De volgende vier dagen op de kraamafdeling verliepen allemaal hetzelfde.
's Morgens, om half 8, kreeg ik ontbijt op bed en had ik een half uurtje tijd om me te wassen. Om half 9 was het tijd voor mijn medicatie en mocht ik aërosollen.
Rond 9 uur kwam de vroedvrouw of verpleegster om me aan de monitor te leggen. Er werden twee elastieken onder mijn rug gelegd en ik moest mijn buik ontbloten zodat ze er een vettige gel op kon smeren. Daarna zocht ze met een apparaatje, dat op een steen leek, naar de hartslag van het kindje. Eens ze deze hadden gevonden - en dat kon soms lang duren door de overbeweeglijkheid van het prutske- werd het apparaatje met één van de elastieken vastgebonden. Het andere toestelletje, dat diende om de hardheid van mijn buik te meten, werd met de tweede elastiek vast gemaakt. Hierna vertrok de verpleegster en mocht ik anderhalf uur lang rustig liggen genieten van de hartslag en beweeglijkheid van ons prinsesje. En geloof het of niet, maar iedere ochtend opnieuw keek ik uit naar dit moment... zalig gewoon!
In de loop van de voormiddag kwam de gynaecoloog of longarts even langs ter controle.
Tegen half 12 was het tijd voor het middagmaal. Iedere avond mocht ik kiezen uit twee menus voor de volgende dag. Het eten was over het algemeen wel lekker: frietjes met stoofvlees, wortelenstamppot met een kippendrumstick, schnitzel met puree, en steeds weer met een lekker toetje erbij. Hierna was het weer aërosol en medicatietijd.
De namiddag was meestal heel wat saaier: televisie kijken, slapen, kruiswoordraadsels maken, vervelen,...
Om half 6 was het tijd voor het avondmaal, dat bestond uit boterhammen elke dag opnieuw boterhammen. Dat wordt je snel beu hoor! Natuurlijk weer gevolgd door pillen slikken en aërosollen.
s Avonds kreeg ik dagelijks bezoek. Mama en Rudi kwamen, zoals ik verwachtte, natuurlijk iedere dag. Verder heb ik nog visite gekregen van papa,mijn lieve zusje Davina en haar schaapje Joris, tante Claire en Nathalie en mijn beste vriendin Lucia met haar leuke onkel. Deze laatsten hadden ijsjes voor me meegebracht, waar ik heb erg dankbaar voor ben omdat ik daar zowat aan verslaafd ben geraakt. J Tof toch! Soms kon ik samen met het bezoek naar het cafetaria gaan, maar meestal waren ze er juist op het moment dat ik weer aan de monitor lag en dus niet weg kon.
Tegen 8 uur, moest het bezoek de kamer verlaten. Ik nam nog een lekker warme douche van soms wel een uur lang, keek nog wat tv, mocht nog een keer aërosollen en ging dan slapen.
De vrijdag was een beetje anders. In de loop van de voormiddag kwamen ze me halen voor een extra controle-echo. Natuurlijk had ik weer een dvd bij de hand om de beelden op te laten zetten. En in de namiddag, tegen 15 uur mocht ik naar huis.
Thuis aangekomen, wilde ik de dvd van deze extra echo aan mama en Rudi laten zien, maar helaas stond er niets op de schijf. De dokter had blijkbaar iets verkeerd gedaan bij het ingeven. Maar ja er volgen gelukkig nog wel enkele echos.
Maandagochtend kwam dokter Darquennes nogmaals langs. Ze besloot om me toch nog een dagje op deze afdeling te laten, zodat ze regelmatig eens kon komen kijken.
