20-01-2013 om 15:27 geschreven door RieX  

Zoals voorzien een paar dagen geleden  tot in het opvangtehuis voor luiaards gereden,een kleine rondleiding gekregen,de beestjes van dichterbij mogen bekijken en een paar fotokes genomen.Ik heb  nog steeds geen foto’s op de blog gezet wegens te ingewikkeld,te moe,te lui(aard),…zal iets voor thuis worden denk ik.

In combinatie met de luiaards maakten we een tussenstop in Puerto Limon,een klein havenstadje aan de caribische kust.Totaal andere sfeer,andere  (zwarte)  mensen  en en precies een ander land waar je in terecht bent gekomen.We aten er wel voor één keer heel lekker.Voor de rest is het hier echt triestig eten,’je kan altijd kiezen,ofwel rijst met bonen ofwel bonen met rijst’ las ik voor ik vertrok in een van de reisgidsen en inderdaad,daar zit wel waarheid in,veel keuze is er echt niet en het is dan vaak nog zeer slecht bereid,denk niet dat  we zullen bijgekomen zijn na die 3 weken hier.

Na Puerto Limon zaten we 2 nachten in een zoveelste gezellig en vrij goedkoop hotelletje in Cahuita en genoten een beetje van de ontspannen reggaesfeer die er hing.Het was er wel gezellig,maar ook hier weer geen kat te zien,ongelofelijk,ik kan er niet aan uit hoe al die zaken hier kunnen blijven bestaan met zo weinig klanten.Er zullen ongetwijfeld drukkere periodes zijn,want zo kom je het jaar echt niet rond als je hier een zaak hebt…

Van Cahuita reden we terug tot in de buurt van Moin (vlakbij Limon) om daar de dag erop de boot te nemen naar Tortuguero,een afgelegen en moeilijk te bereiken (alleen over het water) nationaal park dat bekend staat als ‘nestplaats’ voor verschillende soorten schildpadden.Het is nu wel niet de periode dat ze eieren komen leggen,maar het leek ons wel leuk om er geweest te zijn.We sliepen nog een nacht vlakbij de pier waar de bootjes vertrokken en gisteren om 10u vertrokken we dan.4u in een klein motorbootje met tussendoor een kleine stop ergens in the middle of nowhere.Onderweg een aantal mooie vogels gezien en een familie kapucijnaapjes en ook spinaapjes.Voor de rest volle gas naar Tortuguero.Hier aangekomen eerst iets gegeten (weer niet veel soeps) en dan ons laten begeiden naar een hotelletje,Miss Miriam 2,rugzakken afgekapt en een effe op bed gelegen.We slapen hier weer voor 10 dollar per man,kei proper,eigen badkamer en 50m van ’t indrukwekkende (zwarte) strand.Gisterenavond nog effe rond gewandeld,maar ook hier is alles kalm en verlaten.Den huitere at de slechtste,taaiste (volgens hem maakte hij een wonde van 5cm diep en bleef hij dan steken  als je hem naar ene zenne kop smeet ;-)  hamburger ooit en ik een schotel met wat kip zou moeten geweest zijn.Den Huitere kloeg tegen de chef,echt wel terecht,ze stelde hem eerst voor een ander gerecht te kiezen en toen hij dat weigerde kregen we korting  op het bedrag dat we moesten betalen voor ons ‘eten’.

Om 8u lagen we al weer in ons bed.Ik sliep weeral niet te best en zit nu op het terras aan het hotelletje,den Huitere slaapt nog.Sewes een beetje van dat zwart strandzand mee pakken voor Ingrid van de Bens haar verzameling en om 10u nemen we dan al de boot terug naar Moin,waar we hopelijk onze auto ongeschonden terug aan gaan treffen.Een dagje langer hier had best wel gemogen,maar dat wisten we niet op voorhand natuurlijk…

Straks rijden we door in de richting van de vulkaan Arenal.Daar gaan we vandaag niet meer geraken waarschijnlijk,maar ik heb al een aantal mogelijke tussenstops aangeduid,dus we zien wel waar we uitkomen.

