SPANNEND!!!! vandaag was het zover, eerste dag op stage in een ander land, op een ander continent. Wat gaat dat geven?? Ik en Kirsten zijn naar het ziekenhuis gegaan naar de diabetesafdeling, en Elke en Lies zijn gestart in het orthopedisch centrum dat een paar kilometer vererop ligt. Blijkbaar dragen Senegalezen geen horloge of zijn ze niet zo gestressed als wij Belgen, want wij waren netjes op tijd.. en als enige daar! Rustig kwam iedereen daar toe, ging langzaam als een dieselmotor aan de gang, en deed het verband los van: Voeten? zijn dat nog voeten??? de geur was ondraaglijk, het uitzicht was al evenmin smakelijk.. Hoe kan dit zover zijn gekomen?? We dachten bij onszelf: 'dit is wel extreem, dat gaan we niet snel niet meer zien'.. tot de volgende binnenkwam in een rolstoel waar geen banden aan waren.. op ijzeren wielen werd een oude man binnengebracht, met een vuil verband gewikkeld rond zijn voet. Ook daar werd bij elk beetje wanneer het verband werd verwijderd, de stank harder! en ja... er kwam geen einde aan! De wachtzaal was overladen met volk. Buiten nog een lange rij, allemaal hopende op hulp. Ze hebben hier duidelijk handen en middelen te kort. Ik wil soms mijn eigen schoenen en sokken afgeven, en heb spijt dat we maar 4 valiezen materiaal hebben meegenomen. We hebben een oproep geplaatst bij onze collega studenten om zoveel mogelijk materiaal weer te verzamelen en naar hier te zenden.. We hebben vandaag ook kennis gemaakt met dokter Maïmouna, de liefste vrouw van Senegal!! Ze vertelde dat ze voor ons gaat zorgen als een mama, hoe lief is dat!!! We kijken nu al uit naar morgen!
Elke en Lies die bij ortopedie stonden hadden geen wonden gezien, maar wat een voeten!! of zelfs, geen voet meer!! een amputatie later en een vrouw die voor de eerste keer langskwam om een prothese te passen, deed die gewoon aan en hopla, weg was ze! C'est bon, merci.. stress moet in Senegal nog uitgevonden worden blijkbaar.. Hoe rustig dat de mensen daar leken, werk hebben ze toch verzet. Overweldigd dat de meiden waren en vol enthousiasme! Maar geen foto's genomen.. vergeten door al die spanning.. foto's van orthopedie volgen dus!
SPANNEND!!!! vandaag was het zover, eerste dag op stage in een ander land, op een ander continent. Wat gaat dat geven?? Ik en Kirsten zijn naar het ziekenhuis gegaan naar de diabetesafdeling, en Elke en Lies zijn gestart in het orthopedisch centrum dat een paar kilometer vererop ligt. Blijkbaar dragen Senegalezen geen horloge of zijn ze niet zo gestressed als wij Belgen, want wij waren netjes op tijd.. en als enige daar! Rustig kwam iedereen daar toe, ging langzaam als een dieselmotor aan de gang, en deed het verband los van: Voeten? zijn dat nog voeten??? de geur was ondraaglijk, het uitzicht was al evenmin smakelijk.. Hoe kan dit zover zijn gekomen?? We dachten bij onszelf: 'dit is wel extreem, dat gaan we niet snel niet meer zien'.. tot de volgende binnenkwam in een rolstoel waar geen banden aan waren.. op ijzeren wielen werd een oude man binnengebracht, met een vuil verband gewikkeld rond zijn voet. Ook daar werd bij elk beetje wanneer het verband werd verwijderd, de stank harder! en ja... er kwam geen einde aan! De wachtzaal was overladen met volk. Buiten nog een lange rij, allemaal hopende op hulp. Ze hebben hier duidelijk handen en middelen te kort. Ik wil soms mijn eigen schoenen en sokken afgeven, en heb spijt dat we maar 4 valiezen materiaal hebben meegenomen. We hebben een oproep geplaatst bij onze collega studenten om zoveel mogelijk materiaal weer te verzamelen en naar hier te zenden.. We hebben vandaag ook kennis gemaakt met dokter Maïmouna, de liefste vrouw van Senegal!! Ze vertelde dat ze voor ons gaat zorgen als een mama, hoe lief is dat!!! We kijken nu al uit naar morgen!
