Dat FIFA overheerst wat betreft de voetbalspellen wisten we natuurlijk al lang. Met de successerie FIFA Football heeft EA Sports menig voetbalhart sneller laten kloppen. Bij deze games blijft het echter bij de directe besturing van het team. Managen komt weinig om de hoek kijken. Heb jij altijd al de plaats van Guus Hiddink willen innemen bij PSV? Of toch Ronaldo de penalty tegen Frankrijk laten nemen? Dat is nu mogelijk in FIFFA Manager 2006.
In Fifa Manager ben jij de baas van een voetbalclub in een door jou gekozen land. Je hebt de keuze om met een bestaande club de competitie te gaan winnen maar ook kun je een eigen club oprichten en vanaf dag 1 voorzitter worden van de club. Wanneer je voorzitter bent van een nationale club ben je verantwoordelijk voor allerlei aspecten. Je moet zorgen dat er genoeg promotiemateriaal is in de supporterswinkels, zorgen dat je stadion groot genoeg is voor de supporters, met sponsors tot een overeenkomst komen, of nieuwe spelers een contract aanbieden.
Dit zijn enkele van de vele functies die je moet uitoefenen wanneer je besluit een nationale club te gaan besturen. Je hebt een overzicht met daarin alle dingen die jij nodig hebt om jouw team tot een succesclub te smeden. Elke dag ontvang je belangrijke post op je e-mail met bijvoorbeeld een verslag van de training, de speler die het best of het slechtst gepresteerd heeft tijdens de afgelopen wedstrijd, of een bod op één van je spelers. Wanneer je na de volgende dag besluit te gaan, klik je op de knop en kom je op een scherm waarin staat wat de fitheid is van de volgende tegenstander, wat de statistieken van de competitie zijn en de welke lopende aanbiedingen aanwezig zijn op een van je spelers. Je kunt ook oefenduels tegen Ajax of PSV regelen of toch een team uit bijvoorbeeld de Bundesliga in Duitsland. Ook kun je een toerooi organiseren met minimaal 4 clubs. Om de teamspirit wat te verhogen en de kwaliteiten van het team wat aan te sterken, is het mogelijk om op trainingskamp te gaan in bijvoorbeeld Spanje of Frankrijk.
Bondscoach Ook is het mogelijk om bondscoach te worden van een team. Hiermee zul je de wereld afreizen om tegen de bekende teams te spelen. Je kunt er ook voor kiezen om bondscoach te zijn en tevens een club te besturen. Je hebt de keus uit diverse landen behalve Nederland, en dat is toch wel een minpuntje. Je zorgt ervoor dat er een opstelling op papier komt, eventueel gemaakt door je assistent, bedenkt een exclusieve tactiek en neemt de verantwoordelijkheid voor de tevredenheid van de supporters en de bond over de resultaten die geboekt worden tijdens de (oefen)interlands. Jij bent als bondscoach verantwoordelijk voor het moreel en probeert nieuwe spelers te integreren in de selectie. Ook probeer je zoveel mogelijk oefeninterlands te regelen via de agenda zodat ze ervaren spelers worden. Wanneer de bond niet tevreden is over de resultaten? Dan zullen ze je hiervan tijdig op de hoogte stellen met het bericht dat de volgende 2 wedstrijden vooruitgang geboekt moet worden omdat er anders gezocht gaat worden naar een nieuwe bondscoach.
Over het geheel gezien is FIFA Manager 2006 een leuk spel, maar het steekt iets te langdradig in elkaar. Leuk dat EA met Eredivisie CV. tot een akkoord is gekomen zodat de namen van de spelers op de shirts staan, maar toch jammer dat het Nederlands team niet gekozen kan worden. Ook is het jammer dat er tijdens de wedstrijden alleen maar commentaar in het Engels gegeven wordt. Al met al is FIFA Manager een erg standaard managerspel wat eigenlijk geen potten breekt binnen het genre en gewoon datgene doet wat het als managerspel zou moeten doen, namelijk je via overzichtelijke menus op een enigszins plezierige manier door het managen van een team heen leiden.
Dit is door mij et saaist uitgeroepe spel die de laatsten tijd is uitgebracht !! toch eb ek vor u een beschrijving van et spelleke .
De puzzelgame Polarium was één van de games die verkrijgbaar was bij de Europese lancering van de Nintendo DS. Hoewel de besturing met de stylus één van de unieke eigenschappen was van het spel, is het Nintendo toch gelukt om het concept over te zetten naar de GameBoy Advance. Tegelijk heeft men geprobeerd met nieuwe spelelementen meer variatie aan te brengen in de Polarium-formule.
Het speelveld van Polarium bestaat uit zwarte en witte blokken. Het is de bedoeling om het hele speelveld om te zetten in horizontale rijen van één kleur. Dit doe je door er een sliert doorheen te trekken. Alle hokjes die onder deze sliert zitten, zullen in de andere kleur veranderen. Buiten het speelveld bevinden zich enkele neutrale hokjes die niet in een bepaalde kleur hoeven te zijn. Deze kun je tactisch gebruiken om bijvoorbeeld van de ene kant van het speelveld naar de andere te komen, zonder de tussenliggende hokjes van kleur te veranderen.
