Over de laatste controles bij de dokters heb ik al enige tijd niet meer zo veel verteld. Hierbij dus een korte update.
01 oktober 2009 (29 weken) Op controle geweest bij de gynaecoloog Dr. Vanpeperstraete. Urine: OK Gewicht: niets bijgekomen ten opzichte van de laatste keer. Inenting griepvaccin is nodig (gewone griep). Echo: de baby is nog steeds heel klein en ligt nog in stuit.
02 oktober 2009 (29 weken) Op controle geweest bij de longarts Dr. Darquennes. Met mijn longen was alles ok. Blijven aërosollen tot 3 maanden na de bevalling.
20 oktober 2009 (31 weken en een half) Op visite geweest bij de vroedvrouw van het ziekenhuis. Daar heb ik uitleg gekregen over hoe de bevalling zal verlopen en wat ik moet doen als het zover is. Verder heb ik ook een rondleiding gekregen in de verloskamers en op de kraamafdeling. Het was een heel interessante sessie! Gewicht: 3 kilo 200 gram bijgekomen ten opzichte van 01 oktober.
30 oktober 2009 (33 weken) Terug naar Dr. Vanpeperstraete voor een nieuwe echo. Echo: de baby ligt nog steeds in stuit en is nog altijd erg klein. Gewicht: 200 gram bijgekomen in de laatste 10 dagen. Urine: OK Hartslag: heel duidelijk te horen!!
13 novermber 2009 (35 weken) Alweer naar de gynaecoloog... Gewicht: 2,5 kg bijgekomen ten opzichte van 30 oktober. Urine: OK Hartslag: weer heel duidelijk te horen. Echo: De baby ligt niet meer in stuit... ze heeft zich gedraaid! Joepie! Ze is wel nog steeds kleiner dan het gemiddelde. Inenting voor de Mexicaanse griep is dringend nodig. Liefst zo snel mogelijk!
14 november 2009 (35 weken) Vandaag had ik het geluk dat een dokter in Lauwel griepvaccins ter beschikking had. Mijn tante heeft onmiddellijk een afspraak voor mij geregeld en ik mocht vandaag nog gaan. Griepinenting dus gehad! En geloof me... ik heb zo'n 10 dagen last gehad van een opgezwollen en zware arm. Gelukkig dat het in mijn linkerarm was, zodat ik nog met rechts op het bord kon schrijven. Gelukkig dat ik daar echt op gelet had!
04 december 2009 (38 weken) Vandaag naar dr. Vanpeperstraete voor de streptokokkentest en een gynaecologisch onderzoek. Helaas geen echo meer gehad. Gewicht: 1 kg bijgekomen in de laatste 3 weken. Urine: OK Hartslag: superduidelijk gehoord en ... heel erg snel! Streptokokkentest afgenomen. Dit was best wel pijnlijk, maar ja... dat hoort erbij he! De test dient om te zien of ik antibiotica mag krijgen aan het begin van de bevalling of niet. Verder heeft de dokter ook eens gevoeld naar de kleine. Hij kon het hoofdje al voelen, ze was dus al goed ingedaald. Verder zei hij dat er nog geen opening was.
11 december 2009 (39 weken) Normaal gezien was het vandaag de laatste controle bij de gynaecoloog. Gewicht: 600 gram afgevallen ten opzicht van vorige week. Urine: OK Hartslag: weer heel goed gehoord! Ook vandaag heeft hij weer eens gevoeld. En... er is al 1 cm opening. Het zal dus niet lang meer duren. 18 december zou ik volgens hem niet meer halen, het zal dus eerder zijn!
Bij deze kan ik dus melden dat het aftellen nu wel begonnen is! Ik ben oooooohhhhhh zooo zenuwachtig... kan ik het wel aan?
De mooiste momenten van de afgelopen negen maanden...
Heyla allemaal,
Het einde van de zwangerschap is in zicht. Nog enkele dagen en ons poppeke zal zich aanmelden. Rudi kan haast niet meer wachten. Elke dag opnieuw vraagt hij: Voelt ge al iets? Gaat ze vandaag komen? Het is echt grappig om te zien J
Maar voor het zover is, wil ik jullie nog eerst even laten meegenieten van de vele mooie momenten die de zwangerschap met zich mee heeft gebracht.
Het buikgevoel
Een echte topper is natuurlijk de eerste keer dat je je kindje voelt bewegen. Op het feestje van Davina haar 18e verjaardag - 11 juli 2009 - voelde ik vele kriebels en grommels in mijn buik. Ik twijfelde toen wat dit was. Ben ik ziek aan het worden of is dit de kleine die ik voel? Enkele dagen later, voelde ik het steeds beter en beter. Het was toen duidelijk dat dit ons schatje was. Telkens als ze aan het bewegen was, zei ik tegen Rudi en mama: Nu moet je voelen, nu is ze aan het stampen! Maar hoe ze ook probeerden, het mocht niet baten. Ze voelden niets! Ik mocht dus nog even heel alleen van ons kindje genieten.
Op donderdagavond 10 september, lag ik rustig op de zetel en was ik een film aan het kijken. Mama kwam langs me zitten en wreef de hele tijd over mijn buik. Ze was tegen mijn buik aan het babbelen en gaf constant kusjes. Omstreeks 23u54 om precies te zijn -kreeg ze een harde stamp tegen haar hand. Mama sprong een gat in de lucht van vreugde. Ze was superblij dat ze haar kleinkindje voor de eerste keer had gevoeld.
