Eindelijk een rustdag! Een ideetje van onze nieuwkomer Rik: "Waarom geen rustdag?". Patje Pedaal keek vragend naar Polleke Katrolleke wat hij daarvan zou denken. Daar hadden wij nu echt niet aan gedacht. Stachanovisten als we zijn wisten wij geen raad met zoveel savoir-vire. Dan zijn we achter onze kaarten gekropen en hebben dan een "rustdag" uitgedokterd. Een ritje van 63 km met ocharme 3 collekes van het zevende knoopschat, namelijk de Col d'Azet (West), de Col de Peyresourde (West) en de Col de Portillon (West). Des 's morgens bij het ontbijt werden wij dan toch tot enig realisme aangemaand door onze (intussen) goede vriend Rik en ook Peter (de broer van Paul) en besloten we de Col d'Azet te laten vallen en om te rijden via Arrau. Zo gezegd zo gedaan. Na het verwisselen van enkele remblokjes (van de mietjes die altijd remmen in de afdalingen) zijn we dan vertrokken om uit te rusten op onze fiets. We hebben allevier onze wekker opgezet, kwestie van op tijd wakker te worden bij de aankomst in Bossost. Voor Polleke Katrolleke werd het al snel duidelijk dat dit niet zijn beste dag zou worden. Lage rugpijn zou zijn deel worden de rest van de dag. Na wat gezapig gepeddel begonen wij dan aan de Peyresourde (afstand 9 km ; gemiddeld percentage 7,6%). Gene gemakkelijke maar te doen. Patje Pedaal liet zich in de laatste 100 meter nog verassen door Peter de Zweter (de wind stond juist in de verkeerde richting zodat Patje Pedaal hem niet op tijd geroken had). Vervolgens Patje , dan Paul met de rugpiin (voor alle duidelijkheid, en dit is nog te weinig gezegd in de vorige blogs: Polleke Katrolleke was bij alle vorige aankomsten op de cols steeds de eerste. Ere wie ere toekomt!), en dan Rik "kleerkast" de Zwezerik. Na de gebruikelijke foto bij het naamborde van de Col wierpen we ons alle vier in de afdaling, voor Peter dient dit letterlijk te genomen te worden, voor Rik iets minder, en arriveerden we in Bagnères de Luchon, stad der "Downhillers", afgaande op de Downhil MTB's en kerels met harnassen en helmen, het actuele quivalent van de Middeleeuwse ridders, die we zagen passeren. Vermits het dan toch een rustdag was vonden sommigen onder ons er niets beter op dan een 3 gangen menu (soep, salade Galicien met "eendenmagen" bwah !,vervolgnes entrecote met gratin dauphinois alstublieft, en als toetje een gateau myrtilles of citron naar keuze, en om af te sluiten nog een petit café!, deze keer zónder wijn). Overigens gisteren 22 juli lekker gegeten in Saint Lary in Resto La Minette (mét wijn). Dan maar begonnen aan de beklimming van de Col du Portillon (West, de Franse kant dus): afstand 11km, gemiddeld percentage 6,5 %, doch met stukken van 14% zeker een niet te onderschatten col. De 3-gangen menu legde Patje Pedaal geen windeieren en na en enig gezwoeg, waarbij de steak van 's middags om aandacht vroeg, arriveerde hij op de laatste col voor we Spanje zouden binnenrijden, vervolgens Peter,dan Paul (het was echt zijn dag niet), en dan Rik. Weerom het gebruikelijke gesmijt in de afdaling en dan de arrivée in Bossost, een gezellig Spaans grensstadje aan een rivier met vooral veel drankwinkels en cantina's zoals het grensstadjes betaamt. Aldaar in een cantina onder het nuttigen van enkele San Miguels het laatste uur van de tijdrit in Grenoble bekeken en Andy Schleck het onderspit zien delven tegen de kracht van de onversaagde Cadel Evans (over de redder des vaderlands Voeckler spreken we al niet meer). Tiens , een laat avond bedenking : waarom nog heel die ronde van Frankrijk rijden als toch alles in de tijdrit beslist wordt?
Om de tijd te doden zijn we dan nog een "grow shop" binnengegaan en hebben het lokale aanbod van weed en materiaal om weed te kweken (zaden aan bvb 6 euro per stuk om 1 plantje te kweken, weed-kweeklampen, weed-bladgrond, weed-meststof, en ga zo maar door) aanschouwd en gedacht waarom kan mijn lokale tuincenter in Halle (om geen namen te noemen) dat ook niet verkopen? Vervolgens nog een wijnproeverijtje in een lokale bodega meegepikt in onze koerstenue en dan gedouched (meestal doen we die zaken in een andere volgorde maar wij waren nog altijd in de waan dat het rustdag was). De avond besloten in in een lekker en goedkoop restaurant (Aranès) met een zeer goede wijn- en olijfoliewinkel, waar we ons laten verleiden hebben tot de aankoop van, inderdaad, wijn en olijfolie. Wat was dat toch een heerlijke rustdag !
