Just Like Rainbows    -           Attic Recordings

Zondagavond en door wegtrekkende wolken schijnt voor het eerst in uren de zon. Haar roze stralen warmen de aarde, vogels zingen en bijen zoemen zacht in de avondlucht. De geur van bloesems, een koude cocktail, alles is peis en vree. Just Like Rainbows, een Gents – Brussels duo, speelt de soundtrack van het kampvuurmoment, intiem en teder, vrolijk en vrij en ook een klein tikje vervelend.

De ep, ‘Just Like Rainbows’, die ze in eigen beheer uitbrengen, opent met het catchy Peacefully Amused dat qua sound en sfeer meteen de toon zet voor de rest van de plaat. Het is een intiem nummer dat doet vermoeden dat het duo over een zekere hillbilly-melancholie beschikt die een tikje aan een akoestisch ‘Granddaddy’ doet denken. Een zachte, haast kinderlijke meerstemmigheid benadrukt de eenvoud van het nummer.

Upside Down, een song geschreven door een depressief draaiorgel is zonder twijfel het sterkste nummer van de ep. De koortjes en akoestische gitaar worden hier bijgestaan door de xylofoon uit de klas van juf Annie in een song die de kindjes van de klas zonder probleem in een gelukzalige trance doet onderuit gaan in de zithoek. Alleen jammer dat het publiek voor de rest van de ep knock out voor zich uit zit te staren met een glimlach die na elk volgend nummer verder wegtrekt, wachtend op iets dat maar niet lijkt te komen.

Niet alleen doet het dunne gitaarriddletje van Make It Happen volstrekt onschuldig aan All Apologies denken, het is al in dit derde nummer van de ep dat de intieme gezelligheid van het knisperende kampvuur behoorlijk slaapverwekkend wordt. Het speelse hertenkalf dat in het begin van de ep door de weiden huppelt ligt hier langzaam dood te bloeden.

One Day benadrukt dat Just Like Rainbows weet hoe ze een sfeer moeten oproepen, hoe ze met een minimum aan geluid ruimte kunnen creëren. Alleen gaat een minimum aan geluid ook gepaard met een minimum aan structuur. Daardoor wordt de song snel eentonig en gaat alle ruimte en sfeer verloren.

Don’t know what I’ve won pikt de draad dan weer een beetje op, bouwt erg subtiel op, maar laat je samen met afsluiter Friday Afternoon als luisteraar toch ook weer op je honger. Onder wuivende palmbomen wegdromen heeft een helende functie, is bijzonder rustgevend maar kan ook pokkesaai zijn.

De intimiteit van eenvoudige arrangementen geven deze ep José Gonzales-feel mee. De laatste nam zijn platen op in hotelkamers, Just Like Rainbows gebruikte de microfoon van de webcam. Het idee zit goed, de melodieën zijn soms sterk, maar nooit verrassend.

Toch is Just Like Rainbows geen slechte ep, nummers als Painfully Amused en vooral het druilerige slaapliedje Upside Down tonen aan dat Just Like Rainbows overtuigende songwriters kunnen zijn. De dromerige melodieën komen het best naar voren als de songs worden uitgekleed en een krakemikkig koortje naakt op tonen van één enkele akoestische gitaar voor de webcam danst.

13-01-2009, 11:02 geschreven door Piet Notteboom