15 Juli

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Om acht uur ontbijt en dan gelijk weer de baan op. We hebben een korte rit van 256 kilometer en omdat we toch tijd genoeg hebben gaan we even kijken bij de start van de tweede dagetappen voor Harmen en Werner. Ze hebben een paar plaatsen verloren, dus zal er wel iets fout gegaan zijn op deze snelle etappe. Maar ze rijden heel goed en stuiven voor ons de berg op. Bij de start is een hele show georganiseerd, en een plaatselijke traditionele dansgroep laat het beste van zichzelf zien. En dat doen ze uitsluitend voor zichzelf, want niemand kijkt. Ze proberen het nog door over te gaan op een soort mix van disco, hard rock en traditionals, maar dat loopt al helemaal fout.

Wij zetten onze weg verder naar het bivak en tanken nog even onderweg. Hier staan wel een paar belangstellenden voor de rally en worden we als koningen ontvangen door het personeel van het station. Ik wordt begeleid bij mijn aankoop van een zak chips in de rekken, er is gelukkig iemand die gebrekkig engels praat om alles te vertalen en van de dame aan de kassa krijg in nog een fotoboek van de streek als aandenken. Alleen hun koffie is niet te zuipen. Nog een foto samen met de eigenaar die allicht ook aan de muur zal komen naast die van de rally van vorig jaar die al de hal sieren. Dat gaat mooi worden!

Als we in het bivak komen arriveren Harmen en Werner net achter ons. Ze hebben een vlotte tweede etappe gehad maar Harmen was iets te enthousiast in het jumpen waardoor de stuurstang die we gisteren vervangen hebben weer geplooid is. Een tweede reserve is er niet dus wordt het rechten. Voor de rest doet de Toyota het prima zonder mankementen dus hebben we weer vroeg gedaan, om 9 uur kunnen we al gaan douchen en eten, dit wordt nog een luxevakantie.

Voor morgen is de laatste etappe naar Sochi, een rit van een 350 kilometer, een peulenschil ware het niet dat de organisatie 9,5 uur voorziet voor die afstand. Dit laat het ergste vermoeden voor de toestand van de wegen; Omdat iedereen ten laatste om 5 uur ’s morgens het bivak moet verlaten hebben besluiten we om nu al te vertrekken om de drukte wat voor te zijn. Kwart voor elf is alles opgeruimd en beginnen we er aan.

De eerste 50 kilometer vallen goed mee, dan wordt de toestand van de weg steeds slechter, op sommige plaatsen is er zelfs geen weg meer of is hij dik 30 cm verzakt. Mark kan slechts stapvoets rijden met de Ginaf met grote aanhanger. Op een kruispunt worden we door een van de tientallen politiecontroles tegengehouden en we mogen de weg van het roadbook niet volgen, die zou veel te smal zijn voor een grote truck. De man toont ons een omleiding waarlangs het veel beter zou gaan. Die omleiding kan het best omschreven worden al “the road to hell”. Enorme kuilen in de weg, het wegdek weggespoeld, het wegdek afgegraven om ooit eens te herstellen als er weer geld is, wasbordpistes… Over een afstand van 40 kilometer rijden we anderhalf uur. Gelukkig betert de weg daarna en kunnen we wat vlotter verder, terug op de hoofdweg. En die is dan weer niet toegankelijk voor trucks van meer dan 8 ton, waardoor we weer een omleiding op de omleiding nemen. Gelukkig komt een man ons helpen en stelt voor om ons de weg te tonen met zijn auto. Zo komen we dan weeral eens op de juiste baan uit. We bollen nog verder tot aan de kust en daar houden we het voor gezien. Het is kwart voor drie, we hebben 145 kilometer afgelegd en het is nog beginnen regenen ook. Slapen in de kabine en morgen zien we verder.