Nederlandse versie

In de nasleep van de roemloze ondergang van het Derde Rijk verdeelden de bezettende machten de verwoeste Duitse hoofdstad Berlijn in verschillende militaire sectoren, naderhand samengevoegd tot de intussen verdwenen concurrerende steden West-Berlijn, aan de kant van het westerse kapitalisme onder leiding van de Verenigde Staten van Amerika en Oost-Berlijn, aan de kant van het oosterse communisme onder leiding van de Sovjetunie.  Lang voor de bouw van de Berlijnse Muur (opgetrokken in 1961) was Berlijn reeds de frontstad bij uitstek van de grotendeels ideologisch uitgevochten Koude Oorlog tussen het kapitalistische Westen en het communistische Oosten.  Hoewel een geldverslindende en nietsontziende wapenwedloop tussen Oost en West de wereld regelmatig op de rand van de afgrond leek te brengen, waren zowel de leiders in Moskou als in Washington  beducht voor de vernietigende slagkracht van de tegenstander en daarom speelde een groot gedeelte van de Koude Oorlog zich af in de grijze schemerzone van de spionagewereld, waarbij de beide machtsblokken door het uitzenden van sluwe infiltranten elkaars belangrijkste geheimen trachtten te ontfutselen. Vanzelfsprekend vormde het gespleten Berlijn een gedroomd decor voor de grootmeesters van de wereld in de schaduw…

Een regelmatig toegepaste praktijk in de Koude Oorlog, zowel in de interpretaties van de fantasten als in de minder romantische realiteit van het dagelijks gebeuren, was het inzetten van de zogenaamde ‘femmes fatales’ in de spionage: goed uitziende, maar nog veel beter opgeleide vrouwen die door hun charmes hooggeplaatste functionarissen in het vijandelijke kamp moesten zien te verleiden om hun belangrijke geheimen te ontfutselen en deze hierop aan hun oversten konden doorspelen.  Tot de beruchtste femmes fatales uit de Koude Oorlog behoorden de ‘zwaluwen’ van de KGB, speciaal getraind om overal ter wereld belangrijke mannen uit het kapitalistische machtsblok te verleiden en staatsgeheimen te laten verklappen.  De meest onverschrokken vrouwelijke spionnen uit het Oostblok werden evenwel gerecruteerd door de Stasi in Oost-Duitsland, zowat de meest intensieve geheime dienst uit de communistische wereld.  Een Oostduitse ‘zwaluw’ die nogal wat stof deed opwaaien in de jaren vijftig van de vorige eeuw was de jonge vrouw Irmgard Margarete Schmidt, afkomstig uit de Oostduitse deelstaat Saksen en dankzij haar verleidingstrucs in staat om door te dringen tot belangrijke kringen van de Amerikaanse militaire inlichtingendiensten in West-Berlijn.

Irmgard Schmidt meldde zich in 1952 op 24-jarige leeftijd in West-Berlijn aan als vluchtelinge uit de ‘oostzone’ en bracht haar eerste maanden in het westen op een klein zolderkamertje door waar ze zich wijdde aan het verslinden van allerhande filosofische geschriften.  Zoals wel meer aantrekkelijke vrouwen van haar leeftijd sloot ze zich niet uitsluitend op haar kamertje op, maar reeds vlug werd ze een bekend gezicht in de bekendste nachtclubs van de stad.  Irmgard slaagde er vrij vlug in om haar vriendenkring in het exclusieve wereldje uit te bouwen en via een geslepen netwerking, waarbij ze zich door de ene ‘vriend’ aan de andere liet voorstellen, kwam ze vrij vlug in contact met twee hooggeplaatste Amerikaanse functionarissen.  Tijdens het proces dat volgde op het uitlekken van haar ware activiteiten in het westen, deed de Amerikaanse overheid er alles aan om de identiteit van de twee verleide functionarissen geheim te houden.  Toch slaagde de New York Post er in 1955 in om de identiteit van één van de twee verleide functionarissen te onthullen: het ging om de luchtmachtkolonel Patrick Hayes, die kort na het uitlekken van de spionage-activiteiten van Irmgard Schmidt werd ‘overgeplaatst’.  De identiteit van de andere verleide functionaris werd zorgvuldig geheim gehouden, vermoedelijk om de geheime dienst niet al te veel schaamrood op de wangen te bezorgen.

