Het is 6 uur, tijd om op te staan. 3 februari, de dag waarop ik de komende 5 maanden in het buitenland zal verblijven. De dagen ervoor waren superhectisch, want ik mocht zeker niets vergeten meenemen naar daar. En zorgen dat alles hier in België ook klaar is voor mijn vertrek (mensen die ik nog wil zien, zien; skype installeren op wat pc's; valies in orde maken; ...).
De treinrit naar de luchthaven duurde wat langer dan voorzien. Ik had me extra dik gekleed (want de kleren die ik aanhad, moesten dan al niet mee met mijn bagage = gewichtsbesparing). Maar toch had ik geen koud. Lang leve het Belgische frisse weer. Ik was ook nogal 'koel' over de hele situatie, dus misschien heeft dat er ook mee te maken.
Ik zat enkele kilo's boven mijn gewicht en had de verkeerde incheck-balie gekozen, want de mevrouw zei dat ik kon kiezen tussen: "bijbetalen voor de extra kilo's of bijbetalen voor de extra kilo's". Aangezien ik niet iemand ben, die me aan de gestelde opties houdt, heb ik toch niet bijbetaald voor extra kilo's, maar kon ik gelukkig een deel van mijn bagage bij een kennis van ma steken, die ook op dezelfde vlucht zat.
Samen met die mevrouw ben ik dan naar het vliegtuig gegaan. Onderweg heb ik nog vlug mijn proximus-abonnement opgezecht via de klantendienst 6000. De spanning van mijn vertrek was er nog altijd niet. Pas toen ik neerzat in de vlieger, dacht ik eens na. Wat deed ik daar? Helemaal alleen in de vlieger. Voor mij 3 vriendinnen die een city-trip doen naar Valencia, links daarvan nog 3 vriendinnen die een erasmusstudente gingen bezoeken. En ik... die gans alleen naar Spanje ging, niet wetende of ik daar wel iets zinvol zou kunnen doen. Nuja, dat gevoel duurde maar heel even, want zodra we begonnen te vliegen, was mijn aandacht gevestigd op het uitzicht (ik had een stoel aan het venster). We vlogen redelijk laag, want zodra de wolken wat verdwenen, kon ik heel de rit uitkijken over stukken van Frankrijk en Spanje. De vlucht duurde nog behoorlijk lang naar mijn gevoel. Ik ben zelfs even in slaap gevallen denk ik, en dat in een heel oncomfortabele houding dankzij de weinige beenruimte.
mixen.
In Valencia kon ik vanuit de vlieger nog veel sfeerfoto's van uit de lucht trekken van de stad. De zee zag er hemels blauw uit, en de straten enorm zuiders. Mijn eerste gedacht over de stad vanuit de hoogte was dat het er toch zuiders uitzag dan ik me had voorgesteld. De palmbomen sieren de straten en de zon piekte al in mijn ogen nog voor we geland waren. Het uitstappen ging bijzonder vlot, en de bagage kwam heel snel. De luchthaven werkt daar heel vlot. Natuurlijk moest mijn valies als één van de laatste op de band komen. Eventjes dacht ik 'valiesloos' te zijn, maar gelukkig had ik nog mijn handbagage en de enkele kledingstukken en handdoek die ik bij die ene mevrouw in de valies had gestoken.
In de arrival-hall stonden 2 Spaanse meisjes op mij te wachten: blonde Laura Molina Jotel (mijn mentor, aangewezen vanuit de UPV) en haar bruinharige vriendin Maria José (een naam die verdacht veel voorkomt in het Spaanse...). Ik nam afscheid van een andere erasmusstudent die ook op mijn vlieger zat. Hij zat op de vlieger bij het lief van een vriend van hem die ook op erasmus zit in VLC. Het trio ging samen voort met de metro, terwijl ik, met de 2 spaanse meeging naar hun auto. We communiceren in het Frans, ik en Laura. Maria José kende ik nog niet, maar zij praat enkel Spaans en Valenciaans. onder elkaar praten Laura en Maria Valenciaans, een mengeling van Frans/Spaans/Italiaans/Catalaans.
We reden met de auto richting de campus van de UPV. Onderweg praatten we wat, voor zover communiceren ging. Mijn Frans is zo heel schitterend niet meer. Ik verstond wel nog veel van hun gebrabbel in het Valenciaans. Vooral enkele losse woorden die ik herkende.
We rijden de universiteit-campus binnen (een aparte ondergrondse parking in een volledig afgezet Campus-gebied). Vervolgens toonde ze me waar ik 's middags kan eten, waar ik fotokopiën kan nemen, waar ik kan studeren, waar de ingang is van de campus en waar de verschillende afdelingen liggen alsook waar het atletiekstadium ligt. We hebben gegeten met wat vrienden van haar (die tussen haakjes geen andere talen kunnen). Een menu van 4euro50 van penne (die pastarollekes met wat kaas als voorgerecht), koude frieten met koude garnaalkroketten (als hoofdgerecht; dat beide koud waren, is niet de bedoeling), een flesje water en een appelsien als desert (dat je er gratis bijkrijgt).