Het spel bevat 365 voorbedachte puzzels die variëren van bijzonder simpel tot echte hersenkrakers. Het getal 365 is niet zomaar gekozen, want dat is precies het aantal dagen in het jaar. Het is dan ook eigenlijk de bedoeling om op elke dag één puzzeltje te maken, bijvoorbeeld voor het slapen gaan. Niet dat iemand het zal doen, maar het geeft het spel wel een theoretische levensduur van een jaar. Elke puzzel heeft trouwens ook een perfecte oplossing met een zo kort mogelijke sliert. Helaas kun je nergens zien hoe kort deze sliert moet zijn.
Speciaal voor de GBA-versie zijn er enkele nieuwe blokken aan de Polarium-spelformule toegevoegd. Zo zijn er nu ook neutrale blokken midden in het speelveld te vinden. Deze zullen automatisch in de juiste kleur veranderen om zo horizontale rijen te vormen en kunnen op dezelfde manier gebruikt worden, als de neutrale blokken buiten het speelveld. Ook zijn er schakelblokken, die als eerste zullen verdwijnen waarna de rest van het speelveld omlaag komt vallen en rijen zal vormen. Je moet hierbij goed opletten welk blokje in welke rij komt te liggen, om de juiste kleur te bepalen.
Naast de 365 puzzels heeft Polarium ook nog een Time Attack-mode. Deze is aanzienlijk anders dan de alternatieve spelmode op de Nintendo DS. Op de GBA dien je namelijk zo snel mogelijk tien of vijf puzzels tot een goed einde te brengen. Houd je een foute rij over, dan krijg je daarvoor strafseconden. Het spelonderdeel met continu vallende blokken is dus niet meer van de partij. De voornaamste reden is dat je de snelheid van de stylus moet missen, waardoor de besturing te traag is voor deze spelmode. De nieuwe Time Attack zorgt wel voor een lekkere uitdaging, omdat je onder enige tijdsdruk moet uitzoeken wat de beste oplossing is voor de puzzels. Het denkwerk en niet de besturing, vormt hier de voornaamste tijdsbesteding.
Het grootste euvel van Polarium is eigenlijk nog dezelfde als bij de DS-versie, en dat is dat er eigenlijk te weinig variatie in het spel aanwezig is. Alle puzzels lijken zoveel op elkaar, dat men moeiteloos puzzel 25 en puzzel 175 identiek kan maken, zonder dat iemand dat ooit zal ontdekken. Na vijftig tot honderd puzzels heb je het eigenlijk allemaal wel gezien, want de puzzels komen stuk voor stuk op hetzelfde neer. De nieuwe blokken van de GBA-verise voegen daarbij te weinig toe om het concept echt een nieuwe impuls te geven.
Het is nog steeds mogelijk je eigen puzzels te maken, maar deze kun je helaas niet uitwisselen met andere gamers omdat er geen unieke code voor de puzzel gegenereerd wordt. Het maken van je eigen puzzels is wel wat eenvoudiger, omdat je tijdens het maakproces nu wel volledige lijnen mag hebben. Het is daardoor slechts een kwestie van een lijnenpatroon maken, er een pad doorheen tekenen en je hebt met de reverse engineering-methode moeiteloos een puzzel gemaakt.
Polarium Advance is een aardige puzzelgame die helaas te weinig variatie te bieden heeft om echt te boeien. De puzzels komen allemaal op hetzelfde neer en er zijn te weinig alternatieve spelmodes om wat tegenwicht te bieden. Ook is er geen multiplayermode van de partij. Behoor je tot de mensen die al met zijn duizendste Sudoku bezig is, dan zal je je misschien ook door de 365 verschillende Polarium-puzzels heen kunnen worstelen. Net als bij Sudoku zul je ook steeds dezelfde denkstappen moeten maken. Het is daardoor leuke bezigheidstherapie en hersengymnastiek, maar als spel had er toch wat meer entertainment in gemogen.
en welkom op mijn blog ik wil voor elle ne site make voor elle info te geven over de nieuwste game ik hoop da ge et interessant en veel plezier !!! gianni
Voetbalgames zijn niet meer weg te denken van onze consoles en PCs, en er zijn weinig mensen die zich nooit gewaagd hebben aan footie. Zelf ben ik nogal gecharmeerd van de Pro Evolution Soccer serie van Konami Het eerste deel fifa street is nooit op de PSP verschenen maar voor dit tweede deel, die op de consoles beter ontvangen is dan het eerste deel, heeft EA ook een conversie voor de PSP gemaakt. Een mooie kans voor mij om eens te mogen proeven aan het virtuele straatvoetbal.
In FIFA Street 2 draait het niet om de uiteindelijke score in de vorm van doelpunten. Het is daarom in de eerste plaats ook onverstandig om deze game te gaan vergelijken met realistische footie´s als PES 5 of FIFA 06. In FIFA Street 2 draait het om de vette tricks waarbij het hoofddoel is om je tegenstander te vernederen. Voor deze gelegenheid heeft Electronic Arts een grote groep bekende internationale voetballers verwerkt in deze game. Hierbij kun je denken aan onder andere Ronaldinho, Rooney, Henry en Ibrahimovic. Tot mijn grote verbazing kan ik niet kiezen uit Nederlandse spelers, terwijl wij naar mijn weten toch best wel beschikken over grote namen in de voetbalwereld. Afgezien van dit grote minpunt blijven er verder nog genoeg goede voetballers over om een keuze uit te maken.
