De eerste week een uitdaging, de tweede week een ontdekking
13-09-2015
Dag 7
Vandaag onze laatste run (20 km). Ik wil extra vroeg opstaan om niet te moeten vertrekken met een onverteerd ontbijt in mijn maag. Wendy heeft er geen zin meer in en zegt al aan het ontbijt dat ze "pap" benen heeft, maar ze gaat er zeker aan beginnen en het uitlopen ook nog 😉 20 min bus naar de start. Een meevaller. Het was de meest vlakke run van de week, maar daarom niet minder zwaar. Een heel lange strook van dat ondertussen welgekende zwarte kiezelzand met dikke keien tussen. Tof voor vermoeide voeten en papbenen! Rond het wrak van een in de jaren zestig neegestort vliegtuig gelopen. Alsof het mij interesseerde, maar Wendy wijst mij terecht. Giogio heeft verteld dat in IJsland alles wat uit de lucht valt moet blijven liggen en eigendom van de IJslandse bevolking wordt. Een stuk langs de drukke baan moeten lopen, ook over een brug. Er zijn toch wel 3 auto's gepasseerd. Wendy vond het zelfs nodig om met Pietro een fotoshoot in het midden van de baan te houden. Dan liepen we aan de zijkant van een vliegveld, maar ook daar was geen verkeer. Eindelijk konden we de drukte achter ons laten om aan de laatste kilometers naar de finish aan te vangen. En wat een finish: weer een indrukwekkende waterval (Skógafoss). Nog vergeten te vermelden dat we vandaag een beetje nat geworden zijn van het zweten in plaats van de regen. De zon zorgde dan ook voor een svhitterende regenboog bij het opspattende water van de waterval. Weer mooie foto's. Bij de aankomst kregen we een knuffel van de staff en de medaille, waarvoor we aan dit avontuur begonnen. Na de race naar ons hotel om te douchen (ik heb nog snel de douchekop afgebroken), uit te checken en voor de eerste keer deze week een pastabuffet voorgeschoteld te krijgen. Niet te geloven dat we nog geen pasta gegeten hadden met zoveel Italianen in het gezelschap. Voor we konden vertrekken werd er nog een ceremonie gehouden, waar de winnaars gehuldigd werden. Hup met z'n allen de vintage bus in richting Reykjavik. En wat bleek? De vintagebus heeft ook vintagebanden! Boem ... wat gebeurt er? Platte band! Er zouden snel 2 vervangbussen komen. Gelukkig was er een gasstation dichtbij en konden we een koffie gaan drinken. Welke bus zien we op de parking van het gasstation rijden? Onze vintagebus. De chauffeur had de band "gelift" en we konden verder rijden, want we hadden veel kans (30%) dat we het gingen halen. Dungdung, dungdung, ... tegen 40 km/uur en allemaal schuddende kopjes in de bus. Te gek om los te lopen en best je verstand op 0 zetten. Oeps er komt dan toch één andere bus, maar er zijn plaatsen tekort! Giogio beslist dat diegene die nog wat vakantie gaan houden in IJsland maar moeten achterblijven tot de vintagebus gemaakt is. En wat denk je, wij hoorden daarbij. Het reservewiel van de vintagebus was met geen stokken los te krijgen (vastgeroest?) en het juiste materiaal was er niet. Onze vintagechauffeur, Mr. Gummi, leek ook niet de meest handige en het duurde dan ook niet lang vooraleer er een loper onder de bus lag die instructies volgde van iemand van de staff. Er was olie nodig, maar die was er ook niet. Gelukkig was de dokter, Lorenzo, er ook nog bij en hij had de oplosding: een tube voltarenzalf. Dat schuift toch ook? Aangezien het toch nog een hele tijd ging duren, werden de staffleden die met de auto waren, opgeroepen om terug te komen om ons op te pikken. Wij met onze bagage de auto in, de staff met hun bagage de vintagebus in! Al bij al zijn we dus veilig en wel aangekomen. Krijgen we de sleutel van onze kamer ... en wat blijkt? Een towerroom! Ik fantaseer in de lift al van een prinsessenkamer in de toren van het kasteel. Maar het is zelfs nog beter. Volgens mij hebben wij de suite van het hotel gekregen, a room with a view, een bubbelbad en heel veel plaats. You get what you deserve 😉 Zoals jullie kunnen lezen is het een adventure trail geweest a volonté. Onze laatste RunIceland avond afgesloten in een kroeg in Reykjavik met een hamburger en een bier. Tot morgenmiddag gaan we nog genieten van onze suite en daarna begint onze IJslandvakantie. We plannen om naar het Noorden te reizen, omdat er daar veel regen verwacht wordt en niet warmer dan 7° wordt en wij dat nu toch een beetje gewoon geworden zijn. Verwachten jullie nog meer IJslandnieuws?
