Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Piopette
Over vanalles en nog wat (:
27-06-2010
Over dat ik ook eens terug in de tijd zou willen gaan.
Heey mensen! Ik ben het, LL. Kamperen is leuk. Vooral als je het met oude vrienden doet. Het gevoel van gezelligheid ga je nooit meer vergeten, zodra je het hebt geproefd. Beeld je in. Je zit met allemaal mensen van wie je houdt in een veel te grote tent. Eén zaklamp verlicht de groene slaapzakken. Iemand vertelt het engste griezelverhaal die je ooit gehoord hebt met zoveel intonatie dat je verplicht bent iemands hand als stressbol te gebruiken. Op de achtergrond kinderen die zingen en het geknetter van een kampvuur. Je ligt daar, iedereen een beetje op elkaar. Ik voel twee hoofden op mijn buik, een hand in de jouwe, een voet tegen mijn voet. Je denkt terug. Herinnert je de oude tijden. Ik wou dat ik soms meer in de tijd terug kon keren, zelfs gewoon om nog even die hand te kunnen strelen.
Heey mensen! Ik ben het, LL. Puberteit suckt. En als ik er zo een beetje over nadenk ben ik echt enorm veranderd en dat is zowel positief als negatief. Ik bedoel...
Vijf jaar geleden was ik precies een aankleedpopje voor mijn ouders. Mijn lievelingskleur was roze, ik droeg jurkjes met strikjes aan, ik speelde prinsesje, wou er uit zien als Assepoester, verzamelde poppen, was verlegen, ging huilen als ik ergens tegen aan botste, mijn lievelingsfilm was Doornroosje... Allemaal doodnormaal, natuurlijk. Langzaam begon ik dan te veranderen. Ik begon een muur te metselen tussen mijn ouders. Ik plaatste er een deurtje, waar ik alleen doorkon als ik echt niets anders kon. Ik begon me vragen te stellen over het leven, over later, over mijn toekomst. De jurkjes met strikjes veranderden in jeansbroeken en t-shirts. Ik speelde niet langer een prinses, in plaats daarvan ging ik naar toneel. Daar vormde ik een persoonlijkheid. Ik stelde me bloot aan de wereld, maar hield een zwart deken vast, klaar om erin te verdwijnen, als het allemaal te veel werd. Ik ging ook meer naar muziek luisteren, vormde daar een mening over en discusieerde daar dagen over met mijn ouders. Ik verslond boeken, plaatste ze samen, rangschikte ze, las ze weer, haalde ze door elkaar en ruimde ze nooit meer op. Ik durvde luidkeels Stop! te schreeuwen als mijn ouders ruziemaakten en hen de les te spelen. Mijn kleine zusje vond mij een heldin. Ik wou zakgeld en zeurde daar dagen over, tot mijn ouders eindelijk toegaven. Ik ontdekte mijn grote passie voor verhalen schrijven, opstellen maken en deed niets anders meer.
Mijn emoties werden oncontroleerbaar, waardoor ik bijne de hele tijd met een masker voor mijn gezicht moest lopen, bang dat iemand zou te weten komen wat ik dacht. Ik kreeg ups en downs, had lief en kon plots alles haten.
Langzaam aan begon mijn kamer er uit te zien als een zwijnenstal. Pas als mijn ouders mijn kamer zagen en mij onder mijn voeten gaven, begon ik te boenen. Mijn poppen verdwenen in een kartonnen doos en de jurkjes gingen naar het containerpark.
Toneel werd mijn houvast. Daar kon ik doen wat ik wou, en die grote, onbekende wereld even vergeten.
Mijn vriendinnen veranderen, ik kreeg er meer, tot ik ze zelfs niet meer kon bijhouden en ik ze allemaal weer verloor.
Ik was niet langer dat verlegen meisje van hiernaast, maar ik werd de feeks, de vriendin of die ene daar.
Ik realiseerde me ook nog eens dat mensen anders tegen me begonnen te doen. Mijn grote nicht duwde me niet meer op de schommel, maar we praatten over koetjes en kalfjes. Mijn ouders en ik begonnen over serieuse onderwerpen te praten, in plaats van speldjes in mijn haar te steken.
En dat allemaal binnen twee jaar... en ik heb het nog niet eens over de lichaamelijke probleempjes gehad!
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam LL.
Ik ben een vrouw en woon in Ergens op de hoek van de straat. (België) en mijn beroep is dat zullen we wel zien..
Ik ben geboren op 16/05/1996 en ben nu dus 29 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven natuurlijk, sprinten voor vijf minuutjes en dan een ijsje eten en toneel spelen :)).