De game kent een drietal spelmodes die je in je eentje kunt afwerken. De belangrijkste mode hiervan is de Rule The Street-mode, waarbij je aan het begin je eigen personage moet creëren waarmee je het gehele spel kunt spelen. De opties om je eigen voetballer te creëren zijn gigantisch uitgebreid. Met het sculpturen van het gezicht kun je alleen al een dik uur zoet zijn, mits je het geduld kunt opbrengen, aangezien het switchen tussen de verschillende onderdelen nogal wat tijd vergt. Het is jammer dat EA de welbekende gelikte menuutjes heeft voorzien van irritante wachttijden, wat het bijna frustrerend maakt om je eigen speler zo uitgebreid mogelijk vorm te geven.
Na het bouwen van je eigen homie is het de bedoeling om uit een paar spelers een groepje te kiezen waarmee je de eerste wedstrijden afwerkt. Deze wedstrijden vinden over de hele wereld plaats en zelfs Amsterdam wordt tussendoor bezocht. Het voltooien van wedstrijden en challenges levert je SBs op, waarmee je je vaardigheden kunt bijschaven of spelers kunt uitdagen die vervolgens aan je team toegevoegd kunnen worden, mits je in een één tegen één strijd van hen kunt winnen. Naast de hoofdmode kun je ook kiezen om met een land of met je gesavede team aan een knock-out toernooi mee te doen. Ook zitten er twee minigames in FIFA Street 2 verwerkt: Striker en Sharpshooter. Bij Striker moet je zoveel mogelijk ballen binnen een bepaalde tijd achter de keeper jagen en bij Sharpshooter is het de bedoeling dat je vanaf zoveel mogelijk verschillende gebieden scoort.
De besturing van je spelers in FIFA Street 2 loopt behoorlijk soepel. De PSP heeft dan wel niet zoveel knoppen als een console controller, maar toch heeft EA genoeg functies in de game weten te verwerken zonder dat de gameplay te oppervlakkig wordt. De bedoeling is om de bal zo lang mogelijk rond te spelen en ondertussen je tegenstanders flink te vernederen door speciale moves uit te voeren. Als je zoveel mogelijk moves opeenstapelt stijgt de score die je voor het uitvoeren van de tricks krijgt en krijg je de beschikking over een Gamebreaker, waarmee je verwoestend uit kunt halen naar het doel van de tegenstander.
Grafisch gezien is deze game niet echt in het oog springend. De game ziet er goed uit maar is gewoon niet bijzonder en doet wat het moet doen. Ook loopt het soepel genoeg om een vloeiende spelervaring te bieden, wat ik persoonlijk erg belangrijk vind bij sportgames. Ook de bekende EA Trax optie is weer aanwezig en zit weer vol met muzieknummers die iedere smaak wel zal aanspreken. Wat jammer is, is dat EA geen Infrastructure multiplayermode heeft toegevoegd aan FIFA Street 2. In FIFA 06 kon je namelijk wel online spelen tegen andere mensen. Bij FIFA Street 2 ben je helaas gebonden aan een lokaal netwerk voor twee spelers.
FIFA Street 2 vind ik ondanks mijn voorliefde voor realistische voetbalgames toch een behoorlijk geslaagd product. Er zijn genoeg opties en wedstrijden om je een tijdje mee te vermaken en de moves en tricks zien er erg gelikt uit. Het toevoegen van de multiplayermode is natuurlijk goede zaak, maar om iemand te vinden die een PSP met FIFA Street 2 heeft zal wat lastiger worden. Daarom is het jammer dat er geen Infrastructure mode in het spel verwerkt zit. FIFA Street 2 is best wel een goede game, maar weet mij niet te overtuigen om af te stappen van het traditionele voetbalspel.
dees spel moogt ge gerust vo mijne verjaard kope :p:p
Tennis is een van de meeste gespeelde sporten, maar het aantal games waarin je een balletje kan meppen is schrikbarend laag. Waarom mag joost weten, maar feit is wel dat de enkele software ontwikkelaar die zich op dit terrein waagt meestal keihard faalt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Rowan besloot een port te maken van de meest succesvolle tennisgame die de gamescene rijk is. Hoewel ik geen console boy ben, heb ik de DreamCast versie toch vaak genoeg gespeeld om de vergelijking te kunnen maken. Op het eerste gezicht is er geen verschil tussen de beide versies. We worden in het begin getrakteerd op een kort introotje waarna het hoofdmenu volgt, dat er bekend uitziet. Ook de opties zijn hetzelfde en we mogen kiezen uit challenge, exibition, multiplayer en world circuit.
Rolf Euler, wie kent hem niet?
Challenge: In challenge is het de bedoeling om het op te nemen tegen de beste spelers ter wereld. In 5 wedstrijden, die maximaal 1 set kunnen duren, moet je je bewijzen om uiteindelijk te eindigen in de finale van de Sega World Match. Heb je ook de laatste speler verslagen dan is het genieten van een mooie beker, maar wacht, er is meer. Verlies je namelijk geen een keer tijdens de Challenge, dan zal er een nieuwe uitdager komen. Het is de Master, de tennisleraar die je later zal tegenkomen in het world circuit. Heb je het hoofd van de Master toegevoegd aan je zegereeks, dan krijg je later de mogelijkheid om zelf met deze leraar te spelen.
