14 juli

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Om 7 uur wordt ik gewekt, en het ontbijt staat al klaargezet door Ada die ons echt verwend. Niet dat het ontbijt op zich zo schitterend is in de bivaks, maar nu hoeven we tenminste niet naar de andere kant van de basis te lopen. Alles wordt ingeladen en rond half negen gaan we weer de weg op voor een rit van 590 km naar Stavropol. De weg is zoals altijd enorm eentonig, steeds hetzelfde landschap, kilometers ver uitgestrekte akkers en een kaarsrechte weg vol putten en bulten. En om de 10 kilometer politiekontrole, maar gelukkig vallen wij daar buiten. We komen nog een autotransporter van de organisatie tegen die in schaar geslagen is, niet zo verwonderlijk als je ziet hoe die mannen hier vliegen.

We arriveren om half zeven bij het bivak, de luchthaven van Stavropol, en zoeken een goede plaats. En nu weer afwachten. Later op de avond ga ik informeren bij de organisatie en de Toyota zit om 9h 30 nog op 15 km van het einde van de proef en rijd 65km per uur. Oef. Dan nog 10 kilometer verbinding en ze zijn hier. Weer nachtwerk dus, hopelijk valt de schade mee.

Rond half elf arriveren ze, uitgeput, dat is duidelijk. Ze hebben voor de laatste kilometers in het donker iemand van de streek gevonden die hen heeft voorgereden om de weg te tonen en de man wil hen als aandenken perse een russisch boek meegeven. Dat zal zeker nuttig zijn.