Ik haal opgelucht adem wanneer ik voel dat het vliegtuig veilig op de Burkinese bodem is geland. Het avontuur kan eindelijk beginnen: van deze morgen 7u ben ik onderweg. Het is nu 23u30. Afriquyah Airlines bracht mij eerst in Tripoli, Libië, daarna landden we in Bamako, Mali, om tenslotte in Burkina Faso eindbestemming aan te komen. Mijn gehoor laat me volledig in de steek: de vele landingen en de daarbijhorende druk hebben er voor gezorgd dat ik mezelf niet meer hoor als ik spreek, een onaangenaam gevoel. Maar met de wetenschap dat ik binnenkort mijn kleine zus An weer ga zien, stap ik zelfzeker uit en zet mijn eerte stappen op Afrikaanse bodem. Hier wacht mij iets nieuws, voor het eerst verlaat ik het o zo bekende en veilige Europa om de verre vlaktes en uitgestrekte landen van Afrika te gaan verkennen.
Meteen wordt het mij duidelijk dat ik in een niet zo'n welgesteld land ben aangekomen: rechtstreeks vanuit het vliegtuig zet ik voet aan land en neem ik de licht-aromische lucht van het West-Afrikaanse continent in mij op. Een verouderde bus staat ons een eindje verder op te wachten om ons naar de luchthaven te brengen. Ik word niet gecontroleerd: geen metaaldetectors, maar wel veel uniformen. Zowel leger als politie zijn in grote getalen aanwezig. Een van de agenten stopt me een formulier toe waarop ik al mijn gegevens - onder meer mijn verblijfsadres in Burkina Faso - moet invullen. Ik vul rustig al mijn gegevens in en wordt doorverwezen naar een van de soldaten in een klein bouwvallig loketje. Erg onvriendelijk vraagt hij me in een gebroken Frans naar het telefoonnummer van mijn contactpersoon, Abbé Pierre Sanou. Ik zoek zijn nummer op in mijn gsm maar kom tot de vaststelling dat ik zijn nummer helemaal niet heb. Ik vertel de man dat mijn zus buiten op mij staat te wachten: Zij heeft de telefoonnummer zeker en vast. De soldaat maant me aan om mijn zus te gaan roepen, hij houdt mijn paspoort bij zich terwijl ik met al mij bagage op zoek ga naar mijn zusje. Voorbij de loketten, wordt ik aangesproken door een man in een blauw hemd. Zonder te vragen begint hij mijn bagage voort te trekken. We komen bij de volgende controlepost: twee agenten zetten mijn bagage op een tafel en beginnen alles te doorzoeken. Eindelijk kom ik buiten, waar een grote menigte unaniem mijn richting uitkijkt, allen met een "aide-moi" blik, zoals die van een wanhopige bedelaar op de Keyzerlei. Van alle kanten wordt ik benaderd: "monsieur, taxi?". Bedelende uitgemergelde kinderen staan je met hun rommelpot aan te staren en eisen met hun grote ogen om een centje. Ik kijk overal om me heen: mijn zus is nergens te bespeuren. Een eerste paniekreactie maakt zich van mij meester. Mijn paspoort, dat is het eerste waar ik aan denk op dat ogenblik. Ik terug naar binnen, op zoek naar de soldaat die mijn paspoort in bewaring had genomen. Terug aangekomen aan het loket stel ik vast dat er niemand meer zit ... ik probeer me het gezicht van de man te herinnern. Ik vraag aan de man die nog steeds met mijn bagage aan het zeulen is, waar de soldaat misschien kan zijn en of ik mijn paspoort nog terug te zien krijg. Hij vertelt me dat dit me waarschijnlijk 10.000 CFA zal kosten. (Ik had op dat moment geen idee van de waarde van 1 CFA.) Totaal in paniek zie ik plots een militair uit een klein kamertje verschijnen. Ik loop naar hem toe maar bedenk me dan snel: ik mag mijn bagage niet zo alleen laten. In een volslagen dilemma beland, besluit ik dat mijn paspoort op dat moment belangrijker is: door mijn hoofd spookt de gedachte:"Als ik mijn zus niet vind, keer ik best zo snel mogelijk terug naar België." Ik ga de militair achterna die ondertussen teruggekeerd was naar het kamertje. Aan drie bureaus zitten enkele militairen die druk bezig zijn met paperassen of telefoongesprekken. Op een van die drie zie ik plots mijn paspoort liggen. Ik leg mijn situatie uit en krijg uiteindelijk mijn paspoort terug, nadat ik de telefoonnummer van mijn zus (nummer in Burkina) doorgegeven heb. Ik keer terug naar mijn bagage en zie tot mijn grote vreugde dat de man er niet vandoor is gegaan. Ik bel de nummer van mijn zus maar krijg automatisch verbinding met haar voicemail. Thuis proberen, niemand die opneemt. De gsm van mijn vader: voicemail. Mijn moeder: de lijn gaat over en ik krijg haar aan de lijn. In volle paniek doe ik ongestructureerd mijn verhaal. Daarna vertelt mijn moeder dat ze An aan de lijn heeft gehad: ze was onderweg naar de luchthaven een zou elk moment aankomen. Bon, terug naar buiten en ja hoor: daar staat ze dan in levende lijve. Enorm opgelucht om haar te zien, loop ik naar haar toe en geef haar een stevige knuffel. Nadat ik mijn uitleg had gedaan, gaf zij de hare: ze stond al 2 uur te wachten en was net even weg om wat te gaan drinken. Samen met Maurice Sanou (de oom van Pierre) en de man die mijn bagage meezeult, gaan we naar de wagen die ons naar onze slaapplaats brengt. Nadat de man in het blauwe hemd al mijn bagage in de auto geladen heeft, komt hij vragen naar zijn beloning. Ik geef hem 5 euro. (Ik heb nog nooit iemand zo blij weten zien met 5 euro: hij had al erg blij geweest met 500 CFA, maar 5 euro is in feite 3100 CFA. Een riante fooi dus waar je hier een week van kunt leven).
De weg naar de jeugdherberg is niet zo ver. Een stad in Burkina Faso kan je onmogelijk vergelijken met een Europese. Er zijn nergen gebouwen hoger dan 4 meter. De ruimtelijke ordening is onbestaande. Iedereen lijkt een enorme bouwgrond te hebben: waar in Europa 5 huizen zouden staan staat er hier maar 1. De wegen zijn van een soort gravel en doen me denken aan een slecht onderhouden tenniscourt in TC Wezel. Mijn zus heeft het over "la paussière" als ik vertel dat de lucht hier naar zand smaakt. In heel het land hangt een soort stofgeur, die normale ademhaling niet echt bevordert. Als je hier als Europeaan aan sport doet ben je dus veel vlugger uitgeput en uitgedroogd. Als ik op mijn kamer aankom, proef ik nog steeds de zand in mijn mond. Toch weerhoudt dit mij er niet van om na een vermoeiende reis als een blok in slaap te vallen.
Aankomst in de luchthaven van OUAGADOUGOU
