De PSP is nog maar krap drie maanden te koop in ons land en er zijn nog niet heel veel goede games die de aanschaf van de, toch best redelijk prijzige, PSP rechtvaardigen. Daar lijkt met de komst van Grand Theft Auto Liberty City Stories een eind aan gekomen te zijn. Op basis van de verkopen van de verschillende GTA delen voor de consoles, mag je toch haast wel concluderen dat GTA games vrijwel altijd succesvol zijn. Voor de PSP heeft Rockstar, tegen de traditie in, geen nieuwe stad ontwikkeld maar is gebruik gemaakt van Liberty City, die we ook al tegenkwamen in GTA 3. Of Rockstar het zichzelf gemakkelijk heeft gemaakt door een soort van remake te maken van GTA 3, of dat ze weldegelijk hebben geprobeerd om een nieuwe game te ontwikkelen, lees je in onderstaande review.


Zoals gezegd speelt GTA: Liberty City Stories zich af in de fictieve stad Liberty City. Om geen één-op-één remake te maken van GTA 3, heeft Rockstar ervoor gekozen om deze game een aantal jaren vóór deel drie af te laten spelen. Ook is er gekozen voor een nieuw hoofdpersonage. Deze kerel luistert naar de naam Toni Cipriani en is een stuk spraakzamer dan het hoofdpersonage uit GTA 3, die door de game heen eigenlijk alleen maar gehoorzaam “ja” knikte. Met Toni raakt de speler gelijk in het begin van de game al verstrikt in het niet te omvatten Maffia netwerk van Liberty City. Je valt onder de hoede van de Leone familie, die in oorlog is met twee andere maffia families: de Sindacco en de Forelli families. Het verhaal is net als in de voorgaande GTA delen onderverdeeld in missies en submissies. Tijdens het spelen heb je vaak meerdere personen waar je missies voor kunt doen waarna beetje bij beetje het verhaal uit de doeken gedaan wordt.


Gameplay

Het besturen van Toni verloopt vrij soepel. Je loopt en rijdt met de analoge stick. In vergelijking met veel andere PSP games, voelt de analoge stick goed aan en is deze niet te gevoelig. Mensen die het D-pad de voorkeur geven, moet ik teleurstellen. Onder deze knoppen zijn namelijk andere functies, zoals het kiezen van de radiozenders, geherbergd. De rest van de controls zijn vrijwel identiek aan de PS2 versies van de voorgaande GTA games. Bij shootouts, die je uiteraard erg vaak terug vindt in GTA games, moet je gebruik maken van de R knop om vijanden te locken. Vervolgens kun je met “O” het wapen afvuren. Dit locken is regelmatig frustrerend omdat je vaak na één keer indrukken niet de juiste persoon gelocked krijgt. Dit probleem zagen we ook al in de voorgaande GTA games. Bij gebrek aan een tweede joystick op de PSP, is het jammer genoeg ook niet mogelijk geweest om een besturing zoals in SOCOM te integreren.


Ook de camera wil nog wel eens dwarszitten. Vooral in kleine steegjes en ruimten ben je soms even de weg kwijt. De afwezigheid van “strafen”, oftewel zijstapjes maken, vind ik tevens een gemis. Zeker omdat hierdoor de game een stuk beter speelbaar was geweest. Zoals gezegd is er is op gebied van besturing dus niet zo gek veel verandert in vergelijking met voorgaande GTA games. Gelukkig went de besturing snel en kan het je ook weinig uitmaken dat de controls niet helemaal perfect zijn, aangezien je toch helemaal in de game wordt meegesleurd.


Qua vernieuwende gameplay elementen doet deze nieuwe GTA een grote stap terug ten opzichte van het vorig jaar op de consoles uitgebrachte San Andreas. In deze game kon je CJ, de hoofdpersoon, naar harte lust “uitbouwen” en kreeg je ervaringspunten voor bijvoorbeeld autorijden en het hanteren van wapens. In Liberty City Stories heb je deze mogelijkheden allemaal niet meer. Het enige wat je eigenlijk nog doen kunt aan het uiterlijk van Toni, is het wisselen van kostuums. Ook is de mogelijkheid om te zwemmen, waar ik zelf in het vorige deel erg blij mee was, eruit gehaald. Hierdoor verzuip je meteen wanneer je met je auto te water gaat. Het is evenmin mogelijk om met helikopters en vliegtuigen rond te vliegen. Dit heeft waarschijnlijk te maken met de capaciteiten van de PSP.