Elke en Lies die bij ortopedie stonden hadden geen wonden gezien, maar wat een voeten!! of zelfs, geen voet meer!! een amputatie later en een vrouw die voor de eerste keer langskwam om een prothese te passen, deed die gewoon aan en hopla, weg was ze! C'est bon, merci.. stress moet in Senegal nog uitgevonden worden blijkbaar.. Hoe rustig dat de mensen daar leken, werk hebben ze toch verzet. Overweldigd dat de meiden waren en vol enthousiasme! Maar geen foto's genomen.. vergeten door al die spanning.. foto's van orthopedie volgen dus!
wow.. wat..een..shock!! van de moment dat we aankwamen in de
luchthaven van Dakar, wordt je overspoeld door zwarte mensen die zich aan je
opdringen. Voorkruipen en duwen aan de bagage, éénmaal buiten constant taxi
taxi horen roepen, je zou al willen omdraaien en terug naar huis vliegen! Maar
een diepe zucht, opnieuw onze glimlach bovenhalen en hop de hitte in!
We hadden via airbnb een appartement gevonden maar dat geeft
natuurlijk niet dezelfde zekerheid als een hotel via een reisbureau. Wat hadden
we stress naar wat we gingen aantreffen! De straten zijn zanderig en er heerst
een grote chaos! Je zou al verlangen naar de files van de ring van Antwerpen
als je dat hier zou zien! Al de autos (rommelbakken die bijna uit elkaar
vallen) die door elkaar liggen rijden en als het niet snel genoeg gaat, rijden
ze toch gewoon over de stoep! Maar we zijn er levend geraakt, aan het
appartement! Langs buiten een schraal gebouw maar éénmaal binnen: dik in
orde! We hebben onze 4 kamers met op elke kamer een tweepersoonsbed, een
badkamer met een douche en een apart bad in een slaapkamer. De opluchting was
groot! De keuken is heel basic maar het functioneert dus we maken er het beste
van!
We zien het helemaal zitten! We hebben er een redelijke
nachtrust opzitten ( er is al een gebed om 5.30u!) maar dat houdt ons niet
tegen! We spreken af om elke ochtend yoga te doen om zo helemaal zen de dag in
te gaan. We kleden ons aan en gaan op verkenning. We lopen maar wat rond en om
de 5 min worden we wel aangesproken of we geen taxi willen. Non merci! En we
wandelen verder. We zoeken eten en hopen op lekker fruit van de lokale
kraampjes. Pingelen is niet ons ding, dus we worden licht geïrriteerd als we
merken dat ze ons veel te veel aan rekenen. We gaan ons moeten hard maken! Na
een hele dag te liggen rondwandelen, rondkijken en eten zoeken, komen we aan in
het appartement om ons allevier verbrand te bekijken in de spiegel! Zelfs een
factor 30 heeft de zon niet weerhouden te braden op ons bleke lichaam. Een
douche, lading aftersun en lekker koken, onze tweede avond in Dakar was een
succes!
Het is zondag, en maandag start onze eerste stagedag! Het
lastige is dat we amper wifi hebben, dus het zoeken naar het juiste adres was
een opgave. Maar we zijn met 4 en niet tegen te houden. Dus na onze yoga,
hebben we een wandeling van 9 km gedaan om de twee stageplaatsen te gaan
verkennen. Hier hebben we wel een wake up call gehad. Onderweg hebben we een
groep vrouwen gezien met allemaal kinderen die met zen allen van één pot aan
het eten waren. Armoede was nog nooit zo dichtbij geweest. Geiten die mager
gewoon overal op straat stonden, kinderen die bedelen, mannen die uitgemergeld
op straat slapen, het is schrijnend om te zien. We zijn na de wandeling in het
appartement gebleven, en hebben de namiddag genomen om ons Frans te oefenen en
wat woordjes Wolof te leren, de taal van de Senegalezen!
