|
Beste vrienden in België
- Gisteravond speciale uitstap: tegen 16 uur
werden we verwacht bij père Mathé. Père Mathé is een Jezuitenbroeder die in het
prachtige Jezuietenverblijf aan de rand van Popo verblijft; er zijn nog slechts
2 broeders aanwezig; een derde medebroeder wordt in België behandeld voor
leukemie; broeder Mathé ontvangt ons uiterst
hartelijk; hij leidt ons vooreerst rond op het prachtige domein en naar de
prachtige moestuin, zijn absolute trots (je suis paysan, zegt hij). Daarna
wordt ons een avondmaal voorgeschoteld met eigengekweekte producten, aangevuld
met een fris wit wijntje, heerlijk. Daarna vertelt hij zijn levensverhaal: hij
was zowat overal (Kinshasa, Lumbumbashi, Toronto, Rome, Ruanda ) en doceerde
filosofie. Hij verbleef 2 verschillende periodes in Ruanda; bij zijn 2de
pasage was hij getuige van de genocide; hij zag met eigen ogen 200 mensen koebloedig
afmaken, in de gevangenis waar hijzelf was opgesloten; hij is werkelijk door
het oog van een naald gekropen, mede dankzij medebroeders Jezuiten en de
Belgische consul. We hebben het ook over de huidige politieke situatie en de
gezondheidszorg, die voor de arme bevolking toch echt weinig soelaas biedt; nog
vanmorgen kregen we trouwens allen via de ambasade een mail om op 19/9 Kinshasa
te vermijden op de plaatsen waar de oppositie, betogingen organiseert.
Allemaal niet echt geruststellend. Laten we hopen dat iedereen het hoofd koel
houdt de volgende weken.
- Vanmorgen legden Johan en Francis intussen de
laatste hand aan hun electrische voorzieningen (zonnepanelen, bescherming tegen
blikseminslag, plaatsen batterijen, stopcontacten
.) een megawerk geklaard op
die enkele dagen. Nu nog zoeken naar een plaatselijke technieker om deze
gesofistikeerde installatie te beheren/bewaken. Dit laatste is een absolute
noodzaak: nog vanmorgen konden we vaststellen dat men niet altijd goed inziet
wat kan en wat niet. Er staat hier bijvoorbeeld een oxygenator die op 110 volt
werkt en waarvoor dus een transfo nodig is: men voorzag een veel te lichte
transfo voor het gevraagd vermogen (en men durft daar flink over discussieren).
De meeste toestellen mankeren ook hun manuel. Nog werk aan de winkel. Maar over
het geleverde werk door Johan en Francis, mogen we echt trots zijn.
- Ortwin, die ook flink meehielp met techniek,
hield zich vooral bezig met hygiëne en steriliteit; absoluut geen
luxe-onderwerp hier; zijn aanwezigheid van 2 jaar terug is hier nog overal
merkbaar, maar de praktische toepassing hier laat zwaar te wensen over. In
ieder geval werd voor volgende maandag
10 man opgevorderd, om het terrein te saneren en de kliniekgebouwen eens
grondig te kuisen (op sommige plaatsen ligt vingerdik stof). Waar wij in België
overdrijven, schiet men in Congo wel schromelijk tekort. Toch ontwaren we
vooruitgang, maar ook hier nog veeeeel ruimte voor verbetering.
-
Schitterend werk ook van Veronique en Annemie;
één van de belangrijkste problemen die het ziekenhuis moet verwerken, heeft te
maken met gynaecologie/verloskunde. Veronique heeft, samen met onze techniekers
het echotoestel gereanimeerd, en via de lokale bisschoppelijke radio, prenatale
echo gratis ter beschikking gesteld (én met een mooi cadeau erbovenop). Het
succes was opmerkelijk: bijna 100 echografische controles, met een aantal
opvallende diagnoses. Daarenboven kwamen ook dokters van perifere (en perifeer
betekent hier echt wel iets, bij afwezigheid van berijdbare wegen) centra, om
echo te leren. De dokters zijn oprecht geinteresseerd, maar ontberen in
belangrijke mate diagnostische middelen, in zonder beeldvorming en labo. Wat dit
laatste betreft, zijn we in ons landje buitengewoon verwend, hoewel we dit niet
altijd beseffen
Hulde
tenslotte aan Annemie; zij heeft hier haar hart verloren, te midden de
dagelijkse miserie; deze namiddag is ze reanimatie gaan aanleren voor boorlingen (op een pop). De verpleegkundigen
hier zijn of onder- of niet betaald, wat de motivatie niet ten hoede komt; er-
is ook niet veel basiskennis aanwezig;
daarenboven houdt men soms halsstarrig vast aan vroegere (slechte) gewoontes. De
nood is hier overigens groot. De aanwezigheid van Annemie en Veronique heeft
minstens 2 levens gered, oa dit van de helft van een tweeling, die men had
opgegeven hier, Apgar 1 voor de kenners, waarvoor de reanimatie op hun
aandringen werd gestart, met goed gevolg. Dus ook hier veel ruimte voor verbetering..
- Aan het thuisfront: dit ziekenhuis heeft een
sterke nood aan verbetering van diagnostiek, zoals gezegd: vooral beeldvorming
(echo!!) en labo zijn een echt probleem.
Ook een anestesist zou hier op korte tijd een ongelooflijk nuttige
bijdrage kunnen leveren. Bespreek ik nog wel als we weer thuis zijn.
- Hoe 2 werelden, op 7 uur vliegen van elkaar, zo
kunnen verschillen !!!! !
Veel gemeende groeten van ons allen en tot binnenkort
Mundele Emiel
|
