Mijn ouders hebben een bakkerij geopend. Met broodjes en taartjes en koekjes en snoepjes. Ze openen hun zaak in een periode waarin ik twee keer per week als een rund lig te zweten in een warmtecabine. Ik probeer om iets kwijt te geraken van mijn overtollige vet.
Goed, Bodystyling heet dat dus terwijl andere mensen lopen, banen trekken, gewichten heffen, shakes drinken draai ik 3 keer twintig rondjes met mijn been, eerst naar binnen, dan naar buiten. Ik zwier mijn achterkant van links naar rechts, bind elastieken rond mijn tenen en trek ze tot aan mijn borst omhoog. Ondertussen blijven de dames van het Instituut voor Afslanking en Figuurcorrectie water aanvoeren dat ik gulzig naar binnen giet. En dat voor de som van 110 zuurverdiende Kinepoliseuros
Verder verdoem ik mezelf elke keer opnieuw omdat ik mijn fiets heb genomen om naar mijn afspraak te komen. Dat betekent namelijk dat ik ook naar huis moet trappen in plaats van mezelf voort te slepen met liefst een rode Marlboro in de aanslag.
Na een sessie van een uur en een kwartier voelen mijn benen alsof ze een nacht op foute plateauzolen (Als er een God bestaat, dragen we die nooit meer) hebben gedanst. Ik lig op mijn bed in een rare kronkel opdat ik de spierpijn niet zou voelen. Maar na twee dagen, sta ik er opnieuw in mijn stretchbroek (Want euh b., dat draag je als je je body stylt wist je dat dan niet?).
Mijn lief eet, hij juicht met de gedachte aan overschotten van de broodjes en taartjes en koekjes en snoepjes. Zijn buik wordt ronder met het jaar maar wie geeft daar nu om?
Ik ben een meisje, stomme trienen dat we toch zijn
