Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
Zoeken in blog
Qilla
een hondenleven
04-06-2007
Van Quito naar Dalmsholte
Na mijn kinderziektes en het hondengevecht verliep alles verder goed. Ik heb in 1997 meegedaan met een internationale hondententoonstelling(http://www.aercan.com ) en won daar de tweede prijs. Je wordt niet alleen gekeurd op raskenmerken maar je moet ook letterlijk komen opdraven. De familie had wel pogingen gedaan om mij hiervoor te trainen maar ja blijkbaar niet goed genoeg voor de eerste prijs. In 1999 ging de familie terug naar Nederland en ik mocht mee. Wat een belevenis zo'n eerste vliegreis. Van Quito naar Miami reisde ik in de bagageruimte van een vrachtvliegtuig volgeladen met prachtige rozen. Van Miami naar Schiphol in de bagageruimte van een passagierstoestel van Martinair. De reis duurde in totaal twee dagen maar er is goed voor mij gezorgd en in Schiphol werd ik zelfs tijdelijk ondergebracht in het dierenhotel. Ik werd afgehaald door de vrouwen in de familie en na nog eens een rit van twee uur kwam ik aan in Dalmsholte, de plek waar ik zes gelukkige jaren zou doorbrengen.
Het begon allemaal goed. Mijn mensfamilie woonde weliswaar in de stad Quito, maar gelukkig in een huis met een tuin. Ik vond het zalig om daar rond te rennen. Als mensmoeder bezig was met grasknippen dan sprong ik voor haar neus heen en weer. Mijn twee menszussen speelden veel met mij en probeerden een verwend hondje van mij te maken. Niet gelukt dus. En toen werd ik ziek. Het Parvo virus sloeg toe en ik was er toch echt tegen gevaccineerd. De helft van de honden overleeft dit niet en ik heb hard moeten vechten. Weg van huis in de dierenkliniek in de Valle de Cumbaya. Ik heb het gehaald en ben er sterker uitgekomen. Toen ik een paar maanden oud was mocht ik mee naar het strand. We sliepen in een strandhuisje van Islas del Sol in Same, Esmeraldas. Heerlijk rennen in het zand en voorzichtig met de pootjes in het water. Er was daar een herdershond Cindy waar ik het goed mee kon vinden. Kortom echt genieten, weg van de stad waar ik altijd aan de riem de straat op moet. En toen gebeurde het. Een paar maanden later ging ik met mensmoeder en menszus een paar dagen naar het strand op dezelfde plek als de eerste keer. Tijdens een strandwandeling mocht ik voor het eerst los om langs de zee te rennen. Ik werd er helemaal opgewonden van en probeerde te spelen met Cindy die met ons mee was gerend. Uitgelaten sprong ik achter op haar rug, nou dat had ik beter niet kunnen doen. Ik wist niet dat ze een heupprobleem had en Cindy hapte genadeloos naar mijn keel. Dat laat ik als Akita niet op me zitten en ik greep haar bij de nek en liet niet meer los. Mensmoeder begon op ons los te slaan mij zodat we wel uit elkaar moesten gaan. Cindy en ik waren behoorlijk gewond (niet van het slaan). Mensmoeder zette mij onder de buitendouche om de wonden goed uit te spoelen en deed er daarna een ontsmettingsmiddel op. Toch had ze een wond in mijn hals niet gezien. Eenmaal terug in Quito begon die wond te zweren. Ik ben geen aansteller dus ik zei niks. Had ik mijn bek maar opengetrokken. Na een week was het een gapende wond geworden waar de maaien gezellig in rond dartelden. Kon ik weer naar de dierenarts in de vallei, met de taxi weliswaar maar toch. Je begrijpt zeker dat ik sindsdien niet meer los mocht lopen. Na dit eerste moeilijke levensjaar is mijn jeugd zonder trauma's verlopen. Een hekel aan andere honden heb ik sowieso al.
Er was eens een lieflijk dorpje in de vallei ten zuiden van Quito. Dat dorpje is er nog steeds en ook het hondenpension waar ik geboren ben. In de zomer van 1996 kwam ik samen met broers en zusters ter wereld in de kennel van Gabriel Carrion. Mijn ouders waren prachtige sterke honden van het ras American-Akita (vroeger Greater Japanese Dog genoemd). Mijn moeder, Dreamwalker, kwam uit de Verenigde Staten en mijn vader, Widowmaker, was geboren en getogen in Ecuador. Mijn stamboomnaam is Sandra, maar mijn mensfamilie veranderde dat in Qilla. In het Quechua, een oude Inca taal die nog steeds in de Andeslanden wordt gesproken, betekent Qilla 'maan'.
Vandaag hoorde ik van een vrouw uit Zwolle dat heel West Europa platligt voor een baby ijsbeer. Wat een onzin en wat onnatuurlijk ook. Alleen omdat een baby ijsbeer inspeelt op aangeprate knuffelgevoelens wordt een overigens mensonvriendelijk dier tot held verklaard. Heeft iemand enig idee hoe dit soort onzin bij een hond overkomt. Ik wil wedden dat mijn foto's ook zullen inspelen op de gevoelens van sommige mensen, maar bekijk het eens vanuit mijn perspectief. Iedereen die zo'n perfect hondeleven heeft als ik heb zal het met mij eens zijn. Geboren in Zuid-Amerika, kinderen gebaard in Europa en gepensioneerd in Centraal Amerika, wie heeft het??? Ben je al nieuwsgierig geworden? Ik heb besloten mijn hondeleven aan het web toe te vertrouwen. Mijn mensenmoederis nogal fanatiek digitaal . Welkom in mijn leven. Stuur geen reacties, er is geen hond die ze zal lezen.
Qilla
Na mijn kinderziektes en het hondengevecht verliep alles verder goed. Ik heb in 1997 meegedaan met een internationale hondententoonstelling(
Er was eens een lieflijk dorpje in de vallei ten zuiden van Quito. Dat dorpje is er nog steeds en ook het hondenpension waar ik geboren ben. In de zomer van 1996 kwam ik samen met broers en zusters ter wereld in de kennel van Gabriel Carrion. Mijn ouders waren prachtige sterke honden van het ras American-Akita (vroeger Greater Japanese Dog genoemd). Mijn moeder, Dreamwalker, kwam uit de Verenigde Staten en mijn vader, Widowmaker, was geboren en getogen in Ecuador. Mijn stamboomnaam is Sandra, maar mijn mensfamilie veranderde dat in Qilla. In het Quechua, een oude Inca taal die nog steeds in de Andeslanden wordt gesproken, betekent Qilla 'maan'.