Adios!  

20-01-2013 om 14:33 geschreven door RieX  

Eergisteren rond de middag vertrokken in San Gerardo aan de voet van de Chirripo.Toch wel met een beetje spijt,want het was het mooiste plekje tot hiertoe.We reden de steile zandweg terug naar beneden en dan via de beruchte Cerro de la Muerte richting ons volgende ‘doel’,de vulkaan Irazu.

De Cerro de la muerte bleek niet zo super gevaarlijk als gevreesd,het was een klim  van meer dan 20km over een goed berijdbare asfaltweg en het weer viel bovendien goed mee (we zijn echt al verwend geweest op dat gebied),dus gevaarlijk was het niet echt.Het hoogste punt van de weg ligt boven de 3000 meter en ik kreeg wel weer wat last van misselijkheid,maar helemaal niet te vergelijken met wat ik op de Chirripo meemaakte.

We reden een beetje verloren in het centrum van San Isidro en dat was wel gevaarlijk,de stadscentra mijd je best met de auto hier,want de verkeersregels zijn niet altijd even duidelijk en het gaat er heel hectisch aantoe.Een zwaar ongeval is bijna uitgesloten vanwege de lage snelheden in de stad,maar een klein kuske met blikschade is rap gegeven.Blij dat we er uiteindelijk weg geraakten,al was het niet echt dankzij de gps die we als optie bij onze auto hadden gehuurd,want waar die ons al heeft heen gestuurd de afgelopen week,niet te doen.Soms is het een hulp,maar er echt op vertrouwen kan je niet.Den Huittere is ondertussen vaste chauffeur geworden en ik ben kaartlezer,gps bediener en reisboekenspeurder.Op die manier komen we voorlopig overal waar we moeten zijn.

We strandden eergisteren uiteindelijk in Orosi,een dorpje  op een uurtje rijden van de Irazu.Hotelletje viel weer mee,we hadden zicht op de Turrialba,een andere actieve (hij rookt constant en dat konden we bovendien heel goed zien,want het zicht was prima,geen wolken) vulkaan.We kropen er weer vroeg in (denk dat het laatste dat we hier al zijn gaan slapen 8 of 9u was ofzo) en vroegen ons ontbijt al om 6u30 zodat we tegen 8u aan de ingang van de Irazu konden zijn.

De krater van de Irazu is te bereiken met de auto over een prima asfaltweg.De Irazu is de grootste (krater van 300m diep en ik denk 1km doorsnede ofzo,heb de info hier niet bij de hand) en hoogste (3400m)  vulkaan van Costa Rica.Toch viel hij ons alletwee een beetje tegen.Den Huittere was zelfs zo teleurgesteld dat hij er lang van overtuigd bleef dat de krater waar we (helemaal alleen,als eersten die dag,dat gaf wel een speciaal gevoel) bij stonden niet die van de Irazu kon zijn.Toen hij echter alle padjes was afgewandeld,tevergeefs op zoek naar de echte Irazu,kon hij ook niet anders dan zich neerleggen bij het toch wel een beetje teleurstellende uitzicht dat we hadden.Op de foto’s in de gidsen is de krater voor een stuk gevuld met geelgroen zwavelhoudend water,maar ik denk dat dat foto’s zijn van een goede dag tijdens het regenseizoen,want nu stond hij zo goed als droog.We dronken boven nog iets en de neusbeertjes die op de parking rondhuppelden maakten wel een deel van de teleurstelling goed,al was het wel spijtig dat we de beestjes moesten aantreffen op een plek waar we ze eigenlijk niet hoorden te zijn tijdens een activiteit die ze eigenlijk niet hoorden te doen.Ze speurden de vuilbakken af op zoek naar eetbaar afval van de toeristen.Bang waren ze helemaal niet,want ze pikten een pakske koekjes van den Huittere.

