Wat was ik toen teleurgesteld. Achteraan bij het decor gaan staan en op een triangeltje tikken. Stom instrument!

Ik mocht mij zelfs niet eens verkleden! En dat deed ik net zo graag. 

Hoe dan ook, ik was vastberaden er het beste van te maken.

Fier als een gieter stond ik daar mijn ding te doen.

Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd!

Die fierheid, al laat ik ze misschien niet altijd zien, heb ik nog steeds niet verleerd. Dat zal ook nooit gebeuren!

Dankzij een gemeenschappelijke vriendin, ontmoette ik iemand van Volkskunstgroep De Uiltjes.

Ik had al wel eens eerder over volksdans gehoord. Het idee sprak me wel aan dus was ik razend nieuwsgierig om eens mee een kijkje te gaan nemen.

Het bleef niet bij kijken. Het kriebelde en dus maakte ik mezelf vlug lid en deed mee.

Die beslissing heeft me talrijke fijne ervaringen en mooie herinneringen opgeleverd:

Volksdansbals, optredens, enkele buitenlandse reizen... en uiteindelijk ben ik zelfs mijn lief op de volksdansvloer tegen het lijf gelopen!

Mijn uniform, dat ik trouwens best mooi vond, droeg ik dan ook met meer dan gewone trots.

Vijf jaar ben ik bij de groep gebleven.

Toen werd het tijd om weer andere paden in mijn leven te gaan verkennen, maar toch: zonder die ervaring zou ik nooit geworden zijn wie ik nu ben.