Rudi was van 05 tot 12 september op vakantie naar Tunesië. Hij had het geluk nog niet gehad om zijn eigen schatje te voelen. Toen hij hoorde dat mama hem voor was geweest, was hij stikjaloers. Iedere avond probeerde hij meer dan een uur lang omde kleine te voelen, maar zonder resultaat.
Op zondagmorgen 18 oktober 2009 omstreeks 11u10, was hij weer eens tegen mijn buik aan het babbelen en kusjes aan het geven, toen hij plotseling twee harde stampen tegen zijn wang kreeg. Natuurlijk was hij overgelukkig! En het geluk kon die dag niet op voor hem. We gingen naar de Flair-shopping days in Wijnegem. Tijdens het optreden van Clouseau s avonds, had hij zijn arm tegen mijn buik liggen. Exact op het moment dat de muziek begon, schopte ons kleintje tegen zijn arm. Het was net alsof ze wilde zeggen aan de kant, ik wil ook luisteren en dansen. Om maar te spreken van een perfecte timing! We lagen allebei in een deuk van het lachen. Geweldig gewoon! Vanaf die dag heeft hij haar bijna elke dag mogen voelen.
Papa en Davina hebben de kleine pas een maand later gevoeld, op donderdagavond 20 november. Davina was zo blij dat ze Joris onmiddellijk een smsje stuurde. Deze liet weten dat hij super blij was, maar dat hij het jammer vond dat hij zelf nog niets gevoeld had. En dat hij het niet aan mij durfde vragen. De dag erna kwam Joris op bezoek. Ik stelde hem zelf voor of hij eens wilde voelen. Twee uren lang heeft Joris zijn handen op mijn buik gelegd en geprobeerd haar te voelen, maar zonder resultaat. Het leek precies of ze hem voor express aan het plagen was, want vanaf het moment dat Joris ging slapen, begon ze te bewegen. Zowel Joris als Emanuel hebben tot nu toe nog steeds het geluk niet gehad om haar te voelen.
Op dinsdag 24 november, gingen we naar de verjaardag van Sarah. Die dag was ons prinsesje juist heel erg actief! Sarah kreeg dus een mooie verjaardagscadeau een stamp van de baby. Puur toeval?!
Eén ding is zeker: het is nu al een koppig kindje en ze laat zich enkel voelen wanneer ze er zelf zin in heeft! :-p
De verwennerij
Zoals de titel al voorspelt, hoort de verwennerij er ook bij. De zalige massages aan rug, schouders en benen, de extra hulp in het huishouden, het lekkere eten,
Thuis helpen Rudi en mama extra bij het huishouden en op school zijn de leerlingen extra rustig in de klas (want anders stampt de baby en dat is niet fijn voor de juf!) en krijg ik soep van de directie en andere leerkrachten. Verder staat niemand het toe dat ik me overwerk of zware dingen hef. Best wel fijn, al die voordelen!
Toch is er één moment dat voor mij persoonlijk heel speciaal is geweest: de avond dat ik bij mijn nichtje Nathalie een bad mocht gaan nemen!
Aangezien we thuis geen bad hebben, had Nathalie me uitgenodigd om eens bij haar thuis te gaan relaxen in bad. Natuurlijk ben ik op die uitnodiging ingegaan. Op dinsdagavond 20 oktober, na de prenatale les, ben ik naar haar thuis gegaan. Nathalie en Thijs waren zelf niet thuis, dus ik had het huis voor mij alleen, zodat ik me meer op mijn gemak voelde. Toen ik de badkamerdeur open deed, was ik aangenaam verrast. Overal stonden kaarsjes, er was een hele rij bad en verzorgingsproducten en er lag een stapeltje boeken klaar. Verder lag er nog een briefje van Nathalie bij, waarop stond dat ik verplicht was het licht uit te doen, alle kaarsjes aan te steken, alle producten te gebruiken en vooral te genieten. Dat heb ik dan ook gedaan. Ik lag rustig in bad te genieten van een toffe roman. Het was echt zalig en ik voelde me dan ook opperbest en fit toen ik uit bad kwam. Wat een geweldige avond!
De voorbereidingen
Ook de voorbereidingen voor de geboorte van de baby waren zeer tof! Het fijne is dat we vele dingen tweedehands hebben gekregen van anderen: enkele buggys, eetstoelen, het park, Met een beetje aanpassingswerk en een eigen creatieve inkleding ervan, zien ze zo goed als nieuw uit.
Op een rustige, zomerse avond ergens in augustus, heb ik samen met mama de dozen met babyspulletjes van het verdiep gehaald. Het zijn kleertjes die vroeger van Emanuel, Davina en mezelf zijn geweest. Sommige spullen zijn zelfs nog een generatie ouder: die hebben mama, haar broers en zus nog aangehad als baby. We hebben alle kleertjes en spullen gesorteerd en in de kast klaargelegd. Toen Rudi terug thuis kwam van zijn werk, liet ik hem de kast zien. Hij was echt verbaasd! Hebben we al zoveel? En ik dacht dat we alles nog moesten kopen, zei hij. Natuurlijk hebben we ook veel nieuwe spullen gekocht, zoals kruippakjes, slabbetjes, kousjes,
Begin november ben ik een weekje naar Brussel gegaan om les te geven op een taalstage. Mama heeft toen de oude wieg - waar mijn neven en nichten, mijn broer en zus en ikzelf vroeger in gelegen hebben terug opgeknapt. Ze heeft de wieg bekleed met een mooie stof die we samen hadden gekozen. Toen ik vrijdagavond van Brussel terugkwam, stond de wieg klaar in onze slaapkamer. Ik kreeg de tranen in mijn ogen, toen ik hem zag. Echt prachtig wat een verrassing! WAUW!