Exibition: In exibition kan je een single of dubbelpartijtje spelen voor de lol. De banen en spelers die je verdiend tijdens het spelen in het world circuit en challenge kunnen dan gebruikt worden. Deze optie is uitermate geschikt om met je vrienden te spelen.
World Circuit: In World Cicruit zien we de genialiteit van Virtua Tennis, in deze optie leer je namelijk hoe je moet tennissen. Je begint op een wereldbol waar je tussen verschillende toernooien en oefenbanen kan switchen. Op de oefenbanen moet je verschillende opdrachten uitvoeren zoals: het omserveren van 10 kegels, het wegslaan van strandballen, het smashen van kubussen, het lobben in vuilnisbakken of tegen een muur, het uitschakelen van ballenkanonnen en meer. In één woord GENIAAL. Het is nog nooit zo leuk geweest om oefeningen uit te voeren. De oefeningen zijn er in verschillende niveau's zodat er echt vaardigheden van de speler vereist worden. Dankzij het trainen kan je geld verdienen waarmee je in de shops die aanwezig zijn op de wereldbol nieuwe banen, spelers, kleding, energie drankjes en snaren kan kopen. Naast oefeningen kan je ook wedstrijden single en dubbel spelen op het World Cicruit, ook deze potjes zijn er in verschillende niveau's zodat je eerst makkelijk wint, maar later wat meer vermogen moet laten zien. Dacht je alle oefeningen gedaan te hebben en alle wedstrijden gewonnen te hebben dan heeft Sega nog iets in petto voor je. Als je sommige oefeningen binnen een bepaalde tijd haalt of een bepaalde score haalt, dan krijg je bonus kleding en rackets, die je weer kan gebruiken in de andere onderdelen.
Een wallekie Tallekie als racket
Muliplayer: Heb je geen echte vrienden dan kan je het online proberen met wat virtuele maatjes. Virtua Tennis heeft namelijk een server optie waar je opzoek kan gaan naar andere tennisfans.
Met weemoed denk ik terug aan de tijd dat ik thuis helemaal verslaafd Tony Hawks Pro Skater 2 zat te spelen. Ik kon de game niet laten liggen. Nu, vier delen verder, is de term Pro Skater verruild voor Underground en mogen we op een free-roamende manier door de levels skaten, kun je trucks door allerlei kunstjes tot het oneindige doorvoeren en ga je samen met Tony Hawk en Bam Margera op een destructieve wereldtour. En toch is er weinig aan de game veranderd, want het is nog steeds verschrikkelijk verslavend.
Tony Hawks Underground 2 is het twee deel in het vernieuwde concept van de spelserie. Na het geslaagde vorige deel, waarin je van onbekende buurtjongen uitgroeide tot dé skater van de wereld, neemt ontwikkelaar Neversoft ons nu mee op de World Destruction Tour. Meegesleurd door skategod Tony Hawk en Jackass Bam Margera, reis je heel de wereld over om op een bekende plaatsen de boel eens flink op stelten te zetten en de gekste trucs uit te halen. In het verhaal komen een aantal bekende figuren voor, zoals Bams vader Phil en de Jackasses Steve-O en Weeman. Daarnaast heeft Neversoft zelf ook een flink zieke geest en lig je sommige momenten echt te schudden van het lachen om de niveau verlagende grappen die in het vrij aardige verhaal van de game voorkomen.
Ook op het skateboard zelf valt er genoeg te beleven. De verschillende steden zijn creatief opgezet en over de levels is dusdanig nagedacht dat je bijna altijd wel een logisch vervolg voor je combo kunt vinden. Toch krijg je het gevoel dat de inspiratie bij Neversoft wat op begint te raken en hebben de levels net niet het de genialiteit die je in eerdere delen tegenkwam. Ongeïnspireerd is het echter niet te noemen en bekende steden als Barcelona en Berlijn worden op een humoristische wijze uitgebeeld. Zo vind je in Barcelona ook echt het Parc Guell en staat er een suggestieve muur in het midden van het Berlijn level.
Het skaten zelf heeft is weinig veranderd. Alle bekende foefjes uit het vorige deel zijn weer van de partij en zo nodig ietwat uitgebreid. Zo kun je nu ook graffiti spuiten, via een zogenaamde sticker slap je afzetten tegen een muur, met de natas spin move bovenop een pole of vuilnisbak een ronddraaiende beweging maken of je woede afregeren via een button-bash mechaniekje, waardoor je bij je volgende combo meer punten krijgt. Ten slotte is er dan nog de Focus mode, waarmee je, na genoeg special verzameld te hebben, de game tijdelijk in slow-motion kunt spelen. De mode maakt het landen van een doldwaze truc net iets makkelijker, maar is voor de ervaren Tony Hawker eigelijk totaal overbodig.
Het zijn dan ook niet de moves die de vernieuwing moeten brengen, maar het anders opgezette doelensysteem. Waar je in Tony Hawks Underground nog aanwijzingen kreeg over de plekken waar je doelen op te halen waren, word je in Underground 2 zonder enige aanwijzing in een level gedropt. Er zijn vervolgens twee manieren om je goals te verzamelen: je stuit per ongeluk op een NPC die je opdracht uitlegt of je gaat in het pauze menu de lijst met aangegeven missies af. Je krijgt door deze aanpak een nog groter gevoel van vrijheid, al is het soms wel vervelend om in het pauze menu opzoek te moeten gaan naar je opdrachten.