De verleidingstrucs van de Oostduitse sirene moeten bijzonder intens geweest zijn, want in geen tijd wist de jongedame Schmidt twee achtereenvolgende kantoorbetrekkingen te verkrijgen bij afdelingen die tot het CIA-netwerk in West-Berlijn behoorden.  Gezien de gespannen situatie van de Koude Oorlog waren de veiligheidsmaatregelen bij de Amerikaanse geheime diensten draconisch en daarom is het des te verbazender dat een volslagen onbekende vluchtelinge uit het Oosten zulke belangrijke betrekkingen verkreeg, ongetwijfeld te wijten aan haar intieme contacten met de belangrijke Amerikaanse functionarissen.  Als spionne boekte Irmgard verbluffende resultaten, daar zij erin slaagde om aan haar communistische opdrachtgevers belangrijke informatie en documenten door te geven  over de werking van de CIA in West- Berlijn en Duitsland in het algemeen.  Tijdens de uitbundige cocktailparty’s van de inlichtingendiensten slaagde Irmgard erin om de meest nuttige informatie van haar slachtoffers los te krijgen en haar werkmethoden waren zo intensief dat een CIA-onderzoeker naderhand verklaarde dat ‘geen enkele andere spion zo ver had kunnen doordringen in onze inlichtingendienst te West-Berlijn’.  Helaas voor haar eigen spionage-activiteiten ging Irmgard met haar ijver zo ver dat deze haar uiteindelijk fataal zou worden…

Een eerste aanwijzing van mogelijke spionage kwam nadat bleek dat zij op een cocktailparty een Duitse medewerker van de CIA te opvallend een aantal belangrijke detailvragen stelde en nog duidelijker werd het toen ze op een bureau, waar zij volgens haar bevoegdheid niet aanwezig moest zijn, betrapt werd bij het doornemen van andermans documenten.  Op basis van deze twee aanwijzingen stelde de CIA een onderzoek in naar deze plots verdachte nieuwkomer en op 1 december 1954 werd zij reeds aangehouden, kort daarop gevolgd door een proces.  In die gespannen dagen van wederzijds wantrouwen tussen Oost en West konden betrapte spionnen op een zware straf rekenen, maar het leek voor de Amerikanen eerder prioriteit om de namen van de verleide officieren in de doofpot te stoppen dan wel om de betrapte jongedame daadwerkelijk te straffen.  Tot haar verdediging haalde Irmgard, die naar verluidt bijzonder aantrekkelijk gekleed voor de rechter verscheen,  aan dat ze in haar Saksische woonplaats Halle door de Stasi onder druk was gezet om tot spionage over te gaan: de Oostduitse Volkspolizei had namelijk haar partner  gearresteerd en zo zouden ze haar gedwongen hebben om tot spionage over te gaan.  Van de Sovjets had ze voor haar activiteiten in het Westen wel een goede 3000 mark financiële compensatie ontvangen,  overigens een erg karige verloning voor zulke riskante stiel.  In ruil voor haar stilzwijgen betreffende de identiteit van de door haar verleide Amerikaanse functionarissen kreeg Imgard Schmidt een relatief milde straf opgelegd.  Misschien was het naast haar omèrta over de identiteit van de door haar versierde hoge omes ook haar charmante verschijning die de rechter tot enige mildheid in zijn vonnis had bewogen?

English version

In the aftermath of the inglorious doom of the Third Reich the ruined German capital Berlin was divided by the occupying forces in several military areas, afterwards mingled in two competitive cities, nowadays already disappeared in the mists of history.  At one side there was West Berlin, under the domination of the western capitalist power block and on the other side there was East Berlin, under the domination of the eastern communist power block.  A long time before the construction of the Berlin Wall (founded in 1961) Berlin was the front city par excellence in the ideological Cold War between the capitalist West and the communist East.  A very expensive and strenuous race of arms between the Eastern and Western power blocks brought the world more than once at the edge of the abyss, but nevertheless the leaders in Moscow and Washington were aware of the devastating military power of their competitors.  Due to the mutual military threat, a very large part of the Cold War took place in the grey zone of the world of espionage, by which the two power blocks tried to steal each other's main secrets by sending out some cunning infiltrators.  Of course the divided city of Berlin was the dreamed scene for the grandmasters in the world of shadows.