Maanden lang heb ik, samen met mama, papa en Rudi, gezwoegd om de doopsuikers af te krijgen. Het was veel werk, maar het resultaat mag er zeker zijn! Gisteren hebben we de laatste loodjes eraan gelegd en alles aan de korf en op het karretje vastgemaakt. Het staat dus volledig klaar! Natuurlijk hebben we hier ook enkele fotos van gemaakt. Maar die zet ik niet op deze blog, want dat verraadt de verrassing natuurlijk voor jullie!
Ook mijn valies hebben we ondertussen klaargezet. Want wie weet is het morgen al zover!?
En tenslotte wil ik nog melden dat het geweldig is om te zien hoe make, mijn oma, naar de geboorte uitkijkt. Als ik één week niet bij haar op bezoek ben geweest, is ze al aan het bellen om te vragen of het zover is. Ze wil ook altijd zooo graag de buik kusjes geven en eens voelen. Tof he!
Op dit moment ben ik op bezoek bij pake, mijn opa. Uit verveling was ik de foto's van de gouden bruiloft nog eens aan het bekijken. Ik heb er enkele uitgepikt om op deze blog bij te voegen.
Hierlangs een foto van mij met mijn opa in september 2009. Ik was toen zes maanden zwanger. Maar hoever was pake? Als je het weet, laat maar iets weten.
Verder nog een toffe foto van mij met make. Ze is toch zo fier he! En altijd maar kusjes geven aan die buik...
In de toekomst zal ik nog enkele foto's toevoegen.
In dit berichtje wil ik jullie iets meer vertellen over de prenatale lessen, die ik de afgelopen negen weken op dinsdagavond heb gevolgd, samen met nog 9 andere zwangere dames.
De meesten deden deze lessen niet speciaal voor de oefeningen, maar eerder voor de sfeer en om ervaringen met elkaar uit te wisselen over de zwangerschap.Er werd gebabbeld over de naamkeuzes, de echo's, de bevallingen, borstvoeding,... alles wat je je maar kan inbeelden. Gewoonweg plezant om eens mee te maken, een echte aanrader voor zwangere vrouwen!
Dinsdag, 01-08 en 15 september 2009
Lachen en grappen, dat is wat we deze drie lessen gedaan hebben! De eerste paar lessen gingen over de bekkenbodemspieren. Hoe we deze best kunnen ontspannen en opspannen en hoe we er bewust van worden dat we ze hebben. Best wel grappig hoor! Vooral als Myriam, de kinesiste, heel onverwachts komt voelen of je je plasbuisje goed kan dichtknijpen. JDinsdag, 22 september 2009Vandaag hebben we enkele ademhalingsoefeningen geleerd, die we moeten toepassen tijdens de bevalling of 'arbeid', zoals Myriam het steeds noemt. Iedereen was zeer geconcentreerd aan het oefenen op de buikademhaling, flankademhaling en borstademhaling. Het was echt een heel relaxte en rustige les.
Dinsdag, 29 september 2009
Vandaag mochten (moesten) de mannen meekomen. Eerst kregen ze massagetechnieken aangeleerd om hun vrouwtjes te verwennen. Dit was, volgens de dames natuurlijk, een zeer plezante bedoening. Vooral omdat we zelf niets hoefden te doen... alleen maar genieten van de massages. De mannen daarentegen waren minder enthousiast en na 20 minuten masseren, gaven de meesten er de brui aan met de reden dat ze de technieken ondertussen al 'onder de knie' hadden en dat er thuis nog voldoende oefentijd over bleef. (We zullen volgende week wel horen wie er van die zogenaamde oefentijd gebruik heeft gemaakt )Verder vonden ze ook dat de borrelnootjes en pintjes ontbraken tijdens de les. Hadden we eigenlijk anders verwacht van een groep mannen? Hierna kregen we de volledige uitleg over de arbeid zelf: de verstrijkingsfase, ontsluitingsfase, persfase, geboorte en nageboorte. Het was muisstil toen Myriam haar verhaal deed. Maar af en toe werd de stilte doorbroken door een gsm die afging of de 'idiote commentaren' van de mannen op deze uitleg (of zal ik het maar grappige mannenhumor noemen?). Stoer doen aan het begin van de les, alsof ze alles al weten, maar toch heel curieus en geconcentreerd luisteren naar de uitleg. Wisten ze dan toch niet alles?
Dinsdag, 06 oktober 2009 Vanavond, voor de les begon, werd natuurlijk onmiddellijk de vraag gesteld of de 10 mannen hun oefentijd thuis nuttig gebruikt hadden. Slechts 2 van hen hadden daadwerkelijk nog eens een massage uitgevoerd en geoefend. Mag ik me gelukkig prijzen dat Rudi één van hen was.
Tijdens de les zelf, hebben we weeën leren wegpuffen volgens het ritme van vier. Het verloop van de weeën kan je je best voorstellen als een opkomende storm op zee. Het begint langzaam, met kleine golfjes, waartussen een langere pauze is. Naarmate de tijd vordert, worden de golven hoger en de pauzes ertussenin korter. Telkens als er een golf is, moet je deze wegpuffen. Bij de kleine golfjes dus rustig uitademen in het ritme van vier en bij grotere golven gaat het uitademen sneller en krachtiger. Meer dan dit is het eigenlijk niet! Het lijkt allemaal zo eenvoudig, maar ik vraag me af of dat in de werkelijkheid bij de bevalling ook zo gaat. Kan je je wel concentreren of 'puffen in het juiste ritme' als je zo'n pijn hebt?