Ben je echter niet zo into free-roaming gameplay, dan kun je Tony Hawks Underground 2 ook nog op de klassieke manier spelen. Dit betekent dat je per level een aantal vooraf aangegeven missies krijgt, waaronder de klassiekers verzamel SKATE en scoor in 2 minuten zoveel mogelijk punten. Hoewel de mode minder intens is dan de verhalende mode, is het leuk om te zien dat Neversoft de fundamenten voor het succes van de Tony reeks nog niet vergeten is.
Audiovisueel komt Tony Hawks Underground 2 goed mee. De verschillende werelden hebben een lekker sfeertje en worden in veel detail in beeld gebracht. Daarnaast blijven de animaties net als in vorige delen heerlijk soepel en kun je je ditmaal nog meer uit leven op de levels, aangezien deze een destructief tintje hebben gekregen. Destructief is ook de muziek te noemen. Snerende gitaren worden afgewisseld met go-with-the-flow hiphop nummers en zelfs good old Frank Sinatra zingt een nummertje mee. Alle tracks zijn met zorg uitgekozen en passen perfect in het Tony Hawk sfeertje. Aangesterkt door goede voice-acting en de niet storende omgevingsgeluiden, maakt dit de muzikale kant van het spel een ware topper.
Tony Hawks Underground 2 is weer een prima game, die door fans van de serie met open armen ontvangen zal worden. De verhalende mode biedt genoeg vertier en heeft een aantal hilarische momenten, maar mocht je dit niet liggen dan kun je altijd nog voor de klassieke doelen gaan. Het in de verhalende mode gebruikte doelensysteem is niet geheel vlekkeloos geïmplementeerd, maar zorgt er wel voor dat de gameplay nog vrijer wordt. De vernieuwingen zijn al met al dan ook niet bijster groot, maar er is weer genoeg te doen en je zult je zeker een flinke tijd kunnen vermaken met de game.
Call of Duty was de debuuttitel van Infinity Ward, een ontwikkelstudio opgericht door een grote groep ex-medewerkers van 2015, de ontwikkelaar van Medal of Honor: Allied Assault. Dat al het talent uit 2015 zich in Infinity Ward verenigd had, bleek wel toen Call of Duty eind 2003 op de markt kwam. Het spel overtrof de stoutste verwachtingen en werd met recht de beste Tweede Wereldoorlog first-person shooter tot dan toe genoemd. Nu, twee jaar later, is dan eindelijk de opvolger op de markt gekomen. Heeft Infinity Ward wederom een topper in handen? We zochten het voor je uit.
Om gelijk maar met de deur in huis te vallen, het is nog knap lastig om een goed oordeel over Call of Duty 2 te vellen. Waarom? Dat zal ik je uitleggen. Enerzijds is deze opvolger weer een ontzettend lekkere game geworden waar vele fans van het origineel nog heel veel plezier aan zullen beleven. Anderzijds zijn er ook features waarvan ik niet helemaal zeker ben of ze eigenlijk wel in de game thuishoren. Voor een opvolger is de game zondermeer geslaagd, laat dat duidelijk zijn. Toch zijn er dingen waarbij ik mij afvraag of dit niet anders/beter had gekund. Als laatste beweren sommigen dat Call of Duty 2 de meest realistische WOII-shooter allertijden zou zijn. Een behoorlijk gedurfde uitspraak waar ik het allesbehalve mee eens ben. Maar goed, ik loop op de zaken vooruit, wat kunnen we allemaal precies verwachten van Call of Duty 2?
Net zoals zijn oudere broer, speelt Call of Duty 2 zich af tijdens één van de donkerste periodes van de mensheid, de Tweede Wereldoorlog. Het spel bevat een drietal verschillende campagnes, eentje met de Russen, eentje met de Amerikanen en eentje met de Britten in de hoofdrol. Het grote verschil met het origineel is dat je zelf de volgorde kunt kiezen waarin je de verschillende campagnes afwerkt. Elk van de campagnes speelt zich af op een ander front van de oorlog. De drie strijdtonelen van Call of Duty 2 zijn Rusland, Frankrijk en Noord-Afrika.
In het begin van de game start je als een Russische soldaat die net bezig is met zijn training. In het kort wordt je duidelijk gemaakt hoe de besturing werkt, maar al gauw beginnen de eerste gevechten tegen de Duitsers en kun je aan de slag. Eigenlijk heb je vanaf dan geen moment rust meer. Wat dat betreft is het realistische gedeelte behoorlijk geslaagd. Net als een echte oorlog is ook het spel behoorlijk vermoeiend. Je bent constant in gevecht en rustpauzes zijn schaars, heel erg schaars. Best waarheidsgetrouw dus, ware het niet dat Infinity Ward behoorlijk wat gameplay wijzigingen in petto heeft. Een aantal moedige beslissingen die niet bij elke shooterfanaat in goede aarde zullen vallen, vrees ik.
