|
De nacht valt in de polder Little Elmo
Een landschap van aaneengeregen zwarte akkers, een niemandsland waarvan de vette omgeploegde grond glimt tussen eindeloze rijen populieren. In de witte boerderijen die her en der over het land zijn verspreid wonen boeren met ruwe handen en even ruwe stoppelbaarden, een sigarettenpeuk die al sinds de vijftiger jaren in de mondhoek lijkt te hangen. Dit is de polder, waar de mist zich elke dag een weg zoekt over de velden en de wegels om uiteindelijk glinsterend tegen de braamstruiken aan te slaan. Mysterieus en magisch, het landschap waar Little Elmo zijn inspiratie vind.
Little Elmo is een vijfkoppige band die (deels) afkomstig is uit het West-Vlaamse Gistel en waarvan de leden in het Gentse resideren. Samengesteld uit muzikanten van verschillende bestaande en reeds ter ziele gegane projecten brengt Little Elmo een subtiel afgemeten mengvorm van invloeden en ideeën, zonder daarbij de uiteindelijke richting uit het oog te verliezen.
De softe ballades van Little Elmo lijken haast onlosmakelijk verbonden met het feeërieke polderlandschap: eerst grimmig en donker, dan weer sprookjesachtig en breekbaar, maar altijd welgemeend en eerlijk. Dat blijkt vooral uit zeer sterk gearrangeerde songs als Hide Away, Lay Lay Lie en Princes Story, waarin akoestische gitaar, pluche drums en bas parelend worden bijgestaan door mysterieuze elektronica en melodisch slagwerk.
Hide Away is een van die nummers waarvoor een mens het woord mooi, bij gebrek aan beter, nog eens in de mond zou nemen. Een goede tekst die door knappe en begeesterde stemmen op een ingenieuze manier wordt verweven tot iets dat aan een kreunend en klagend slaaplied doet denken, dat is mooi, dat is pakkend.
Lay Lay Lie lijkt eerst op dezelfde leest geschoeid: klaar om op een begrafenis zelfs bij de meest geharde polderboeren tranen los te maken. Uit de gitaarmelodie die zowel qua sound als melodie uitblinkt in eenvoud klinkt wrange ernst en donkere tristesse. Voeg daar eenzaam orgel aan toe en de ironie en het cynisme lijken als stroop uit de speakers te stromen. Zeer geslaagd allemaal, kippenvel en chronische spasmen, wachtend op een stem als een schuurpapier, recht uit het graf, de Mark Lanegan van Gistel. Die nieuwsgierigheid en dat verlangen worden echter gekelderd op het moment waarop de zang effectief ten tonele verschijnt. De Lanegan van Gistel bleek bijzonder inspiratieloos en wordt hier vervangen door het meest ridicule zanglijntje sinds who let the dogs out. Het nummer, dat zo sterk was opgebouwd gaat een beetje verloren in wat een eindeloze herhaling van non-lyrics lijkt. Een andere tekst en we hebben een goed nummer in handen.
Ook Princes Story (sic) bewijst dat Little Elmo zich zeer bewust is van sound en sfeer. Fluisterende zang en begeleiding als sneeuwvlokjes brengen in deze filmische compositie een geheime wereld tot leven, als een muziekdoos die al honderd jaar onderin de kast staat, popelend om geopend te worden. Toch lijkt ook hier de zang net iets te weinig relevant om het nummer te dragen, waardoor de song naar het einde toe een beetje vrijblijvend aanvoelt. Wat wil dit nummer me eigenlijk zeggen?
Ietwat een vreemde eend in de bijt is Drink My Wine Dear. Enerzijds is dezelfde naïeve eerlijkheid als in de overige tracks duidelijk aanwezig. Anderzijds zorgt Drink My Wine ervoor dat de set van Little Elmo niet als een geheel aanvoelt. Het nummer doet, door zijn eenvoudige gitaar- en keyboardpartijtjes, een beetje aan Granddaddy denken.
De mensen van deze band weten wat ze doen, ze weten wat ze willen, waarom ze het willen en hoe ze het kunnen bereiken. De demo bestaat uit vier nummers die stuk voor stuk goed gearrangeerd, sterkt gecomponeerd en echt doorleefd zijn. Een sterk staaltje finesse en subtiliteit, al lijken sommige nummers iets in zich te hebben dat nog niet helemaal te horen is. Klinkt als: veelbelovende start.
13-01-2009, 11:06 geschreven door Piet Notteboom 
|