We daalden terug af met de auto en stopten onderweg nog om een paar foto’s te nemen van de Orosivallei die volledig gevuld was met wolken.Op de hoogte waar wij waren scheen de zon volop en dus hadden we een prachtig zicht op die grote,met verse slagroom gevulde kom.Echt indrukwekkend!

We reden de Orosivallei langs de andere kant weer uit en reden door naar Tapanti national Parc een deel van La Amistad,een beschermd gebied dat zich uitstrekt over zowel Costa Rica als Panama.Het was er weer super rustig,we weten voorlopig echt niet wat ze hier bedoelen met ‘hoogseizoen’,want wij zijn precies overal alleen.We maakten er 2 korte wandelingen door prachtige sprookjesbossen.Onze benen waren nog zo stijf als een hout en den Huittere vertikte het van zijn wandelschoenen terug aan te doen.De eerste aangegeven wandeling was maar 2km en dus waren zijn sletsen voldoende zei hij.’Der moet toch al iets serieus voor de deur staan vooraleer ik die wandelschoenen terug aan trek’ zei hij en dus vertok hij op zij sleffers.

Het pad ging onmiddellijk recht omhoog en  het was bovendien kletsnat,wegens een microklimaat met veel regen heel het jaar doorin dat gebied.Ik bleef zelf amper recht met mijn wandelschoenen,dus kan je je er wel wat bij voorstellen hoe den andere het er vanaf bracht.We wandelden uiteindelijk een uurtje over de 2km denk ik.Dieren zagen we amper,maar de natuur was weer overweldigend en totaal anders dan wat we al hadden gezien.Heel vochtig,heel veel mossen op de bomen en de planten,echt de moeite.

Het 2^e pad dat we deden was gemakkelijk,zelfs op sleffers,we stopten even bij de rivier,den Huittere waste zichzelf en zijn kleren en we stapten terug naar de auto.

Nog maar eens door de Orosivallei en nu zijn we gisteren in De Turrialtico mountain lodge beland een beetje voorbij Turrialba zelf.De gps stuurde ons eerst weer het (onaangename) centrum in en we besloten,eens we er in geslaagd waren om uit de stad te geraken,om door te rijden in de richting van de Caribische kust en gewoon ergens binnen te vallen als we iets tegen kwamen.En we zitten weer goed,prachtig zicht op het meer van Cachi (denk toch dat het dat is) vanaf een open loungeruimte van het hotel.Kolibri’s en gieren  zijn er ook weer.

Gisterenavond toen we naar de kamer gingen zeiden we tegen mekaar dat we voorlopig,ondanks de prachtige planten,toch wat teleurgesteld waren over de dieren die we te zien kregen.Ik zei tegen den Huittere dat ik zeker nog een luiaard wou zien en dat ik op internet nog eens rap ging zien waar we daar best naar op zoek gingen.Buiten in een aantal national parcs (waarvan we er zeker nog een paar van gaan doen) bleek er hier in Costa Rica ook een opvangtehuis voor gekwetste of verstoten luiaards te zijn.Ik keek verder en het blijkt in Limon te zijn,aan de Caribische kust,net de richting die we uit gaan,dus dat valt mee.Je kan er bovendien ook overnachten,dus misschien dat we dat wel doen als er nog plaats is.

Eerst bed uit nu,ontbijten,nog wat genieten van weer een prima plek en dan nog een lange autorit voor de boeg.Kilometers zeggen hier niks,je haalt amper 40 per uur gemiddeld met de auto door de bergen en de bochten.

16-01-2013 om 17:09 geschreven door RieX  

Gisteren nog een heel verslagske getikt en door een stommiteit per ongeluk gewist voor ik het gepost had.Klote,vandaag opnieuw  tikken dus.Maar ik zit hier goed,aan het zwembad,nog steeds in San Gerardo in El Pelicano en nog steeds aan het bekomen van gisteren.