Eén van die veranderingen is het weglaten van een gezondheidsbalk. Je hoort het goed, geen gezondheidsbalk! In plaats daarvan heb je te maken met een Halo-achtige manier van doen. Je gezondheid raakt namelijk automatisch weer op peil en er is nergens een indicatie hoeveel gezondheid je op een bepaald moment hebt. Alleen aan de wazigheid van het beeld en de geluiden van je personage kun je waarnemen hoe je er aan toe bent. Na enkele seconden rust ben je weer helemaal op peil. In theorie is het mogelijk om een hele divisie in je eentje te vermoorden, zolang je maar eens in de zoveel tijd je verstopt om je gezondheid weer op orde te stellen. Allemaal heel leuk en aardig, maar het is toch een beetje vreemd om te zien hoe een doodnormale soldaat in staat is om zon 1000 kogels op te vangen, even wegduikt en na een seconde of vier weer klaar is om verder te gaan.
Volgende keer beter op de granaat-indicator letten dus...
Nog een aanpassing die het realisme aanzienlijk wegneemt is het gebruik van een grenade-detector. Al ver van te voren zie je dat er een granaat naar je toe is gegooid en belangrijker, je kunt in een oogopslag zien waar deze ligt. Dit maakt de game aanmerkelijk gemakkelijker. Heel gebruikersvriendelijk allemaal, maar niet echt innovatief op een manier die we gehoopt hadden. Helaas kun je, zoals in Brothers in Arms wel het geval is, deze optie niet uitschakelen.
De PSP is nog maar krap drie maanden te koop in ons land en er zijn nog niet heel veel goede games die de aanschaf van de, toch best redelijk prijzige, PSP rechtvaardigen. Daar lijkt met de komst van Grand Theft Auto Liberty City Stories een eind aan gekomen te zijn. Op basis van de verkopen van de verschillende GTA delen voor de consoles, mag je toch haast wel concluderen dat GTA games vrijwel altijd succesvol zijn. Voor de PSP heeft Rockstar, tegen de traditie in, geen nieuwe stad ontwikkeld maar is gebruik gemaakt van Liberty City, die we ook al tegenkwamen in GTA 3. Of Rockstar het zichzelf gemakkelijk heeft gemaakt door een soort van remake te maken van GTA 3, of dat ze weldegelijk hebben geprobeerd om een nieuwe game te ontwikkelen, lees je in onderstaande review.
Zoals gezegd speelt GTA: Liberty City Stories zich af in de fictieve stad Liberty City. Om geen één-op-één remake te maken van GTA 3, heeft Rockstar ervoor gekozen om deze game een aantal jaren vóór deel drie af te laten spelen. Ook is er gekozen voor een nieuw hoofdpersonage. Deze kerel luistert naar de naam Toni Cipriani en is een stuk spraakzamer dan het hoofdpersonage uit GTA 3, die door de game heen eigenlijk alleen maar gehoorzaam ja knikte. Met Toni raakt de speler gelijk in het begin van de game al verstrikt in het niet te omvatten Maffia netwerk van Liberty City. Je valt onder de hoede van de Leone familie, die in oorlog is met twee andere maffia families: de Sindacco en de Forelli families. Het verhaal is net als in de voorgaande GTA delen onderverdeeld in missies en submissies. Tijdens het spelen heb je vaak meerdere personen waar je missies voor kunt doen waarna beetje bij beetje het verhaal uit de doeken gedaan wordt.
Gameplay
Het besturen van Toni verloopt vrij soepel. Je loopt en rijdt met de analoge stick. In vergelijking met veel andere PSP games, voelt de analoge stick goed aan en is deze niet te gevoelig. Mensen die het D-pad de voorkeur geven, moet ik teleurstellen. Onder deze knoppen zijn namelijk andere functies, zoals het kiezen van de radiozenders, geherbergd. De rest van de controls zijn vrijwel identiek aan de PS2 versies van de voorgaande GTA games. Bij shootouts, die je uiteraard erg vaak terug vindt in GTA games, moet je gebruik maken van de R knop om vijanden te locken. Vervolgens kun je met O het wapen afvuren. Dit locken is regelmatig frustrerend omdat je vaak na één keer indrukken niet de juiste persoon gelocked krijgt. Dit probleem zagen we ook al in de voorgaande GTA games. Bij gebrek aan een tweede joystick op de PSP, is het jammer genoeg ook niet mogelijk geweest om een besturing zoals in SOCOM te integreren.
Ook de camera wil nog wel eens dwarszitten. Vooral in kleine steegjes en ruimten ben je soms even de weg kwijt. De afwezigheid van strafen, oftewel zijstapjes maken, vind ik tevens een gemis. Zeker omdat hierdoor de game een stuk beter speelbaar was geweest. Zoals gezegd is er is op gebied van besturing dus niet zo gek veel verandert in vergelijking met voorgaande GTA games. Gelukkig went de besturing snel en kan het je ook weinig uitmaken dat de controls niet helemaal perfect zijn, aangezien je toch helemaal in de game wordt meegesleurd.
