We zaten samen gezellig in de trein naar Parijs. Willem vroeg mij wat ik wou eten, zodat hij het kon halen in het restaurant van de trein. Wanneer Willem achter eten was, bleef ik rustig wachten. Na een lange tijd te zitten wachten, kwam er vanalles in mijn hoofd. Er kwam een gedachte bij me op. Stel dat dit een uitgekiend plan is? Zoek het naïefste Amerikaanse meisje uit dat je kunt vinden en lok haar mee in een trein, dan dump je haar en stuur je... ik weet het niet... een stelletje tuig op haar af om haar te grazen te nemen? En dan voel ik nog iets. Ik grijp ernaar en zie dat het een zakje chips met zout en azijn is. Ik kijk op. Het was Willem. Ik was opgelucht dat mijn gedachten verkeerd waren. We praten verder en lachen. Over 20 minuten komen we in Calais aan en zijn we een uur later in Parijs. Maar op dit moment heb ik het gevoel dat deze trein me niet alleen naar Parijs voert, maar naar een heel nieuwe wereld.
Na de ontmoeting met Willem, stop ik niet met te denken aan hem. In de trein, op weg naar Londen, kwam ik Willem toevallig weer tegen. ik ben verbaasd, maar wil het niet tonen. Hij komt voor mij zitten alsof we elkaar al een lange tijd kennen. We praten over allerlei dingen. Opeens kwam Willem met het voorstel om samen naar Parijs te gaan. Zonder nadenken zeg ik ja. Aan al de problemen die er konden plaatsvinden had ik niet gedacht, maar toch ging ik samen met Willem naar Parijs. Dit is het begin van een groot avontuur.
Ik ben samen met Melanie op tour die ik van mijn ouders heb gekregen voor mijn goed eindresultaat. Tijdens de voorlaatste dag, vielen mijn ogen op een jongen genaamd Willem. Hij deelde flyers uit voor een toneelstuk van Shakespeare, waarin hij de hoofdrol speelt. Hij nodigde ons diezelfde dag uit om de voorstelling te komen bewonderen. Uit onze comfortzone hebben we dit gedaan. Na het toneelstuk werd er een muntje naar mij gegooid, het was Willem. Vanaf dan was het echte liefde.