Dinsdag, 13 oktober 2009 Deze week kregen we uitleg over het persen tijdens de bevalling en werd ons een perstechniek aangeleerd. Eerst moet je je buik opblazen zoals een ballon en dan je baby naar beneden drukken. Nadat Ellen dit had voorgedaan, mocht iedereen het om de beurt eens proberen. Ondertussen ging Myriam rond om te controleren of we de techniek juist uitvoerden. Als je juist perst, mag je je ogen niet toeknijpen, niet op je tanden bijten en vooral niet je ellebogen naar binnen duwen, want dan ben je op je hoofd aan het persen. Natuurlijk maakten we al deze fouten wel en dat was best grappig om te zien. Sommigen vergaten zelfs adem te halen tijdens het persen. Tegen het einde van de les had iedereen de techniek onder de knie en waren we heel opgelucht. We kregen wel de taak mee naar huis om het iedere avond enkele keren te oefenen voor het slapen gaan, zodat we het niet konden vergeten.
Dinsdag, 20 oktober 2009
Vanavond was het al de voorlaatste les. Als opwarming mochten we nog eens puffen en persen. Daarna kregen we de volledige uitleg over de postnatale lessen. Wat gebeurt er met je lichaam na de bevalling? Hoe kan je je bekkenbodem -en buikspieren terug in dezelfde conditie brengen als voor de zwangerschap? Hoe zit het met sporten en sexuele activiteiten? Hoe lang duurt het voor je je weer op en top voelt? Welke oefeningen kan je doen? Op al deze vragen werd ons een antwoord gegeven. Verder hebben we niet veel gedaan vandaag. Gewoon wat gebabbeld over elkaars ervaringen.
Dinsdag, 27 oktober 2009
Vanavond mochten de mannen er nog eens bij zijn. Ze kregen uitleg over hun begeleidingstaak tijdens de arbeid.
Het eerste en belangrijkste punt is dat ze gedurende de hele bevalling de rustigheid zelve moeten zijn. Als de man onrustig en in paniek is, zal zijn vrouw het ook moeilijker krijgen en dat kan alleen maar nadelig zijn voor de voortgang van de arbeid.
Er zijn verschillende manier om de weeën op te vangen. De dames kiezen de voor zichzelf meest comfortabele zithouding: in bad, op de springbal, voorover leunend op een stoel, De heren kunnen dan achter hun vrouw gaan zitten en de geleerde massagetechnieken uitvoeren. Dit mag niet tijdens de wee, wel tussen twee weeën in (tijdens de pauzes). Als er een wee is, moet de man zijn vrouw begeleiden bij het wegpuffen van deze wee. Hij kan haar helpen door het ritme van het puffen aan te geven en mee te tellen. Bij het persen zelf, kan de man fysiek niet veel doen. Hij kan enkel zijn vrouw mentaal ondersteunen en aanmoedigen. Na de bevalling krijgt hij de eer om de navelstreng door te knippen. En tenslotte moet de man de baby opvangen als de vrouw nog eens moet persen voor de nageboorte.
Na deze uitleg, hebben we het verloop van een bevalling in grove lijnen nagespeeld, zodat de mannen konden oefenen op het masseren en het begeleiden van het puffen en persen. Sommigen deden zelfs mee met puffen in het ritme. Hoe plezant!
De laatste les wat is het snel voorbij gegaan! Ik kan niet geloven dat we al negen weken verder zijn. Wat ga ik de babbelmomenten en ervaringsuitwisselingen missen. L Het is echt super geweest!
De volgende vier dagen op de kraamafdeling verliepen allemaal hetzelfde.
's Morgens, om half 8, kreeg ik ontbijt op bed en had ik een half uurtje tijd om me te wassen. Om half 9 was het tijd voor mijn medicatie en mocht ik aërosollen.
Rond 9 uur kwam de vroedvrouw of verpleegster om me aan de monitor te leggen. Er werden twee elastieken onder mijn rug gelegd en ik moest mijn buik ontbloten zodat ze er een vettige gel op kon smeren. Daarna zocht ze met een apparaatje, dat op een steen leek, naar de hartslag van het kindje. Eens ze deze hadden gevonden - en dat kon soms lang duren door de overbeweeglijkheid van het prutske- werd het apparaatje met één van de elastieken vastgebonden. Het andere toestelletje, dat diende om de hardheid van mijn buik te meten, werd met de tweede elastiek vast gemaakt. Hierna vertrok de verpleegster en mocht ik anderhalf uur lang rustig liggen genieten van de hartslag en beweeglijkheid van ons prinsesje. En geloof het of niet, maar iedere ochtend opnieuw keek ik uit naar dit moment... zalig gewoon!
In de loop van de voormiddag kwam de gynaecoloog of longarts even langs ter controle.
Tegen half 12 was het tijd voor het middagmaal. Iedere avond mocht ik kiezen uit twee menus voor de volgende dag. Het eten was over het algemeen wel lekker: frietjes met stoofvlees, wortelenstamppot met een kippendrumstick, schnitzel met puree, en steeds weer met een lekker toetje erbij. Hierna was het weer aërosol en medicatietijd.