Qua vernieuwende gameplay elementen doet deze nieuwe GTA een grote stap terug ten opzichte van het vorig jaar op de consoles uitgebrachte San Andreas. In deze game kon je CJ, de hoofdpersoon, naar harte lust uitbouwen en kreeg je ervaringspunten voor bijvoorbeeld autorijden en het hanteren van wapens. In Liberty City Stories heb je deze mogelijkheden allemaal niet meer. Het enige wat je eigenlijk nog doen kunt aan het uiterlijk van Toni, is het wisselen van kostuums. Ook is de mogelijkheid om te zwemmen, waar ik zelf in het vorige deel erg blij mee was, eruit gehaald. Hierdoor verzuip je meteen wanneer je met je auto te water gaat. Het is evenmin mogelijk om met helikopters en vliegtuigen rond te vliegen. Dit heeft waarschijnlijk te maken met de capaciteiten van de PSP.
In 1999 creëerde Will Wright het geniale The Sims. De gameplay van Sim City werd gecombineerd met een sterk sociaal aspect, wat er uiteindelijk toe leidde dat honderdduizenden moeders en ander normaal gesproken non-gamend volk de titel in huis haalden. Nu, vijf jaar later, komt Maxis met het vervolg op de titel, De Sims 2 geheten. Gamer.nl greep de vier CDs bevattende game uit de schappen en bekeek of het spel weer zeven uitbreidingen waard is.
Nadat je de omvangrijke installatie achter de rug hebt en De Sims 2 voor het eerst opstart, krijg je direct een oud vertrouwd gevoel. De interface is even simpel en vrolijk, en voor je het weet heb je een eigen buurt gecreëerd en geef je je eigen Sims vorm. Dit maken van een Sim is zo uitgebreid dat geen enkele Sim er hetzelfde uit zal zien en je de figuren behoorlijk goed op jezelf kunt laten lijken mocht je dat willen natuurlijk. Nadat je de lichaamsvormen contouren hebt gegeven kun je er ook nog een leuk kledingssetje omheen gooien. Creatieve gamers gebruiken hiervoor zelf vormgegeven stoffen, die met de bijgeleverde Bodyshop in een handomdraai te fabriceren zijn. Een paar klikken later is je Sim en buurt er helemaal klaar voor en kun je je storten op het managen van een digitaal leven.
Voordat je met de dagelijkse behoeften van je Sims aan de haal kunt gaan, dient er eerst nog een huis gebouwd te worden. Dit is echter meer een beloning dan een straf, aangezien het maken van huizen nog even leuk en makkelijk is als in deel één. Nieuw is de fundering die je onder huizen moet leggen, maar verder weinig effect heeft. Het aantal verschillende objecten is toereikend aan de behoefte en in korte tijd staat er een aardig stulpje voor onze op dat moment nog arme Sim. Ook het inrichten van de woning verloopt zonder moeite, al valt wel op dat EA tijdens het ontwikkelen van de game al rekening heeft gehouden met mogelijke uitbreidingen en niet alle artikelen die je maar kunt verzinnen in de game heeft verwerkt. De keuze is echter nog steeds groot en je komt feitelijk ook niets te kort, zeker tijdens de eerste dagen dat je speelt en je geen feitelijk geen cent te makken hebt.
Okay, het huis is af, laten we eens zien wat onze lieve Sim er van vindt. De Sim wordt in het huis geplaatst en al snel val je weer in de eindeloze handelingen als plassen, wassen, eten en slapen. Wanneer je echter niet bezig bent met het urineren, kun je in De Sims 2 héél veel dingen doen. Het aantal activiteiten en mogelijkheden is ten opzichte van deel één minstens verdubbeld en je kunt iedere seconde van de dag vermakelijk vullen. Je activiteiten worden in De Sims 2 vooral bepaald door de wensmeter, een nieuwe feature. Aan het begin van de game kies je voor iedere Sim een bepaalde hoofdinteresse, zoals geld verdienen of liefde.
Afhankelijk van deze interesse krijg je tijdens de game wensen geprojecteerd. Dit kan variëren van naar je werk gaan tot een stoel van §800 kopen. In totaal zijn er vier wensen die om de zoveel tijd veranderen. Het inwilligen van deze wensen levert je humeur op. De humeurmeter vult zich richting een zogenaamd platinum humeur als je genoeg wensen vervult. Wanneer je een platinum humeur behaald, is je Sims in Hosanna stemming en gaat alles wat hij of zij doet met voorspoed. Pas echter op voor de angsten van je Sim, die de humeurmeter naar beneden halen!
De beste film aller tijden in gamevorm gieten vergt lef, heel veel lef. Electronic Arts durfde het aan en haalde de rechten op The Godfather in huis. Het was geen verrassing dat de meeste mensen hier aanvankelijk sceptisch tegenover stonden. Immers, een sfeervolle, op karakters drijvende film als The Godfather leent zich niet voor een game; en zeker niet wanneer mainstream powerhouse EA de conversie in handen heeft. Maar hebben de sceptici gelijk gekregen?
Waarschuwing: voor mensen die de film The Godfather niet gezien hebben, bevat deze review enkele spoilers. Ken je de film niet, dan moet je die vooral eerst kijken voordat je aan het spel begint.
Electronic Arts heeft de wijze beslissing genomen om je met The Godfather niet in de schoenen van één van de personages uit de film te schuiven. In plaats daarvan ben je één van de mannetjes die voor de Corleones diverse zaakjes op moet knappen, waarvan een aantal duidelijke verwijzingen naar de film bevatten. Zo zul je het paardenhoofd in het bed van de filmmagnaat mogen leggen, een wapen op het toilet in het restaurant mogen verstoppen en de executies uit de baptism and murder-scène voor je rekening mogen nemen.
