Zondagmorgen, om het onmenselijk vroege kwart voor acht - den uitgang van de avond ervoor zindert nog na in het hoofd - worden we gewekt door een niet zo zacht getik op het raam. De hemelsluizen staan wagenwijd open! We zullen dus al geen rekening moeten houden met ellenlange files richting kust! Afspraak om negen uur op de parking van de Neptunus. Hoewel maar 300 m ver, wordt het toch nog een spurtje. Maar iedereen geraakt er op tijd en even later : wijle weg.
Vlot gerit op de baan, niemand neemt risico's in deze zondvloed en recrea blijft mooi gegroepeerd tot in Oostende. De regen valt nu in vlagen en veel minder intensief als daarnet. Op de parking van het domein Raversijde vinden we ruimte zat om te parkeren (dat heb je wel eens voor, op een parking voor bussen). Toch maar best even verzetten naar de meer gematigde parkeerplaatsjes. Het kan het enthousiasme niet drukken, net zo min als de regen. Even later gaat de kassa open en haalt de penningmeester de toegangsticketten. Hier al afdingen op de prijs? Neen, die truc houden we nog even achter de hand. De volwassenen krijgen een afstandsbediening in de hand gedrukt,een audiogids die aan elke bezienswaardigheid meer info geeft. De kids zijn er weg van, vooral audiofragment acht en twintig vallen in de smaak. Toevallig de enige twee waar geen saaie gids aan het vertellen is, maar twee kleine muziekjes waarop heupwiegend gedanst kan worden.
Pierre doet het voor en de kleinsten zijn er direct mee weg.
Daarop worden we ondergedompeld in '40-'45, het luchtafweergeschut, de bunkers en de verschillende taferelen die het leven zoals het was uitbeelden. Uit de hoogte van de gangen onder de duinen leiden we af dat de gemiddelde Duitse soldaat in die tijd niet groter mocht zijn dan 1m 50, ettelijke keren moeten we dat zelf aan den hoofde ondervinden.
Even na twaalven geraken zelfs de laatsten uit de loopgrachten en is het tijd voor de lunch. De lucht is volledig opgeklaard. Naast de cafetaria staat een mooie tent, met stoelen en tafels. Petra en Conny trekken de stoute schoenen aan en twee minuten later is het geregeld.
We kunnen de tent gebruiken. Ze was voorzien voor 200 Harley Davidson rijders, maar wij waren eerst... (en natuurlijk ook het feit dat zij juist afgebeld hadden hielp mee). Recrea heeft zijn eigen luchtafweer mee en de kurken vliegen door de lucht. De cava is lekker fris, de sandwichen, fruitsla en andere baksels smaken eveneens.
Het wordt zoetjesaan tijd voor de go-cart. Oostende, here we come! De go-cartboer op de dijk levert ons drie fraaie exemplaren waarvan twee met aanhangwagen. Iedereen een plaatsje? Trappen maar...Honderd meter verder zitten de meesten al nat in het zweet. 't Is ferm heet in de zon. Een plaatselijke zandbank op de dijk doet twee karren tot stilstand komen, de derde heeft het van ver zien afkomen en gaat er gezwind langs. De strijd barst los en na een uur fel gevecht toont Pierre zijn stuurmanskunsten door in de eindsprint te kiezen voor een - zeer - nipte strook dijk met links een afgrond van een paar meter diep en rechts, op een paar centimeter, een vuilbak, geflankeerd door een onwrikbare bloembak. De gok lukt en de eindstreep wordt gehaald.
We leveren de karren terug in en de dijk wordt weer veilig. Hoog tijd voor afkoeling, twee grote bollen op een hoorntje! De penningmeester schiet weer in hare zak.
De zon geeft hard, kortom we genieten. De zee lonkt en de kinderen krijgen hun zin. Eerst aarzelend voor de confrontatie met het koude water, daarna tot aan de middel en zelfs helemaal erin. De meeste volwassenen houden het op pootje baden, ééntje is echter niet te stoppen en wordt weer kinds! De logistieke steun is ondertussen drie keer naar de auto gewandeld om handdoeken, koekjes, bikinis en zo meer. Nog een beetje neervleien op het strand, beetje keuvelen en de dag loopt zachtjes op zijn laatste benen. Recrea heeft nog een natje voorzien, maar het is goed geweest en we keren huiswaarts. Nog geen tien minuten later is het muisstil in de auto, iedereen uitgeteld.
Prima uitstap, dit smaakt naar meer.
Jo
FOTO'S te bekijken via link
