Ik was 12, een prille puber en op zoek naar wie en wat mij boeide. Ik vond een Boysband van eigen bodem...

Toch duurde het even eer ik helemaal overtuigd was. Toen de eerste single van de groep uitkwam, het nummer 'Diep' vond ik die aanvankelijk eerder saai. Nogal vlak melodietje. Toen ik de jongens een keer toevallig op tv zag, viel ik echter wel onmiddellijk voor de energieke dansmoves. Op de koop toe, maar dat ontdekte ik zelfs nog pas later, echt waar, het waren beslist geen lelijke mannen. Vooral de leadzanger Jimmy Samyn kon mij wel bekoren. Homo of hetero, kon mij niet schelen. Ik zou hem wel zover krijgen dat hij voor mij zou vallen. Naïef als ik was, geloofde ik daar heilig in. Et voila. Mijn eerste grote vlam. En dat zou hij nog wel heel wat jaartjes blijven. 

Op die leeftijd was mijn vreemdetalenkennis nog quasi onbestaande, dus ik vond het een groot voordeel dat ze in het Nederlands zongen. Dat hadden ze in elk geval voor op de meeste andere boysbands van dat moment. Er was ook nog EnZo en Boysband, maar die hebben geen van beide een erg lang leven gekend. Ze konden mijn nummer één niet van de top stoten. Lekker kunnen meezingen en allemaal liedjes over verliefd worden. In die periode kende ik geen interessanter onderwerp.

Stiekem droomde ik er dan ook van om ooit zelf ook in een dergelijk groepje terecht te komen en zelf op het podium te staan. De liefde voor het zingen en dansen had ik toen al in mij. Die zijn nooit weg geweest.

Eigenlijk ben ik slechts één keer naar een optreden gaan kijken. Mijn ouders hadden mij dat zelf voorgesteld. Ik kocht geen cd's, alleen enkele singletjes en was evenmin lid van de fanclub. Wel hield ik een map bij waarin ik knipsels en foto's bewaarde die ik toevallig tegenkwam in magazines of in de krant. Eén keer heb ik ook gesigneerde foto's met de post laten opsturen door een ander meisje met wie ik contact had op een forum. Toch schaamde ik mij wel ten opzichte van andere fans omdat ik zo weinig moeite deed. Mijn inspanningen waren nauwelijks die van een 'echte' fan waardig. Tegelijkertijd schaamde ik me net zozeer ten opzichte van mijn klasgenoten. In hun ogen was Get Ready! belachelijk en soms lachten ze me uit. Ik zat gevangen tussen twee fronten en was op geen van beide populair.

Toch ben ik de groep wel jarenlang trouw gebleven. Ongeveer tot het einde van mijn middelbare schooltijd. Misschien omdat ik zelf ouder werd en andere interesses en behoeften kreeg... de groep zelf is in die periode ook beginnen experimenteren met soloprojecten, buitenlandse toeren en de samenstelling van de band is ook veranderd. Voor mij werd het toen minder interessant. Eigenlijk was hun glorieperiode toen wel een beetje voorbij. Toch zijn ze achter de schermen nog een hele tijd blijven bestaan. Wie weet, bestaan ze nu nog steeds. Ik volg het nu niet meer op. Mijn singletjes heb ik trouwens ondertussen weggedaan. De map heb ik nog wel bewaard omdat dat ook wel een beetje mijn kunstwerk is. Ik heb veel moeite gestoken in de layout en het bij elkaar puzzelen van de verschillende artikeltjes. Daar ben ik wel fier op. Ze zitten ook gebundeld in een mooie map van de groep, met mooie kleurtjes. Van felle kleuren en kunst in het algemeen, hou ik ook nog altijd.

Tot daar het hoofdstuk Get Ready!

Ondertussen heb ik andere waters doorzwommen en nieuwe liefdes leren kennen.

Meer daarover schrijf ik in volgende artikels.

To be continued.

Wat was ik toen teleurgesteld. Achteraan bij het decor gaan staan en op een triangeltje tikken. Stom instrument!

Ik mocht mij zelfs niet eens verkleden! En dat deed ik net zo graag. 

Hoe dan ook, ik was vastberaden er het beste van te maken.

Fier als een gieter stond ik daar mijn ding te doen.

Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd!

Die fierheid, al laat ik ze misschien niet altijd zien, heb ik nog steeds niet verleerd. Dat zal ook nooit gebeuren!

Dankzij een gemeenschappelijke vriendin, ontmoette ik iemand van Volkskunstgroep De Uiltjes.

Ik had al wel eens eerder over volksdans gehoord. Het idee sprak me wel aan dus was ik razend nieuwsgierig om eens mee een kijkje te gaan nemen.

Het bleef niet bij kijken. Het kriebelde en dus maakte ik mezelf vlug lid en deed mee.

Die beslissing heeft me talrijke fijne ervaringen en mooie herinneringen opgeleverd:

Volksdansbals, optredens, enkele buitenlandse reizen... en uiteindelijk ben ik zelfs mijn lief op de volksdansvloer tegen het lijf gelopen!

Mijn uniform, dat ik trouwens best mooi vond, droeg ik dan ook met meer dan gewone trots.

Vijf jaar ben ik bij de groep gebleven.

Toen werd het tijd om weer andere paden in mijn leven te gaan verkennen, maar toch: zonder die ervaring zou ik nooit geworden zijn wie ik nu ben.

Met deze blog, wil ik heel graag mijn lezers inspireren door te schrijven over datgene wat mij zelf inspireert. Waartoe dat uiteindelijk zal leiden, dat kan ik natuurlijk niet op voorhand weten. Wel ben ik er ongelooflijk benieuwd naar en zoals iedereen weet, is nieuwsgierigheid de koningin der deugden.

Waar het vooral over zal gaan, is muziek. Ik ben opgegroeid met muzieknoten en word nog elke dag wakker met liedjes in mijn hoofd. Doorheen de jaren ben ik op heel wat verschillende manieren met muziek bezig geweest en ik heb voor de toekomst nog steeds allerlei ideeën en dromen waar muziek in zit.

Meer details ga ik voorlopig nog niet verklappen. Daarvoor zul je wat verder moeten rondsnuffelen op deze pagina.

Ik ga het, wat betreft mijn welkomstwoordje verder hierbij laten, want ondertussen ben je vast al lang helemaal niet meer te houden en ik wil natuurlijk graag je nieuwsgierigheid een beetje belonen in plaats van jou alleen maar bezig te houden met mijn gezeur.

Dus: veel lees-, luister-, kijk- en schrijfgenot!

Go for it!

Rina