In 1999 creëerde Will Wright het geniale The Sims. De gameplay van Sim City werd gecombineerd met een sterk sociaal aspect, wat er uiteindelijk toe leidde dat honderdduizenden moeders en ander normaal gesproken non-gamend volk de titel in huis haalden. Nu, vijf jaar later, komt Maxis met het vervolg op de titel, De Sims 2 geheten. Gamer.nl greep de vier CD’s bevattende game uit de schappen en bekeek of het spel weer zeven uitbreidingen waard is.

Nadat je de omvangrijke installatie achter de rug hebt en De Sims 2 voor het eerst opstart, krijg je direct een oud vertrouwd gevoel. De interface is even simpel en vrolijk, en voor je het weet heb je een eigen buurt gecreëerd en geef je je eigen Sims vorm. Dit maken van een Sim is zo uitgebreid dat geen enkele Sim er hetzelfde uit zal zien en je de figuren behoorlijk goed op jezelf kunt laten lijken – mocht je dat willen natuurlijk. Nadat je de lichaamsvormen contouren hebt gegeven kun je er ook nog een leuk kledingssetje omheen gooien. Creatieve gamers gebruiken hiervoor zelf vormgegeven stoffen, die met de bijgeleverde Bodyshop in een handomdraai te fabriceren zijn. Een paar klikken later is je Sim en buurt er helemaal klaar voor en kun je je storten op het managen van een digitaal leven.


Voordat je met de dagelijkse behoeften van je Sims aan de haal kunt gaan, dient er eerst nog een huis gebouwd te worden. Dit is echter meer een beloning dan een straf, aangezien het maken van huizen nog even leuk en makkelijk is als in deel één. Nieuw is de fundering die je onder huizen moet leggen, maar verder weinig effect heeft. Het aantal verschillende objecten is toereikend aan de behoefte en in korte tijd staat er een aardig stulpje voor onze op dat moment nog arme Sim. Ook het inrichten van de woning verloopt zonder moeite, al valt wel op dat EA tijdens het ontwikkelen van de game al rekening heeft gehouden met mogelijke uitbreidingen en niet alle artikelen die je maar kunt verzinnen in de game heeft verwerkt. De keuze is echter nog steeds groot en je komt feitelijk ook niets te kort, zeker tijdens de eerste dagen dat je speelt en je geen feitelijk geen cent te makken hebt.


Okay, het huis is af, laten we eens zien wat onze lieve Sim er van vindt. De Sim wordt in het huis geplaatst en al snel val je weer in de eindeloze handelingen als plassen, wassen, eten en slapen. Wanneer je echter niet bezig bent met het urineren, kun je in De Sims 2 héél veel dingen doen. Het aantal activiteiten en mogelijkheden is ten opzichte van deel één minstens verdubbeld en je kunt iedere seconde van de dag vermakelijk vullen. Je activiteiten worden in De Sims 2 vooral bepaald door de wensmeter, een nieuwe feature. Aan het begin van de game kies je voor iedere Sim een bepaalde hoofdinteresse, zoals geld verdienen of liefde.

Afhankelijk van deze interesse krijg je tijdens de game wensen geprojecteerd. Dit kan variëren van ‘naar je werk gaan’ tot ‘een stoel van §800 kopen’. In totaal zijn er vier wensen die om de zoveel tijd veranderen. Het inwilligen van deze wensen levert je humeur op. De humeurmeter vult zich richting een zogenaamd ‘platinum humeur’ als je genoeg wensen vervult. Wanneer je een platinum humeur behaald, is je Sims in Hosanna stemming en gaat alles wat hij of zij doet met voorspoed. Pas echter op voor de angsten van je Sim, die de humeurmeter naar beneden halen!