Op intensieve is de bezoekregeling heel erg streng en stipt. Enkel tussen één uur en half twee 's middags mocht er bezoek komen en slechts 2 personen per patiënt. Ik was dus blij toen het eindelijk één uur was en ik mama en papa zag binnenkomen. We hebben fijn gebabbeld! Rudi kon helaas niet komen omdat hij moest werken. In de namiddag heb ik enkele uurtjes geslapen. Tegen vijf uur kreeg ik eindelijk het goede nieuws dat ik naar de kraamafdeling in Bree mocht gaan. Ik kreeg nog even tijd om me te verfrissen en een half uurtje later was de ambulance daar om me over te brengen.
In Bree aangekomen, kwamen de verpleegsters me onmiddellijk begroeten en mocht ik weer eens aërosollen. Wat deed dat deugd!
's Avonds kwamen mama, papa en Rudi nog eens op bezoek. Deze laatste had een mooi boeket bloemen bij... geweldig! Na een uurtje babbelen, vertrokken ze weer naar huis. Ik keek nog even wat tv en tegen 23 uur kroop ik mijn bedje in.
Nog niet zo lang geleden heb ik het vorige bericht hier achtergelaten. Maar in die korte tijd is er zo veel gebeurd, dat ik het wel nodig vind om nog eens een update te doen.
Vrijdag, 11 september 2009 ( ongeveer 26 weken) Vanavond ben ik naar de huisarts op controle geweest. Het eerste wat ze zei toen ik binnenkwam: 'Amai, je hebt een aardig buikje gekregen, maar bent over het algemeen precies een beetje afgevallen.' Ik kon amper geloven wat ze zei, want zelf had ik dat gevoel helemaal niet! Even later was het tijd om op de weegschaal te gaan staan en inderdaad, ze had gelijk. Ik was in totaal 100 gram afgevallen ten opzichte van de vorige keer, maar toch was mijn buik op korte tijd aardig gegroeid. En fier dat ik was natuurlijk!!
Met onze kleine schat was alles heel goed. Het hartje klopte zeer snel en de dokter merkte op dat het nog steeds een heel kleintje is voor 26 weken zwangerschap. Maar ja... dat kan natuurlijk nog veranderen he! Verder heeft ze naar mijn longen geluisterd en mijn bloeddruk en polsslag gemeten. En alles was natuurlijk in orde.
Zondag, 13 september tot vrijdag, 18 september 2009 (26-27 weken) In de nacht van zaterdag 12 op zondag 13 september had ik enorm veel last van mijn astma. Ieder uur werd ik buiten adem wakker en moest ik mijn pufjes doen. Het werd steeds erger en erger.
Zondagvoormiddag was er een mis voor de gouden bruiloft van mijn oma en opa, waarna we gingen uiteten met de hele familie. Op dat moment voelde ik me al een stuk beter, maar ik was natuurlijk heel moe van de afgelopen zware nacht. Daarom besloot ik om het feestje eerder te verlaten dan gepland om een beetje te gaan rusten thuis. Maar eenmaal thuis begon ik me steeds slechter te voelen. Na enkele uren in bed, besloot Radhouane dat het toch dringend tijd werd om naar de dokter te gaan. Hij was heel bezorgd en riep mama erbij. Ze belde naar de dokter van wacht, waar we een uurtje later op consultatie konden gaan.
Rond half 8 's avonds waren we bij de dokter. Toevallig was die dokter mijn ex-danslerares. Ze controleerde mijn longen en vond dat ik zo snel mogelijk bij de spoed moest binnengaan voor een behandeling, dus schreef ze een briefje om me door te verwijzen.
Snel even thuis enkele spullen halen en dan door naar de spoedgevallendienst in Maaseik. Daar werd ik aan een volledig onderzoek onderworpen. Ik werd aan de monitor gelegd, zodat ze mijn hartslag en bloeddruk constant gecontroleerd konden worden en er werd bloed getrokken.
Enige tijd later kwam er een dokter op bezoek. Hij wilde graag een staal bloed, rechtstreeks uit de slagader, om de gassen in het bloed te controleren. Hij trok dit bloed zelf, want verpleegkundigen mogen dit niet doen. Het is te gevaarlijk! Onmiddellijk nadat hij het bloed had afgenomen werd mijn pols heel strak afgekneld met een verband. Er kon geen bloed meer doorstromen naar mijn hand en slechts enkele seconden later was mijn hand ijskoud en helemaal blauw. Een akelige en pijnlijke ervaring!
