Stervenden zijn dikwijls uitgeprocedeerde in pijn. Wanneer je kiest om in je werk om van deze zowel psychische als fysieke pijn niet weg te lopen dan heb je in die nabijheid heb je de mooiste ontmoetingen, al moet je soms in jezelf tellen om niet weg te lopen. We moeten leren tussen de regels te lezen van de pijn. Tekens horen, woorden voelen, eenzaamheid ruiken
Ik sluit af met de droom van deze jongen met spina bifida uit Oeganda. Ik vroeg hem wat wil je later worden? Dokter, zegde hij.Waarom vroeg ik? Ik wil er zijn voor kinderen zoals ik Geneeskunde en zorg in nabijheid
Ik ga mijn verhaal vertellen vanuit de drie werelden waarin ik me
beweeg.
Ik ben beeldend kunstenaar en daarom is mijn blog geïllustreerd met beelden van kunstwerken van mezelf en van collega kunstenaars.
Ik ben psychotherapeut en daardoor ben ik pijn gaan zien als iets dat zowel fysiek als psychisch is. Niet alleen het één maar ook niet alleen het ander, altijd in interactie met elkaar.
Ik ben zelf ook met pijn geconfronteerd geweest door de geboorte en de dood van mijn eerstgeboren kind.
Hoe we vandaag denken over het levenseinde en over geboren worden, lopen nogal wat dingen parallel.
Deze drie verschillende werelden zijn door mijn leven verbonden en bevruchten elkaar. Deze blog is een eerste poging om ze ook naar de buitenwereld te verbinden. Om het met de woordspeling te zeggen van Jan Braet in zijn Knack-rubriek ARTROZE: of art slash Rozen, nodig ik jullie uit met mij te kijken naar kunst en het leven, in bloei en verval, zoals rozen.