De namiddag was meestal heel wat saaier: televisie kijken, slapen, kruiswoordraadsels maken, vervelen,...
Om half 6 was het tijd voor het avondmaal, dat bestond uit boterhammen elke dag opnieuw boterhammen. Dat wordt je snel beu hoor! Natuurlijk weer gevolgd door pillen slikken en aërosollen.
s Avonds kreeg ik dagelijks bezoek. Mama en Rudi kwamen, zoals ik verwachtte, natuurlijk iedere dag. Verder heb ik nog visite gekregen van papa,mijn lieve zusje Davina en haar schaapje Joris, tante Claire en Nathalie en mijn beste vriendin Lucia met haar leuke onkel. Deze laatsten hadden ijsjes voor me meegebracht, waar ik heb erg dankbaar voor ben omdat ik daar zowat aan verslaafd ben geraakt. J Tof toch! Soms kon ik samen met het bezoek naar het cafetaria gaan, maar meestal waren ze er juist op het moment dat ik weer aan de monitor lag en dus niet weg kon.
Tegen 8 uur, moest het bezoek de kamer verlaten. Ik nam nog een lekker warme douche van soms wel een uur lang, keek nog wat tv, mocht nog een keer aërosollen en ging dan slapen.
De vrijdag was een beetje anders. In de loop van de voormiddag kwamen ze me halen voor een extra controle-echo. Natuurlijk had ik weer een dvd bij de hand om de beelden op te laten zetten. En in de namiddag, tegen 15 uur mocht ik naar huis.
Thuis aangekomen, wilde ik de dvd van deze extra echo aan mama en Rudi laten zien, maar helaas stond er niets op de schijf. De dokter had blijkbaar iets verkeerd gedaan bij het ingeven. Maar ja er volgen gelukkig nog wel enkele echos.
Maandagochtend kwam dokter Darquennes nogmaals langs. Ze besloot om me toch nog een dagje op deze afdeling te laten, zodat ze regelmatig eens kon komen kijken.
Op intensieve is de bezoekregeling heel erg streng en stipt. Enkel tussen één uur en half twee 's middags mocht er bezoek komen en slechts 2 personen per patiënt. Ik was dus blij toen het eindelijk één uur was en ik mama en papa zag binnenkomen. We hebben fijn gebabbeld! Rudi kon helaas niet komen omdat hij moest werken. In de namiddag heb ik enkele uurtjes geslapen. Tegen vijf uur kreeg ik eindelijk het goede nieuws dat ik naar de kraamafdeling in Bree mocht gaan. Ik kreeg nog even tijd om me te verfrissen en een half uurtje later was de ambulance daar om me over te brengen.
In Bree aangekomen, kwamen de verpleegsters me onmiddellijk begroeten en mocht ik weer eens aërosollen. Wat deed dat deugd!
's Avonds kwamen mama, papa en Rudi nog eens op bezoek. Deze laatste had een mooi boeket bloemen bij... geweldig! Na een uurtje babbelen, vertrokken ze weer naar huis. Ik keek nog even wat tv en tegen 23 uur kroop ik mijn bedje in.
Nog niet zo lang geleden heb ik het vorige bericht hier achtergelaten. Maar in die korte tijd is er zo veel gebeurd, dat ik het wel nodig vind om nog eens een update te doen.
Vrijdag, 11 september 2009 ( ongeveer 26 weken) Vanavond ben ik naar de huisarts op controle geweest. Het eerste wat ze zei toen ik binnenkwam: 'Amai, je hebt een aardig buikje gekregen, maar bent over het algemeen precies een beetje afgevallen.' Ik kon amper geloven wat ze zei, want zelf had ik dat gevoel helemaal niet! Even later was het tijd om op de weegschaal te gaan staan en inderdaad, ze had gelijk. Ik was in totaal 100 gram afgevallen ten opzichte van de vorige keer, maar toch was mijn buik op korte tijd aardig gegroeid. En fier dat ik was natuurlijk!!
Met onze kleine schat was alles heel goed. Het hartje klopte zeer snel en de dokter merkte op dat het nog steeds een heel kleintje is voor 26 weken zwangerschap. Maar ja... dat kan natuurlijk nog veranderen he! Verder heeft ze naar mijn longen geluisterd en mijn bloeddruk en polsslag gemeten. En alles was natuurlijk in orde.
Zondag, 13 september tot vrijdag, 18 september 2009 (26-27 weken) In de nacht van zaterdag 12 op zondag 13 september had ik enorm veel last van mijn astma. Ieder uur werd ik buiten adem wakker en moest ik mijn pufjes doen. Het werd steeds erger en erger.
Zondagvoormiddag was er een mis voor de gouden bruiloft van mijn oma en opa, waarna we gingen uiteten met de hele familie. Op dat moment voelde ik me al een stuk beter, maar ik was natuurlijk heel moe van de afgelopen zware nacht. Daarom besloot ik om het feestje eerder te verlaten dan gepland om een beetje te gaan rusten thuis. Maar eenmaal thuis begon ik me steeds slechter te voelen. Na enkele uren in bed, besloot Radhouane dat het toch dringend tijd werd om naar de dokter te gaan. Hij was heel bezorgd en riep mama erbij. Ze belde naar de dokter van wacht, waar we een uurtje later op consultatie konden gaan.
Rond half 8 's avonds waren we bij de dokter. Toevallig was die dokter mijn ex-danslerares. Ze controleerde mijn longen en vond dat ik zo snel mogelijk bij de spoed moest binnengaan voor een behandeling, dus schreef ze een briefje om me door te verwijzen.