Morgen een lange rit op het programma: 122 kms met 2 of 3 cols naargelang het gevolgde traject.
Data over de rit van vandaag : Rit van Saint Lary Soulan naar Bossost (Spanje): Afstand: 65,3 km Hoogtemeters: 1695 hm Gemiddelde snelheid: 18,3 km/u ( de vorige dagen geen gemiddelde snelheid kunnen noteren wegens technisch probleem)
Slaapwel, Uw dienaar bij een glas, overigens excellente, Catalaanse rhum.
Patje Pedaal
(nog steeds geen foto's waarvoor excuus, ze zijn in ontwikkling)
Nog te melden over gisteren 21 juli: Totale afstand 75 km Hoogtemeters: 2315 hm
Vrijdag 22 juli: Op het programma de Tourmalet (West) en de Hourquette d' Ancizan (West) We verlaten hotel Le Picors (gewoontegetrouw met een half uur vertraging om 9u30) in het gezelschap van enkele Flandriens. De eerste kilometers vals plat waren de ideale opwarming voor wat komen zou. "De Tourmalet" , de schrik van de pyreneeên , legendarische col ! We begonnen eraan met goede moed maar ons zelfvertrouwen kreeg al snel een flinke deuk wanneer wanneer het stijgingspercentage in Barrège plots verhoogde naar 10 %, maar dat zelfvertrouwen werd vlot hersteld toen we net op dat gedeelte een Hollander konden voorbijsteken in volle klim, die ons nog, in een wanhopige poging zijn imago te redden nariep dat hij het afgelopen jaar "0", ik herhaal" NUL" km getraind had.
Het was een zware klim in draconische weersomstandigheden, we zijn allemaal tot op de bodem gegaan. Rik die telkens liters zweet verliest tijdens een beklimming (in feite zou hij beter Rik de Zweter genoemd worden) kwam aan op de top van de Tourmalet met een bevroren kapsel en ijspegels aan zijn neus. (zie foto binnenkort)
En dan... de afdaling van de Tourmalet, een ware beproeving. Enkel echte mannen kunnen dit doorstaan ! Bij temperaturen bij het vriespunt , dus gevoelstemperatuur -10°C en een ijzige wind in het gelaat en slechts 5 meter zicht voor onze ogen, reden wij de berg af met een ei in ons gat en de remmen en onze billen dicht geknepen. Ge moet nie vragen !
Gelukkig was er in Saint Marie de Campan een cafe open met een open houtvuur waar we ons konden warmen , en dat in het putteke van de zomer !!!
En warme chocomelk, en een broodje met kaas en hesp, en een quiche en dan nog fruittaartje en....... brachten ons weer op krachten.
En hup, we waren weer vertrokken voor de laatste col de Hourquette d'Ancizan. We konden ook de Aspin kiezen maar vanuit het Westen niet interessant en veel te veel verkeer. Dus kozen wij voor de bucolische rust van de Hourquette (een beklimming in de tour 2011 maar in oostelijke richting). En wat was dat genieten. Geen auto's, stilte, veel koeien en paarden en drek op de weg. Leuk !
Rond 17 u aangekomen in Saint Lary Soulan en de aankomst van de Tourrit op Alpe d'Huez nog kunnen meepikken.
Dan nog lekker gegeten in een spaanse cantina (mét wijn) , nog even geblogd en nu onder de veren.
Tot morgen, lieve kindertjes, oogjes dicht en snaveltjes toe.
Van Lurbe-Saint-Christau naar Aucun We verlaten node onze charmante gastvrouw (over haar looks waren de meningen verdeeld). Ne vous fiez pas aux apparences, dat hebben we intussen geleerd. De Marie-Blanque staat vandaag op het menu. Maar niet iedereen wil echt proeven. Rik kiest een alternatief parcours. We zien hem terug op een bankje in Laruns. Wij kruipen de Marie-Blanque op. De stijgingspercentages gaan crescendo van 5 naar 8 naar 10 naar 12%. Maar toch slechts 10 km. Alles bij elkaar genomen een makkie dus (voor ons). Samen met Els en de kinderen eten we een lekkere spaghetti in Laruns. Even de drinkbussen bijtanken en op naar de Aubisque. Halverwege probeert een zwartharige herdershond Patje Pedaal bij te benen die zo hard versnelt dat het arme dier noodgedwongen Peter de Zweter moet volgen. Als beloning mag hij op de top mee op de foto (die volgen later, nu even technische problemen) samen met John Wayne in de gele trui (dit zullen zullen jullie ook later begrijpen als de foto's arriveren). Even ernstig: 19 km, gemiddeld 6.2%, steilste percentages rond de 10%. Mooie uitzichten die wij niet gezien hebben wegens de mist. Daarna nog een tussenstopje op de Soulor waar een koningsarend rakelings over onze hoofden scheerde. In Aucun zoeft Patje Pedaal hotel Picors voorbij en neemt er een colletje bovenop alvorens zijn frank valt. Wij zien intussen bij een pintje Andy Schleck de rit op de Galibier winnen. Morgen de Tourmalet ...