Gisterennacht om half 3 opgestaan om onze beklimming aan te vatten.Toen we met de auto van het domein wilden vertrekken bleek de poort op slot en dus zat er niks anders op dan van aan de lodge te voet te vertrekken.Een dikke 2km en nog eens 200 hoogtemeters bovenop de beoogde 2500 die we die nacht en dag moesten zien te overwinnen.Toen we het rangerstation aan de ingang passeerden rond 3u ’s nachts stonden er 2 kleine iglotentjes voor de ingang opgesteld  van mensen die nog een van de laatste ticketjes voor een overnachting boven op de berg trachtten te bemachtigen.Om half 7 ’s ochtends worden elke dag nog maximun 10 ticketten verkocht en wie eerst is heeft ze.

Wij hadden er dus geen en gingen de tocht wel in 1 dag klaren.Den ene  al  15 jaar nimeer gewandeld en den andere ne gebrekkige mee een kunstheup en en toch zagen we het volledig zitten,ook al had ik weer amper geslapen van de ‘stress’,ik wilde er gewoon aan beginnen…

Het pad liep al van bij het begin erg steil en grillig en met slechts 1 klein lampje voor ons 2 was het niet zo simpel om in de pikkedonker te zien waar je liep.Als ik achter den Huittere liep zag ik niks en als ik voor hem liep liep ik in mijn eigen schaduw en zag ik ook weinig of niks.Gelukkig begon het rond 5 uur licht te worden en ging het beter,toch met het zien van het pad in ieder geval.Wat minder was was dat den Huittere serieus op z’n adem ant stappen was en het al snel zwaar kreeg,het zweet gutste van zijne kop (zoals altijd wel,maar hij had het echt lastig nu).Ongelofelijk hoe dieje kan zweten.Ik had echt nog geen druppel zweet gelaten,zelfs onder mijn rugzak op mijn rug niet en hij was precies met kleren aan in’t zwembad gedoken.

De omgeving was prachtig en het stappen ging bij mij goed,maar al vanaf een kleine 2000 meter begon ik serieuze koppijn te krijgen.Ik dacht even aan hoogteziekte,maar zette dat al snel uit mijn hoofd in de wetenschap dat ik toch al een aantal keer de Galibier (2600m) had op gefietst en dat ik er daar nog nooit last van had gehad.Toch verergerde de koppijn en bovendien verdween mijn honger-en dorstgevoel volledig.En ik die geen dorst en vooral honger heb,dat is echt niet normaal.

Den Huittere had een tijd voor we aan het ‘basecamp’ op 3400 m kwamen al besloten dat hij de verdere tocht naar de eigenlijke top niet meer zou doen,hij was te moe.Ik voelde me heel slecht,maar was nog vastbesloten om de top te halen.Toch,hoe dichter bij het basecamp en hoe heter het werd,hoe slechter ik me begon te voelen.Ik werd echt mottig en omdat ik al een paar uur niet had kunnen eten of drinken begon ik me heel slap te voelen.

Bij het basecamp aangekomen wisselde den Huittere nog eens een keer van kleren en ging ik naar binnen om me aan te melden voor de laatste 400 hoogtemeters (nog 5km) tot aan de top.Toen ik daar stil stond en vooral toen ik terug buiten kwam in de hitte ging het ineens echt niet meer,duizelig,misselijk en koppijn precies of m’n ogen uit m’n kop gingen spatten.Toch duidelijk hoogteziekte dus.Ik kon zelfs niet meer wachten op den Huittere tot die zich omgekleed had,liet mijn plan om de top te halen varen en begon gewoon zo snel mogelijk aan de (lijdens)weg terug naar beneden.Even verder moest ik overgeven en werd het duidelijk dat ik echt niks energie meer had.Ik heb in mijn leven toch al wat ervaring opgedaaan met afzien tijdens een inspanning,maar ik heb echt nog nooit of nooit zoveel geleden als op die 17 km bergaf wandelen.Fysiek en mentaal echt volledig kroket,niet te doen.Ik zakte letterlijk door m’n benen omdat m’n quadriceps de kracht niet meer haddden om mijn lichaamsgewicht af te remmen en ik bleef maar ziek,hoewel ik toch al een eindje gedaald was.Den huittere kwam me even later terug gepasseerd en gaf een betere indruk dan tijdens de beklimming.Ik maande hem aan om alleen verder te gaan,want ik dacht echt dat ik die berg nooit meer af geraakte,tenzij op de rug van een ezeltje.Den Huittere ging door en ik denk dat ik mezelf  wel 20 keer een halve minuut ofz in de kant heb laten vallen omdat het niet meer ging.De dieren en de natuur konden me niet meer interesseren,al had er er een roze olifant in’t midden van de pad gestaan,ik had de moeite niet meer gedaan om mijn kodakske te pakken.

