In de zomer van 2002 ging ik met mijn ouders en zus op vakantie naar Italie, in mei had ik met hangen en wurgen mijn VMBO diploma gehaald. In Italie kreeg ik achteraf gezien de 1e voortekenen over wat komen zou. Vanuit het niets kreeg ik al zwemmend in de zee de indruk dat mijn rechter been en arm niets meer deden wat ik wilde, gelukkig was de branding dichtbij en kon ik er met 1 arm en 1 been heen. Het gevoel in dat rechter been en arm was tintelend, ik vergelijk het altijd maar met een "slaap" arm en been. Iedereen heeft weleens gehad dat je hand "slaapt" als je er lang op gelegen hebt o.i.d. Ik ging er dus ook vanuit dat het zoiets moest zijn, gelukkig duurde de totale verlamming van rechter been en arm maar 5 minuten en daarna rende ik weer door de branding naar mijn handdoek op het strand, daar vertelde ik het me zus en die verklaarde me voor gek, hoe kan dat dan dat je nu kom aan sprinten en even wil gaan strand voetballen zei ze. Een week later (nog steeds op vakantie) werd ik wakker in mijn tentje en had ik het weer... het ontbijt stond klaar dus me moeder kwam me uit me tent halen met de boodschap s'avonds een vent s'ochtends na een nachtje uitgaan in de bar op de camping. Me ouders vonden alles best maar eten doen we met het gezin bij elkaar. Omdat ik weer die 5 minuten verlamming in me rechter arm en been had kon ik echt geen kant op, ouders boos dat ik me aanstelde en ik volgende keer maar niet meer zoveel moest drinken e.d. Na die 5 minuten kroop ik doodleuk uit me tent en ging aan tafel, gelukkig stond mijn zus me bij en vertelde aan de ontbijttafel dat het vorige week ook al was op het strand. Ik besloot het in de gaten te houden. Het kwam nu wel structueel voor dat gemiddeld 1x in de 2 weken dit voor kwam. Toen ik na de zomer bij de dokter kwam voor een zalfje omdat ik rode plekjes op mijn elleboog had (bleek later kleine irritatie te zijn) besloot ik toch maar even erbij te zeggen wat er af en toe gebeurde met mijn arm en been. Tot mijn verbazing nam de dokter het hoog op en wilde gelijk wat neurologische testjes doen, al gauw kregen de dokter en ik de indruk dat ik niet zou slagen voor de kleine testjes. Ik zag voor het eerst van me leven iets in de dokter zijn ogen dat het niet goed was maar ik had geen idee. Het advies van de dokter was om een afspraak met een neuroloog te maken. Nadat de afspraak met de neuroloog gemaakt was heb ik pas na 3 weken weer zo'n uitval an me arm en been gehad en ik baalde er flink van want eigenlijk dacht ik omdat het 3 weken geleden was dat het over was. Bij de neuroloog moest ik dezelfde testjes doen als bij de dokter alleen dan wat uitgebreider, ook hij kwam zonder te zeggen wat er aan de hand was tot de conclusie dat er iets flink mis was.  Ondertussen was ik met school 10 dagen naar Engeland geweest en geen last gehad gelukkig, ik volgde de MBO-opleiding Toerisme en recreatie in Rotterdam en ik merkte bij de vele gymlessen dat de kracht in mijn rechter been en arm steeds minder en minder werd. De neuroloog had een afspraak gemaakt om een MRI-scan te maken van mijn hoofd en de uitslag daarvan moest ik ophalen bij de neurochirurg. Het was ondertussen begin november en had nog geen idee wat voor onheil er op me af zou komen. Bij het ophalen van de uitslag van de MRI-scan werd me verteld dat er een tumor in mijn hersenvlies zit zo groot als een grapefruit, de artsen hadden nog nooit zo grote tumor gezien bij iemand van 16 jaar, ik kwam op een wachtlijst voor een operatie en als mijn situatie snel achteruit zou gaan moest ik bellen zodat ik een "spoedje" zou worden, maar het goede nieuws was dat het goed te verhelpen was! Ondanks dat laatste geruststellende liepen op de gang in het ziekenhuis mijn ogen vol tranen (mijn laatste tranen in hele lange tijd) en spontaan zakte ik door mijn rechterbeen, het was dus weer zover dat ik 5 minuten geen gevoel en kracht had in mijn rechterbeen en arm, de arts kon het nu "live" met eigen ogen zien! Ik kreeg wat folders mee en een paar tips; ik moest zo goed mogelijke conditie hebben voor de operatie zodat het herstel erna sneller zou verlopen. Dat was voor mij  geen probleem ik voetbalde op een aardig niveau (hoofdklasse A-junioren) en trainde daarvoor 2x 1,5 uur in de week plus een wedstrijd op zaterdag en daarnaast ging ik op dat advies elke dag een uurtje fietsen op een hometrainer. In December kwam ik tot de conclusie dat ik wel heel erg veel last kreeg zelfs in gewone dagelijkse dingen, me rechterbeen verloor zoveel kracht dat ik min of meer een sleepvoet had, ik besloot de neurochirurg te bellen en hij haalde mij van de wachtlijst af en zodoende werd de operatie gepland op 5 februari 2003.