Nog een tijdje later kwam de longarts, dr. Darquennes, op bezoek. Een echt schatje is het... zo lief en begripvol. Ze luisterde naar mijn longen en zorgde ervoor dat ik onmiddellijk een aërosol kon doen. Dat deed deugd, maar toch bleef het erg moeilijk om vlotjes te kunnen ademen en ook mijn hartslag bleef erg hoog. Er werd besloten dat ik een nachtje op intensieve moest blijven zodat ze me constant in de gaten konden houden. De verpleegster bracht me er naar toe in een rolstoel, want lopen lukte echt niet meer.
Eenmaal op intensieve aangekomen, werd ik terug aan de monitor gelegd. Het was ondertussen al middernacht. De eerste paar uren had ik het nog heel zwaar met ademen en heb ik nog enkele aërosols gekregen. Tegen 6 uur 's morgens begon ik me toch al ietsje beter te voelen. Gelukkig maar!
Voorlopig ga ik het hierbij laten, want ik heb geen tijd meer om verder te schrijven nu! Maar het vervolg zal snel genoeg volgen.
Het is nu al een lange tijd geleden dat ik nog iets aan deze blog heb aangepast, maar in die tijd is er heel veel gebeurd. Wil je meer weten? Lees dan zeker verder!
In de week van 20 tot 24 april moest ik stage doen in het eerste leerjaar in de Mozaïek in Maasmechelen. Ik had me voorgenomen om in de stageschool nog niets te zeggen over de zwangerschap, enkel tegen mijn mentor. Maar dat is me helaas niet gelukt!
Het laatste lesuur van mijn eerste stagedag, ben ik met de kinderen naar buiten gegaan om spelletjes te spelen. We speelden Chinese voetbal, de jongens tegen de meisjes. Ik speelde met de jongens mee omdat ze met minder waren. Na een tijdje spelen, waren de jongens in de meerderheid. Ik besloot om niet meer mee te spelen en toe te kijken. Eén van de leerlingen vroeg 'Juf, waarom doe je niet meer mee?' Ik antwoordde haar dat ik wat buikpijn en hoofdpijn had gekregen van het ondersteboven hangen en dat ik dus liever wilde kijken dan meedoen. Waarop een andere leerling reageerde 'Neen, dat is niet waar! De juf heeft een baby in haar buik en daarom heeft ze pijn als ze zich moet bukken. De baby zit in de weg!' Ik wist niet wat ik hoorde. Hij had gelijk, maar hoe wist hij dat? Ik betwistte zijn antwoord en gaf hem ongelijk, toch bleef hij volhouden.
De hele volgende week bleven de leerlingen vragen stellen over de zwangerschap. Was het nu waar of niet? Uiteindelijk heb ik het maar toegegeven. Nu ja, als de leerlingen het weten, dan zal het niet lang duren voor de andere leerkrachten of de directie het weet, daarom heb ik dus maar besloten om het op school te vermelden.
Dinsdag, 19 mei 2009 (ongeveer 10 weken) Vandaag ben ik op controle geweest bij de huisarts. Ze heeft een gynaecologisch onderzoek gedaan en mijn bloedafname nagekeken. Hieruit bleek dat alles in orde was. Het enige wat ze vermeldde was dat de baarmoeder lichtjes achterover gekanteld lag, maar dat dit normaal gezien vanzelf wel zou veranderen. Hierdoor was er minder kans om het hartje nu al te horen. Toch probeerde ze het, maar zonder resultaat. Enerzijds vond ik het jammer dat we het hartje van de kleine nog niet konden horen, maar anderzijds vond ik het niet zo erg omdat Rudi er niet bij kon zijn en hij dit eerste spannende moment dan miste.