Na het eten, vertrokken we naar mijn jeugdherberg om mij in te checken. Het was al 15uur. Ze eten hier trouwens middageten tussen 14uur en 16uur. Ondertussen verstond ik toch al een groot stuk van sommige gesprekken tussen de meisjes. Op den duur probeer ik dan ook links en rechts wat spaanse woordjes erin te mixe, wat me bijzonder wel goed lukt. Vlug leer ik bij, maar niet voor lang. Want ik vang te veel op, en ik begin dan te missen. Nuja, dat zal wel komen.
We nemen mijn valies uit de koffer en met pak en zak trekken we naar de jeugdherberg een 2tal kilometer verderop. We maken gebruik van de tram en de metro. Ik koop ook direct een 10beurtenkaart van 7.5euro, zodat ik ook met de tram en metro kan reizen. In de jeugdherberg check ik me in en ga ik de kamer verkennen. Gelukkig dat j op zulke momenten slotjes op de valiezen hebt zitten. Want je zit met een 10tal mensen in zo een kamer (5 stapelbedden in een zeer fancy en flashy interieur). Ik heb wel een locker genomen ook waarin ik mijn waardevolle spullen kan achterlaten (laptop, harde schijven, washandjes ,...).
Eens daar gesettled kan onze tocht verder gezet worden. Laura zit te bellen zoals een zot, voor een afspraak te maken voor de appartementen. We zijn in totaal 3 appartementen gaan bekijken. Elk hun eigen voordelen en nadelen. Geen één waarvan ik direct verkocht was. Alledrie liggen ze dicht bij de UPV.
- Het eerste was enorm ruim (heel ruime kamer met dubbelbed, grote bureau en tv) en modern. Nadeel: de 3 andere bewoners zijn Spanjaarden die waarschijnlijk gaan samenklikken en waar ik dan niet thuis zal zijn. Dit appartement is ook het duurste van de 3.
- Het tweede viel al meteen niet in de smaak. Op het 7e verdiep (zonder lift) op de hoek van een drukke straat. Er sliepen 6 mensen in een kleine kamer, een kleine keuken, en een nog kleinere eetzaal. Het zag er niet gezellig uit. Maar terwijl ik daar was, was iemand anders die juist mijn plaats kwam afpakken. Hij heeft het contract ondertekend en dus was dit appartement niet meer vrij. Ik zat er helemaal niet mee in, want ik moest het toch niet.
- Het derde was ook zo een ouderwets iets op de eerste verdieping. De medebewoners zijn 2 studerende spanjaarden, alsook een werkende spaanse vrouw. De ene spanjaard die me de rondleiding gaf zag ter maar nen drogen uit. De kamer was niet groot, maar ik had wel een eigen toilet. De keuken was geschikt voor maximum 2 mensen en de was moest je buiten hangen, op een plaats waar de zon nooit schijnt. De living was, buiten het feit dat ze ouderwets was, wel best groot. Dit appartement ligt in een straat van een drukke boulevard. Vlakbij een fitness, een supermarkt, enkele bars,... De prijs ligt ook gevoelig lager dan de eerste flat waarover ik het had.
Na de laatste flat hebben we ernaast in de supermercado wat inkopen gedaan (een bruin brood, schellekes salami, wat worsten, chocomelk en fanta).
Nergens mijn goesting gevonden qua flats, wel zere voeten gekregen en een behoorlijk goede band met de 2 spanjaarden die me de ganse namiddag rondgeleid hebben. We liepen terug naar de UPV, waar ze me met de auto dan naar de jeugdherberg voerden.
Toen ik mijn kamer in de jeugdherberg binnenkwam, lag er een koppeltje gezellig te wezen in het bed naast het mijne. Ik heb vlug mijn boelke gepakt en de twee ongestoord gelaten. Hopelijk hebben ze niet overgerold naar mijn bed! Nu zit ik al heel lang in de jeugdherberg, in de gemeenschappellijke zaal. Bijna iedereen zit op de laptop. Het internet hier kan wel beter. Ik heb proberen skypen, maar mijn stem kon onmogelijk triomferen op het geroep en gelach hier in de internationale zaal. Hier zitten mensen van Duitsland, Slovakije, Italië, Canada, Australië,... Ik zit nu al even met mensen van Italië aan tafel, die me wat geholpen hebben bij het maken van een afspraak voor een appartement te gaan bezichtigen.
Voor morgen op mijn programma staan 3 appartementen bezoeken, een gsm kaart kopen, en verder appartementen zoeken. Het is nu 0uur25 en ik ben met deze tekst begonnen om 21uur15. De tijd vliegt dus hier en ik begin stilaan te zweten van mijn inspanningen. Een beetje slaap zal mij deugd doen, en hopelijk is morgen een even drukke en sociale dag als vandaag.
,...).
