Ik ontmoette LDG, die toen nog heel gewoon Mario Van Styvendaele heette, drie dagen voor het einde van de Tour de France, die Lucien Van Impe won in 1976. Als zestienjarige, hij moet nog zeventien worden in de maand augustus van dat jaar, kwam hij zonder afspraak met zn brommertje van Aalst naar Geluwe gereden. Een afstand van 80 kilometer overbruggen, langs gewest- en gemeentewegen om een namiddagje over radio te kunnen praten.
Nu kwamen er in die jaren wel meer mensen langs. In 1974 was ik samen met Frans Schuurbiers de Vereniging voor Vrije Radio begonnen. We gaven het gedrukte maandblad Baffle uit, de voorloper van RadioVisie. Radiofans en radiomakers sprongen graag binnen in de Lourdesstraat in Geluwe. Er waren steeds hapjes en drankjes en verhalen, veel verhalen, die nergens anders te horen of te lezen waren.
Er was niet echt nood aan mensen die wilden meewerken met de vereniging en het blad, maar niet iedereen had de juiste motivatie of een goede pen. Raar, maar al na een half uurtje praten had ik door dat Mario die twee eigenschappen wel in zich verenigde. Nog geen zeventien geworden, overtuigde hij me om een dagboek bij te houden voor Baffle over de gebeurtenissen in het Belgische radiolandschap. Een beetje zoals Hans Knot dit doet, waren zn precieze woorden.
Hans maakte voor Baffle inderdaad het Day-to-day report. Maar omdat hij in het verre Nederlandse Groningen woonde, miste Hans wel eens iets wat in Vlaanderen gebeurde. Mario had het gat gezien en werkte vanaf het najaar 1976 in een soort duobaan met Hans. Zijn verslagen waren gedetailleerd, uitgebreid en steeds op tijd vooraleer de teksten naar de drukker moesten. In februari 1977 hield Baffle op en werd korte tijd nadien opgevolgd door RadioVisie. Het Day-to-day report werd niet verder gezet.
Maar het contact met Mario bleef bestaan. Vele tientallen jaren, goed voor honderden verhalen. Met ééntje wil ik heel graag besluiten. Daarvoor moet ik weer terug naar de Tour van 1976. Lucien Van Impe droeg de gele trui. Dat hij de Ronde van Frankrijk zou winnen, was niet onmogelijk, maar ook lang niet zeker. Mario had niettemin op zn bromfietsje al een sticker gekleefd; Van Impe Tourwinnaar 1976.
Toen ik hem lachend vroeg of hij soms een glazen bol had, kwam het eerlijk antwoord. Je moet al eens een risico durven nemen. Nu ben ik tenminste de eerste die ze heeft laten drukken en ik ben dus ook de eerste om ze te verkopen hé
. En weg was hij wederom voor een nieuwe rit van 80 kilometer, terwijl de eerste regendruppels neerpletsten... Zestien jaar jong, bijna zeventien. Ik was ervan overtuigd dat we nog veel van Mario zouden horen
.
Jean-Luc Bostyn Algemene Leiding RadioVisie