Gisterenavond ontbrak mij de fut om nog iets te bloggen. Vandaar een verslag met vertraging ...
Vrijdag MARATHONDAG! Om 8u 's morgens voor meer dan 2u de bus in op weg naar de startplaats van de marathon, zoals gewoonlijk op een locatie in het binnenland van IJsland waar geen levende ziel te bespeuren is. De eerste helft was werkelijk in barre omstandigheden ❄️ 💦 Koud en nat om "U" tegen te zeggen. Al vóór de 10 km voelde ik dat het een hele klus zou worden. Mijn benen wilde niet mee en waren verkrampt van de koude en nattigheid en de inspanningen van de vorige dagen, mijn maag was niet ok en met de kilometers mijn hoofd ook alsmaar minder. Worden we daar ook nog tot 2 keer toe door een ijskoude rivier gejaagd. Je kan je dan misschien ook al wel voorstellen wat dat met mijn al slechte benen deed. Een Italiaanse loopbuddy heeft zich opgeofferd en mij niet in de steek gelaten, waarvoor dank 😘 Op de bevoorrading (21 km) was ik totaal verkleumd. De dokter heeft mijn kletsnatte handschoenen uitgetrokken en geprobeerd mijn handen te verwarmen, een Luxemburgse mederunner heeft gezorgd dat ik iets warm kon drinken en iets kon eten. Nadat we terug vertrokken waren ging het van kwaad naar erger en kon ik niets meer drinken of eten. Maar aan opgeven heb ik nooit gedacht! Ik vergeet er nog bij te zeggen dat het naast de slechte weersomstandigheden een verschrikkelijk zwaar parcours was (440 m omhoog en 245 m naar beneden). Gelukkig kwam in de tweede helft de zon tevoorschijn. Het heeft mij opgewarmd, maar ik ging er niet meer beter door lopen. Ik ben die dag minstens 5 keer doodgegaan! De beloning na de laatste steile bergop was fantastisch. Een kratermeer van een vulkaan. De Facebookvolgers hebben hiervan al een foto kunnen zien, maar ondanks de mooie foto door een professionele fotograaf genomen, zegt deze echt nog niet wat je daar met je eigen ogen kon zien. De kleurenschakeringen waren supermooi. Na een mini fotoshoot op de rand van de vulkaan de laatste etappe. Het bleef zwaar en mijn lichaam wou soms echt niet mee, maar ik heb de finish gehaald. Met tranen van vermoeidheid, maar ook van geluk. Wendy had gekozen voor de halve marathon (= tweede deel van de marathon). Zij heeft dit alleen met de natuur gelopen en voelde dat haar benen stilaan aan het leeglopen waren. Super content dat ze aangekomen is. Na de run nog snel een natuurlijke warmwaterbron in om daarna een lange en helse busrit terug naar huis te ondergaan. De 4x4 bus had het lastig en bolde op een gegeven moment een paar meter terug naar beneden. Wij werden geshaked van links naar rechts, van boven naar onder en het voelde als een gratis Bobbejaanlandbezoek. Om 21u eindelijk terug aangekomen aan het hotel, snel het diner en daarna ... heeft Wendy (en wij allemaal) "HET" licht gezien. Het NOORDERLICHT!!! De uitputtende dag was snel vergeten, want we spurtten naar onze kamer voor ons fototoestel. Met dat gelukzalige gevoel bedje in om te rusten voor onze laatste runningday.