Ik kwam weinig of geen volk tegen,maar ineens hoorde ik in de verte achter mij enthousiaste vrouwenstemmen naderen.Ik dacht dat mag ik toch niet laten gebeuren,me te voet bergaf laten voorbijfladderen door 2 vrouwen.Ik pepte mezelf op,kon ze nog 2 km afhouden en moest ze dan toch laten passeren,weer een mentale opdoffer van formaat.Doordat ik toch even 2 per uur had gewandeld ipv 1,5 haalde ik ineens den Huittere terug in,net toen die vrouwen mij gepasseerd waren.Hij pikte aan en ik bleef achter.Ik moest weer effe gaan zitten en was er nog steeds van overtuigd dat ik nooit ging thuis zou geraken,die kilometers gingen gewoon niet vooruit (elke km stond er een bordje).Ik probeerde op een gegeven moment zelfs achteruit te stappen om te zien of dat niet beter ging (den Huittere zei achteraf dat hij daar ook even aan gedacht had),maar niks hielp nog,gewoon verder sukkelen.Op den duur kwam menne maat toch terug  tegen,ook volledig ingestort.Samen legden we de laatste paar kms af tegen 1km per uur schat ik.Op’t eind kreeg ik gewoon de slappe lach en moest ik janken tegelijk van totale uitputting.

Uitendelijk wandelden we zo’n 35 km, 11 uur aan een stuk (buiten de vele halve minuutjes pauze dan).6u bergop en 5u bergaf.De 2 oceanen vanaf de top hebben we niet gezien,zwarte sneeuw onderweg des te meer.Ik voelde me pas beter vanaf 1500 meter en toen we terug in de lodge waren was mijn koppijn zo goed als voorbij en kreeg ik terug een beetje honger.Hoogteziekte,een vies beestje!Ik was wel serieus teleurgesteld dat ik hierdoor de top niet haalde,maar het ging echt niet meer op dat moment.Ook al goed dat we niet geprobeerd hadden om nog een ticket te bemachtigen om te overnachten op de berg,want ik had er toch niet kunnen blijven.Misschien moet ik nog maar eens terugkomen om dat bergske een leske te leren hier.Maar dan wel iets beter voorbereid.Voorlopig is de stand Huittere/RieX  versus Cerro Chirripo 0-1.

Gisterenavond lagen we al om 7u in ons bed (we bleven nog maar een nacht hier,hoewel we de nacht ervoor  de auto al hadden ingeladen om na ons wandelingske direct door te kunnen rijden naar onze volgende bestemming,ook al weer niet echt realistisch achteraf gezien ;-) )  tegen mekaar te ‘permitteren’ over onze pijnlijke benen,den Huittere schoot van de een kramp in d’ ander.Vandaag is de pijn al iets beter en het lijden al weer grotendeels vergeten,ongelofelijk hoe snel dat gaat.De ontgoocheling blijft nog wel hangen.

Voila,ik ga nog nog effe ontspannen aan ’t zwembadje op dit zalige plekske hier (we zitten hier weer helemaal alleen) en dan rijden we door richting De Irazu vulkaan over de Cerro de la Muerte,klinkt veelbelovend! J

Hasta la pasta!

14-01-2013 om 18:08 geschreven door RieX