Woensdag 20 juli. Na de natte en koude rit van dinsdag en dito overnachting in Esterençuby zijn we deze morgen vertrokken bij een bewolkte hemel, maar met aangename temperatuur met als einddoel Lurbe Saint Christeau. Achtereenvolgens beklommen: de Col d' Haltza, Col de Burdincurutcheta (een moeilijk volk die Basken aan hun benamingen te zien) en de Col d'Iraty, vervolgens de Col Heguichuri en de Col Bagargui. Inmiddels was het middag geworden en reden we door een zonnige vallei (eindelijk) en was het tijd voor middagmaal. Op dat moment smaakt niets beter dan een simpele baguette met kaas en hesp.
De namiddag zag er veelbelovend uit met de beklimming van de Col de Soudet máárrrr......eigenlijk was onze pijp toen al uit en hebben we toen , met pijn in het hart en met meerderheid van stemmen besloten om deze Col links (infeite rechts) te laten liggen. Onze gemiddelde snelheid bedroeg op dat moment 15km per uur en het ging volgens sommigen in de groep nog veel te lang duren. DUS om een lang verhaal kort te maken hebben we de rit ingekort met 10 km, en zijn we vlotjes naar onze bestemming gereden waardoor we onze gemiddelde snelheid nog hebben kunnen ophalen naar 20 km per uur. In het licht van wat nog komen gaat (de écht grote cols, de Marie Blanque en de Aubisque morgen) leek dit voor iedereen de beste beslissing. (toch spijtig van die Col de Soudet, zei P tegen P. Welke Pee?)
's Avonds Els en de kinderen weer gezien samen lekker gegeten in Hotel Resto Au Bon Coin in Lurbe Saint Christeau (mét wijn) , zeer lekkere keuken integenstelling tot wat sommige websites vermelden !
Dus samengevat: Esterençuby naar Lurbe Saint Christeau: Afstand 95 kms Aantal hoogtemeters : 2065 Gemiddelde snelheid: 20km/u
Na 2 dagen radiostilte eindelijk nieuws van het zuidelijk font. Maandagavond 18 juli, na eencomfortabele rit met de TGV in Saint Jean de Luz (pittoresk badstadje) toegekomen en daar Peter, Els en de 2 zoontjes (Arthur en Louis) ontmoet. Na een frisse duik in l' Atlantique (metershoge golven) en het ineenvijzen van de fietsen (met het obligaat keuren van mekaars materiaal) enkele lokale gerechten genuttigd in een gezellig restaurant (mét wijn).
Dinsdag 19 juli. 's morgens al direct geconfronteerd met de realiteit: hevige wind en pijpenstelen regenen. Ons vertrek uitgesteld tot 10 u. en dan met loden benen (sommigen hebben meer lood dan anderen) de tocht van 85 km naar Esterençuby aangevat. Wegens het slechte weer ging het niet echt vooruit , maar de colletjes onderweg waren best te genieten (niet te zwaar, de hoogste was 672 meter hoog) en een mooie inleiding op wat komen zou. Tot daar het goede nieuws. Op de laatste col (Ispeguy) nattigheid (what's in a word?) beginnen voelen. De ketting van mijn stalen ros begon door te schieten, en even later lag heel mijnen ijzerwinkel op het asfalt. Gelukkig maakt mijn goede vriend Paul mij hierop attent en hebben wij gelukkig de ontbrekende onderdelen kunnen terugvinden én monteren ! Vervolgens onze rit kunnen verderzetten en op de top onze vrienden Peter en Rik slurpend aan een bord Baskische soep weergevonden. Dan ook maar een bord soep besteld en verder gereden.
Gelukkig in Saint Jan dePied de Port een vriendelijke fietshersteller gevonden die na veel vijven (vijzen) en zessen het euvel kunnen verhelpen heeft. Details volgen later. Eindelijk aangekomen in Esterençuby in La maison du berger die gelukkig nog een flesje (of twee) in de kelder liggen had.
Gereden: 85kms Hoogtemeters : ongeveer 1600 Gemiddelde snelheid: niet relevant wegens te vaak moeten stoppen wegens technische problemen.
Uw dienaar
Patje Pedaal (in feite Patje ketting, tandwiel, pion...etc..en wat er nog niet allemaal kapot kan gaan aan een fiets) Evenzovele groeten van Polleke Katrolletje, Peter de Zweter, en Rik de Zwezerik.