Snel even thuis enkele spullen halen en dan door naar de spoedgevallendienst in Maaseik. Daar werd ik aan een volledig onderzoek onderworpen. Ik werd aan de monitor gelegd, zodat ze mijn hartslag en bloeddruk constant gecontroleerd konden worden en er werd bloed getrokken.
Enige tijd later kwam er een dokter op bezoek. Hij wilde graag een staal bloed, rechtstreeks uit de slagader, om de gassen in het bloed te controleren. Hij trok dit bloed zelf, want verpleegkundigen mogen dit niet doen. Het is te gevaarlijk! Onmiddellijk nadat hij het bloed had afgenomen werd mijn pols heel strak afgekneld met een verband. Er kon geen bloed meer doorstromen naar mijn hand en slechts enkele seconden later was mijn hand ijskoud en helemaal blauw. Een akelige en pijnlijke ervaring!
Nog een tijdje later kwam de longarts, dr. Darquennes, op bezoek. Een echt schatje is het... zo lief en begripvol. Ze luisterde naar mijn longen en zorgde ervoor dat ik onmiddellijk een aërosol kon doen. Dat deed deugd, maar toch bleef het erg moeilijk om vlotjes te kunnen ademen en ook mijn hartslag bleef erg hoog. Er werd besloten dat ik een nachtje op intensieve moest blijven zodat ze me constant in de gaten konden houden. De verpleegster bracht me er naar toe in een rolstoel, want lopen lukte echt niet meer.
Eenmaal op intensieve aangekomen, werd ik terug aan de monitor gelegd. Het was ondertussen al middernacht. De eerste paar uren had ik het nog heel zwaar met ademen en heb ik nog enkele aërosols gekregen. Tegen 6 uur 's morgens begon ik me toch al ietsje beter te voelen. Gelukkig maar!
Voorlopig ga ik het hierbij laten, want ik heb geen tijd meer om verder te schrijven nu! Maar het vervolg zal snel genoeg volgen.
Het is nu al een lange tijd geleden dat ik nog iets aan deze blog heb aangepast, maar in die tijd is er heel veel gebeurd. Wil je meer weten? Lees dan zeker verder!
In de week van 20 tot 24 april moest ik stage doen in het eerste leerjaar in de Mozaïek in Maasmechelen. Ik had me voorgenomen om in de stageschool nog niets te zeggen over de zwangerschap, enkel tegen mijn mentor. Maar dat is me helaas niet gelukt!
Het laatste lesuur van mijn eerste stagedag, ben ik met de kinderen naar buiten gegaan om spelletjes te spelen. We speelden Chinese voetbal, de jongens tegen de meisjes. Ik speelde met de jongens mee omdat ze met minder waren. Na een tijdje spelen, waren de jongens in de meerderheid. Ik besloot om niet meer mee te spelen en toe te kijken. Eén van de leerlingen vroeg 'Juf, waarom doe je niet meer mee?' Ik antwoordde haar dat ik wat buikpijn en hoofdpijn had gekregen van het ondersteboven hangen en dat ik dus liever wilde kijken dan meedoen. Waarop een andere leerling reageerde 'Neen, dat is niet waar! De juf heeft een baby in haar buik en daarom heeft ze pijn als ze zich moet bukken. De baby zit in de weg!' Ik wist niet wat ik hoorde. Hij had gelijk, maar hoe wist hij dat? Ik betwistte zijn antwoord en gaf hem ongelijk, toch bleef hij volhouden.
De hele volgende week bleven de leerlingen vragen stellen over de zwangerschap. Was het nu waar of niet? Uiteindelijk heb ik het maar toegegeven. Nu ja, als de leerlingen het weten, dan zal het niet lang duren voor de andere leerkrachten of de directie het weet, daarom heb ik dus maar besloten om het op school te vermelden.
Dinsdag, 19 mei 2009 (ongeveer 10 weken) Vandaag ben ik op controle geweest bij de huisarts. Ze heeft een gynaecologisch onderzoek gedaan en mijn bloedafname nagekeken. Hieruit bleek dat alles in orde was. Het enige wat ze vermeldde was dat de baarmoeder lichtjes achterover gekanteld lag, maar dat dit normaal gezien vanzelf wel zou veranderen. Hierdoor was er minder kans om het hartje nu al te horen. Toch probeerde ze het, maar zonder resultaat. Enerzijds vond ik het jammer dat we het hartje van de kleine nog niet konden horen, maar anderzijds vond ik het niet zo erg omdat Rudi er niet bij kon zijn en hij dit eerste spannende moment dan miste.
Vrijdag, 12 juni 2009 (ongeveer 13 weken) Vandaag was het een super heerlijke dag, een dag waar ik lang naar heb uitgekeken: de eerste echografie! Omdat Rudi morgenpost had, is mama met me mee gegaan naar het ziekenhuis te Bree.
