op kan komen: YES!

Ik had er geen geheim van gemaakt dat de Classic Tessenderlo mijn eindstation was voor dit voorjaar. Dé wedstrijd waar ik het hardst naar heb uitgekeken (buiten de marathon van Rotterdam) en heb naartoe geleefd! Mijn ultieme droom zou geweest zijn dat ik hem binnen de 53 minuten zou afgelegd hebben, dat is 53:54 geworden maar dat bederft de pret hoegenaamd niet! 53 Was sowieso ambitieus.

Om mijn voorbereiding op de marathon van Berlijn succesvol te kunnen aanvatten moest ik voor mezelf eerst een toelatingsexamen lopen, namelijk 55 minuten. Mocht ik minder snel zijn dan dat dan ging ik mijn hele planning nog omsmijten (ik weet dat ik een rare ben bij momenten). Ik had het schema aangevat om de 10k te lopen in 53:59, dan zou ik zelfs nog marge hebben om iets fout te laten lopen. Aan iedereen die het wou weten heb ik gezegd dat het 53:00 zou worden, om mezelf scherp te houden, maar diep vanbinnen was ik tevreden met 55:00. Geslaagd dus!

Ik was, al bij al, redelijk nerveus voor de Classic (door de druk die ik mezelf had opgelegd). Gwen was er klaar voor om me te hazen (en dat heeft ze voortreffelijk gedaan) en het weer viel goed mee (aangename temperatuur maar nét iets te veel wind om goed te zijn). De start ging vlot, al was de opkomst redelijk groot en liepen er dus veel lijven in de weg van de sneltrein die Gwen heet. Neemt niet weg dat we er de pees op hebben gelegd. We hadden een redelijk trage start, waarna het beter ging gedurende enkele kilometers, om dan weer wat af te zakken en uiteindelijk een slotkilometer te lopen die boven het doel van 5:30 lag. De doorkomtijden waren:

1k: 5:36 - 2k: 5:24 - 3k: 5:22 - 4k: 5:29 - 5k: 5:38 - 6k: 5:42 - 7k: 5:44 - 8k: 5:33 - 9k: 5:31 - 10k: 5:36

Redelijk dus, met de grootste winst in het begin. Rond kilometer 6-7 waren er enkele heuveltjes en die deden wat pijn, voor de rest een vlak parcours waar stevig kon worden gelopen. Eigenlijk ben ik er tevreden over want een half jaar geleden kon ik nét 6:00 per kilometer vasthouden. Met wat tempowerk in de afgelopen maanden ligt het al wat hoger.

Nu is het aftelwerk naar Berlijn begonnen, volgende week ga ik écht van start met het schema en dan gaan we er weer eens flink invliegen! Ik kan al niet meer wachten!!!!

P.S.: Liefste, nog eens bedankt voor al het werk dat je hebt gedaan. Ik weet dat dit tempo écht niet je ding is en dat je veel liever wat harder gaat maar je hebt dat allemaal opzij gezet, mij heel netjes uit de wind gehouden en mij er doorgetrokken tot op het laatste! Thanks!

07-07-2009 om 22:30 geschreven door Michel  

Vorige week was een rustige week, de halve van Nijlen zat in de beentjes en ‘k heb het toch een beetje gevoeld hoor. Deze week is terug wat meer volume, daar draait het op dit moment helemaal om. Nog een dikke 4 weken en ik begin terug met mijn schema voor de marathon. Tegen dan wil ik sowieso genoeg volume in de benen hebben, maar vooral toch wat meer snelheid dan bij het begin van het jaar.

Op dit moment zit alles prima op schema eigenlijk. Ik heb geen kwaaltjes (hout vasthouden), ik heb voldoende snelheid om mijn halve marathon tegen een “redelijk” tempo af te leggen en ik zie het zitten om op de Classic Tessenderlo een aanval te doen op mijn besttijd op de 10k. Momenteel ligt die op 56:18, waar ik in Tessenderlo op 53:00 ben gefocussed. Ik heb zelfs een haas die mij gaat helpen (dankjewel liefste J) om het tempo aan te houden en mij naar een recordtijd te loodsen. Tijdens Dwars door Geel (binnen twee weken) gaan we sowieso de tandem Gwen-Michel even uittesten en kunnen we alvast een mooie (hopelijk zonnige) generale repetitie houden. Wat is er nog mooier dan samen naar een doel werken?