Vrijdag, 12 juni 2009 (ongeveer 13 weken) Vandaag was het een super heerlijke dag, een dag waar ik lang naar heb uitgekeken: de eerste echografie! Omdat Rudi morgenpost had, is mama met me mee gegaan naar het ziekenhuis te Bree.
Eerst moest ik bij de verpleegster komen, daar werd ik gewogen en werd mijn urine gecontroleerd. Tot nu toe ben ik nog maar 2 kilootjes bijgekomen. Dat valt goed mee he! Daarna mochten we bij de dokter komen. Hij heeft me eerst enkele vragen gesteld in verband met mijn medische verleden, medicatie die ik neem,... Vervolgens was het tijd voor de echo zelf. Ik gaf de dokter een dvd en vroeg hem of hij de echo erop kon zetten en... ja hoor. Ik heb de eerste beelden van ons schatje op film. Nadat hij de plakkerige gel op mijn buik had gesmeerd, begon hij met de echo. De dokter meette de lengte van kruin tot stuit en kwam uit op 5,76 cm. Erg klein voor 13 weken zwangerschap (de normale lengte is zo'n 8 à 9 cm)! Maar dat is geen probleem, hij of zij zou haar scheut nog wel krijgen. Verder heeft hij ook de nekplooi gemeten. Als deze meer dan 0,30 cm of 3 mm bedraagt, is er een verhoogd risico op een chromosoomafwijking. Maar het resultaat was 0,15 cm. Dik in orde dus! Ook de hartslag hebben we deze keer gehoord: heel regelmatig en supersnel. Maar dat is normaal... Tenslotte heeft hij me doorgestuurd naar de spoedafdeling. Daar werd nogmaals bloed getrokken om de tripletest uit te voeren. Met deze test kan men eventuele andere afwijkingen opsporen. Maar ook hier alles dik OK!
De beelden heb ik achteraf thuis aan Rudi en de rest van de familie laten zien. Gewoonweg geweldig om te zien hoe iedereen aan het genieten was het beweeglijke kleintje bezig te zien. In de bijlage heb ik enkele foto's van de echo toegevoegd, zodat ook jullie mee kunnen genieten.
Vrijdag, 26 juni 2009 (ongeveer 15 weken) Vanavond moest ik nogmaals op controle bij de huisarts. Eerst werd ik gewogen en daarna volgde er weer een gynaecologisch onderzoek. Ik was amper 1 kilootje bijgekomen in de laatste twee weken en ook met het kleintje was alles in orde. We hebben het hartje gehoord en dat is een zalig gevoel! Verder is er niets speciaals meer gebeurd...
Vrijdag, 21 augustus 2009 (ongeveer 23 weken) De tweede echografie hebben we vandaag gekregen. En ook nu heb ik alle beelden op dvd laten zetten. Rudi kon helaas alweer niet mee omdat hij morgenpost had. Daarom zijn mama en Davina meegegaan. Davina was heel blij dat ze die eer kreeg als toekomstige meter.
Ook nu weer werd ik gewogen... en ik ben 4 kilo bijgekomen in de laatste 8 weken. Valt best wel mee, maar toch begint het wat lastig te worden voor mijn rug. Ik kan sommige nachten niet goed slapen van de pijn in mijn rug en de krampen in mijn kuiten, maar dat hoort erbij zeker, die kwaaltjes. Nu ja, van Davina heb ik een yogaspringbal gekregen en geloof me, dat is een echte noodzaak in je zwangerschap. Iedere avond en ochtend 10 minuutjes oefenen op je bal en de pijn word al een stuk minder. Ik ben Davientje dus heel erg dankbaar!
Eerst overliep de dokter de resultaten van de bloedtest. Ik heb te weinig ijzer in mijn bloed en daar moet ik dus extra vitaminepilletjes voor nemen. Voor de krampen in mijn kuiten, kreeg ik magnesium voorgeschreven. Verder waren alle testen OK. Ik mag 'vreemde baby's verluieren' en moet mijn groenten en fruit extra goed wassen voor ik ze eet. In de buurt van katten mag ik helemaal niet komen, maar ja dat wisten we al he!
