Zeven jaar geleden kreeg ik het mooiste wat er bestaat in het leven, kinderen. Een tweeling: Lydia en Kirstie.
Maar wat geen enkele ouder wenst gebeurd in mijn gezin. Eén van de tweeling sterft.
Het was op een zomerdag toen het ergste gebeurde wat er kon gebeuren. We waren op reis bij mijn ouders waar we elke zomer doorbrachten. Toen gebeurde het. Lydia viel van het balkon voor de ogen van haar tweelingzusje Kirstie. Ze was nog maar zes jaar oud, ze had nog een heel leven voor zich. Onze lieve Lydia.
Ze werd nog naar het ziekenhuis gebracht maar toch was ze ten dode opgeschreven. In het ziekenhuis heeft ze nog één keer haar ogen geopend om afscheid te nemen van ons. Daarna stief ze. Volgens de dokter had Lydia pech gehad. Want normaal overleven kinderen een val van ongeveer 5 meter. Pech, daaraan moest ik veel denken.
De maanden erna waren heel donkere maanden, ik stortte gewoon in na de dood van Lydia. Het is niet gemakkelijk om met haar dood om te gaan. En ik zie ze nog altijd, in mijn overlevende dochter aangezien ze zo op elkaar leken.
