Terug van een mooie vakantie van 4 weken. De jeep heeft de 10.500 km trip door stoffige en soms mulle zandwegen probleemloos doorstaan bij een gemiddelde dagtemperatuur van 32 graden. Onderweg heel veel gezien: een prachtige natuur met veel afwisseling, boeiende mensen en massa's wilde dieren.
Vanuit Sedgefield al bijna duizend km gereden tot aan de Namibische grens en meteen doorgereden tot de mooie D707 route, waar we onze eerste 4x4-camping geboekt hadden. De zichten zijn er prachtig: aan de linkerkant de rode duinen en rechts het Tirasgebergte. De D707 is een typische Namibische gravelroad, in goede staat en quasi verlaten op enkele impala's en oryx-antilopen na. Van Namibie wordt gezegd dat het het leegste land ter wereld is en er juist daarom zoveel te zien is.
2 dagen later reden we naar Sesriem om nogmaals 's werelds meest fotogenieke duinen te beklimmen. Onze overnachting in een 'semi-tented selfcatering chalet' bij Desertcamp was super. De verrassing was compleet als we na onze 'braai' nog het bezoek kregen van een bijna tamme jackhals die interesse had voor de 'left-overs'. In Sossusvlei zelf, konden we de Jeep even goed in het zand testen en weer een beetje 4x4-ervaring opdoen... goed in de sporen blijven en vaak durven gas geven. Een bezoekje aan Deadvlei, een droge pan met oude bomen stond ook op het programma en verder had Roger nog genoeg moed om Dune 45 op te klauteren.
Op weg naar Swakopmund, een noodzakelijke stop aan de kust voor onze verdere tocht noordwaarts, hebben we de zalig lekkere appeltaart gegeten bij Moose in Solitaire... werkelijk de beste appeltaart op het zuidelijk halfrond! Swakopmund is een kuststad, ideaal voor alle bevoorrading (natuurlijk ook wijn), maar verder was het er koud, slechts 15 graden, dus snel weer weg.
Onze volgende stop was Opuwo, een stad met net 1 hoofdstraat, maar verder onaantrekkelijk door het vele rondslingerend afval, een aantal zwerfhonden, ook kuddes geiten die naast en op straat leven. Wat het stadje wel de moeite waard maakt is zijn fascinerende bevolking. Hier vind je niet alleen de prachtige Himba-bevolking, maar ook de Herero en de Zemba. Op straat fotograferen kan vaak enkel tegen betaling, maar een mogelijkheid is ook om ze in hun leefgemeenschap te gaan bezoeken met een gids. Reis je in groepsverband kom je inderdaad in een soort Bokrijk-toestanden terecht, als individuele reiziger vind je nog lokale gidsen die hun taal spreken en je meenemen naar afgelegen en echt primitieve dorpen.
Na Opuwo nog een korte rit tot bij Epupa, daar gekampeerd aan de rivier, waar de overzijde al Angola was. Van hieruit een wandeltocht gemaakt naar de watervallen, door de kloof gestapt in een mooie natuur met palmbomen en grote baobabs. Later in de namiddag vanop de camping de zonnende krokodillen op de warme rotsen bij de rivier gadegeslaan, juist diezelfde rivier die de lokale mensen gebruiken om water uit te halen, de was in te doen, te baden, ...
De dag nadien ging onze tocht verder langs de Kunene rivier waar we op de camping een engelse wildphotographer ontmoet hebben: Chris Wildblood. Samen zijn we een namiddag aan de rivier verbleven waar hij alles had voorbereid voor een fotoshoot van aanvallende krokodillen, leuk om eens mee te maken en jammer dat zijn opzet die dag niet gelukt is.
Onverwachts toch nog een dagbezoek aan Etosha National Park gepland doordat we zo'n super bushcamp gevonden hadden bij !Uris lodge, tegen Tusmeb. 's Morgens en 's avonds kwam personeel het houtvuur aanmaken zodat er warm water was in de douches. Die bevinden zich net als het toilet in open lucht. Een prettige ervaring, vooral omdat we er alleen waren en na de braai nog lang konden genieten van een prachtige sterrenhemel.