Over doelen gesproken, Gwen begint er steeds vaker over na te denken om zelf ook aan het avontuur te beginnen dat “de marathon” heet. Uiteraard ga ik haar daar volledig in steunen en wie weet, misschien haas ik háár dan wel!

15-06-2009 om 20:01 geschreven door Michel  

Fijn weekend achter de rug (op het gebied van lopen dan toch)! Zaterdag in Leopoldsburg met mijn liefje gaan lopen (7k) en een leuke tijd neergezet (5:32/km) en zondag de Halve Marathon van Nijlen, waar ik mijn vorig record op de halve marathon zomaar even 14 minuten heb scherper gesteld.

Zaterdag was het aangenaam lopen in Leopoldsburg. De enige stratenloop in Vlaanderen (of was het nu België) die volledig gratis is had een leuk parcours in petto. De afstanden zijn wat... onorthodox maar voor de rest is het prima lopen daar in de Kempen. Ik had er wel zin in en de eerste kilometer heb ik samen met Gwen kunnen lopen (5:00/km), daarna heb ik bedankt voor de uitnodiging en heb ik mijn eigen tempo gelopen (5:30/km). De wind was wel lastig maar het weer viel voor de rest toch nog te pruimen... Nadien lekker uitgelopen want de dag erna ging het hard gaan op een andere plaats in de Kempen: Nijlen.

Zondag was het vroeg dag want ik moest niet alleen gaan stemmen, ik moest ook nog eens in mijn gemeente gaan stemmen! In zeventig haasten naar Willebroek gesjeesd, snel gestemd (voor de goeie J) en hop: op weg naar Nijlen. De Halve Marathon van Nijlen is dit jaar helemaal ondergeregend. Al van bij de start was het duidelijk dat het een vochtige bedoeling ging worden want eens aan de start begon het lichtjes te miezeren. Halfweg vielen de bakken uit de hemel om daarna een stralende zon door te laten en in stijl af te sluiten.

Tactisch gezien had ik de wedstrijd beter kunnen aanpakken want hoewel ik had getekend voor een eindtijd van 2:20:00 voelde ik mij zondag eigenlijk prima en ik had er zin in! Met een schema van 2:00:00 stipt vloeg ik er tegenaan en zowel op 5k als op de 10k zat 2 uur er nog in (al had ik op de 10k wel 2 minuten verloren ten opzichte van dat schema). Net voor halfweg kreeg ik pijn aan de lies en ik had mezelf voorgenomen dat ik zou stoppen indien de pijn erger zou worden. Dat ik plotseling mijn liefje aan de kant zag staan (die een surprise-visite gaf) gaf me een boost om er toch verder tegenaan te vliegen. Jammer genoeg begon het water met bakken uit de hemel te vallen, iets waar ik een broertje aan dood heb en begon ik meer en meer tijd prijs te geven. Rond kilometer 18 werd het weer veel beter maar mijn moraal was geknakt en ik kon geen tempo meer maken. Toen ik na 1 kilometer een voorligger in het vizier kreeg schoot de diesel terug aan en werd deze man nog op snelheid gepakt door ondergetekende. Slotkilometer in 6:07/km. Het kon beter maar het kon ook slechter. 2:11:38 is een mooie eindtijd en het stemt me gelukkig dat deze tijd er zo vroeg in het seizoen al bij zit. Berlijn in 4:20:00? Zeker te doen! KOM MAAR OP!

07-06-2009 om 22:07 geschreven door Michel  

Zoals vorige week al gezegd was het een rustige trainingsweek. De duurloopjes gingen me vlot af, de intervaltraining viel zwaar maar die heb ik goed verteerd. Ik denk dat ik qua snelheid nog heel wat marge heb om te verbeteren maar ik heb gemerkt dat ik hierin wel mooie vorderingen aan het maken ben.

Zoals gevreesd heb ik de lange duurloop van zondag (gisteren) niet afgewerkt. Ik had nog wat last van mijn enkel en ik heb tijdens de opwarming dan ook besloten om niet te lopen. Deze haal ik vandaag (maandag) wel in.