De beste film aller tijden in gamevorm gieten vergt lef, heel veel lef. Electronic Arts durfde het aan en haalde de rechten op The Godfather in huis. Het was geen verrassing dat de meeste mensen hier aanvankelijk sceptisch tegenover stonden. Immers, een sfeervolle, op karakters drijvende film als The Godfather leent zich niet voor een game; en zeker niet wanneer mainstream powerhouse EA de conversie in handen heeft. Maar hebben de sceptici gelijk gekregen?

Waarschuwing: voor mensen die de film The Godfather niet gezien hebben, bevat deze review enkele spoilers. Ken je de film niet, dan moet je die vooral eerst kijken voordat je aan het spel begint.

Electronic Arts heeft de wijze beslissing genomen om je met The Godfather niet in de schoenen van één van de personages uit de film te schuiven. In plaats daarvan ben je één van de mannetjes die voor de Corleone’s diverse zaakjes op moet knappen, waarvan een aantal duidelijke verwijzingen naar de film bevatten. Zo zul je het paardenhoofd in het bed van de filmmagnaat mogen leggen, een wapen op het toilet in het restaurant mogen verstoppen en de executies uit de ‘baptism and murder’-scène voor je rekening mogen nemen.


Het personage dat je speelt mag je zelf ontwerpen. Met een systeem vergelijkbaar met de Fight Night reeks bepaal je tot in detail de vorm van het gezicht, het kapsel en de kleding van de hoofdrolspeler, zolang het maar een mannetje met Italiaanse uiterlijke kenmerken is. Aanvankelijk staan er maar een paar setjes kleding tot je beschikking, maar zodra je wat cash hebt kun je je uitdossen met hoeden, zonnebrillen en dure maatpakken. Helaas voegt de customization niet heel veel toe aan het eigenlijke spel en het zorgt er ook voor dat je personage een beetje een grijze muis blijft. Hij heeft immers geen naam en kan zodoende niet door andere personages besproken worden. Je wordt simpelweg aangesproken met ‘the kid’, of dingen in die trant.


Grand Theft Vroegah
De spelopbouw van The Godfather is sterk vergelijkbaar met die in Grand Theft Auto, met het grote verschil dat er per keer maar één missie tot je beschikking staat die het verhaal verder helpt. Wel zijn er daarnaast genoeg submissies die je extra respect bezorgen en geld in het laatje brengen. Belangrijk hierbij zijn de winkels en rackets die je over kunt nemen en die je vervolgens op regelmatige basis inkomen bezorgen (meer hierover lees je in dit artikel).

De missies zijn meestal zijdelings gerelateerd aan het verhaal uit de film, waardoor je ook regelmatig in scènes uit de film verzeild raakt. Helaas zijn er ook hele gebeurtenissen uit de film die in de game niet of nauwelijks aan bod komen, maar die eigenlijk in latere missies wel een rol spelen. Zo kom je belangrijke gebeurtenissen, zoals de dood van ‘The Don’, alleen in de tekst op het laadscherm voor de missie te weten.


Schijnbare vrijheid
The Godfather situeert zich in het New York van de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw. De stad is vrij toegankelijk en van een aanzienlijke omvang, met bekende wijken als Brooklyn, Little Italy en Hell’s Kitchen om in rond te toeren. Helaas is de opbouw van de stad duidelijk ontworpen met de technische beperkingen van met name de PS2 in het achterhoofd. De verschillende wijken worden namelijk met elkaar verboden met slechts één of enkele lange wegen, waardoor het spel rustig de tijd heeft de nieuwe wijk in te laden.


Naast de wegen staan hoge, ondoordringbare muren van gebouwen. Hierdoor kun je eigenlijk nooit ver kijken, behalve in de lengterichting van de straat waar je op rijdt. Je hebt zelden een mooi uitzicht op de stad, want zelfs de waterkant van de rivier die door de stad loopt, is nooit te bereiken. Waar je in Grand Theft Auto en Mafia lekker door tuintjes van huizen kunt lopen en over gebouwen heen kunt kijken, vind je in The Godfather niets van dit alles. Van een grote firma als EA zou je verwachten dat ze wat meer programmeertalent in huis hadden om dit issue op een wat minder doorzichtige manier te tackelen.