Het personage dat je speelt mag je zelf ontwerpen. Met een systeem vergelijkbaar met de Fight Night reeks bepaal je tot in detail de vorm van het gezicht, het kapsel en de kleding van de hoofdrolspeler, zolang het maar een mannetje met Italiaanse uiterlijke kenmerken is. Aanvankelijk staan er maar een paar setjes kleding tot je beschikking, maar zodra je wat cash hebt kun je je uitdossen met hoeden, zonnebrillen en dure maatpakken. Helaas voegt de customization niet heel veel toe aan het eigenlijke spel en het zorgt er ook voor dat je personage een beetje een grijze muis blijft. Hij heeft immers geen naam en kan zodoende niet door andere personages besproken worden. Je wordt simpelweg aangesproken met the kid, of dingen in die trant.
Grand Theft Vroegah De spelopbouw van The Godfather is sterk vergelijkbaar met die in Grand Theft Auto, met het grote verschil dat er per keer maar één missie tot je beschikking staat die het verhaal verder helpt. Wel zijn er daarnaast genoeg submissies die je extra respect bezorgen en geld in het laatje brengen. Belangrijk hierbij zijn de winkels en rackets die je over kunt nemen en die je vervolgens op regelmatige basis inkomen bezorgen (meer hierover lees je in dit artikel).
De missies zijn meestal zijdelings gerelateerd aan het verhaal uit de film, waardoor je ook regelmatig in scènes uit de film verzeild raakt. Helaas zijn er ook hele gebeurtenissen uit de film die in de game niet of nauwelijks aan bod komen, maar die eigenlijk in latere missies wel een rol spelen. Zo kom je belangrijke gebeurtenissen, zoals de dood van The Don, alleen in de tekst op het laadscherm voor de missie te weten.
Schijnbare vrijheid The Godfather situeert zich in het New York van de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw. De stad is vrij toegankelijk en van een aanzienlijke omvang, met bekende wijken als Brooklyn, Little Italy en Hells Kitchen om in rond te toeren. Helaas is de opbouw van de stad duidelijk ontworpen met de technische beperkingen van met name de PS2 in het achterhoofd. De verschillende wijken worden namelijk met elkaar verboden met slechts één of enkele lange wegen, waardoor het spel rustig de tijd heeft de nieuwe wijk in te laden.
Naast de wegen staan hoge, ondoordringbare muren van gebouwen. Hierdoor kun je eigenlijk nooit ver kijken, behalve in de lengterichting van de straat waar je op rijdt. Je hebt zelden een mooi uitzicht op de stad, want zelfs de waterkant van de rivier die door de stad loopt, is nooit te bereiken. Waar je in Grand Theft Auto en Mafia lekker door tuintjes van huizen kunt lopen en over gebouwen heen kunt kijken, vind je in The Godfather niets van dit alles. Van een grote firma als EA zou je verwachten dat ze wat meer programmeertalent in huis hadden om dit issue op een wat minder doorzichtige manier te tackelen.
mijn eerste game overzicht zal gaan over fifa world cup 2006. het word in de winkels verwacht op 27 april, ikzelf ben van plan het te kope op psp. hier zie je een overzicht :
Fifa Worldcup 2006 zal een verrassende modelvorming van de beste spelers van de wereld aanbieden. De 12 officiele stadions van de Fifa wereldbeker 2006 in Duitsland, alsook de stadions van iedere kwalificatiegebieden zijn eveneens nagemaakt. De spelers zullen hun lievelingsteam vanaf het kwalificatiestadium tot aan de virtuele weergave van het toernooi in Duitsland sturen.Dankzij verbeterde animaties van de spelers, heeft EA SPORTS een honderdtal van de beste voetballers van de planeet overtroffen. Hun spelstijl en hun fysieke uiterlijk zijn dus trouw nagemaakt. Het spel zal nieuwe betoverende manieren, zoals revolutionaire werelduitdagingen aanbieden. Deze wijze van het spel zal zelfs de grootste voetbalbewonderaar op de proef stellen, door hem de mogelijkheid te geven de legenda-momenten van de kampioensgeschiedenis weer te laten beleven. Dit volledige spel regisseert dus 32 teams die strijden voor de meest begeerde titel van de voetbalplaneet.
volgende spellen die ik gekocht eb beschouw ek als een miskoop !! :
* race simulation 3-heb gelukkig gekocht voor 2 op de jaarmarkt in waver *disney's power duck (oud spel)- 20 overkopen ?? ==> 7.50 *harry potter 2 --> overkope ?? 10 *de sims op psp- eb trug gan doen want op dozeke sta int nederlands en da is ni zo
om mijne site nog wa in te lijde ga ek eerst vertelle wa mijn belangrijkste,bestste games zijn.
fifa 04,05,06 -ps2 pro cycling manager-pc gta san andreas-ps2 tony hawk's underground 2-ps2 pro evolution soccer 5-psp fifa manager 06-pc need for speed underground 2-ps2 need for speed most wanted-psp total club manager 2004-ps2 fifa street 1-ps2 ssx 3-ps2
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
;)
;)