Zaterdag dacht ik de oplossing voor mijn enkelblessure gevonden te hebben want mijn vriendin had in het verleden al enkele malen beroep gedaan op een kiné uit Beringen en was er razendenthousiast over. Zaterdagmiddag was ik dus naar daar afgezakt om mij door de man onder handen te laten nemen. Ik moet zeggen dat ik in mijn leven al enkele uren bij de kiné heb gesleten, wat ik zaterdag echter heb meegemaakt wil ik nooit meer meemaken. Al na 30 seconden hing ik tegen het plafond van de pijn en die pijngrens werd elke minuut hoger en hoger gelegd. Na 40 minuten op de tafel te hebben gelegen had ik tranen in mijn ogen, blauwe plekken en een vinger met mijn tandafdrukken er nog in.

Nog nooit heb ik zo’n pijn gehad, nog nooit! Geen haar op mijn hoofd dat er nog aan denkt om daar langs te gaan. Andere mensen kunnen door de man geholpen worden maar ik pas er voor.

Iets helemaal anders nu: Deze week staat in het teken van volume met vier duurlopen en één intervaltraining.

Maandag 11 mei: Langzame, lange duurloop (12k)

Dinsdag 12 mei: Rustige duurloop (9k)

Donderdag 14 mei: Interval (11k)

Zaterdag 16 mei: Rustige duurloop (7k)

Zondag 17 mei: Rustige duurloop (10k)

11-05-2009 om 19:58 geschreven door Michel  

Veel lopen zat er deze week niet in door de blessure die ik heb opgelopen in Antwerpen. Veel ijs en rust kwam er aan te pas en de trainingen heb ik dan ook overgeslagen. Vrijdag stond ik (misschien tegen beter weten in) aan de start van de 10k van Knokke. Het weer viel serieus goed mee en het was geen volkstoeloop.

Ik was vooraf, gezien de omstandigheden, van plan om 1:05:00 te lopen maar ik kwam al vroeg in de wedstrijd uit op een schema van 55:00. Halverwege besloot ik toch het tempo flink te laten zakken omdat ik pijn kreeg in mijn bil en ik wou geen extra risico nemen. Uiteindelijk kwam ik op 59:40 binnengelopen wat boven mijn verwachting was want de pijn in mijn bil begon enkel maar toe te nemen.

Je kan niet in Knokke zijn geweest mocht je daarna geen shop-till-you-drop houden en dat hebben we dus ook maar gedaan. Een fijn en zonovergoten weekend zoals er nog vele mogen komen! Volgende afspraak op de Running Tour is op 21 mei in Gent. Daar zal er geen supertijd inzitten maar het moet wel een indicatie zijn van het vormpeil.

Deze week is een redelijke week met in totaal 39k op de balans. Niet dramatisch, al zal het trouwfeest in het weekend toch wel wat roet in het eten kunnen smijten ;-)

Deze week:

Dinsdag 5 mei: Rustige duurloop (9k)

Donderdag 7 mei: Interval 3 x 1k (11k)

Zaterdag 9 mei: Rustige duurloop (7k)

Zondag 10 mei: Langzame, lange duurloop (12k)

03-05-2009 om 23:16 geschreven door Michel  

Aiaiai! De Antwerp 10 Miles anno 2009, wat was dat voor een gedrocht!

Alles leek prima te verlopen, mijn eerste écht trainingsweek was heel goed, al lag het tempo tijdens de trainingen iets te hoog, het weer zat prima en de pijn die ik voelde in mijn lies tijdens de week was zo goed als verdwenen. Het leek dus een prima weekend te worden om een snelle tijd te lopen.

Eerst was Gwen aan de beurt op de Ladies Run (5k). Ze was lekker zenuwachtig, ook al zei ze dat ze geen supertijd wou lopen zag ik in haar ogen dat ze een prestatie wou neerzetten. Met 2500 loopsters in de wedstrijd en een slechte startplaats ging het sowieso een sinecure worden om vooraan in het veld te eindigen. Ik zag haar net voor kilometer 1 nog eens, waarbij ze al aan het dringen was om vooraan te komen. Toen ik haar aan de finish zag klokte ze af op een mooie tijd van 24:40 op een puike 107^de plaats! Net geen top 100, en dat voor een wedstrijd waar ze niet op wou presteren ;-) Rare vogel, mijn liefje!