Daarna volgde de echografie. Deze was supermooi! We kregen regelmatig een 4D beeld van het gezichtje erbij, waarop volgens sommigen duidelijk is te zien dat de kleine op Rudi lijkt. De dokter deelde mee dat de baby zo'n 25 cm groot is en ongeveer 350 gram weegt. Nog steeds klein en fijn voor de leeftijd van 23 weken. Even later vroeg hij of ik het geslacht had gezien op de echo, maar ja... zo professioneel kijk ik er niet naar dat ik dat al kan zien. Waarop hij vroeg of ik het wilde weten. Natuurlijk wilde ik dat super graag. 'Maar.. mogen die twee daarachter (mama en Davina) dat ook weten?' stelde hij de vraag. Ik stemde toe dat ook zij het mochten horen. 'PROFICIAT, U KRIJGT EEN DOCHTERTJE!' zei hij even later met een glimlach op het gezich. De tranen van geluk sprongen me in de ogen. En ook mama en Davina waren superblij! Wat zouden papa en Rudi hiervan zeggen? Hoe zouden zij reageren? Dat waren de eerste vragen die in me opkwamen.
's Middags ben ik met mama op zoek gegaan naar een cadeautje voor Rudi om het geslacht van de baby aan hem te melden. We vonden schattige, roze slofje met daarop de tekst 'Mama's little girl'.
Toen Rudi thuis kwam, vroeg hij onmiddellijk of het een meisje of jongen werd. Ik vertelde dat de baby met de beentjes toe lag en de dokter het niet kon zijn. De teleurstelling kon je zo op zijn gezicht aflezen, ocharme! Even later liet ik hem de dvd zien. Hij keek er vol bewondering naar. Op het moment dat hij het gezichtje in 4D zag, zei hij 'de kleine lijkt helemaal op mij!' en hij was zo fier als een gieter. Na afloop van de dvd, gaf ik hem het cadeautje. Hierdoor wist hij dat het een meisje was. Ongelooflijk wat een reactie erop volgde: 'Oei, wat moet ik met een meisje?' Hij had zich al in zijn hoofd geprent dat het een jongetje zou worden en was dus totaal verrast. Maar ja, dat heeft niet lang geduurd, want een dag later had hij al roze kleedjes gekocht voor 'zijn prinsesje'. Hij is nu dolgelukkig! Foto's van de echo in bijlage!
Maandag, 31 augsustus 2009 Vandaag ben ik voor de eerste keer op consultatie geweest bij de vroedvrouw An. Zij zal er bij zijn tijdens de bevalling. Eerst hebben we kort kennis gemaakt, het is best wel een toffe madam hoor! Daarna heeft ze me een prikje gegeven om het suiker in mijn bloed te controleren. Dat was 135 en in orde dus. Hierna moest ik een bitter, oranje drankje drinken. Een uur later meette ze weer de suiker. Nu was het resultaat 121. Lager dan voordien en dus had ik weinig tot geen kans op zwangerschapsdiabetes. Deze test noemen ze de challengetest.
In het uurtje tussen de twee prikjes, heeft ze me de volledige uitleg gegeven rond borstvoeding. Wat zijn de voordelen voor de moeder en het kind? Hoe werkt het systeem in de borstkanaaltjes? Welke is de juiste techniek voor het aanleggen? ENZ... een hele brok theorie in één keer dus! Aan het einde van de sessie, kreeg ik nog de 'happy-mamabox' mee naar huis. Hierin zaten allerlei kortingsbonnen voor zwangerschapskleding en babyspullen en zaten informatiebrochures rond borstvoeding. Tenslotte heeft ze nog kort uitleg gegeven over de kraamperiode in het ziekenhuis en wat mee te nemen als je komt bevallen.
