We zaten samen gezellig in de trein naar Parijs. Willem vroeg mij wat ik wou eten, zodat hij het kon halen in het restaurant van de trein. Wanneer Willem achter eten was, bleef ik rustig wachten. Na een lange tijd te zitten wachten, kwam er vanalles in mijn hoofd. Er kwam een gedachte bij me op. Stel dat dit een uitgekiend plan is? Zoek het naïefste Amerikaanse meisje uit dat je kunt vinden en lok haar mee in een trein, dan dump je haar en stuur je... ik weet het niet... een stelletje tuig op haar af om haar te grazen te nemen? En dan voel ik nog iets. Ik grijp ernaar en zie dat het een zakje chips met zout en azijn is. Ik kijk op. Het was Willem. Ik was opgelucht dat mijn gedachten verkeerd waren. We praten verder en lachen. Over 20 minuten komen we in Calais aan en zijn we een uur later in Parijs. Maar op dit moment heb ik het gevoel dat deze trein me niet alleen naar Parijs voert, maar naar een heel nieuwe wereld.