Hier zijn we dan toch nog eens. Ons Robbeke zijn feestje is achter de rug. Hij is 5 jaar geworden ! Een jaartje erbij (voor mij ook bijna maar dat is al heel wat minder spectaculair). Alle kadootjes zijn uitgepakt en goedgekeurd. Maar waar ik het vooral wil over hebben is zijn nieuwe fiets die hij gekregen heeft. Een spannend moment voor de gulle schenker (en ook voor de mama en papa) als de tweewieler vol verwachting in de living ten tonele wordt gezet. Maar wat betekent dit voor een kind ? De spanning loopt op tot het moment dat de jarige met een vaste tred het pronkstuk benadert, het met een vastberaden blik aanschouwt en dan met een glimlach van zijn één oor naar zijn ander dat ene goedkeurende woord over de lippen laat vloeien : cool. Iedereen tevreden. Vooral ik dan want je weet maar nooit dat hij liever ook zo een toffe roze wou zoals zijn vriendinnetje. Oef, niet dus. Alles werd ontleed en bestudeerd, vooral door de feestvierders dan. En dan een testritje doen, het zadel hoger, dan weer wat lager. Het stuur onderging hetzelfde lot. Tot alles perfekt was (volgens ons dan toch). Tot ons Robbeke besloot na een kwartier : nu is het genoeg geweest. Hop fiets, terug naar binnen. Daar ging ons enthousiasme. Is de interesse al over ? Maar neen besloot onze kleine rakker, daar is nog iets waar niemand oog voor heeft. En dat zal ik dan eens als een echte kenner demonsteren waar het voor dient .... Voet vooruit, een lichte tik en voilà, de fiets staat gewoon recht zonder dat je die hoeft vast te houden. Daarvoor dient dat pootje dus (of de fietsenstandaard zoals het wat deftiger heet). En niemand die dat gezien had. Moraal van het verhaal : een kind heeft meer oog voor details... En ik moet zeggen, de hele namiddag is hij zoet geweest met dit detail... Alsof hij ons wou duidelijk maken : weet de kleine dingen te waarderen. En ik kan hem nog geen ongelijk geven ook.
Maar neen besloot onze kleine rakker, daar is nog iets waar niemand oog voor heeft. En dat zal ik dan eens als een echte kenner demonsteren waar het voor dient .... Voet vooruit, een lichte tik en voilà, de fiets staat gewoon recht zonder dat je die hoeft vast te houden. Daarvoor dient dat pootje dus (of de fietsenstandaard zoals het wat deftiger heet). En niemand die dat gezien had. Moraal van het verhaal : een kind heeft meer oog voor details... En ik moet zeggen, de hele namiddag is hij zoet geweest met dit detail... Alsof hij ons wou duidelijk maken : weet de kleine dingen te waarderen. En ik kan hem nog geen ongelijk geven ook. 