Een half uurtje later was het de beurt aan mij, ook ik stond heel slecht geplaatst, het voorlaatste vak (richttijd 1:40:00-1:50:00). Ik wou eigenlijk een vak hoger, (richttijd 1:30:00-1:40:00) maar dat was buiten de duizenden andere lopers gerekend. Toen het startschot weerklonk was het nog 13 (!) minuten wachten vooraleer ik over de start verscheen. De "zandloper" had zijn werk gedaan blijkbaar. Deze was in het leven geroepen om de druk op het parcours te verminderen, al heb ik daar niet echt veel van gemerkt. Het was de eerste keer dat ik zo heb moeten wringen om ergens door te komen, in totaal makkelijk drie elleboogstoten gekregen. Redelijk pissig kwam ik de start over dus, ik keek nog even naar Patrick Janssens en toen gebeurde het: ik trapte op iets waardoor ik mijn voet omsloeg. Het publiek reageerde met een algemene “ooooh!” en ik voelde een enorme pijnscheut door mijn lichaam gaan. Gedurende 10 seconden dacht ik aan opgeven, de pijn was scherp en ik voelde dat er iets niet goed zat. Ik was echter niet van plan om op te geven en ging door want ik moest en ik zou toch onder de tijd duiken van 1:40:00! Zoals gepland liep ik de eerste wedstrijdhelft op een gematigd tempo (inhouden inhouden inhouden!) en pas op kilometer 9 begon ik gas bij te geven. Ik tikte af op 1:43, een schamele 4 minuten sneller dan vorig jaar op de 10 mijl van Belsele. Een exacte analyse van de wedstrijd kan ik pas later vandaag doen, aangezien ik mijn hartslagmeter/GPS nog niet heb kunnen afladen. In ieder geval: missie mislukt en Antwerpen was een enorme ontgoocheling.

De grootste frustratie kwam ná de 10 mijl, in de VIP-ruimte van Argenta. Ik was even gaan zitten en toen ik terug recht kwam voelde ik een enorme pijn in mijn enkel. Hij was duidelijk aan het zwellen en ik moest er zo snel mogelijk ijs op leggen. Vandaag, een dag later, is hij nog steeds dik en ik weet niet of ik deze week zal kunnen lopen. Waarschijnlijk sla ik mijn trainingsrondje van morgen over om toch aan de start van de 10k van Knokke te kunnen staan.

Dinsdag 28 april: Rustige duurloop (9k)

Vrijdag 1 mei: Knokke 10k
Zaterdag 2 mei: Joggen (3k)

27-04-2009 om 11:07 geschreven door Michel  

Met enig uitstel gaan we er dan toch geraken. Vorige week had ik toch nog last van de marathon, hier en daar wat pijntjes en loodzware benen. Om die reden heb ik dinsdag en donderdag niet gelopen. Zaterdag móest ik wel iets lopen, aangezien Gwen en ik dan een citygame hebben gespeeld in Leuven en zondag heb ik dan al mijn moed samengeraapt en opnieuw gaan lopen. Het zat nog niet zoals het moest zijn, maar met veel moed ga ik er geraken!

Deze week gaat de week worden dat ik toch in actie zal móeten schieten: zondag is er de 10 Mijl van Antwerpen die ik, zoals eerder al gezegd, wil uitlopen op mijn gemakje. Dat mijn nonkel ondertussen de ene scherpe tijd na de andere aan het lopen is wringt wel wat. Zijn tijden op de 10k zijn écht goed voor iemand die lang heeft stilgezeten en pas enige tijd geleden de draad terug heeft opgepikt. Hij wil op de 10 mijl dan ook gaan voor een tijd onder de 1:30:00.