Het was best plezant, de voormiddag,en al mijn vragen en twijfels over borstvoeding zijn beantwoord.
Dinsdag, 01 september 2009 Lachen en grappen, dat is wat we vanavond hebben gedaan! Met een hele groep zwangere vrouwen, hebben we vandaag de eerste prenatale les gehad, met kinesiste Myriam Vrolickx als begeleidster. De eerste twee lessen gaan over de bekkenbodemspieren. Hoe we deze best kunnen ontspannen en opspannen en hoe we er bewust van worden dat we deze hebben. Best wel grappig hoor! Vooral als ze heel onverwachts komt voelen of je je plasbuisje goed kan dichtknijpen. Het is echt wel lachen! De meesten doen deze lessen niet speciaal voor de oefeningen, maar eerder voor de sfeer en om ervaringen met elkaar uit te wisselen over de zwangerschap. Er wordt gebabbeld over de naamkeuzes, de echo's, de bevallingen, borstvoeding,... alles wat je je maar kan inbeelden. Gewoonweg plezant om eens mee te maken, een echte aanrader voor zwangere vrouwen!
Zo, dat waren de laatste updates in het kort. Als je wil reageren, doe dat dan gerust.
Vandaag zijn we naar de huisarts geweest. Ik was een beetje ongerust omdat mijn regels uitbleven en vroeg me af : "Ligt dit aan de blaasontsteking die ik pas heb gehad, of ben ik zwanger?"
Eerst heeft de dokter een controletest uitgevoerd van mijn urine... de niersteentjes van enkele weken geleden waren verdwenen. Dat zag er dus goed uit! Daarna heeft ze een zwangerschapstest uitgevoerd. Terwijl we aan het wachten waren op het resultaat hiervan, heeft ze bloed getrokken en mijn luchtwegen gecontroleerd (ik heb nl. astma). Ik kon mijn ogen niet van het testje afhouden, zou er een plusje verschijnen of niet? Even later was het zover... het plusje verscheen! De dokter wenste mij proficiat en gaf me een knuffel. Ik begon spontaan te wenen... en rilde op mijn benen. Ik kon het niet geloven. Ondertussen kwam Rudi het kamertje binnen. Hij had de dokter 'Proficiat' horen zeggen en wist dat er goed nieuws was. Ook hij begon te wenen en wist niet goed hoe hij moest reageren. We namen elkaar vast en bleven zo even staan... een intens moment van geluk!
We hebben deze blog over ons eerste kindje gemaakt, zodat U de evolutie en alle ontwikkelingen op de voet kan volgen. Er is een archief waarin we regelmatig een berichtje achterlaten in verband met een doktersbezoek, de nieuwe spulletjes die we gekregen hebben,... Verder hebben we ook een fotoalbum aangelegd, waarin de foto's van echografieën, het buikje, de fiere ouders,... komen.
Het is altijd fijn om een reactie van familie of vrienden te ontvangen. Dus... laat maar een berichtje achter in het gastenboek!
Groetjes en tot binnenkort Bianca en Rudi
PS De teksten die ik schrijf, worden telkens bovenaan bijgevoegd. Als je alles vanaf het begin wil lezen, begin je dus best bij het onderste bericht en ga je telkens een berichtje omhoog.
Nadat hij de plakkerige gel op mijn buik had gesmeerd, begon hij met de echo. De dokter meette de lengte van kruin tot stuit en kwam uit op 5,76 cm. Erg klein voor 13 weken zwangerschap (de normale lengte is zo'n 8 à 9 cm)! Maar dat is geen probleem, hij of zij zou haar scheut nog wel krijgen. Verder heeft hij ook de nekplooi gemeten. Als deze meer dan 0,30 cm of 3 mm bedraagt, is er een verhoogd risico op een chromosoomafwijking. Maar het resultaat was 0,15 cm. Dik in orde dus! Ook de hartslag hebben we deze keer gehoord: heel regelmatig en supersnel. Maar dat is normaal...