A frequently used method in the Cold War, as well in the world of imagination as in the much less romantic daily reality, was the involving of the so called femmes fatales in the world of espionage: good looking, but even much better educated women who had to seduce high ranked functionaries in the opposing camp in order to snatch them very important secrets so they could pass them on to their commanders.  The most notorious femmes fatales of the Cold War were the "swallows" of the KGB, especially trained to seduce no matter where important men in the capitalist word so they would blurt out to them governemental secrets.  The most audacious female spies were anyhow recruited by the Stasi in Eastern Germany, the most intensive secret service of the communist world.  An Eastern German 'swallow' who created much commotion in the fifties of last century was the young woman Irmgard Margarete Schmidt, originally from the Eastern German federal state Saksen.  Due to her seduction skills she could penetrate in important circles of the American military secret service of Berlin.

Irmgard Schmidt registered herself in 1952 on the age of 24 as a refugee from the 'eastern area' in West Berlin and she passed her first months in the West in a very small rooftop room where she devoted herself in reading all sorts of philosophical writings.  Like more attractive young women of her age, she didn't lock herself exclusively on her room, but she became already fast a well known face in the most famous nightclubs of the city.  Irmgard managed quite fast to compose a circle of friends in that exclusive world an through a cunning networking, by which she let introduce herself from ane 'friend' to another, she made very fast contact with two high ranked American functionaries.  During the trial following on the discovery of her real activities in the West, the American governement tried everything to keep secret the names of the two seducted functionaries.  After all The New York Post succeeded in 1955 to publish the name of one of the two functionaries: this person was the air force colonel Patrick Hayes, who was 'transferred' short after the reveal of Irmgard Schmidt's espionage activities.  The identity of the other functionary was carefully kept as a secret, probably to avoid the secret service was blamed too much.

The seduction skills of the Eastern German siren have to have been very intensive, since Fräulein Schmidt got in no time two successive office jobs in departments belonging to the CIA network of West Berlin.  Due to the tense situation during the Cold War the security measures in the departments of the American secret services were draconic and therefore it's much more surprising a completely unknown refgee from the East could get such important jobs, no doubt due to her intimate contacts with important American functionaries.  As a spy Irmgard made some amazing results since he succeeded to pass on important information and documents about the organization of the CIA principally in West Berlin and generally in Germany.  During the exuberant cocktail partys of the secret services Irmgard managed to obtain the main information from her victims and here methods were so clever a CIA investigator declared afterwards 'that no spy before her had been able to penetrate so deeply in our military secret services in West Berlin'.  Unfortunately for her own espionage activities went so far with her diligence it would finally betray her...

A first indication of possible espionage came out when she interrogated on a cocktail party a German employee of the CIA too obvious about some details.  The true nature of her activities in the West turned out when she was discovered in an office, not allowed to be there due to her competences, looking into documents she didn't had to look into.  With this two indications as a starting point, the CIA started an investigation to this suddenly suspicious newbie and on the first December of 1954 she was arrested, soon followed by a trial. In those tense days of mutual distrust between East en West catched infiltrators could count on very strict punishments, but for the Americans it seemed to be a priority to cover up the names of the two seducted officers instead of punishing really the catched young lady.  To her defense Irmgard, who appeared dressed very attractive before the judge, claimed she was blackmailed in her living place Halle in Saksen by the Stasi to work for them.  The Eastern German Volkspolizei had captured her life companion so she was forced into espionage.  From the Russians she got a financial compensation of 3000 German marks for her activities in the West, a very tiny wage for such a tricky business.  In exchange for her silence about the identity of the two seducted fuctionaries Irmgard Schmidt got a quite light punishment.  Maybe it was not only her 'omerta' about the identity of the two officers, but her charming appearance too that motivated the judge to his soft verdict?   

.