Ik kijk het meest uit naar de wedstrijd van Gwen. Voor haar is het de eerste wedstrijd op de 5k na de Kerstcorrida in Meeuwen deze winter. Haar trainingschema is nog niet wat het moet zijn, ze loopt meer uit de losse pols dan echt gestructureerd maar ze loopt mij er toch flink af. Zondag dacht ik over een afstand van ongeveer 350 meter een tempoversnelling in te lassen. De eerste 50 meter kreeg ik gratis van haar maar in de laatste 50 meter kwam ze mij voorbijgesneld. *zucht* Snelheid is écht mijn ding niet…

Maar goed, ik ben er klaar voor om deze week harder te gaan trainen! Ondertussen zijn de documenten voor Berlijn binnen komen waaien en heb ik mijn borstnummer bijna in mijn handen. Feestje!

Ik had nog een “gat” in mijn trainingschema, op 30 augustus moet ik een halve marathon lopen maar helaas kon ik nergens een wedstrijd vinden. Tot daarstraks, toen ik de halve marathon van Heist o/d Berg vond! Meteen inschrijven! Weerom: Feestje!

Het schema voor deze week:

Dinsdag 21 april: Rustige duurloop (9k)

Donderdag 23 april: Interval (9k)

Zaterdag 25 april: Joggen (3k)

Zondag 26 april: Antwerp 10 Miles (16,1k)

20-04-2009 om 14:56 geschreven door Michel  

13-04-2009 om 22:40 geschreven door Michel  

10-04-2009 om 14:38 geschreven door Michel  

06-04-2009 om 00:00 geschreven door Michel  

01-03-2009 om 21:19 geschreven door Michel  

23-02-2009 om 17:56 geschreven door Michel  

Het schema dat ik volg is niet van de poes! De trainingen die ik vorige week voorgeschoteld kreeg waren zwaar en een gesel voor mijn mentale weerstand. Doordat ik enkel ’s avonds kan trainen moet ik telkens de kou trotseren, om nog maar te zwijgen over het feit dat het pikdonker is!

Zo kwam ik deze week tot een situatie die niet ideaal was: Dinsdag moest ik iets meer dan een uur lopen, omdat het schema voorziet dat ik 6 dagen per week train wou ik een eindje in het bos gaan lopen. Ik kon mij nog een stuk bos herinneren dat redelijk verlicht was door de aanpalende huizen. Toen ik echter in het bos liep was het daar pikdonker, ik kon amper een meter voor mij uitkijken. In de wetenschap dat het bos niet echt een bos is maar een moeras besloot ik om mijn uitstapje verder te zetten op straat.

Een mens komt wat tegen!

De komende week gaat het er iets minder hard tegenaan, doorheen de week blijven alle trainingen onder het uur, zondag is het dan anderhalf uur lopen en dan zijn we weer klaar voor een nieuwe week.

Het schema dat ik nu volg heeft een heleboel variatie, wat het aangenaam maakt enerzijds en anderzijds zou ik toch een pak sneller moeten worden door de wekelijkse snelheidstraining (interval).

Laat Rotterdam maar komen, ik ben er klaar voor!

23-12-2008 om 10:37 geschreven door Michel  

Het plan was om in oktober mijn eerste marathon te lopen, namelijk die van Chicago… Na mijn avontuur om klaar te geraken voor de marathon van Brussel eerder dit jaar en, zoals menig lezer van deze blog wel weet, de mist in ging, wou ik het vooral rustig aan doen dit jaar en rustig opbouwen naar de climax.

Tot er dit weekend aan mijn mouw werd getrokken om mee te doen aan de Rotterdam Marathon. In eerste instantie zag ik dat niet zitten, omdat ik net de rust wou scheppen die ik vorig jaar niet had. Neemt niet weg, dat na veel gepalaver over uitdagingen ik de handschoen heb opgenomen. “Ja, ik doe mee aan de Rotterdam Marathon!”.

Ik heb dus welgeteld 3 maanden om klaar te geraken, een relatief korte tijd en dus hoog tijd voor een doorgedreven programma. Daarbij ben ik geassisteerd geweest, ik heb een schema gekregen waar ik 6 dagen op 7 op de baan ben en voldoende kilometers per week doe om de uitdaging tot een goed einde te brengen… Ik ben alvast benieuwd en vlieg er met volle moed tegenaan!

16-12-2008 om 21:04 geschreven door Michel  

07-11-2008 om 19:29 geschreven door Michel