Inhoud blog
  • Eindelijk terug thuis
  • Zijn mobieltje
  • Mijn beste vriendin
  • Mijn dood
  • Mijn negentiende verjaardag
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Giftige woorden
    Maite Carranza
    24-03-2016
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Eindelijk terug thuis
    Nu schrijf ik vanuit mijn kamer. Oh, wat ben ik blij dat ik niet meer opgesloten zit in die donkere wijnkelder. Ik kan weer de zon zien en ga elke dag naar de strand met mijn twee broers. Ik kan het nog steeds niet vatten dat ik gered werd en dat mijn papa, of beter gezegd mijn verkrachter, vermoord is.
    Het was dezelfde dag als toen ik Eva had gebeld. Hoewel ik had gedacht dat het telefoontje eerder die dag niets zou opleveren, zijn Eva, mijn mama en insprecteur Salvador Lozano er toch ingeslagen mij te vinden.
    Ik hoorde opnieuw zijn motor van ver aankomen, mijn hart begon sneller te slaan. Ik wist dat hij geen medelijden zou hebben deze keer. Maar op één of andere manier wou ik sterven. Het liefst van al wou ik dat hij me doodschoot met zijn revolver.
    Hij kwam razend binnen en vertelde dat Eva hen op de hoogte had gebracht dat ik haar had gebeld. Natuurlijk wist ze niet dat mijn eigen vader me gevangen hield. Hij haalde zijn revolver boven en plaatste het tegen mijn slaap. Ik zweeg waardoor hij nog bozer werd. 'Besef je wel dat je weer eens alles hebt verprustst?' zei hij. Ik bleef zwijgen en keek hem brutaal aan. 'Kijk me niet zo aan!' schreeudet hij. 'Besef je wel dat we moeten sterven?' Ik vond dat grappig. Ik had de dood wel een miljoen keer in de ogen gekeken en nu is hij doodsbang. Toen hij eindelijk van plan was te schieten, kwam mijn mama met een keukenmes binnen. Eerst herkende ik haar niet, ze had enorme kringen onder haar ogen en leek wel een zombie. Ze sprong in mijn armen en barstte uit in tranen. Pep trok ons uit elkaar en begon me te slaan. Ik viel op de grond tegen de muur. Hij schopte tegen mijn borst waardoor het ademen steeds moeizamer werd. Sindsdien herinner ik mij niets meer.
    Eva en ik zijn nu weer beste vriendinnen en we hebben alles kunnen uitpraten. Ik wil het verleden zo snel mogelijk vergeten en de veloren vier jaar inhalen.



    Geef hier uw reactie door
    Uw naam *
    Uw e-mail *
    URL
    Titel *
    Reactie * Very Happy Smile Sad Surprised Shocked Confused Cool Laughing Mad Razz Embarassed Crying or Very sad Evil or Very Mad Twisted Evil Rolling Eyes Wink Exclamation Question Idea Arrow
      Persoonlijke gegevens onthouden?
    (* = verplicht!)
    Reacties op bericht (0)



    Archief per week
  • 21/03-27/03 2016

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Klik hier
    om dit blog bij uw favorieten te plaatsen!


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs