We zijn naar het schoolfeest geweest van Robbe. Snoezige jonge koppeltjes die samen een dansje mochten uitvoeren, gekleed zoals in de jaren 60. De meisjes met een mooie, koddige haarband en de jongens met plakkerige gel in de haren. Spannend moment bij het betreden van het podium. Zou onze rakker met zijn 2 linkervoeten (erfenis van de papa) toch op zijn minst één van die voeten willen verzetten ? Want zijn danspartner genoot allesbehalve zijn voorkeur. Zijn lievelingsvriendinnetje was er niet en zijn 2e vriendinnetje kon er ook niet bij zijn. Dus werd er maar een ander meisje in zijn armen geduwd in de hoop dat hij er wel tevreden mee zou zijn... Niet dus. En dat liet hij duidelijk blijken op de generale repetitie toen hij het vertikte nog één danspasje uit te voeren. Ja, liefde kan je immers niet dwingen. Maar op het moment dat hij in de schijnwerpers stond voor het grote publiek werd het een mini-versie van "sterren op de dansvloer". Prachtig Weg was zijn ergernis. Bloeide daar een nieuwe vriendschap ? Jawel, een week heeft ze geduurd. Tot hij besliste zijn twee, inmiddels jaloerse hartsvriendinnetjes, terug op te zoeken. Dag Lise, het is leuk geweest maar meer moet het voor mij niet zijn. Of hoe het spreekwoord "oude liefde roest niet" al van jongsaf aan van toepassing kan zijn...