06-07-2012 om 00:00 geschreven door POSTHISTORIESTRAVELLING  

Eenmaal terug aan land gebruikten de Amazones hun beproefde methodes om te overleven en na het roven van een kudde paarden trokken zij plunderend en brand schattend door het Scythische land, tot verbijstering van de lokale nomaden die door hun buurvolkeren net zelf gevreesd werden omwille van deze praktijken.  Na een treffen ontdekten de Scythen bij het bekijken van een paar buitgemaakte vijandelijke lijken dat deze onbekende vijanden geen jonge mannen waren zoals zij eerst vermoedden, maar wel krijgshaftige vrouwen.  Vermoedelijk kenden de Scythen reeds in die oude dagen het principe van de hoofse liefde en geen geweld tegen vrouwen, want na een intens krijgsberaad besloten zij om de gewapende strijd tegen de indringsters te staken en een vredelievende oplossing voor het conflict te zoeken.  Een groep jonge mannen, met naar schatting de getalsterkte van de Amazones, moest zich naast het vrouwelijke kamp regelen, elk mogelijk treffen vermijden en hun rivales in elke mogelijk opzicht nabootsen.  De wijze en vooruitziende leiders van de Scythen zagen in deze vrijgevochten dames de ideale moeders van een groot nageslacht en zo moest het dan ook geschieden.

De moedige jonge mannen legerden zich dicht bij het kamp van de Amazones en namen reeds gauw elke achterdocht bij hun tegenstreefsters weg toen deze inzagen dat de mannen geen kwaad tegen hen in de zin hadden.  Naarmate de wederzijdse achterdocht verdween,  schoven de kampen een beetje dichter naar elkaar toe en de Scythische jonge mannen hielden zich net als de Amazones in leven met de jacht te paard met speer en pijl en boog.  Elke dag rond ongeveer het middaguur trokken de Amazones zich alleen of met twee terug om ergens hun gevoeg te doen en zodra de Scythen dit door hadden, begonnen zij de vrouwen te volgen naar hun private plekjes.  Op een gegeven moment ontdekte een Scythische jonge man een eenzame Amazone en benaderde haar, wat door haar niet werd afgewezen, maar juist in tegendeel werd aangetrokken.  Nadat de Amazone voor het eerst in haar leven de geneugte van het seksueel verkeer met een man had ervaren, maakte zij hem in gebarentaal duidelijk dat hij de volgende dag moest terugkeren met een gezel, waarop zij dan een andere vrouw zou meenemen.  Zodoende ontdekten na verloop van korte tijd alle Amazones en Scythen elkaar in het wederzijds genot, waarop de beide kampen zich als het ware verenigden en elke jongeman samen bleef met de vrouw die hij als eerste had uitgekozen.  Hierop leefden de twee seksen een hele poos in wederzijdse harmonie samen, tot de Scythische jonge mannen hun kersverse eega’s verzochten om hun te volgen naar hun stam en daar verder het leven met hun te delen.

De Amazones beseften echter dat dit het einde van hun vrije manier van leven zou betekenen en weigerden om de mannen te volgen, want zij zouden nooit kunnen aarden naar de domestieke levenswijze van de Scythische vrouwen in hun woonwagens en met hun huishoudelijke taken.  Daartegenover nodigden zij hun mannen uit om hun te volgen in hun avontuurlijke levensstijl en zich in een gebied te vestigen waar zij onafhankelijk zouden zijn van de Scythische leiders.  Uitgedaagd door de avontuurlijke geest van hun kersverse vrouwen trokken de jonge Scythen naar hun stamgebied, eisten hun deel van hun bezittingen op en volgden hun vrouwen naar een nieuw leefgebied dat zij hadden uitgekozen.  Aldus trokken de Amazones en hun jonge echtgenoten naar het steppengebied ten oosten van de rivier de Don en vestigden zich daar onder de naam Sarmaten, een zwervend volk dat in de verdere loop van de geschiedenis een gevreesde reputatie zou krijgen.

Gezien de Amazones zich de Scythische taal en gewoonten nooit eigen maakten, ontwikkelden de Sarmaten een volledig eigen cultuur waarin het krijgshaftige verleden van hun stammoeders nooit verloochend zou worden.  Tot in de lengte van eeuwen bleven de Sarmatische vrouwen mannelijk aandoende kleding dragen, gingen zij steeds met of zonder hun mannen te paard op jacht en namen zij zonder vrees deel aan de meest gevaarlijke krijgshandelingen.  Recente archeologische opgravingen in de steppen van Zuid-Rusland en Oekraïne bewezen dat deze oude verhalen niet naar het rijk der fabelen moeten verwezen worden: er werden immers meerdere rijkelijk versierde Sarmatische grafheuvels gevonden, gewijd aan luisterrijke vrouwelijke krijgers…

04-07-2012 om 00:00 geschreven door POSTHISTORIESTRAVELLING