Eerst moest ik bij de verpleegster komen, daar werd ik gewogen en werd mijn urine gecontroleerd. Tot nu toe ben ik nog maar 2 kilootjes bijgekomen. Dat valt goed mee he! Daarna mochten we bij de dokter komen. Hij heeft me eerst enkele vragen gesteld in verband met mijn medische verleden, medicatie die ik neem,... Vervolgens was het tijd voor de echo zelf. Ik gaf de dokter een dvd en vroeg hem of hij de echo erop kon zetten en... ja hoor. Ik heb de eerste beelden van ons schatje op film. Nadat hij de plakkerige gel op mijn buik had gesmeerd, begon hij met de echo. De dokter meette de lengte van kruin tot stuit en kwam uit op 5,76 cm. Erg klein voor 13 weken zwangerschap (de normale lengte is zo'n 8 à 9 cm)! Maar dat is geen probleem, hij of zij zou haar scheut nog wel krijgen. Verder heeft hij ook de nekplooi gemeten. Als deze meer dan 0,30 cm of 3 mm bedraagt, is er een verhoogd risico op een chromosoomafwijking. Maar het resultaat was 0,15 cm. Dik in orde dus! Ook de hartslag hebben we deze keer gehoord: heel regelmatig en supersnel. Maar dat is normaal... Tenslotte heeft hij me doorgestuurd naar de spoedafdeling. Daar werd nogmaals bloed getrokken om de tripletest uit te voeren. Met deze test kan men eventuele andere afwijkingen opsporen. Maar ook hier alles dik OK!
De beelden heb ik achteraf thuis aan Rudi en de rest van de familie laten zien. Gewoonweg geweldig om te zien hoe iedereen aan het genieten was het beweeglijke kleintje bezig te zien. In de bijlage heb ik enkele foto's van de echo toegevoegd, zodat ook jullie mee kunnen genieten.
Vrijdag, 26 juni 2009 (ongeveer 15 weken) Vanavond moest ik nogmaals op controle bij de huisarts. Eerst werd ik gewogen en daarna volgde er weer een gynaecologisch onderzoek. Ik was amper 1 kilootje bijgekomen in de laatste twee weken en ook met het kleintje was alles in orde. We hebben het hartje gehoord en dat is een zalig gevoel! Verder is er niets speciaals meer gebeurd...
Vrijdag, 21 augustus 2009 (ongeveer 23 weken) De tweede echografie hebben we vandaag gekregen. En ook nu heb ik alle beelden op dvd laten zetten. Rudi kon helaas alweer niet mee omdat hij morgenpost had. Daarom zijn mama en Davina meegegaan. Davina was heel blij dat ze die eer kreeg als toekomstige meter.
Ook nu weer werd ik gewogen... en ik ben 4 kilo bijgekomen in de laatste 8 weken. Valt best wel mee, maar toch begint het wat lastig te worden voor mijn rug. Ik kan sommige nachten niet goed slapen van de pijn in mijn rug en de krampen in mijn kuiten, maar dat hoort erbij zeker, die kwaaltjes. Nu ja, van Davina heb ik een yogaspringbal gekregen en geloof me, dat is een echte noodzaak in je zwangerschap. Iedere avond en ochtend 10 minuutjes oefenen op je bal en de pijn word al een stuk minder. Ik ben Davientje dus heel erg dankbaar!
Eerst overliep de dokter de resultaten van de bloedtest. Ik heb te weinig ijzer in mijn bloed en daar moet ik dus extra vitaminepilletjes voor nemen. Voor de krampen in mijn kuiten, kreeg ik magnesium voorgeschreven. Verder waren alle testen OK. Ik mag 'vreemde baby's verluieren' en moet mijn groenten en fruit extra goed wassen voor ik ze eet. In de buurt van katten mag ik helemaal niet komen, maar ja dat wisten we al he!
Daarna volgde de echografie. Deze was supermooi! We kregen regelmatig een 4D beeld van het gezichtje erbij, waarop volgens sommigen duidelijk is te zien dat de kleine op Rudi lijkt. De dokter deelde mee dat de baby zo'n 25 cm groot is en ongeveer 350 gram weegt. Nog steeds klein en fijn voor de leeftijd van 23 weken. Even later vroeg hij of ik het geslacht had gezien op de echo, maar ja... zo professioneel kijk ik er niet naar dat ik dat al kan zien. Waarop hij vroeg of ik het wilde weten. Natuurlijk wilde ik dat super graag. 'Maar.. mogen die twee daarachter (mama en Davina) dat ook weten?' stelde hij de vraag. Ik stemde toe dat ook zij het mochten horen. 'PROFICIAT, U KRIJGT EEN DOCHTERTJE!' zei hij even later met een glimlach op het gezich. De tranen van geluk sprongen me in de ogen. En ook mama en Davina waren superblij! Wat zouden papa en Rudi hiervan zeggen? Hoe zouden zij reageren? Dat waren de eerste vragen die in me opkwamen.
's Middags ben ik met mama op zoek gegaan naar een cadeautje voor Rudi om het geslacht van de baby aan hem te melden. We vonden schattige, roze slofje met daarop de tekst 'Mama's little girl'.
Toen Rudi thuis kwam, vroeg hij onmiddellijk of het een meisje of jongen werd. Ik vertelde dat de baby met de beentjes toe lag en de dokter het niet kon zijn. De teleurstelling kon je zo op zijn gezicht aflezen, ocharme! Even later liet ik hem de dvd zien. Hij keek er vol bewondering naar. Op het moment dat hij het gezichtje in 4D zag, zei hij 'de kleine lijkt helemaal op mij!' en hij was zo fier als een gieter. Na afloop van de dvd, gaf ik hem het cadeautje. Hierdoor wist hij dat het een meisje was. Ongelooflijk wat een reactie erop volgde: 'Oei, wat moet ik met een meisje?' Hij had zich al in zijn hoofd geprent dat het een jongetje zou worden en was dus totaal verrast. Maar ja, dat heeft niet lang geduurd, want een dag later had hij al roze kleedjes gekocht voor 'zijn prinsesje'. Hij is nu dolgelukkig! Foto's van de echo in bijlage!
Maandag, 31 augsustus 2009 Vandaag ben ik voor de eerste keer op consultatie geweest bij de vroedvrouw An. Zij zal er bij zijn tijdens de bevalling. Eerst hebben we kort kennis gemaakt, het is best wel een toffe madam hoor! Daarna heeft ze me een prikje gegeven om het suiker in mijn bloed te controleren. Dat was 135 en in orde dus. Hierna moest ik een bitter, oranje drankje drinken. Een uur later meette ze weer de suiker. Nu was het resultaat 121. Lager dan voordien en dus had ik weinig tot geen kans op zwangerschapsdiabetes. Deze test noemen ze de challengetest.
In het uurtje tussen de twee prikjes, heeft ze me de volledige uitleg gegeven rond borstvoeding. Wat zijn de voordelen voor de moeder en het kind? Hoe werkt het systeem in de borstkanaaltjes? Welke is de juiste techniek voor het aanleggen? ENZ... een hele brok theorie in één keer dus! Aan het einde van de sessie, kreeg ik nog de 'happy-mamabox' mee naar huis. Hierin zaten allerlei kortingsbonnen voor zwangerschapskleding en babyspullen en zaten informatiebrochures rond borstvoeding. Tenslotte heeft ze nog kort uitleg gegeven over de kraamperiode in het ziekenhuis en wat mee te nemen als je komt bevallen.
Het was best plezant, de voormiddag,en al mijn vragen en twijfels over borstvoeding zijn beantwoord.
Dinsdag, 01 september 2009 Lachen en grappen, dat is wat we vanavond hebben gedaan! Met een hele groep zwangere vrouwen, hebben we vandaag de eerste prenatale les gehad, met kinesiste Myriam Vrolickx als begeleidster. De eerste twee lessen gaan over de bekkenbodemspieren. Hoe we deze best kunnen ontspannen en opspannen en hoe we er bewust van worden dat we deze hebben. Best wel grappig hoor! Vooral als ze heel onverwachts komt voelen of je je plasbuisje goed kan dichtknijpen. Het is echt wel lachen! De meesten doen deze lessen niet speciaal voor de oefeningen, maar eerder voor de sfeer en om ervaringen met elkaar uit te wisselen over de zwangerschap. Er wordt gebabbeld over de naamkeuzes, de echo's, de bevallingen, borstvoeding,... alles wat je je maar kan inbeelden. Gewoonweg plezant om eens mee te maken, een echte aanrader voor zwangere vrouwen!
Zo, dat waren de laatste updates in het kort. Als je wil reageren, doe dat dan gerust.
Vandaag zijn we naar de huisarts geweest. Ik was een beetje ongerust omdat mijn regels uitbleven en vroeg me af : "Ligt dit aan de blaasontsteking die ik pas heb gehad, of ben ik zwanger?"
Eerst heeft de dokter een controletest uitgevoerd van mijn urine... de niersteentjes van enkele weken geleden waren verdwenen. Dat zag er dus goed uit! Daarna heeft ze een zwangerschapstest uitgevoerd. Terwijl we aan het wachten waren op het resultaat hiervan, heeft ze bloed getrokken en mijn luchtwegen gecontroleerd (ik heb nl. astma). Ik kon mijn ogen niet van het testje afhouden, zou er een plusje verschijnen of niet? Even later was het zover... het plusje verscheen! De dokter wenste mij proficiat en gaf me een knuffel. Ik begon spontaan te wenen... en rilde op mijn benen. Ik kon het niet geloven. Ondertussen kwam Rudi het kamertje binnen. Hij had de dokter 'Proficiat' horen zeggen en wist dat er goed nieuws was. Ook hij begon te wenen en wist niet goed hoe hij moest reageren. We namen elkaar vast en bleven zo even staan... een intens moment van geluk!
We hebben deze blog over ons eerste kindje gemaakt, zodat U de evolutie en alle ontwikkelingen op de voet kan volgen. Er is een archief waarin we regelmatig een berichtje achterlaten in verband met een doktersbezoek, de nieuwe spulletjes die we gekregen hebben,... Verder hebben we ook een fotoalbum aangelegd, waarin de foto's van echografieën, het buikje, de fiere ouders,... komen.
Het is altijd fijn om een reactie van familie of vrienden te ontvangen. Dus... laat maar een berichtje achter in het gastenboek!
Groetjes en tot binnenkort Bianca en Rudi
PS De teksten die ik schrijf, worden telkens bovenaan bijgevoegd. Als je alles vanaf het begin wil lezen, begin je dus best bij het onderste bericht en ga je telkens een berichtje omhoog.
Gelukkig dat ik daar echt op gelet had!
)Verder vonden ze ook dat de borrelnootjes en pintjes ontbraken tijdens de les. Hadden we eigenlijk anders verwacht van een groep mannen? Hierna kregen we de volledige uitleg over de arbeid zelf: de verstrijkingsfase, ontsluitingsfase, persfase, geboorte en nageboorte. Het was muisstil toen Myriam haar verhaal deed. Maar af en toe werd de stilte doorbroken door een gsm die afging of de 'idiote commentaren' van de mannen op deze uitleg (of zal ik het maar grappige mannenhumor noemen?). Stoer doen aan het begin van de les, alsof ze alles al weten, maar toch heel curieus en geconcentreerd luisteren naar de uitleg. Wisten ze dan toch niet alles?
